Ondanks dat ik starter was (dus weinig meerwaarde kon bieden dan m'n opleiding en stages) en het m'n eerste baan was (en ik dus ook niet kon aankomen met wat ik minimaal aan salaris wilde van m'n vorige baan) heb ik wel onderhandeld en daar is uitgekomen dat ik een trede hoger in mijn salarisschaal gekomen ben.
Ik zat in de luxepositie dat ik bij twee banen aangenomen was en mocht komen voor een arbeidsvoorwaardengesprek. Baan A was mijn oude stageplaats waar ik het altijd super naar m'n zin gehad had, leuke collega's, leuk werk, prima sfeer. Baan B was een andere baan op mijn toenmalige stage-instelling (zelfde bedrijf, andere afdeling) waar ik meer salaris zou krijgen maar meer moest afwachten wat ik kon verwachten qua werk en collega's. Ik wilde graag baan A maar natuurlijk het liefst met het salaris van baan B

Omdat het heel lastig is om analisten te vinden, zeker in de diagnostiek en ik in principe bij beide banen al aangenomen was (dat ben je doorgaans als je komt voor een arbeidsvoorwaardengesprek en dus moet gaan onderhandelen!) heb ik contact opgenomen met baan A dat ik nog geen keuze gemaakt had maar op zich een voorkeur voor hun had maar nog geen keuze gemaakt had omdat ik bij baan B 200 euro meer zou gaan verdienen per maand. Dat vond ik flink voor vrijwel hetzelfde werk. Bij baan A hebben ze toen 275 euro per maand meer geboden dan ik in eerste instantie zou krijgen en daar ben ik nu toch heel erg blij mee
Er viel bij mij weinig te onderhandelen over auto van de zaak, laptop, mobiele telefoon etc. Dat soort dingen heb je nou eenmaal niet als je in de zorg werkt

Werktijden, vrije dagen, etc zijn allemaal in de CAO vastgelegd of waren op dat moment gewoon niet onderhandelbaar. Ik heb wel het gevoel dat ik voor mij het beste eruit heb weten te krijgen en ik ben heel blij dat ik het geprobeerd heb. Als je twijfelt zou ik zeggen: doen! Als je het krijgt ben je zó blij en als je het niet probeert baal je daarna misschien nog jaren van het feit dat je het niet geprobeerd hebt.