euthanasie in de psychiatrie

Wat is jullie mening over euthanasie in de psychiatrie?

Hebben mensen die jarenlang ongelukkig zijn met zware ziektes als Borderline, Bipolair of Schizofrenie het recht op euthanasie?

[darkfairy]

ik vind van niet.
van praten lucht het altijd op.
en therapie zal ook wel helpen.
en de juiste medicijnen denk ik.

[Wammus]

darkfairy schreef:

ik vind van niet.
van praten lucht het altijd op.
en therapie zal ook wel helpen.
en de juiste medicijnen denk ik.

Het kan wel zo zijn dat praten, therapie en de juiste medicijnen er voor kunnen zorgen dat het leven enigszins draaglijker wordt maar om om die reden te stellen dat iemand omdat die mogelijkheden er zijn geen recht heeft op euthanasie gaat mij te ver.

Ik vind dat iedereen hier recht op heeft omdat het je eigen leven is en jij uiteindelijk bepaald wat je daarmee doet.

[darkfairy]

Wammus schreef:

Het kan wel zo zijn dat praten, therapie en de juiste medicijnen er voor kunnen zorgen dat het leven enigszins draaglijker wordt maar om om die reden te stellen dat iemand omdat die mogelijkheden er zijn geen recht heeft op euthanasie gaat mij te ver.

Ik vind dat iedereen hier recht op heeft omdat het je eigen leven is en jij uiteindelijk bepaald wat je daarmee doet.

ja daar heb je gelijk in.
als het echt te slecht met iemand gaat al jaren ofzo.
dan heeft degene het recht wel ja.

[T_ID]

Ik denk dat op een onstabiele manier lijden aan zo'n ziekte, wanneer er niets te bereiken is met therapie en medicijnen, kan worden gezien als uitzichtloos lijden. Dus het antwoord is dan ja.

[Rivka]

T_ID schreef:

Ik denk dat op een onstabiele manier lijden aan zo'n ziekte, wanneer er niets te bereiken is met therapie en medicijnen, kan worden gezien als uitzichtloos lijden. Dus het antwoord is dan ja.

Mee eens. Maar dan moet je wel heeeeeel ver heen zijn met je psychische ziekte.

[darkfairy]

^en dit ook ja.

[Myuki]

Iedereen heeft in mijn ogen het recht om zijn eigen leven te beeindigen... Maar meestal is het geen goed idee en is hulp van anderen dus niet okee.

[melovescrizzle]

suicidaliteit is soms een symptoon van een psychiatrische stoornis. dus kan kun je denken en er van overtuigd zijn dat je hopeloos bent enzo, terwijl je toch nog beter kan worden. en bij de meeste mensen is een psychiatrische stoornis wel beheersbaar (al dan niet te genezen) te maken door therapie en/of medijcijnen. dan zul je misschien niet dolgelukkig zijn met je leven, maar is dat een reden om voor de dood te kiezen? ik weet het niet.
aan de andere kant: ik vind een psychiatrische stoornis net zo ernstig als een lichamelijke, dus ik vind dat ze zowel geestelijke als lichamelijke beperkingen gelijkwaardig moeten behandelen.

moeilijk, ik weet het niet.

[Nona]

Ik denk dat dat geen goed idee zou zijn. Immers, veel mensen met een depressie willen op een zeker moment wel dood en denken dat er nooit verbetering in hun situatie zal komen. De praktijk wijst uit dat ze het (meestal) mis hebben. Dus die uitzichtloosheid is vaak een waanbeeld, of misschien alleen een misconceptie.
Daarnaast kan een arts niet goed bepalen wie nu zodanig psychisch lijdt dat euthanasie geoorloofd is en wie niet. Met lichamelijke pijn is dat een stuk makkelijker te beoordelen, aangezien beperkingen goed zichtbaar zijn en pijn vaak heel goed gerapporteerd wordt. Daarnaast is levensverwachting een belangrijke factor, en die valt in veel gevallen wel enigszins in te schatten. Psychische pijn heeft die duidelijkheid niet.

@ TS: het lijkt me een goed idee als jij eens naar uitkomsten gaat zoeken in plaats van alleen maar te roepen dat je zo graag zelfmoord wilt plegen. Aan je hoeveelheid posts te zien wil je dolgraag geholpen worden maar heb je moeite die hulp te vragen. Doe eens een gooi, vraag om tips en probeer wat tips uit (en niet voor een dag of halfslachtig, maar echt).

Ik vind van wel. Natuurlijk niet bij de eerste de beste depressie, maar wel als mensen al jaren lijden. Waar je de grens precies moet trekken weet ik niet, dat is moeilijk. In principe is euthanasie trouwens niet verboden bij een psychishe aandoening, het is alleen zo moeilijk te bepalen of een psychische stoornis uitzichtloos is, dat het zelden gedaan wordt. Ik heb er laatst trouwens een mooie documentaire over gezien, weet alleen niet meer hoe die heet...

[jennifer_v]

KingelDingel schreef:

Wat is jullie mening over euthanasie in de psychiatrie?

Hebben mensen die jarenlang ongelukkig zijn met zware ziektes als Borderline, Bipolair of Schizofrenie het recht op euthanasie?

Ik vind dat niemand recht heeft op euthanasie. Het klinkt misschien heel raar maar ik denk niet dat iemand zomaar het recht heeft om te bepalen wanneer hij of zij gaat.
Zoiets wordt door de hogerhand bepaalt. Ik snap wel dat mensen zoiets willen en kunnen doen, want het leven met een psychische beperking is beslist niet gemakkelijk.

Het is jouw leven, dus je bepaalt altijd zelf wat je ermee doet. Je had ook allang zelf er een eind aan kunnen maken, als het onder uitzichtloos lijden valt. Want wie bepaald dat, jij toch? Een arts misschien, maar die zal er bij psychiatrische ziekte maar moeilijk een oordeel over kunnen geven. En daar komt bij dat die verantwoordelijkheid te groot is.

@TS: Ik sluit me bij Nona aan.

[Nijn*]

@ jennifer_v: Het is je eigen leven, je hebt souvereiniteit op je eigen lichaam dus jij bepaalt hoe en wat. Een ander mag niet aan jouw leven komen, maar jij hebt zelf wel het recht om het te beeïndigen. Zelfmoord is toch ook niet 'verboden'? Bovendien, als jij niet gelooft in 'hogerhand' wie bepaalt het dan nog? Niet iedereen gelooft in een God of een hogere macht. Wat zou jij doen als je terminale kanker had en zou weten dat het binnen nu en een maand afgelopen zal zijn en dat je in die tijd alleen maar slechter zult voelen, meer zult aftakelen tot je uiteindelijk alle contact met je omgeving en jezelf verliest? Is het dan niet een geruststellende optie om zelf te kunnen bepalen wanneer het genoeg is geweest, om jezelf en je omgeving dat eindeloze lijden te besparen en te kunnen stoppen wanneer het niet meer draaglijk is? Ben je ook tegen niet-reanimeren verklaring dan?

OT: Ik sluit me aan bij Lentekriebel. Een psychische stoornis/ziekte hoe je het wilt noemen, kan ontzettend veel beperkingen leggen op je leven. Natuurlijk is het niet zoals een lichamelijke ziekte waarbij je de aftakeling van een lichaam werkelijk kunt zien en het is daardoor ook moeilijk te bepalen wanneer euthanasie geoorloofd is en wanneer niet. Maar al is er enig uitzicht op een verbetering, op het onder controle krijgen of leefbaar maken van de psychische stoornis, soms helpt dat niet meer. Iemand die al jaren in therapie is, medicijnen heeft (gehad), opgenomen is geweest en ga zo maar door, wil op een bepaald moment misschien niet meer vechten. Dat kan ik me in ieder geval heel goed voorstellen, soms is de koek gewoon op. Als je je hele leven (of een groot deel ervan) altijd al hebt moeten vechten tegen jezelf, kan ik me voorstellen dat er een moment komt waarop je niet meer wilt. Ik denk dan ook wel dat euthanasie echt een uiterste 'oplossing' is, voor de chronisch 'zieke' mensen die in principe alle andere methoden al hebben geprobeerd en waarbij er nog steeds geen leefbare situatie ontstaat. Maar moeilijke kwestie wel, ik snap beide kanten van het verhaal eigenlijk wel. Door eigen ervaringen zou ik euthanasie denk ik toch wel goedkeuren.

@ TS: Ik volg je nu al enige tijd op het forum hier en denk inderdaad net als Nona dat jij zelf eens goed naar andere oplossingen moet gaan zoeken in plaats van naar een onomkeerbare uitvlucht.

[arPos]

Myuki schreef:

Iedereen heeft in mijn ogen het recht om zijn eigen leven te beëindigen...

Eindelijk ik hoopte al dat er iemand was.
dit dus.

Maar meestal is het geen goed idee en is hulp van anderen dus niet okee.

Uiteraard hulp van andere moet m.i. alleen maar toegestaan worden bij chronische en erg zware ziekten (ok dat klink crue, hulp bij zelfmoord uiteraard)

meloves schreef:

dat je hopeloos bent enzo, terwijl je toch nog beter kan worden

Ik vind het gegeven dat mensen denken dat ze wel beter kunnen worden of zelfs maar dat ze echt beter zouden kunnen worden totaal ondergeschikt aan de vrije keuze van een mens.

Ik zou zelfmoord niet strafbaar meer maken,net of dat een relevante overweging is als je bereid ben je leven te be-eindigen (ik zou het überhaupt al niet kunnen).

in hoeverre hulp bij zelfmoord de grens met moord overschrijd is een groter probleem, ik vind dat zulke hulp afgeraden dient te worden maar dat wanneer er de conclusie is onder patiënt en personeel van een zorginstelling dat het onmogelijk is alleen, (en dan bedoel ik met name behandelend artsen en niet de stageloper ) dat hulp erbij mogelijk moet kunnen zijn hetzij strikt gereguleerd

nona schreef:

Ik denk dat dat geen goed idee zou zijn. Immers, veel mensen met een depressie willen op een zeker moment wel dood en denken dat er nooit verbetering in hun situatie zal komen. De praktijk wijst uit dat ze het (meestal) mis hebben. Dus die uitzichtloosheid is vaak een waanbeeld, of misschien alleen een misconceptie.

Lijkt me niet dat je zoiets over een weekeinde doet.

[Droomvlucht]

Iemand die ik heb leren kennen lijd aan zware schizofrenie en depressies. Je zou zijn leven op dat moment nog niet geheel uitzichtloos kunnen stellen. Al zag hij dat zelf vaak anders. Hij volgde dagtherapie, kreeg om de dag iemand van thuiszorg op bezoek. Er werd met hem geprobeerd zijn leven zo goed mogelijk in te richten. Ook als hij weer weg was geweest snacht's, suicide poging had gedaan etc. Maar nu is hij verleden maand van het balkon van zijn flat gesprongen en heeft dat overleefd. In de situatie waarin hij nu zit, vraag ik mij dus wel af, of het niet toegestaan zou moeten zijn. Maar dan kom je wel op het vlak uit dat het in dit geval deels psychische en deels lichamelijke pijn geworden is.

[arPos]

Droomvlucht schreef:

vraag ik mij dus wel af, of het niet toegestaan zou moeten zijn. Maar dan kom je wel op het vlak uit dat het in dit geval deels psychische en deels lichamelijke pijn geworden is.

Maar wat is dan de overweging om het nu strafbaar te hebben (ik weet het exacte artikel ff niet maar het valt volgens mij onder moord/doodslag)

Zoals je ziet bij je vriend houd dat hem toch niet tegen het te proberen, dan lijkt het me beter dat het bespreekbaar moet zijn met de professionele hulp die hij krijgt, uiteindelijk ligt de beslissing altijd bij de persoon zelf op de ene of op de andere manier.

Nu is je kennis ongelukkig en gewond.

Euthanasie hoort sowieso een grondrecht te zijn. Of je nou (psychisch) ziek bent of niet.

[Eend]

Ik vind niet dat er euthanasie mag komen voor psychische ziektes. Mijn ziekte is ook chronisch en volgens mijn psycholoog zal ik er nooit vanaf komen, altijd psychotische en argwanende gedachten hebben, maar dat betekent niet dat iemand dan maar gelijk van zijn leven beroofd mag worden, tenzij het contract in heldere staat getekend is.

Er wordt niemand van het leven beroofd in dat geval?

[Nijn*]

Hoezo iemand van zijn leven beroofd worden? Euthanasie is naar mijn idee nog altijd vrijwillig.

[Diary of Dreams]

Ik ken verschillende mensen die chronisch psychisch ziek zijn of waren (tussen de 4 en de 15 jaar ziek) en mensen die zelfmoord hebben gepleegd. Ik durf te zeggen dat ik wat dat betreft wel wat van het onderwerp af weet.

Euthanesie heeft het probleem - net zoals de doodstraf - dat het onomkeerbaar is; ja, echt waar . Tegen doodstraf is het een legitiem argument om te zeggen dat je uiteindelijk nooit 100% zeker weet of diegene wel schuldig is, en dat later kan blijken dat hij/zij toch onschuldig was. Bij 'toegestaande zelfmoord' is het, vooral bij psychische ziekten veel ingewikkelder, omdat die persoon het zelf wilt.

Het eerste grootte probleem dat ik zie is dat die persoon lang niet altijd goed in kan schatten in hoeverre zijn leven inderdaad zo ondragelijk zal blijven. Zelfs bij chronische pyschische aandoeningen is het goed mogelijk dat mensen een prima leven kunnen krijgen, al zal het waarschijnlijk geen 'gemiddeld' leven zijn.

Daarnaast vind ik sowieso niet dat iedereen volledig het recht heeft over zijn eigen leven en lichaam. Zou jij iemand zich laten automutileren omdat hij daar recht op zou hebben? Ik hoop het niet. Het recht over je eigen leven en lichaam houd op wanneer je schadelijk bent voor jezelf of je omgeving; daarom worden er soms ook mensen verplicht opgenomen. Zelfdoding, onder begeleiding of niet, vind ik daar in principe bij horen.
Maar wat dan met de gevallen waarbij de dood voor een persoon veel aantrekkelijker schijnt te zijn dan zijn of haar leven? Wat betreft psychische ziekten zou ik nog steeds zeggen dat er altijd hoop is en dat je simpelweg niet in kan schatten hoe het over een jaar zal gaan.

Als laatste zit ik nog met de familie en vrienden (en zijn die in de meeste gevallen vooral afwezig). Zelfdoding heet ontzettend veel impact op naasten, of het nu begeleid is of niet. Al geloof ik zeker wel dat een begeleide, van te voren bekende zelfdoding in bepaald opzicht dragelijker zal zijn dan (half) onverwachtse zelfdoding, dan nog belast je enkele tot tientallen mensen voor jaren met pijnlijke herinneringen en gedachten.
Ik heb geen idee of hier mensen zijn die de impact van een zelfmoord zelf hebben mee gemaakt, maar ik hoop van harte dat niemand dat heeft en nooit zal hebben.

Alsnog blijft dan de vraag over of de jarenlange zorgen om een persoon niet eigenlijk zwaarder zijn dan een begeleide zelfdoding... mijn mening is dat ook al is het wellicht in sommige gevallen zwaarder het ook beter en ethisch beter te verantwoorden valt.

[arPos]

altijd grappig hoe de psychfans altijd aandragen dat de persoon de afwijkende factor is terwijl mentaal afwijkend gedrag niet meer is dan een psychische reactie is op stress vanwege incompatibaliteit met de omgeving.

misschien is het idee dat de omgeving niet geschikt genoeg is voor de mensheid als geheel een realistischer beeld dan mensen "gek" noemen.

Zelfs bij chronische pyschische aandoeningen is het goed mogelijk dat mensen een prima leven kunnen krijgen

Wat is prima en waarom kan een persoon dat niet zelf bepalen.

[Nijn*]

Diary of Dreams schreef:

Euthanesie heeft het probleem - net zoals de doodstraf - dat het onomkeerbaar is; ja, echt waar . Tegen doodstraf is het een legitiem argument om te zeggen dat je uiteindelijk nooit 100% zeker weet of diegene wel schuldig is, en dat later kan blijken dat hij/zij toch onschuldig was. Bij 'toegestaande zelfmoord' is het, vooral bij psychische ziekten veel ingewikkelder, omdat die persoon het zelf wilt.

Het eerste grootte probleem dat ik zie is dat die persoon lang niet altijd goed in kan schatten in hoeverre zijn leven inderdaad zo ondragelijk zal blijven. Zelfs bij chronische pyschische aandoeningen is het goed mogelijk dat mensen een prima leven kunnen krijgen, al zal het waarschijnlijk geen 'gemiddeld' leven zijn.

Ik ben het met je eens dat het moeilijk is in te schatten of iemands leven werkelijk ondraaglijk zal blijven. Maar toch, kan een ander (arts, familielid, whoever) dan wél inschatten wanneer iemands leven níet ondraaglijk is? Degene die verder moet leven met zijn/haar aandoening heeft vaak toch wel enig inzicht in wat hij/zij draagbaar vindt. Want wat de één een redelijke levensstandaard vindt kan voor de ander onacceptabel zijn. En kan je je niet voorstellen dat 'geen gemiddeld leven' voor iemand al genoeg reden kan zijn om het op te geven, als je altijd maar genoegen moet nemen met 'minder'?

Daarnaast vind ik sowieso niet dat iedereen volledig het recht heeft over zijn eigen leven en lichaam. Zou jij iemand zich laten automutileren omdat hij daar recht op zou hebben? Ik hoop het niet. Het recht over je eigen leven en lichaam houd op wanneer je schadelijk bent voor jezelf of je omgeving; daarom worden er soms ook mensen verplicht opgenomen. Zelfdoding, onder begeleiding of niet, vind ik daar in principe bij horen.

En wanneer ben je dan precies schadelijk voor jezelf of anderen? Ik heb, net als iedereen, alle recht om over mijn eigen lichaam te beschikken, dat is van mij en daar blijft elk ander vanaf, tenzij ik expliciet toestemming geef. Als ik wil automutileren dan doe ik dat, als ik al mijn eten wil uitkotsen, dan doe ik dat. Niets wat dan maakt dat ik minder zelfbeschikkingsrecht heb dan een ander, toch? Alsof alle mensen die hun lichaam op de een of andere manier kapot maken, door te roken of te drinken of wat dan ook, niet meer het volledige recht heeft over het eigen lichaam? Als we al dit soort mensen moeten laten opnemen is er nog maar een paar procent van alle Nederlanders over die hun lichaam niet schadelijk behandelen.

Maar wat dan met de gevallen waarbij de dood voor een persoon veel aantrekkelijker schijnt te zijn dan zijn of haar leven? Wat betreft psychische ziekten zou ik nog steeds zeggen dat er altijd hoop is en dat je simpelweg niet in kan schatten hoe het over een jaar zal gaan.

Over een paar jaar kan het dus ook allemaal nog veel slechter gaan, niet? En wat is 'hoop' nou helemaal, hoop op een wondermedicijn, op een week achter elkaar niet in de separeer hoeven te slapen, hoop op stemmen die voor één dag wegblijven? Iemand met terminale kanker moet toch ook eens de hoop opgeven op een wondermedicijn?

Als laatste zit ik nog met de familie en vrienden (en zijn die in de meeste gevallen vooral afwezig). Zelfdoding heet ontzettend veel impact op naasten, of het nu begeleid is of niet. Al geloof ik zeker wel dat een begeleide, van te voren bekende zelfdoding in bepaald opzicht dragelijker zal zijn dan (half) onverwachtse zelfdoding, dan nog belast je enkele tot tientallen mensen voor jaren met pijnlijke herinneringen en gedachten.
Ik heb geen idee of hier mensen zijn die de impact van een zelfmoord zelf hebben mee gemaakt, maar ik hoop van harte dat niemand dat heeft en nooit zal hebben.

Ik ben iemand die de impact van zelfdoding van zeer dichtbij heeft meegemaakt en ik ben het met je eens dat je dat niemand gunt. Maar de dood is altijd naar, of dat nu zelf gekozen is of niet. Zeer kort geleden heb ik nog meegemaakt dat iemand zeer plotseling overleed aan aan hartaanval, heeft dat minder impact? En laat je dan minder mensen met pijnlijke herinneringen achter?

Alsnog blijft dan de vraag over of de jarenlange zorgen om een persoon niet eigenlijk zwaarder zijn dan een begeleide zelfdoding... mijn mening is dat ook al is het wellicht in sommige gevallen zwaarder het ook beter en ethisch beter te verantwoorden valt.

Ethisch of politiek correct? Vergeet bij je jarenlange zorgen om een persoon niet de strijd die de persoon in kwestie zelf elke dag te verduren heeft. Is dat ethisch?

[Dvine]

In mijn ogen ligt het helemaal aan het kwaliteit van leven die je met je psychiatrische stoornis hebt. Als dit al jaren slecht gaat en er zit absoluut geen verbetering in, tsja.. dan zou ik denken dat het wel zou mogen

[Dith]

Ik ben zeker voor euthanasie maar vind wel dat mensen heel goed moeten worden begeleid in het proces.
Een tijd geleden zag ik een docu over een soort 'doodshuis' in Eindhoven waar mensen met zelfmoordwensen een tijd konden leven met 'soortgenoten'. Uiteindelijk waren er veel mensen die alsnog zelfmoord pleegden maar een boel hadden ook door de vele gesprekken met gelijkgestemden besloten dat het leven toch meer waard was. Zoiets vind ik echt heel goed, uiteindelijk heeft iedereen naar mijn mening het recht om zijn leven te beeindigen en ik denk dat euthanasie dan ook veel makkelijker zou zijn voor de maatschappij (én de familie) dan zelfmoord. Denk maar aan alle trauma's van machinisten en betrokkenen, degene die zelfmoord heeft gepleegd wordt dan vaak "boos aangekeken" omdat hij/zij iemand anders ermee heeft belast, ik denk dat dat probleem met euthanasie minimaal is.

[Woeste Woerd]

Ik vind het enorm moeilijk. Ik denk dat psychisch lijden zeker zo erg kan zijn het levenskwaliteit aantast dat iemand niet meer wil leven. Ik kan best geloven dat als je alles wat je opbouwt, keer op keer stuk ziet gaan dat het dan op een gegeven moment genoeg is. Dat zo'n iemand dan uit het leven wil stappen, door alle stress en pijn, is een reactie daarop die ik kan begrijpen.

Maar ik vind het wel moeilijk, omdat ik bij ziektes met fatale afloop sowieso pro eigen keuze ben, om dit ook bij psychische ziektes er iets over te zeggen. Aan de ene kant begrijp ik best dat er ondragelijk leiden is.. Aan de andere kant krijg ik dan altijd het 'what if'-gevoel. Wat als we er nu nog wel één keer tegenaan gaan en het slaagt? Zoiets zul je nooit te weten komen zonder het te proberen. Ik zou het zelf als hulpverlener (stel dat ik afstudeer en een andere richting opga dan ik nu voor ogen heb) in ieder geval een hele moeilijke keuze vinden, die ik eigenlijk ook helemaal niet wil nemen. Ik geloof eigenlijk dat men liever gewoon gelukkig is, dan dood. Dus daarom zou ik er persoonlijk liever nogmaals een keer tegenaan gaan, ook vanwege het 'what if'-gevoel.

Moeilijk, moeilijk.

[Uice]

darkfairy schreef:

ik vind van niet.
van praten lucht het altijd op.

Zeggen dat praten helpt tegen schizofrenie is net zoiets als tegen iemand met kanker zeggen dat hij eens een goede wandeling moet maken en dat het dan wel overgaat.

Psychiatrische aandoeningen zijn gewoon ziektes, waar vaak medicijnen tegen bestaan. Suïcidaal gedrag kan een symptoom zijn van een ziekte, dat dus vaak ook gewoon met medicijnen te verhelpen is.

[darkfairy]

Uice schreef:

Zeggen dat praten helpt tegen schizofrenie is net zoiets als tegen iemand met kanker zeggen dat hij eens een goede wandeling moet maken en dat het dan wel overgaat.

Psychiatrische aandoeningen zijn gewoon ziektes, waar vaak medicijnen tegen bestaan. Suïcidaal gedrag kan een symptoom zijn van een ziekte, dat dus vaak ook gewoon met medicijnen te verhelpen is.

ja ik bedoel ook niet dat het altijd helpt.
maar je kan er wel verder mee komen.
het is beter dan het allemaal voor je eigen houden.
maar ik snap je wel.

[Souris]

vind dat het in sommige gevallen moet kunnen.
heb zelf een vriendin die hele zware bordeline heeft en bijna elke behandeling wel heeft gehad.
ook diverse medicatie enzo.
maar ze kunnen weinig meer voor der doen en ze wilt ook niet meer.
klinkt raar,maar heb liever dat ze gewoon een spuitje krijgt dan voor de trein springt.
ik praat er nu misschien makkelijk over maar dat heeft ook met een bepaald process te maken waar ik in zit.
en ze is ook bezig met verenigingen die met euthanasie te maken hebben en ook wel weer zo als het haar te lang duurt doet ze het zelf wel..
maarja tis ook niet eenvoudig, schijnt dat er afgelopen 5 jaar pas 1 iemand die zwaar psychisch leed euthanasie heeft gehad, dus ze doen het bijna nooit.

zie wel dat ze hoe naar dan ook nu ze weet dat ze bezig zijn met haar dood enorm opgevrolijkt is en blij is.
heel ander mens.
ze geniet weer overal van, eet weer normaal,iets wat ook slecht ging, ze had ook behoorlijke anorexia.
dus doet me goed dat ze nu zo is

[jwtc]

beste allemaal

ik vind het een beetje vreemd om hier te reageren, want ik ben moeder en oma.
maar ik ben samen met een andere moeder een website begonnen over dit onderwerp na de zelfdoding van onze kinderen, zij waren psychiatrisch patient en ongeneeslijk ziek, hadden om euthanasie gevraagd en dat werd keer op keer geweigerd. kijk naar onze site en denk er eens over na hoe het ook voor de omgeving is, als je kind écht dood wil! te intelligent is om dit leven te moeten leven.
onze site heet www.euthanasieindepsychiatrie.nl
vandaar dat ik bij jullie terecht kwam.
jullie kunnen reageren via mail op onze site . het gastenboek is alleen voor mensen die in discussie willen gaan, maar vooral voor mensen die dit hebben meegemaakt of nog steeds moeten meemaken.

succes met jullie forum
jeannette
info@euthanasieindepsychiatrie.nl

Nouja, dat hun behandelaars weigerden om euthanasie te verlenen is ook niet zo vreemd, want daar zouden ze tot twaalf jaar gevangenisstraf plus verbod op beroepsuitoefening mee krijgen. Je kunt het mensen toch moeilijk kwalijk nemen dat ze dat niet voor hun patiënt/cliënt overhebben.

Ik vind dat er in sommige gevallen wel mogelijkheden zouden moeten zijn om aan mensen met een chronische, niet op behandeling reagerende en onleefbare psychiatrische aandoening op hun herhaald verzoek euthanasie te verlenen. Maar het is moeilijk om daar eenduidige wetgeving over te maken. We weten nog zo weinig van hoe mensen met psychatrische aandoeningen op verschillende behandelingen reageren, het verschilt zo veel per persoon. Je weet maar nooit of iemand een half jaar later ineens wél opknapt.

[jwtc]

beste sarah

blijkbaar heb je onzs site niet goed gelezen!
kijk ook eens naar de documantaire "mag ik dood" van het Humanistisch verbond, een link staat op onze site.
volgens oud minister Els Borst mag het en kan het ook, want psychisch lijden is ook ondraaglijk lijden en wordt nergens in de wet uitgesloten.
daarom is het juist zo vreemd dat psychiaters er niet aan mee willen werken,
en dat is juist hetgene waar wij over willen praten met psychiaters!

[arPos]

Nou er ligt een taboe op, naast een nogal grijs juridisch gebied, dat eerste is cultureel en in hoge mate verankerd in opgelegde moraal en het 2e is iets waar de staat uitsluitsel over moet geven.

Persoonlijk zie ik gewoon niet in hoe iemand wil rechtvaardigen dat hij het zelfbeschikkingsrecht van een ander ontneemt en los daarvan nog wil bepalen wat voor een ander "de juiste kwaliteit van leven is" heck ik zit niet vast in een levenslange circulatie van mentale of fysieke problemen en woon in nederland van alle plaatsen en zelfs ik zou "de kwaliteit van leven" al abnormaal laag noemen.

Het is een persoonlijke overweging en ik vind niet dat een ander, mijzelf incluis daar iets over te zeggen heeft.

De wereld is toch te vol en hij gaat toch naar de klote. Hoe minder mensen hoe meer ruimte voor de andere.

[Geel]

KingelDingel schreef:

De wereld is toch te vol en hij gaat toch naar de klote. Hoe minder mensen hoe meer ruimte voor de andere.

That's the spirit!

[T_ID]

jwtc schreef:

en dat is juist hetgene waar wij over willen praten met psychiaters!

Je moet niet praten met psychiaters, want die zijn gewoon gebonden aan de wetgeving, zoals Sarah al stelde. Het is primair een politieke zaak.

Als je wilt dat euthanasie verruimt wordt, moet je gaan praten met partijen die tegenstander zijn van mensen hun eigen leven gunnen. CDA, CU, PVDA, SGP, enz. Als daar het verstand doordringt, dan verandert de wet vanzelf, en dan hebben psychiaters een keuze.

[Vice]

Myuki schreef:

Iedereen heeft in mijn ogen het recht om zijn eigen leven te beeindigen

[JustADreamer]

Uhm ja, dit is een gevaarlijke. Ik vind sowieso dat iedereen het recht heeft om te beslissen over zijn/haar eigen leven. Maar euthanasie daar moet een arts bij te pas komen, en een hoop juridisch gezeur, en daarbij moet je volledig toerekeningsvatbaar zijn en zo. En in hoeverre ben je dat nog als je zwaar borderline hebt, schizofreen bent etc?

Ik denk niet dat je het voor elkaar krijgt om euthanasie te mogen plegen als psychiatrisch patient, omdat er geen vorm van lichamelijk uitzichtloos lijden bij komt kijken (er is geen sprake van aftakeling). De enige optie word dan denk ik zelfmoord. Wat mij betreft mogen ze de wet wel versoepelen, volwassen mensen horen zelf over hun eigen leven te mogen bepalen. Daarbij is het voor de nabestaanden fijner omdat het een bewuste en besproken keus is geweest, ze weten waarom en het is vredig gebeurd. En daarbij de trauma's die het bespaart voor treinmachinisten of ambulancepersoneel als ze je van de stoep af mogen schrapen.

[Neith]

Sarah schreef:

Nouja, dat hun behandelaars weigerden om euthanasie te verlenen is ook niet zo vreemd, want daar zouden ze tot twaalf jaar gevangenisstraf plus verbod op beroepsuitoefening mee krijgen. Je kunt het mensen toch moeilijk kwalijk nemen dat ze dat niet voor hun patiënt/cliënt overhebben.

Buiten dat moet je als arts ook nog met jezelf kunnen leven nadat je iemand aan z'n einde hebt geholpen. Het is sowieso niet iets wat je zomaar even doet, het zijn ook mensen.

JustADreamer schreef:

Ik denk niet dat je het voor elkaar krijgt om euthanasie te mogen plegen als psychiatrisch patient, omdat er geen vorm van lichamelijk uitzichtloos lijden bij komt kijken (er is geen sprake van aftakeling).

Er staat nergens dat het lijden een lichamelijk lijden of aftakeling moet zijn. Het moet uitzichtloos zijn, dus dat er lijden is wat ondragelijk voor de persoon in kwestie is, zonder uitzicht op verbetering,