Wanneer vriend vertellen...

[Kemical]

Hey

Ik heb een vraagje, zou zowel van mannen als vrouwen graag horen hoe zij hier tegen aan kijken.

Tijdens mijn middelbare schooltijd ben ik een lange tijd vrij down/depressed geweest. Ik heb aan zelfmoord gedacht, hier ook één poging toe gedaan. Maar eigenlijk is er nooit echt iets gebeurd. Ik heb me heel kapot gevoeld, maar serieuze hulp heb ik altijd afgehouden. Nu studeer ik alweer een tijdje en ik denk dat het wel okee gaat. Ook nu ben ik nog wel eens gebroken, zo verdrietig, maar toch.
Ik zit de laatste tijd te denken, dat mijn leven misschien wel zo gaat uitpakken als ik altijd droomde: misschien krijg ik wel een vriend, someday. Close vrienden (een handjevol) uit mijn middelbare schooltijd weten van de poging, een stel anderen weten iig van de suicidegedachten die ik had. De mensen van mijn studietijd weten echter nergens van.
Een middelbareschoolvriend waarschuwde me laatst, dat ik niet te gemakkelijk over zelfmoord moet praten en al helemaal niet makkelijk moet toegeven dat ik er zelf ooit aan gedacht heb, dat dit jongens afschrikt.

Nu vraag ik me af: vinden jullie dat je je vriend moet vertellen over dit soort dingen uit je verleden? Schrikt het jullie af? Zou je liever alleen een vage versie van de waarheid willen of stap je er zo overheen?

let me know

[MartinV]

Ligt aan heel veel dingen.
Aan hoe je je nu voelt bijvoorbeeld. Als je nu blij bent geeft het meer het gevoel dat die tijd achter je is en dat je er gemakkelijker over kunt praten.
Het belangrijkste is wel dat je degene aan wie je het vertelt vertrouwt.

Maar of het echt afschrikt weet ik niet, lijkt me niet echt. Je moet in ieder geval niet zo doen van 'he, ik heb ooit zelfmoord proberen te plegen, nu wil je me vast wel troosten he?' Je moet gewoon verder gaan met je leven en niet denken dat anderen er een big deal van zullen maken. Anderen kunnen jou ook alleen maar nemen zoals je nu bent en hoe je je nu voelt, en daar gaat het om.

Maar als je echt close met iemand bent lijkt het me wel fijn om die het verleden te vertellen, en diegene zal jouw verleden dan ook willen weten.

Ik zou het pas vertellen, als ik jou was, als ik al een diepere relatie had met iemand. Zeg daar in eerste instantie helemaal niks over; dat schrikt inderdaad alleen maar af. Pas als je wat vertrouwen hebt opgebouwd in je relatie en het komt ter sprake (of je wilt het gewoon vertellen om je hart te luchten), dan zou je het kunnen vertellen.

Als ik jouw vriend was en je zou het me na 6 maanden vertellen, dan zou ik helemaal gek worden en je dumpen. Immers zou ik van te voren willen weten dat je met zoiets hebt rondgelopen; met die ideeen. Maarja als ik het van te voren wist dat je zelfmoordneigingen hebt, dan was ik ook helemaal niet een relatie met jouw begonnen. Dus het is maar net om het even.

[MartinV]

Commando schreef:

Als ik jouw vriend was en je zou het me na 6 maanden vertellen, dan zou ik helemaal gek worden en je dumpen. Immers zou ik van te voren willen weten dat je met zoiets hebt rondgelopen; met die ideeen. Maarja als ik het van te voren wist dat je zelfmoordneigingen hebt, dan was ik ook helemaal niet een relatie met jou(W) begonnen. Dus het is maar net om het even.

Zo lijkt het net of ze nooit meer een vriend zal krijgen als elke jongen zoals jou is. Of ze moet precies het goede moment weten te vinden.

Nee, zo koffiedik zit het niet in elkaar. Waarom zou je geen relatie beginnen als iemand een zelfmoordpoging heeft gedaan? Dat heeft toch niets te maken met wat je voor iemand voelt? Het kan wellicht wat afschrikken, maar als je hier goed over praat en je elkaar vertrouwt, dan is het echt geen wereldramp.
Het ligt natuurlijk aan de persoon hoe zoiets wordt opgepikt. Het is natuurlijk niet alledaags. Maar mensen kunnen heel snel begrip tonen, en willen anderen van nature helpen.
Je moet niet bang zijn voor je eigen verleden, wat gebeurd is is gebeurd. Als je het aan iemand wil vertellen is dat jouw keuze, en diegene kan jou alleen accepteren zoals je bent. Als je beslist het later te vertellen, moet diegene dat ook respecteren.

[b00mbap]

Wat mensen denk ik afschrikt, is dat ze denken van 'oe als het ooit overgaat tussen ons, gaat ze dat misschien weer doen'. Maar als je dit goed uitlegt aan diegene, en erbij vertelt dat je daar nu niet meer last van hebt, of in ieder geval niet in die mate, dan moet dat goedkomen.

Ik zou het gewoon vertellen als ik jou was.

Ik zou het ook pas later vertellen ja... maar gewoon omdat het iets is wat niet iedereen hoeft te weten, lijkt mij? Ik zou me er niet prettig bij voelen als mensen het wisten die ik (nog) niet helemaal vertrouwde.

[Changshan]

Zodra je iemand vertrouwt, kun je het vertellen. Tenminste, aan personen die enigszins op mij lijken. Je zult je nog verbazen over hoe groot de kans is dat de ander antwoordt met "ik had dat ook"; er zijn er uiteindelijk nog best veel. Dat je ook daadwerkelijk een poging hebt gedaan, gaat misschien een heel stuk verder dan bij heel veel mensen die naar zelfmoord neigen, maar het blijft een onderdeel van je dat anderen dienen te accepteren. Doen ze dat niet en zijn ze zodanig afgeschrikt dat ze contact mijden terwijl ze je al redelijk kennen, dan zijn ze in mijn ogen je vriendschap/een relatie onwaardig.

[*oma*]

Ik zou het pas vertellen als je elkaar echt vertrouwd, maar zeker niet op een eerste date. Ook hangt het er denk ik vanaf hoe heftig je zelfmoordpoging was. Heb je ook in het ziekenhuis gelegen of was het niet zo 'ernstig' (begrijp me niet verkeerd, een eind aan je leven willen maken is sowieso ernstig)?

[marrel]

Ik denk dat als je elkaar goed vertrouwd dat het je het best een keer kunt vertellen. Misschien gaat een gesprek zelfs wel een keer "vanzelf" in die richting. Zou het geen gesprek vinden voor de eerste date maar als je elkaar een beetje kent en leuk vind kan ik me niet voorstellen dat het een reden is om op af te knappen, zeker niet als je je nu wel een stuk beter voelt.

[Miekje*]

Hm, ik heb sinds kort verkering en ik heb hem ook verteld over mijn ik-voel-me-zo-kut-ik-wil-dood tijd. Ook over mijn gevoelens nu daarover. Hij reageerde heel lief, gelukkig. Ik denk dat als je voelt dat je iets voor hem verzwijgt, en je voelt je er niet prettig bij, je het gewoon kunt vertellen. Anders gaat het alleen maar tussen jullie instaan, als een geheim ofzo.

[Kemical]

Dankjullie wel voor de reacties allemaal!

@ Commando: ik begrijp je reactie niet zo goed, ik moet het dus eigenlijk maar altijd voor me houden? Of is er nog een verschil tussen na 6 maanden en gelijk?
Je reactie laat me wel heel goed zien hoe mensen dus kunnen schrikken..

*oma* schreef:

Ik zou het pas vertellen als je elkaar echt vertrouwd, maar zeker niet op een eerste date. Ook hangt het er denk ik vanaf hoe heftig je zelfmoordpoging was. Heb je ook in het ziekenhuis gelegen of was het niet zo 'ernstig' (begrijp me niet verkeerd, een eind aan je leven willen maken is sowieso ernstig)?

Nee, ik heb nooit in het ziekenhuis gelegen. Het was waarschijnlijk zo'n poging die heel veel mensen als slap/fake zullen zien, maar ik begrijp wel wat je bedoelt en achteraf gezien vind ik het ook niet zo ernstig .. Nevertheless, die middelbare school vriend van me neemt het heel serieus en daardoor ik nu ook wat meer.

Het gaat me meer om het feit dat ik ooit wel graag zou willen vertellen over.. naja.. de tijd dat ik het gevoel had dat het leven niet meer ging en zo.

[Daboman]

Ik zou het vertellen. Ik zou wel het juiste moment afwachten. Verder ligt het natuurlijk ook aan hoe ver je bent in je relatie, als het net een paar weken/maanden aan is zou ik het niet gelijk vertellen.

Kemical schreef:

Dankjullie wel voor de reacties allemaal!

@ Commando: ik begrijp je reactie niet zo goed, ik moet het dus eigenlijk maar altijd voor me houden? Of is er nog een verschil tussen na 6 maanden en gelijk?
Je reactie laat me wel heel goed zien hoe mensen dus kunnen schrikken..

Wat ik wil zeggen is dat je na 6 maanden een vaste, stevige, solide relatie kan hebben opgebouwd. Als je het dan pas zegt, kan hij zich bedrogen voelen. MAAR, als je het aan het begin zegt, dan heb je kans dat ie schrikt en niet eens een relatie met je gaat opbouwen. Het draait dus gewoon om timing. Je kunt het dus het beste vertellen op het moment zoals *Miekjuh* al zei: 'Ik denk dat als je voelt dat je iets voor hem verzwijgt, en je voelt je er niet prettig bij, je het gewoon kunt vertellen. Anders gaat het alleen maar tussen jullie instaan, als een geheim ofzo.' Je kunt het ook voor altijd voor je houden, alleen wordt dat misschien wel lastig, omdat ook andere mensen het weten. En ja, als hij het dan te weten komt via anderen, dan is ie meteen boos

Het is misschien goed (en was ook de bedoeling) dat je van mijn reactie schrikt zodat jij niet schrikt als je vriend schrikt van jouw verhaal. (lekkere woordspeling )

[Balance]

Ik zou aan het begin van je relatie af en toe laten doorschemeren dat je uit een zware periode komt, maar dat je er weer bovenop komt. Dan komt het niet zo als een klap ineens en heb je ook kans dat wat weken/maanden later dat onderwerp toch weer boven komt en de gelegenheid er toe is om hem er meer over te vertellen.

Kemical schreef:

Dankjullie wel voor de reacties allemaal!

@ Commando: ik begrijp je reactie niet zo goed, ik moet het dus eigenlijk maar altijd voor me houden? Of is er nog een verschil tussen na 6 maanden en gelijk?
Je reactie laat me wel heel goed zien hoe mensen dus kunnen schrikken..


Nee, ik heb nooit in het ziekenhuis gelegen. Het was waarschijnlijk zo'n poging die heel veel mensen als slap/fake zullen zien, maar ik begrijp wel wat je bedoelt en achteraf gezien vind ik het ook niet zo ernstig .. Nevertheless, die middelbare school vriend van me neemt het heel serieus en daardoor ik nu ook wat meer.

Het gaat me meer om het feit dat ik ooit wel graag zou willen vertellen over.. naja.. de tijd dat ik het gevoel had dat het leven niet meer ging en zo.

Commando is ook wel een beetje atypisch hoor Ik denk dat de meeste emotioneel vaardige jongemannen niet zo heftig zullen reageren als hij, helemaal niet als ze verliefd op je zijn (en dat is wel de bedoeling in het begin van een relatie ).

Freyja schreef:

Commando is ook wel een beetje atypisch hoor Ik denk dat de meeste emotioneel vaardige jongemannen niet zo heftig zullen reageren als hij, helemaal niet als ze verliefd op je zijn (en dat is wel de bedoeling in het begin van een relatie ).

Ja , kijk es eh. Als ik mij bedrogen voel in een relatie, schop ik je zo de straat op met je hele teringzooi erop en eraan. Hoe verliefd ik dan ook op ben. Bij mij is er geen middenweg of middenmaat: alles of niets.

[Uice]

Commando schreef:

Ja , kijk es eh. Als ik mij bedrogen voel in een relatie, schop ik je zo de straat op met je hele teringzooi erop en eraan. Hoe verliefd ik dan ook op ben. Bij mij is er geen middenweg of middenmaat: alles of niets.

En hoe vaak is dat nu al voorgekomen?

Uice schreef:

En hoe vaak is dat nu al voorgekomen?

Het feit dat ik iemand de straat op schop of dat ik verliefd op iemand ben geweest?

[Uice]

Commando schreef:

Het feit dat ik iemand de straat op schop of dat ik verliefd op iemand ben geweest?

Dat eerste.

Ik heb na een paar weken aan mijn vriend verteld dat ik er al jaren niet goed bij zit. Als je een lieve jongen aan de haak slaat is dat geen probleem. Mijn vriend is zelfs bij me gebleven terwijl ik in een psychose zat. Ik weet niet, maar ik vind de liefde wel erg zwak als een jongen je meteen zou dumpen om iets wat je in het verleden was.

[Kemical]

Nog een keertje bedankt voor de reacties!
@ Commando: Mja, aan de ene kant snap ik wel dat het kan voelen als 'bedrog', maar moet iedereen dan gelijk alles van elkaar weten? En moet je dan dus eigenlijk vanaf date#1 alles vertellen, om te voorkomen dat de ander zich bedrogen voelt? Ook dat je koekjes stal toen je klein was, want misschien wil hij geen relatie met een mogelijke dief? Maar goed.. bedankt voor je reactie

En vooral dat laten doorschemeren wat Balance zegt vind ik wel een goed idee.

[francisco]

ik heb dat ook gehad werd alleen maar gepest etc..ben er hard van geworden

bikkel

[francisco]

ja zeker ging eerst een tijdje dat ik me leven niet meer zag zitten maar nu ie ik weer vreugde

Uice schreef:

Dat eerste.

Geen één keer.

@Kemical: Ik zou alles vanaf 12 als grens nemen. Ik had het zelfs niet vertelt als ik gepakt zou zijn door bureau HALT ofzo.