Waternimf

[Miekje*]

Zomaar een probeerseltje

Hij loopt langs het meer, midden in het bos. Het meisje waarop hij al zo lang verliefd is zit er weer. Ze zit er vaak. Een blanke huid, bijna wit, een lange, wijde, witte jurk. Blote voeten, gitzwart haar tot aan haar knieholtes, hemelsblauwe ogen om in te verdrinken. Ze zegt nooit iets en hij ook niet, het is niet nodig. Ze zitten zomaar tegenover elkaar, elkaar aan te kijken, soms subtiele gabaren makend. Dat doen ze zo al maanden lang. Hij weet niet waar zij vandaan komt, maar zij weet het wel over hem. Ze weet alles over hem, terwijl hij nog nooit iets gezegd heeft. Hij pakt haar opeens bij de hand, trekt haar mee, haar ogen staan koud. Hij neemt haar mee over de heuvels. Ze weet waarheen. Ze weet alles. Hij heeft haar ontdekt toen haar voetstappen zo subtiel in het water waren verdwenen. Het regende dus ze dacht dat ze wel weg zouden spoelen. Maar diep in haar hart wist dat hij ze zou zien.
De avond valt, ze moet water vinden, en snel. Ze weet dat verderop een rivier stroomt en trekt hem mee. Nog net voordat de maan tevoorschijn komt, loopt ze het water in.
De volgende morgen wordt hij gewekt door de druppels die uit haar lange haren op zijn gezicht vallen. Snel pakt hij haar hand en trekt haar weer mee, door het bos, nog een stuk door de heuvels. Onderweg eten ze van appels en pruimen, die in het bos groeien. Ze lopen verder en verder en ze weet dat ze er bijna zijn. Aan het einde van de middag zijn ze er, het grote Mythemeer. Het meer waarvan iedere waternimf droomt. Ze kijkt hem dankbaar aan, liefdevol, net zolang tot haar lippen de zijne raken. Hier had ze altijd al van gedroomd. Hier zijn met hem. Met hém, de gewone bosjongen, het tegenovergestelde van wat zij eigelijk is. Maar het klopt, het klopt helemaal. Samen gaan ze tegen een grote, dikke wilg zitten. De lucht is helder, dunne mistslierten slingeren over het water. Haar familie.

[Miekje*]

Willen jullie misschien kritiek ofzo geven?

[Roosje]

Jawel, maar alleen omdat je het zo lief vraagt.
Ik had dit stukje al gelezen toen je het net had geplaatst en toen heb ik er niet op gereageerd omdat ik het niet boeiend genoeg vond. Dat wil zeggen: ik vond het niet slecht genoeg om daarover te gaan zeiken, en niet goed genoeg om je een echt compliment te geven.

Ik vind er wel een heleboel dingen van. Maar dat vind ik van bijna alles dus dat zegt niet zoveel.
Begin eerst eens met een minder cliché onderwerp kiezen, of, als je dat moeilijk vindt (en dat is het ), met een minder cliché beschrijving van dat meisje. Lang zwart haar, blauwe ogen "om in te verdrinken", een bijna witblanke huid - ik heb het allemaal al zo vaak gehoord. Kom met iets nieuws! Voor mijn part maak je er een negerin van, dan is het in elk geval origineler. (In dit taalgebied althans, ik weet niet hoe dat in Afrika zit. (a) )

Ik vind Mythemeer een mooi woord trouwens, door de twee m's en mythe. (L)

Probeer verder te letten op je zinsbouw. Wat me nu opvalt, is dat je vaak je zinnen opbouwt in de vorm van onderwerp - persoonsvorm - rest van de zin. Daardoor heeft je stukje een eentonige vorm. Je kunt beter afwisselen; af en toe ow-pv-rest is niet erg, zolang je andere zinnen laat beginnen met bv. een bijwoord of een bijwoordelijke bepaling (heet dat zo?).
Oh, en je gebruikt twee keer het woord subtiel. Da's een mooi woord, daar niet van, maar het staat opvallend omdat je verder vrij eenvoudige woorden gebruikt en omdat je het twee keer gebruikt. Beter vind je er een synoniem voor. (:
Wat ik jammer vind, is dat de titel van je stukje al een heleboel verraadt. Daardoor is er niets meer mysterieus aan, terwijl je het best zo had kunnen schrijven dat het wél mysterieus was. (Want ook clichés kunnen dat zijn. Ik zit ook nog altijd in spanning bij chicklitmovies omdat ik wil dat het goed afloopt. )

En je verhaal zelf, mja, ik kan er niets zinnigs over zeggen. Blijf schrijven, lees véél als je echt beter wilt worden. Het scheelt zoveel als je een gedegen kennisbasis hebt (haha dat zeggen ze bij al mijn vakken: het doel van blablabla is een gedegen kennisbasis van dit-en-dat onderwerp creëren). Nou maak er voor jezelf een vak van: een gedegen kennisbasis creëren van boeken, schrijfstijl, literatuur.
Haha nu klinkt het net alsof ik dat heb. Maarr 't is wel echt belangrijk; en schrijf als je op betere onderwerpen wilt komen, want ik weet nog precies hoe ik schreef toen ik veertien was (en ook nog goed hoe kut ik het vond als mensen dat tegen mij zeiden, maar 't is echt waar!) en ik geloof dat ik ook een stuk beter ben geworden. (: En schrijven doet schrijven; dat wil zeggen, hoe meer ik schrijf, hoe meer inspiratie ik heb. Misschien geldt dat ook voor jou! En schrijven is gaaf dus ga vooral door.

[Kitten]

Hm. Het is niet echt mijn stijl van lezen, dus hou dat even in je hoofd.

Wat mij vooral opvalt is dat je veel zinnen met ´hij´ of ´zij´ begint, en daar weinig is afwisseld. Misschien staat het beter als je probeerd daar wel veel in af te wisselen. Ik hou voor mezelf meestal als regel aan dat ik nooit 2 zinnen met hetzelfde woord begin (tenzij ik er een doel bij heb) en nooit meer dan 2 zinnen met hetzelfde woord in 8 regels (vaak een alinia). Probeer daarvoor alternatieven te vinden.

Je hele stukje verteld wat ze weten, of denken te weten.
(voorbeeld: "Ze weet alles over hem, terwijl hij nog nooit iets gezegd heeft. Hij pakt haar opeens bij de hand, trekt haar mee, haar ogen staan koud. Hij neemt haar mee over de heuvels. Ze weet waarheen. Ze weet alles.")

maar dan wissel je plotseling af met iets heel normaals, een gedachte:
("Het regende dus ze dacht dat ze wel weg zouden spoelen. Maar diep in haar hart wist dat hij ze zou zien.")

Misschien zou je zulke zinnen kunnen omvormen zodat ze in dezelfde ´zweverige´ stijl blijven. Ik denk dat dat de continuiteit ten goede zou komen. OF je moet er voor zorgen dat het een apart stukje is waarbij duidelijk naar voren komt dat het een ´niet-zweverig´ stukje is.

Daarnaast zou ik je alinea structuur nog eens herzien. Ik denk dat je daar nog wat meer in kan doen wat de leesbaarheid ten goede kan komen.

Je ontwijkt het hele verhaal lang namen, behalve van het Mythemeer. Ik vind dat een beetje raar staan. Of geen namen, of wel namen, tenzij je een speciaal doel hebt met die naam. Maar licht die er dan speciaal uit.

Voor de rest schrijf je het een beetje als een kruising tussen een verhaal en een gedicht, maar net niet helemaal. Vooral het einde ´haar familie´ is iets wat ik meer als een dichterseinde zou zien dan een verhaaleinde. Tenzij het een conclusie of een openbaring is voor het verhaal. Ik denk dat je bedoeld dat ze eigenlijk haar familie zocht, maar misschien is het niet erg om dat duidelijk naar voren te brengen en zelfs op te schrijven. Ik verwacht niet dat dat aan de kwaliteit van het verhaal knaagt.

Als laatste tip zou ik willen zeggen dat je moet bedenken dat wat JIJ weet niet automatisch dingen zijn die WIJ weten. Als je wil dat wij iets weten moet je het OF vertellen, OF duidelijk in tips verwerken. Want zelfs tips die voor jou overduidelijk zijn, kunnen voor een ander nog redelijk vaag zijn. Omdat zij niet de auteur van het stukje zijn.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

[Miekje*]

bedankt! daar kan ik zeker wat mee!

[fizzle-fluffy]

Post je ook de herziene versie?

[Miekje*]

Neuh... ik denk het niet. Ik ben niet zo van; dit en dat ga ik veranderen en dan is het goed. Ik schrijf dan gewoon een nieuw verhaal met de gegeven kritiek in mn achterhoofd.