Ik had net een gedicht in kettingreactie gemaakt en was er wel tevreden over dus ik dacht: ik post hem hier gelijk even bij

Wederom: alle feedback ontvang ik met plezier!
Onveranderd
En de dokter kijkt mij wat vreemd aan,
wanneer ik zeg dat ik toch echt, zeker
niet weet wat hij bedoelt met die blik.
Een blik van wanhoop in een gezicht vol groeven,
dat desondanks niet oogt als wijselijk.
Want zo zou het moeten zijn, temidden van deze wit omlijste muren,
waar geen zucht de lucht verdrijft die mijn onzekere ziel
tot in het einde van dagen onzeker laat.
Ik kijk hem aan wanneer hij een signaal grijnst dat mij moedelozer maakt
dan op het moment dat ik erachter kwam dat ik moederloos ben.
De slag dondert op mij neer
en ik kan niet anders dan -met mijn blik onverandert-
mijn leven herzien in de waterige ogen van mijn spiegelbeeld,
een beeld dat mij onzeker liet,
tot in het einde van dagen.