Sociaal wenselijk gedrag

Hallo iedereen,

Weet niet of dit hier goed geplaatst staat. Ik merk in mijn omgeving (nu woon in Overijssel, dus daar zal het nog wel meer het geval zijn) dat er veel mensen zijn die maar sociaal wenselijk leven, omdat het 'zo hoort'. Opleiding afmaken, werken, kindjes krijgen, huisje boompje beestje, dat soort dingen.

Nu is mijn moeder ook zo'n type. Zo van: je havo afmaken (inmiddels gedaan), je HBO afmaken (mee bezig). Maar ik zoek veel meer in het leven ik vind het sociaal wenselijk gedrag niet belangrijk. Ik vind het ook bijvoorbeeld niet belangrijk genoeg om altijd het huis schoon te hebben ofzo. Zij wel. Ook in mijn omgeving zijn er veel mensen die maar dingen doen omdat anderen dat van hen verwachten.

Nu was mijn vraag aan jullie: "Hebben jullie dat ook, wat ik heb en hoe ga je hiermee om/kijk je hier tegen aan"


Kuna

[handschoen]

Je bent 19. Ik vind het niet raar dat je er zo tegen aankijkt! En het verwachtingspatroon van anderen kan misschien een bepaalde druk op je leggen, maar uiteindelijk bepaal jij wat je doet!

Er zijn best mensen van 19 die graag willen leven volgens het 'huisje, boompje, beestje' principe en het al helemaal voor zich zien, maar er zijn ook genoeg mensen die daar nog helemaal niet mee bezig zijn.

Je moet in ieder geval niet geforceerd gaan leven volgens 'hoe het hoort' als dat je heel erg tegen staat.

Misschien ga je, naarmate je ouder wordt, meer in de termen 'huisje, boompje, beestje' denken. De een is er op zijn/haar 19e al mee bezig, de ander op zijn/haar 30e en weer een ander misschien wel helemaal nooit!

Ik herken het wel een beetje. Niet heel extreem, want ik ben van mezelf vrij burgerlijk ingesteld: ik vind het leuk om nieuwe dingen te leren en te studeren, zoals het er nu voorstaat zou ik over enkele jaren ook graag samenwonen met mijn vriend en hoezeer ik ook van reizen houd, ik mag heel graag thuis zijn. Maar soms wil ik wel eens sociaal wenselijk gedrag niet belangrijk kunnen vinden, hoewel ik het (helaas) toch wel altijd doe. Zo heb ik op m'n 17e bijvoorbeeld een half jaar doodongelukkig in een klein studentenflatje gezeten omdat ik het gevoel had dat vanuit mijn omgeving werd verwacht dat ik op mezelf moest gaan wonen, terwijl ik eigenlijk veel liever nog thuis was blijven wonen - waarmee ik niet wil zeggen dat dat niet totaal mijn eigen schuld en verantwoordelijkheid was btw, want het was gewoon oerdom. Of bijvoorbeeld het idee dat je in je vrije tijd altijd iets nuttigs en wenselijks moet doen, zoals mijn ouders hebben, die als ze eens niets te doen hebben zich meteen compleet rusteloos voelen; iets wat ik zelf helaas ook wel een beetje heb meegekregen. Met wat je eraan moet doen kan ik je eigenlijk ook niet helpen.

[Inanis]

handschoen schreef:

Je bent 19. Ik vind het niet raar dat je er zo tegen aankijkt! En het verwachtingspatroon van anderen kan misschien een bepaalde druk op je leggen, maar uiteindelijk bepaal jij wat je doet!

Er zijn best mensen van 19 die graag willen leven volgens het 'huisje, boompje, beestje' principe en het al helemaal voor zich zien, maar er zijn ook genoeg mensen die daar nog helemaal niet mee bezig zijn.

Je moet in ieder geval niet geforceerd gaan leven volgens 'hoe het hoort' als dat je heel erg tegen staat.

Misschien ga je, naarmate je ouder wordt, meer in de termen 'huisje, boompje, beestje' denken. De een is er op zijn/haar 19e al mee bezig, de ander op zijn/haar 30e en weer een ander misschien wel helemaal nooit!

Je moet er ook werkelijk nooit aan willen beginnen.

Nyawa schreef:

Ik herken het wel een beetje. Niet heel extreem, want ik ben van mezelf vrij burgerlijk ingesteld: ik vind het leuk om nieuwe dingen te leren en te studeren, zoals het er nu voorstaat zou ik over enkele jaren ook graag samenwonen met mijn vriend en hoezeer ik ook van reizen houd, ik mag heel graag thuis zijn. Maar soms wil ik wel eens sociaal wenselijk gedrag niet belangrijk kunnen vinden, hoewel ik het (helaas) toch wel altijd doe. Zo heb ik op m'n 17e bijvoorbeeld een half jaar doodongelukkig in een klein studentenflatje gezeten omdat ik het gevoel had dat vanuit mijn omgeving werd verwacht dat ik op mezelf moest gaan wonen, terwijl ik eigenlijk veel liever nog thuis was blijven wonen - waarmee ik niet wil zeggen dat dat niet totaal mijn eigen schuld en verantwoordelijkheid was btw, want het was gewoon oerdom. Of bijvoorbeeld het idee dat je in je vrije tijd altijd iets nuttigs en wenselijks moet doen, zoals mijn ouders hebben, die als ze eens niets te doen hebben zich meteen compleet rusteloos voelen; iets wat ik zelf helaas ook wel een beetje heb meegekregen. Met wat je eraan moet doen kan ik je eigenlijk ook niet helpen.

Ja, het is ook zo dat andere mensen dat van me verwachten. Ik heb echt een hekel aan: "dat hoort nu eenmaal zo".

voorbeeld: mijn moeder en ik hadden laatst een discussie over dat ik te vaak bij mijn vriend was. En toen zei ze: "Ja, het hoort gewoon zo dat de jongen vaker bij het meisje komt". Ik reageerde daarop met: "Waarom dan?". "Je vader kwam ook altijd bij mij, dat hoort nu eenmaal zo".

Ja bah... Ik wil namelijk ook na mijn sph een studie Engels gaan doen (ik weet nog niet precies wat ik ermee wil), maar ik vertelde dat zo aan haar. "Maak maar eerst deze studie af", "dat doe ik ook mam". "Nou en dan moet je maar eerst een baan zoeken, geld verdienen blabla".

Ik zie om mij heen ook allemaal mensen van mijn leeftijd die gaan trouwen.

[Inanis]

Vervelend zo'n moeder die je zo claimt ook al heb je al 19 jaar de tijd gehad om een aardig goed beeld te krijgen van hoe de wereld van nu in elkaar steekt.

[Fingon]

Inanis schreef:

Vervelend zo'n moeder die je zo claimt ook al heb je al 19 jaar de tijd gehad om een aardig goed beeld te krijgen van hoe de wereld van nu in elkaar steekt.

Ja,
zeker dat vergelijken met haar eigen jeugd, de normen veranderen toch wel een beetje in 50(?) jaar
Ben ik blij dat mijn moeder niet zo is, al kan m'n vader er ook wat van, zo'n beetje elke dag vragen of ik al weet welke studie ik wil doen

Nou moet ik wel zeggen dat het ook een beetje aan de streek hier ligt. Ik wed dat ze in de 'grote stad' (moet je mij nou horen) hier heel anders over denken. Bij ons zijn 'wat zullen de mensen er van denken?'gedachten erg in trek.

[Fantôme]

maja, nu ligt het tegenwoordig ook al wel weer meer in de verwachting van mensen dat je iets doet wat juist niet verwacht wordt
(reizen, emigreren, studeren in het buitenland, ineens bi zijn () enz.).
Maar ik vind dat je niet sociaal wenselijk moet doen als dat niet bij je past. Je moet doen wat je zelf leuk/nuttig/interessant vind als je anderen daar maar niet (teveel) mee tot last bent. het is uiteindelijk jouw leven...!

[handschoen]

Je moet er ook werkelijk nooit aan willen beginnen.

Ik vind er op zich niks mee.

Ik moet er nu ook echt nog niet aan denken, maar aan de andere kant kan ik me wel voorstellen dat het ooit nog komt. Maar misschien ook wel niet. Tja.

Waar het om gaat, naar mijn idee, is dat je jezelf niet in de weg moet zitten met dingen 'die zo horen'. Als je dingen gaat doen (omdat het nu eenmaal zo hoort) terwijl het je heel erg tegenstaat, moet je het dus gewoon niet doen.

Maarja, soms is het natuurlijk wel makkelijker gezegd dan gedaan.

[Daboman]

Ik herken het eigenlijk niet. Ik ben echter wel redelijk burgelijk ingesteld. Maar ik trek me over het algemeen niet zo heel veel aan van wat sociaal wenselijk is. Als ik me ergens gelukkig bij voel en anderen er niet mee lastig val zou het voor mij prima zijn.

Ik moet eerlijk zeggen: als ik denk aan een leven in Nederland, startend in een vinex-wijk in de omgeving waar ik nu woon, ga ik gillen. Ik heb aan de andere kant van de wereld gewoond. In een land in ontwikkeling. En ik was daar gelukkig (op wat problemen na). Ik krijg nu van alle kanten te horen: ga lekker studeren, dan kom je wel weer in het leven hier,en dan krijg je vanzelf wel weer behoefte aan ikea-meubels en luxe en rijkdom. (wordt letterlijk tegen me gezegd!) En dan denk ik: ik ben nu toch oud en wijs genoeg, en heb al een heleboel ervaring opgedaan om te kunnen en durven zeggen dat een leven in Nederland niet aan mij besteed is. Geen huisje boompje beestje met een auto voor de deur, een man die gehaktballen draait en een hond om verplicht uit te laten als je je eigenlijk al op de bank met thee had genesteld. Ja, andere mensen zien mij graag zo. Nee. Ik niet. En daar ben ik heel erg mee in strijd op dit moment.

[coopergirl]

Inanis schreef:

Je moet er ook werkelijk nooit aan willen beginnen.

André Rouvoet kijkt er met z'n "we moeten allemaal veel en meer en vaker kinderen krijgen om de vergrijzing tegen te gaan" anders tegenaan

Sja, ik maak me er meestal niet zo druk om wat mensen verwachten dat je volgens hen in het leven moet bereiken. Gelukkig kun je zelf het slag vrienden uitzoeken waarmee je wilt optrekken, kiezen waar je gaat wonen enz.

[Inanis]

coopergirl schreef:

André Rouvoet kijkt er met z'n "we moeten allemaal veel en meer en vaker kinderen krijgen om de vergrijzing tegen te gaan" anders tegenaan

Sja, ik maak me er meestal niet zo druk om wat mensen verwachten dat je volgens hen in het leven moet bereiken. Gelukkig kun je zelf het slag vrienden uitzoeken waarmee je wilt optrekken, kiezen waar je gaat wonen enz.

De enige echte oplossing om vergrijzing tegen te gaan is simpelweg het vernietigen van het teveel aan oudjes.
Veel kinderen zorgt weer voor nog meer oudjes bij toekomstige generaties.

[Xbreaker]

Ik krijg een beetje het idee dat jij de film "fight club" hebt gekeken, klopt dat?

[Cherry Springs]

Ik merk ook heel veel van sociaal wenselijk gedrag, vooral bij mijn moeder. Paasservetjes omdat het bijna pasen is, niet omdat die leuk zijn. Met kerst een vreselijke kerst-cd opzetten omdat dat zo hoort ofzo. Ik snap het niet zo, ik doe liever waar ik zelf zin in heb. We kunnen alleen maar zorgen dat wij later niet zo vreselijk burgerlijk worden.

Cherry Springs schreef:

Ik merk ook heel veel van sociaal wenselijk gedrag, vooral bij mijn moeder. Paasservetjes omdat het bijna pasen is, niet omdat die leuk zijn. Met kerst een vreselijke kerst-cd opzetten omdat dat zo hoort ofzo. Ik snap het niet zo, ik doe liever waar ik zelf zin in heb. We kunnen alleen maar zorgen dat wij later niet zo vreselijk burgerlijk worden.

Waah! *zo mee eens is*

[Nona]

Inanis schreef:

De enige echte oplossing om vergrijzing tegen te gaan is simpelweg het vernietigen van het teveel aan oudjes.
Veel kinderen zorgt weer voor nog meer oudjes bij toekomstige generaties.

Precies. Niet dat ik voor het afslachten van iemand's oma ben, maar Rouvoet kletst.

Ik merk ook dat ik me gewoon heel prettig voel bij bepaalde vormen van "sociaal wenselijk gedrag". Niet omdat de buren anders iets vervelends denken, maar gewoon omdat ik mijn huis graag schoon heb, mijn studie graag wil afronden om de baan te krijgen waar ik op aas (en die ik ook echt graag wil) en echt wel in het vooruitzicht heb te gaan trouwen met mijn vriend en samen een leven op te bouwen (en kinderen zijn een goede mogelijkheid, maar dat zien we dan wel weer aan de hand van de omstandigheden).

De samenleving is voor sommige mensen makkelijk en overzichtelijk als iedereen doet wat zij als normaal zien. Dat betekent niet dat iedereen dezelfde weg moet nemen, maar de kans is wel groter dat mensen diezelfde manier van leven ook prettig vinden. Kijk gewoon hoe je zelf wilt leven, niet hoe anderen willen dat jij leeft (als je de muziek na elven maar zacht zet, om je buren toch wat tegemoet te komen ).

[Balance]

Ik denk niet dat die mensen sociaal wenselijk (?) leven, omdat het zo hoort. Maar gewoon omdat zij (beïnvloed door omgeving) deze manier van leven gewoon zelf zijn gaan waarderen.

Het grappige is dat ik later ook graag huismoedertje ben, kindjes heb, m'n nieuwbouwhuisje een beetje schoon hou etc. Ik ben ook echt type huisje-boompje-beestje en op de manier die jij sociaal wenselijk noemt. Ikzelf zie dat niet zo, ik doe het niet omdat een ander dat wil of belangrijk vindt. Gewoon omdat het mijzelf een fijne manier van leven lijkt. En natuurlijk is dat beinvloed door de omgeving waarin je woont, maar dat lijkt me niet heel erg.
Mijn vrienden begrijpen er overigens he-le-maal niks van, dus ik denk dat veel leeftijdsgenoten eerder zoals jij denken, dan zoals ik

Ik kan me vinden in de reactie van Balance.

sommige mensen wordt aangeleerd om zich zo te gedragen als het hoort. de meeste mensen doen dan maar ook wat van hun wordt verwacht. ik vind dit totaal verkeerd. mensen zoeken naar vastigheid, maar ik denk niet dat in alle gevallen mensen dan ook echt gelukkig worden. daarom is het belangrijk om gewoon dingen te doen die je wilt, of dat nou over de wereld reizen is, vrijwilligerswerk doen, je dromen volgen, carrière maken of kinderen krijgen en trouwen.
vind ik.

[Sawyer]

Ik begrijp wel wat je bedoelt, ookal heb ik dit zelf gelukkig nooit ervaren. Mijn ouders laten mij lekker doen waar ik zelf zin in heb en daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor. Je ouders hebben tot op zekere hoogte een verantwoordelijkheid voor jou maar verder is er niemand in deze wereld die jou zegt wat je wel en niet moet doen. Zelf je ouders hebben daar, naar mijn mening, helemaal niks over te zeggen. Ze kunnen je natuurlijk advies geven en dat is vaak erg handig omdat zij door hun levenservaring vaak wat beter weten wat voor consequenties bepaalde dingen hebben. Maar verder zou er niemand moeten zijn die de dingen voor jou bepaald. 't Gaat immers om jezelf en niemand anders.

[Vice]

Sorry, maar ik snap het probleem gewoon niet zo. Dat iedereen in jouw omgeving graag aan huisje-boompje-beestje doet, betekent toch niet dat jij daar ook aan mee moet doen. Misschien moet je gewoon wat minder van andere aantrekken en gewoon doen wat volgens jou goed is.

[Encrypted]

kunamosity schreef:

Hallo iedereen,

Nu was mijn vraag aan jullie: "Hebben jullie dat ook, wat ik heb en hoe ga je hiermee om/kijk je hier tegen aan"

Kuna

Ik heb dat ook, het avontuurlijke trekt mij meer dan het 'normale'. Hoe ga ik hiermee om? Precies zoals ik wil, duidelijk aan mijn omgeving laten weten dat ik doe wat ik wil en niet wat mijn omgeving wilt. Met omgeving bedoel ik vooral mijn vader, mijn andere naasten hebben nergens een probleem mee. Ik ga ook na mijn studie (jaja, toch maar eerst studeren ) iets doen waar mijn vader klaarduidelijk op tegen is. Ook studeren en alle andere dagelijkse bezigheden doe ik op mijn manier. Of het nou sociaal wenselijk is om op een normaal tijdstip te gaan slapen en opstaan doet mij vrij weinig.

Aan de andere kant, tijdens de middelbare school is het zeker wel handig dat je sociaal wenselijk probeert te zijn. Zonder een diploma kan je bijna geen kant op, met een diploma vergroot je je wereld, en dat is toch het doel?

Maar goed, doe het vooral op jouw manier. Het is jouw leven en van niemand anders. In theorie heb je bijna geen beperkingen, in de praktijk leg je jezelf veel beperkingen op om te doen wat van je verwacht wordt. De wereld ligt voor je open, en als je het nooit probeert, wat het ook is wat je wilt doen, zal je er zeker spijt van krijgen.

Ik ben 19, woon nu al bijna 2 jaar op mezelf en sinds 1 jaar samen met mijn vriend.
Dat is hier in de buurt ook niet echt wenselijk. En ik krijg ontzettend veel reacties te horen als; jeeemig, je bent nog zo jong, dan ga je toch nog niet samenwonen. Jemig, heb jij je vwo in een keer gehaald, jemig hou jij niet van stappen, je klemzuipen en om 5 uur 's nachts thuiskomen. Dus in mijn situatie ook niet echt sociaal wenselijk.
Ik heb keuzes in mijn leven gemaakt waar ik blij om ben. Ik ben blij dat ik er een jaar geleden voor gekozen heb om met mijn vriend samen te gaan wonen, samen een thuis te maken wat ik ergens anders niet had. Niet sociaal wenselijk. Wel mijn keuze.

Toen ik thuiswoonde had mijn vader er een handje van alles naar een sociaal wenselijke uitstraling te zetten. We moesten het perfecte gezin vormen, er mocht niets aan de hand zijn, iedereen deed vwo, minder kon niet. Zowel mijn zusje als ik hadden helemaal geen problemen en er hoefde zeker niet gesprekken over te komen op school of met een vertrouwenspersoon of psycholoog. Je telt alleen als je arts wil worden en alleen als je hoge cijfers hebt.

An sich niet verrassend dat mijn zusje nu ontspoord is,o m het zo maar te zeggen.

[Fingon]

Mushu schreef:

Ik ben 19, woon nu al bijna 2 jaar op mezelf en sinds 1 jaar samen met mijn vriend.
Dat is hier in de buurt ook niet echt wenselijk. En ik krijg ontzettend veel reacties te horen als; jeeemig, je bent nog zo jong, dan ga je toch nog niet samenwonen. Jemig, heb jij je vwo in een keer gehaald, jemig hou jij niet van stappen, je klemzuipen en om 5 uur 's nachts thuiskomen. Dus in mijn situatie ook niet echt sociaal wenselijk.
Ik heb keuzes in mijn leven gemaakt waar ik blij om ben. Ik ben blij dat ik er een jaar geleden voor gekozen heb om met mijn vriend samen te gaan wonen, samen een thuis te maken wat ik ergens anders niet had. Niet sociaal wenselijk. Wel mijn keuze.

Toen ik thuiswoonde had mijn vader er een handje van alles naar een sociaal wenselijke uitstraling te zetten. We moesten het perfecte gezin vormen, er mocht niets aan de hand zijn, iedereen deed vwo, minder kon niet. Zowel mijn zusje als ik hadden helemaal geen problemen en er hoefde zeker niet gesprekken over te komen op school of met een vertrouwenspersoon of psycholoog. Je telt alleen als je arts wil worden en alleen als je hoge cijfers hebt.

An sich niet verrassend dat mijn zusje nu ontspoord is,o m het zo maar te zeggen.

Ik herken mijn vader daarin, die zat constant te zeggen hoe druk z'n werk wel niet was, erover klagen en hij zag er best overspannen uit, MAAR HET WAS WE LEUK DAT HET ZO DRUK WAS zei hij dan weer .
Ook met m'n broertje, gaat hij hem pushen om 's ochtends 3 weken voor uitvoering 1 uur lang z'n partij te gaan leren(hij is 8 ), dat vonden ik en m'n zusje nou niet normaal(en daar hebben we ook wat van gezegd).

[Inanis]

Mushu schreef:

Ik ben 19, woon nu al bijna 2 jaar op mezelf en sinds 1 jaar samen met mijn vriend.
Dat is hier in de buurt ook niet echt wenselijk. En ik krijg ontzettend veel reacties te horen als; jeeemig, je bent nog zo jong, dan ga je toch nog niet samenwonen. Jemig, heb jij je vwo in een keer gehaald, jemig hou jij niet van stappen, je klemzuipen en om 5 uur 's nachts thuiskomen. Dus in mijn situatie ook niet echt sociaal wenselijk.
Ik heb keuzes in mijn leven gemaakt waar ik blij om ben. Ik ben blij dat ik er een jaar geleden voor gekozen heb om met mijn vriend samen te gaan wonen, samen een thuis te maken wat ik ergens anders niet had. Niet sociaal wenselijk. Wel mijn keuze.

Toen ik thuiswoonde had mijn vader er een handje van alles naar een sociaal wenselijke uitstraling te zetten. We moesten het perfecte gezin vormen, er mocht niets aan de hand zijn, iedereen deed vwo, minder kon niet. Zowel mijn zusje als ik hadden helemaal geen problemen en er hoefde zeker niet gesprekken over te komen op school of met een vertrouwenspersoon of psycholoog. Je telt alleen als je arts wil worden en alleen als je hoge cijfers hebt.

An sich niet verrassend dat mijn zusje nu ontspoord is,o m het zo maar te zeggen.

Dit verhaal lijkt wat op het verhaal van mijn ma vroeger,
die ontmoette mijn pa op ong dezelfde leeftijd als jij jouw vriend,
haar ouders waren ook nogal van de sociale controle, ideaal dan toch als er een leuke jongeman is waarmee je lekker kan ontsnappen aan de druk van het ouderlijk huis?

Paar jaar terug is ze ineens heel erg veranderd, ze is haar pubertijd als het ware aan het inhalen. Ondertussen alweer een man of 3 versleten, (exclusief scharrels) veel uitgaan, (wat ze vroeger zelden deed) en meer met haar eigen levensgeluk bezig zijn dan een sociaal ideaal van zekerheid en veiligheid.
Ze is 48.

Er zijn dingen die sociaal wenselijk zijn en ook erg handig zijn om te doen, zoals werken of een goede opleiding volgen. Wat dat betreft hebben de sociale wensen het wel bij het rechte eind.

Toch vind ik dat je zo veel mogelijk je eigen gang moet gaan. Als iedereen steeds alles doet zoals de gemeenschap het voorschrijft, wordt het steeds erger en moet je steeds meer sociaal wenselijk gedrag vertonen. Dat is een soort vicieuze cirkel. Als je je eigen gang gaat, is dat niet alleen beter voor jezelf maar ook voor de anderen, want die kunnen dan ook beter hun eigen gang gaan.

Inanis schreef:

Dit verhaal lijkt wat op het verhaal van mijn ma vroeger,
die ontmoette mijn pa op ong dezelfde leeftijd als jij jouw vriend,
haar ouders waren ook nogal van de sociale controle, ideaal dan toch als er een leuke jongeman is waarmee je lekker kan ontsnappen aan de druk van het ouderlijk huis?

Paar jaar terug is ze ineens heel erg veranderd, ze is haar pubertijd als het ware aan het inhalen. Ondertussen alweer een man of 3 versleten, (exclusief scharrels) veel uitgaan, (wat ze vroeger zelden deed) en meer met haar eigen levensgeluk bezig zijn dan een sociaal ideaal van zekerheid en veiligheid.
Ze is 48.

Er staat niet bij hoe oud ik was toen ik mijn vriend ontmoette, maar dat geeft verder voor het verhaal niet.
Ik wilde graag weten wat je hiermee wilt zeggen.
Het is niet mijn sociaal ideaal wat ik probeer te verkrijgen, ik heb een eigen plek gemaakt omdat ik die niet had. En die plek is samen met mijn vriend.

[Inanis]

Mushu schreef:

Er staat niet bij hoe oud ik was toen ik mijn vriend ontmoette, maar dat geeft verder voor het verhaal niet.
Ik wilde graag weten wat je hiermee wilt zeggen.
Het is niet mijn sociaal ideaal wat ik probeer te verkrijgen, ik heb een eigen plek gemaakt omdat ik die niet had. En die plek is samen met mijn vriend.

Ik moest het gewoon even kwijt omdat het herkennigspunten heeft met de verhalen die mijn ma over haar jeugd verteld heeft.
Wie weet leer ik zelfs wat meer over haar keuzes via jouw reacties.

Inanis schreef:

Ik moest het gewoon even kwijt omdat het herkennigspunten heeft met de verhalen die mijn ma over haar jeugd verteld heeft.
Wie weet leer ik zelfs wat meer over haar keuzes via jouw reacties.

Oh zo, ik dacht meer anders, maar geeft niet . Sorry.

Ik kan me echt niet voorstellen dat dat in je omgeving zo gaat Ik kom uit een klein en heel christelijk dorp en heb *nooit* die push gehad. Mijn ouders hebben mij altijd verteld dat het geen flikker uitmaakt wat ik doe. Als één studie niet genoeg is, dan doe je er twee en als één teveel is, dan doe je er geen.