Jouw leven met iemand die gehandicapt is....

Ik zou graag willen weten wat voor ervaringen sommigen hier hebben met gehandicapten.
Heb je een broer of zus die gehandicapt is (mentaal of lichamelijk) post hier hoe jij door het leven gaat met hem/haar.
Ook als je vrienden hebt o.i.d.

Waren/zijn er momenten waarop je hét gewoon niet meer aankan? Omdat je altijd rekening moet houden met hem/haar?

Post het hier

EDIT: Alleen ontopic posts a.u.b. en geen onzin of grappen en grollen.

[farai]

ben zeer benieuwd naar de reacties hierop gezien ik zelf lichamelijke handicap heb

[Nona]

Ik kom net terug van een vakantiespelweek en had een geestelijk gehandicapt jongetje in mijn groep. Lief jong, maar vaak wel lastig. Alle kinderen spelen samen een spel, maar hij komt niet goed mee, gaat snel zitten omdat hij moe is, denkt alleen aan de lunch, snapt geen enkele uitleg en kan geen namen onthouden. De rest van de kinderen hebben dat gelukkig goed opgepakt en hem lekker laten spelen; ze verwachtten niet van hem dat hij zich aan spelregels hield en accepteerden het niet van anderen als die hem uitscholden. Dat scheelde een heleboel, want dat kan zo fout gaan.

Ik vond het zelf allemaal prima en trok me er weinig van aan tot hij hulp nodig had, maar mijn medeleiding was aan het eind van de dag bekaf doordat die jongen gewoon meer aandacht nodig had.

Ik heb een neef van 27 met een lichte vorm van PDD-Nos, wat pas heel laat erkend is. Zelf is hij dan weer intelligent genoeg om te weten dat hij een handicap heeft, en is daarom erg moeilijk voor zichzelf, kan niet meer werken, kan zich niet meer aan afspraken houden, enzovoort.
We benaderen hem allemaal zoals ie is. Niet als gek of stom of anders, maar met gewoon respect. Dat merkt hij ook, aangezien hij het altijd fijn vindt om bij ons te zijn.

Mijn nichtje heeft een vrij zware vorm van het Down Syndroom, daarbij is ze zo goed als doof en heeft ze hartproblemen. Ze woont met een groep anderen in een speciaal huis. Ik zie haar niet zo vaak, maar als ik haar zie is het normaal. Zo is het altijd geweest. Maar als ik mensen meeneem naar familiefeestjes of dingen waar zij ook bij is, licht ik ze wel vantevoren in. Ze kan soms nogal 'aanwezig' zijn.

't Is een lieve.

[Magican]

Mijn neefje is 'traag', maar goed, ik zie hem niet zo veel en als hij dan eens logeert, is het wel grappig.

[drukknoopje]

Bij ons in de winkel werkt ook een vrouw met Downsyndroom. Ik vind het wel grappig, ze kan best heel veel zelf maar maakt soms ook wel gebruik van haar handicap. Zoals vandaag, toen stond er een stoel in het pad, dan roept ze me omdat ze er niet langs kan. Dan zeg ik gewoon: zet die stoel zelf maar even aan de kant, dan kun je er langs. Dat doet ze dan ook wel.
Mijn collega's en ik vinden het allemaal leuk dat ze er is, en 't gaat heel goed.

[Neko*]

Het broertje (7 jaar) van een goede vriendin van mij heeft een vorm van Down Syndroom. Ik hoorde vaak verhalen van haar, ze zei altijd dat het je leven wel verrijkt, maar dat het soms wel erg moeilijk is. Vaak moesten we heel snel fietsen omdat ze op tijd thuis moest voor zijn thuiskomen van de opvang.

Als ze op vakantie gingen deden ze dat 1 week met hem erbij, en 2 weken zonder. Niet alleen om zelf ook even 'rust' te hebben, maar ook omdat het voor hem heel vermoeiend was om naar het buitenland te gaan en in een onbekende omgeving te zijn. Hij ging dan in die 2 weken dan naar de opvang, en had het daar ook naar zn zin.

Ik heb hem zelf niet heel veel meegemaakt, omdat we buiten school om niet bij elkaar in huis kwamen (natuurlijk wel andere dingen als stad in, bios dat soort) Maar als hij jarig was, gaf ik hem altijd een oranje ballon. En dan begon hij helemaal te stralen en was hij helemaal in de 7e hemel. Ondanks dat hij niet 'dankjewel' kon zeggen, kon je merken dat hij er echt blij mee was.


en ik heb een oom die geestelijk gehandicapt is. Hij kan 4 woorden zeggen, meer niet. Maar als hij hier thuis kwam, en je praatte tegen hem, of zei iets (vb: "zet je kopje maar iets verder op tafel") dan zag je wel duidelijk dat hij je wel begreep, maar gewoon niet instaat was om daarop te reageren.

Vooral die blijdschap als we hem weer eens gingen ophalen om gewoon te wandelen in het bos, of naar de kinderboerderij te gaan, zal me altijd bij blijven..

Ik weet wel dat het voor mijn vader vooral (zijn broer dus) soms heel moeilijk was, omdat hij wel om de 2 weken hem moest ophalen. Niet dat het een last was, maar je kunt niet echt wat met ze. Niet echt een gesprek voeren. En je moet er altijd rekening mee houden. Maar toch wel gewoon doen, en de vrolijkheid die hij altijd met zich meebracht was toch wel een aanmoediging om het te blijven doen.


Ik weet niet of deze verhalen wel een antwoord zijn op je vraag, maar wou t toch gewoon postten.

[trophus]

Ik heb ergens gewerkt waar een geestelijk gehandicapte man werkte, nouja, niet heel erg veel mee in contact geweest maar hij was wel altijd positief en vrolijk dus dat maakt het wel gezellig.

Hij was bijzonder onhandig met sommige dingen, voor iemand zonder die handicap hele simpele dingen maar iedereen hielp hem graag met die dingen.

Het enige wat ik dan jammer vind is dat als hij iets zegt dat je soms moet vragen om het te herhalen omdat tsja, denk dat t dan ook in de tong zit, soms klinkt het gewoon zo dat je het niet kunt verstaan.
Maar voelt een beetje vervelend om dat aan zo iemand te moeten vragen omdat je gewoon weet dat ze dat vaker meemaken...

[Crimson]

autistisch tweelingbroertje

ik heb een zusje met PDD-Nos maar ik zie het niet als een handicap zeg maar. Als ik haar met respect benader is er niets aan de hand. Er zijn wel eens moeilijke momenten, maar ik vind dat wij geluk met haar hebben.
Ik heb een keer gehad dat ik het wel heel moeilijk had. Ze begreep me gewoon echt niet en toen werd ik kwaad. Maar ik wist dat zij er niets aan kon doen.Maar rekening houden met haar moet ik altijd. Ik ben er alleen gewend aan geraakt, dus zo moeilijk is het nu niet meer. Als ik in een dip zit, dan vind ik het wel vervelend. Dat zij alle aandacht krijgt en niemand op mij let. Maar van de andere kant, ik kan beter op mezelf letten dus heb ik minder aandacht nodig.

[miekmuis]

Ik heb een broertje met PDD NOS. Soms is het wel moeilijk om te zien dat dingen hem zo weinig doen. Zijn emoties zijn nooit heel sterk en dan is het soms wel frustrerend om te weten dat hij niet zoveel om dingen geeft als ik.
Daarnaast heb ik een neefje met downsyndroom. Daar kan ik minder goed mee overweg. Hij heeft ontzettend veel aandacht nodig en ik heb daar niet altijd het geduld voor.

[zoemzoem]

Een vriendin van me heeft ME, ze heeft het er zelf niet vaak over, omdat ze gewoon normaal wil zijn, maar vindt het wel fijn als we er eens in de zoveel tijd naar informeren.
Als we met z'n allen uit eten gaan, moeten we er wel rekening mee houden, omdat ze een speciaal dieet volgt (geen wit graan (dus geen pizza, pasta ed), geen vlees, geen suiker ed), maar er zijn wel meer van ons die bepaalde dingen niet eten.
Ook kan ze niet altijd overal aan meedoen, maar dat lijkt me moeilijker voor haar dan dat het voor ons is. Het heeft er ook mee te maken dat ze nog bij haar ouders woont (mede vanwege ME) en de rest van ons op kamers.

Zelf heb ik twee hoortoestellen (cross) omdat ik doof ben aan mijn rechteroor en slechthorend aan de linker. Ik heb niet het idee dat mensen hier last van ondervinden. Ik moet wel eens vragen of mensen mij aan willen kijken wanneer ze praten en ik wil altijd rechts van een persoon lopen of zitten omdat dat makkelijker praat, maar daar houden mensen graag rekening mee. Mijn vrienden lopen altijd automatisch links van me, zij zijn er aan gewend en staan er niet eens bij stil.
Mijn ex kreeg er laatst nog een opmerking over van zijn nieuwe vriendin, dat ze het een beetje raar vond dat hij altijd zo krampachtig links probeerde te lopen!

Verder heb ik in mijn leven heel veel te maken met andere mensen met handicaps. Ik ben lerares aan het speciaal onderwijs (meervoudig gehandicapten) en ik geef les aan moeilijk opvoedbare kinderen (wat ik ook een beetje als een handicap zie).
Hoewel de omgang met deze mensen misschien veel energie kost, vind ik het toch niet vermoeiend. Het is eerder verrijkend. Vooral wanneer ik werk met autistische kinderen leer ik veel. Niet zozeer over hun aandoening, maar over de verschillende "talen" die mensen spreken. Je leert buiten de hokjes te denken, je leert denken in geluiden of bewegingen of gewoon in gevoel in plaats van in taal. Ik vind het prachtig om alternatieve manieren van communicatie te leren toepassen.

Wat ik wel moeilijk vind, is werken met mensen met psychiatrische problemen en dan vooral met de depressievelingen. Soms kun je lullen als brugman of mensen nog zo proberen op hun gemak te stellen, het helpt in sommige situaties gewoon niets en dat is moeilijk. Want ik wil mensen goed over zichzelf laten voelen, hoezeer het leven of hun handicap ook tegen hen lijkt te werken. Wanneer ik dan naar huis ga, vind ik het lastig om de gedachte aan die mensen los te laten. Het is gewoon moeilijk om te zien dat mensen verdrietig zijn en blijven.

[LiefsvanHier]

Ik heb een zusje van 12, met het verstandelijk vermogen van een kind van 1.5 jaar. Dat is al vanaf haar geboorte zo, er is iets misgegaan tijdens de zwangerschap. Haar hersenen zijn niet goed gegroeid, en ze heeft daarnaast autisme. Ondertussen woont ze al, pakweg 5 jaar niet meer thuis, maar in een instelling. Om eerlijk te zijn is dat erg fijn want toen ze nog thuis woonde legde dat enorme druk op mijn ouders. Ik heb nooit echt het idee gehad dat ze écht mijn zusje is. Ik ga eigenlijk steeds minder naar haar toe, eerst had ik weinig tijd, maar nu ga ik er gewoon niet meer zo vaak heen. Maar als ik er ben is het wel altijd leuk, want ze is meestal wel in een goede bui, en ik kan echt om haar lachen .

ik heb een aantal vrienden met psychische problemen (depressie, borderliner, PDD-NOS en een manisch-depressieve) en een schoonzusje met een lichamelijke handicap.
het enige waar ik niet tegen kan is tegen mijn schoonzusjes continue geklaag. goed, haar wereld is erg klein en ze maakt niks mee, maar ik vind dat geen excuus om alleen maar over jezelf te praten. maar ik denk dat dat meer aan haar persoonlijkheid ligt dan aan haar handicap eigenlijk. al heb er ik om heel eerlijk te zijn geen zin in om een festival lang achter een rolstoel aan te lopen. (maar ik denk dat ik dat voor iemand die ik wél belangrijk vind wél zou doen)

Om te beginnen vind ik dat je niet altijd rekening hoeft te houden met iemand met een handicap. Ieder mens moet zo nu en dan rekening houden met anderen, ook mensen die een handicap hebben (natuurlijk wel naar andere maatstaven, dat lijkt me logisch).

Ik heb verschillende stages gelopen met kinderen met een verstandelijke beperking, kinderen met autisme, ODD, enz. Met name het werken met kinderen/mensen met autisme vind ik geweldig, om dezelfde reden als NuncaMas. Op mijn werk lopen ook een aantal mensen rond die een verstandelijke beperking hebben. Het zusje van een vriendin heeft ook een aantal beperkingen (mentaal en lichamelijk). En enkele vriendinnen hebben psychiatrische problemen. Over het algemeen heb ik er geen moeite mee, tenzij iemand misbruik maakt van zijn handicap/ziekte/... of niet bereid is om zijn best te doen (wat soms wel lastig te beoordelen is trouwens, want waar ligt de grens tussen bereidheid en mogelijkheden...dat is soms lastig). Dit als gevolg van dat ik dat je niet altijd rekening met iemand hoeft te houden (daar bedoel ik niet mee dat je iemand moet kwetsen, want dat is nooit nodig, maar wel dat iemand ook moet leren rekening met anderen te houden). En soms vind ik het ook lastig dat je niet echt iets voor mensen kunt doen...bv. als mensen iets heel graag willen en bereid zijn er voor te werken, dan vind ik dat ze een kans moeten krijgen, maar soms krijgen ze die niet; problemen (incl. soms de handicap/het probleem zelf) kun je niet wegnemen; enz.