schuldgevoelens

[delete!error]

Een vriendin van me pleegde zelfmoord
Ik wist dat het heel erg slecht met haar ging en had al verschillende dingen geprobeerd om haar te helpen: een vertrouwenspersoon ingeschakeld, er zelf proberen te zijn voor haar, het JIAC ingelicht, gezorgd dat ze met een psycholoog kon gaan praten,...Haar ouders heb ik echter nooit ingelicht. Zij verwijten mij ook niets want waarschijnlijk weten zij niet dat ik meer wist dan zij. In ieder geval ik zie ze niet meer dus we praten er niet over.
Ik voel me nu wel enorm schuldig dat ik haar ouders niet ingelicht heb. Schuldig tov die ouders, maar ook schuldig tov mijn vriendin, want misschien ging ze er daardoor wel nog geweest zijn!

Ook voel ik mij enorm schuldig doordat ze mij nog heeft willen bellen op de bewuste nacht. Ik weet natuurlijk niet wat ze me heeft willen melden, want ik sliep en heb mijn gsm niet gehoort! Wel had ik haar belooft dat ik er voor haar was dag en nacht. Maar ik was er dus niet die nacht, ik heb gefaald, ik voel me er imens schuldig om!

Maar ik weet dat ik verder moet! Ik weet dat het niet rechstreeks mijn schuld is, dat ze het misschien anders ook gedaan zou hebben, maar dit is niet zeker, voor hetzelfste geld, ging alles toen anders verlopen zijn en was ze er nog...

nu is mijn vraag: wat kan ik doen aan mijn schuldgevoelens? want al toon ik het niet aan anderen, eigenlijk ga ik er aan kapot!
Ik kan het ook aan niemand kwijt, want wie gaat nu zeggen dat het zijn schuld is dat iemand dood is, dat hij iemand als het ware onrechtstreeks vermoord heeft?! Ik ben te laf om dit toe te geven aan kennissen van mijn vriendin, aan vrienden,...

[Nona]

Ten eerst even terug naar de realiteit. Jouw vriendin heeft een keuze gemaakt die alleen zij kon maken, onafhankelijk van anderen, zelfs van jou. Jij hebt haar niet gepushed, jij hebt zo veel mogelijk geprobeerd haar te helpen en je was er voor haar, iets dat niet veel mensen volhouden als het gaat om vrienden die in de put zitten.

Wat neem je jezelf nu kwalijk? Voor zover ik op kan maken twee dingen: dat je het niet aan haar ouders hebt verteld en dat je je telefoon niet gehoord hebt terwijl je sliep. Dat laatste is een puur lichamelijk iets. Natuurlijk word jij niet altijd wakker van je telefoon, je lichaam weet namelijk beter dan jij wanneer jij je slaap nodig hebt. Dit is natuurlijk een enorm vervelende situatie, maar het heeft niets te maken met jouw intenties of jouw betrokkenheid.
Ten tweede het feit dat je haar ouders niet hebt ingelicht: ik heb zo het vermoeden dat je dat met de beste bedoelingen hebt gedaan. Je wilde haar misschien beschermen, of dacht dat het beter zo was? Misschien zou je achteraf anders gehandeld hebben, maar dat neemt niet weg dat je bedoelingen goed waren. En jij kunt niet in de toekomst kijken. Dus neem dat jezelf niet kwalijk.

Ik zou je eigenlijk toch aanraden om iemand te zoeken met wie je kunt praten. Misschien je moeder, vader, een broer of zus? Een hele goede vriendin? Je hebt het nu al tegen een groep vreemden gezegd en je weet hoe je je moet verwoorden. Tegen een bekende is niet makkelijk, maar weet dat je het kunt. Misschien dat feedback van iemand die je vertrouwt iets aan je gevoelens kan veranderen.

[Nonaj]

Misschien was ze er wel helemaal niet blij mee geweest als je haar ouders ingelicht had en had ze het misschien juist wel sneller gedaan als je haar ouders ingelicht had. Ik zou het een vriendin in ieder geval niet in dank afnemen als ik haar in vertrouwen zou vertellen dat ik zelfmoordneigingen heb en zij dat weer achter mijn rug om aan mijn ouders doorbrieft.

En dat je je telefoon die nacht niet gehoord hebt daar kun jij ook niets aan doen, een mens heeft 's nachts nu eenmaal slaap nodig.

Als je er met mensen in je omgeving over gaat praten zullen die je ook heus niet verwijten dat je haar onrechtstreeks vermoord zou hebben hoor.

[Fosca]

Nonaj schreef op 04-07-2007 @ 22:41 :
Misschien was ze er wel helemaal niet blij mee geweest als je haar ouders ingelicht had en had ze het misschien juist wel sneller gedaan als je haar ouders ingelicht had. Ik zou het een vriendin in ieder geval niet in dank afnemen als ik haar in vertrouwen zou vertellen dat ik zelfmoordneigingen heb en zij dat weer achter mijn rug om aan mijn ouders doorbrieft.

Precies. Haar ouders niet inlichten was een weloverwogen keuze neem ik aan. Als ze boos op jou was geworden was ze haar laatste vertrouwenspersoon ook nog kwijt.

In de situatie waarin jij je bevond kon je het gewoon niet goed doen, behalve er zo veel mogelijk voor haar te zijn. Zo te lezen heb je al het mogelijke gedaan, haar gesteund op alle mogelijke manieren, en gewoon een top vriendin geweest.

[delete!error]

ja ik weet dat ik er niets aan kon doen dat ik sliep eigenlijk...maar toch: ik had gezegd dat ze DAG en NACHT op me kon rekenen. Enja normaal ben ik wel van het principe als je iets beloofd moet je het ook doen!

In ieder geval ik vreesde al dat ik er met vrienden over zou moeten praten (met mijn ouders is uitgesloten, want we hebben daar geen goed genoege band voor)
Alleen ben ik geen zo'n prater, schrijven gaat veel beter om iets in te vertellen, maar voor een gesprek is dat nie zo handig via brieven of mail hé! dusja ik zal eens al mijn moed samen moeten scharelen en het toch maar eens proberen ! want ik weet ook wel dat het zoals nu eigenlijk niet verder kan.

Mercie!