Soort faalangst of?

Hoi allemaal.

Ik heb een beetje een suf probleem waar ik onderhand toch maar eens iets aan wil doen, omdat ik het gevoel heb dat het met de tijd erger wordt. Ik kan de komende tijd niet bij een studentenbegeleider- of psycholoog terecht (en een half jaar geleden, voor ik naar het buitenland ging, wilde ik ook wel hulp maar toen zaten ze vol), vandaar dat ik hier alvast wil rondvragen voor tips om zelf iets te doen.

Het gaat erom dat ik mezelf, qua werk voor de uni vooral, voortdurend onderschat en daardoor altijd paniek en stress creëer als ik moet presteren.

Ik ben bijna afgestudeerd, heb nog nooit een toets over hoeven doen en haalde voor opdrachten altijd goede punten, met hier en daar een zes voor vakken die ik écht moeilijk vond (belastingrecht), maar over het algemeen een heel mooi gemiddelde. Hoe goed ik het ook doe, ik denk op de een of andere manier dat ik het de volgende keer zal verknallen, vooral bij de opdrachten waar je moet schrijven (en dus niet alleen boeken uit je hoofd hoeft te knallen) heb ik dit.

Ik schreef in de afgelopen weken de eerste versie van mijn bachelor essay en was van te voren eigenlijk al weer bang, dát ik bang zou worden dat het niet goed genoeg was. Gelukkig ging het heel lang goed, totdat ik bijna op het punt stond het af te ronden en in te leveren. Ik schoot weer zo in de stress dat ik geen letter op papier kreeg, mijn hele hoofd was geblokkeerd, ik kon alleen nog maar zeuren tegen mijn ouders, huilde om niks etc etc. Na een tijdje heb ik het afgeraffeld en ingeleverd en daarna zou ik me opgelucht moeten voelen, maar ik werd juist weer bang voor mijn e-mail omdat ik niet wilde lezen met de boodschap dat deze tekst echt nergens op sloeg.
Wat natuurlijk niet gebeurde, mijn begeleider vond het juist een prima stuk en had maar een paar verbeterpunten.

Iedereen om mij heen weet in te schatten hoe goed ik zal zijn in dingen, dat ik het allemaal wel aankan, dat wat ik neerzet in elk geval goed genoeg zal zijn, behalve ik. Mijn moeder zei dat ik maar eens een faalangsttraining zou moeten doen, maar zover ik weet is het bij faalangst zo dat mensen juist héél hard hun best doen en vervolgens falen omdat ze bang zijn om te falen. Ik ben bang om te falen, maar exelereer intussen onder (mijn eigen) druk. Het is overigens niet zo dat ik perfecte prestaties wil, ik kan heel blij zijn met een zeven en ben gepast trots als ik een acht haal.

Het is een langer verhaal geworden dan de bedoeling was, alvast bedankt voor het lezen en evt tips of opmerkingen.

[Elle]

Maak een planning, waarbij je zeker weet dat je tijdsinvestering tot een goed cijfer zal leiden. Dit is voor iedereen anders, maar je zou na kunnen gaan welke tijdinvestering in het verleden genoeg was voor een ruime voldoende. Dus schrijf in je agenda voor elk volgend toetsmoment wat je wilt af hebben op een bepaalde dag. Bijvoorbeeld 20/08/09 hoofdstuk 8 af. 24/08/09 hoofdstuk 9 af enzovoorts. Zo lang je op schema zit kun je er vrij zeker van zijn dat je gedaan hebt wat nodig is en dat stelpt wellicht de onzekerheid.

[Vogelvrij]

Hier heb je verder niet heel veel aan waarschijnlijk, maar ik heb (ongeveer) hetzelfde.

In de zesde klas heb ik vlak voor het eindexamen een keer een uurtje wat faalangsttraining gehad en daar zeiden ze dat er twee dingen kunnen gebeuren als je faalangst hebt: of je gaat ontzettend hard werken werken werken, of je doet niets meer 'omdat je het toch niet kan'. Ik heb dat laatste en jij valt er misschien een beetje tussenin (je was immers al een heel eind gekomen met je bachelorwerkstuk!), maar het geeft in elk geval aan dat je ook faalangst kan hebben als je je niet voortdurend uit de naad werkt en enkel negens en tienen wil halen. Ik ben zelf ook altijd heel tevreden met een zeven en die haal ik meestal ook, maar toch denk ik altijd: "Ja oké, dat was toen, toen had ik gewoon geluk of zo, déze keer..."

Wat ik wil zeggen, is dat je in elk geval niet de enige bent die zoiets heeft. Sowieso brengt een bachelorwerkstuk (of welk essay dan ook) ontzettend veel stress met zich mee, veel mensen zien het op bepaalde ogenblikken niet meer zitten en hebben een huilbui of wat dan ook. Ik vind dat zelf nogal geruststellend, het is tot op zekere hoogte ook normaal dat je gestrest bent. Het is alleen wel vervelend als je jezelf zo onderschat en als je bang bent voor mailtjes van docenten en hm, ik ben niet echt degene die je daarbij kan helpen, geloof ik Faalangsttraining zou misschien wel goed voor je zijn, maar misschien moet je tot die tijd jezelf maar volhouden dat het a. niet erg is als je af en toe in de stress schiet want b. dat het altijd uiteindelijk heus wel goed komt (behaalde resultaten uit het verleden geven tot op zekere hoogte heus wel garanties voor de toekomst!).

[Nijn*]

Vogelvrij schreef:

Ik ben zelf ook altijd heel tevreden met een zeven en die haal ik meestal ook, maar toch denk ik altijd: "Ja oké, dat was toen, toen had ik gewoon geluk of zo, déze keer..."

Dat dus ja. Ik herken me heel erg in de TS en wat Vogelvrij erover zegt. Ik heb dit hele jaar al mijn vakken in één keer gehaald, geen enkele herkansing, min. cijfer een 6 enz. Maar wel onder superveel stress, want bij elk tentamen en elke paper werd ik gek van de zenuwen. 'Ik kan het niet, het is boven mijn niveau, straks moet ik herkansen en haal ik het dan wéér niet en dan moet ik het hele vak over doen.' Ik zat mezelf al bij voorbaat bang te maken over wat er allemaal voor vreselijks zou gebeuren als ik het niet zou halen. Daar werd ik zo bang van dat ik kei- en keihard ging studeren en het glansrijk haalde. Maar ook het keiharde studeren maakte de druk voor mij niet minder want het angstgevoel bleef, hetzelfde geld voor faalangst bij autorijles/werk.

Nou goed, hier heb je natuurlijk niets veel aan maar ik wilde je laten weten dat je niet de enige bent met dit probleem. Ik probeer de laatste tijd steeds mijn angsten door te spreken met mijn moeder (of broer). Dan probeer ik het voor mezelf heel erg te relativeren. Bijvoorbeeld door te denken: 'hee voor deze cursus sta ik nu al een dikke 7, dat betekent vast dat ik het snap!'
Klinkt misschien heel stom, maar door dat hardop tegen mezelf te zeggen kreeg ik weer een beetje vertrouwen in de situatie. Ik ging er niet minder hard door leren maar de spanning voor de uitslag van het tentamen werd er iets minder door. Je mag ook best wel eens opscheppen over de goede cijfers die je hebt gehaald, klinkt arrogant maar als je maar genoeg aandacht schenkt aan de dingen die wel goed gingen (ook al was je bang van niet) kun je misschien ook weer dat zelfvertrouwen terugkrijgen.
Tenslotte een faalangst training lijkt me best een goede keuze. Je moet je goed beseffen dat dit probleem waarschijnlijk niet weggaat als je straks klaar bent met je studie. Dan komt hetzelfde probleem waarschijnlijk naar boven als het gaat om je baan en het is juist fijn als je daar wat zelfverzekerder aan kunt beginnen, toch?

Bedankt voor jullie -snelle- antwoorden! Het is inderdaad fijn om te lezen dat ik niet de enige ben (dat wíst ik ook wel, maar soms is extra bevestiging prettig.

@ -Christa- Planningen maak ik nooit meer sinds ik heb uitgevonden dat ik daarmee de stress alleen maar verhoog. Ik krijg toch altijd alles af want ik begin op tijd en ik kan doorwerken als het moet. Bovendien zou het in theorie wel de onzekerheid wegnemen, maar dat zou goed leren/goed je best doen ook moeten doen, en in de praktijk werkt dat dus niet want het is een heel irreële angst die juist niet gebaseerd is op gedachtes dat ik niet genoeg heb gedaan of zo, maar op dat wát ik heb gedaan niet goed genoeg is. Als je snapt wat ik bedoel.

@ Vogelvrij en Nijn* klopt wat jullie zeggen. Ik heb nog nooit een ''echte'' baan gehad, maar ik kan me goed voorstellen dat het daar ook problemen kan opleveren ja, zeker omdat het de mensen om je heen dan wél boeit of je goed werk afleverd of niet (itt professoren die je niet bij naam kennen etc)
Ik ga een half jaar vrijwilligerswerk doen en vriendin in Europa opzoeken en als ik in februari weer begin met studeren, denk ik dat me meteen tot zo'n training wend, iig vóór mijn masterthesis.

"a. niet erg is als je af en toe in de stress schiet want b. dat het altijd uiteindelijk heus wel goed komt (behaalde resultaten uit het verleden geven tot op zekere hoogte heus wel garanties voor de toekomst!)." Dit klopt ook en dat probeer ik mezelf ook voor te houden (soms wordt mijn moeder zelfs boos op me omdat ik niet wil geloven dat het wel goed komt...) maar het is zo moeilijk. Mensen noemen mij een erg rationeel persoon, maar op dit gebied blijven de ''doemgedachten'' het meestal winnen van mijn rationele kant die heus wel weet dat ik het wéér goed zal doen.

Ik had ook nog een extra vraagje. Het is zo dat iedereen wel eens in de stress schiet, maar hoe erg/van welke aard is die stress dan? Dat wat ik eerder beschreef, is nog maar het topje van de ijsberg namelijk. Ik heb het idee dat het zich ook lichamelijk uit inmiddels, hoofdpijn, buikpijn etc en ik word gewoonweg zo'n vervelend persoon dat er niet echt met me te leven is tot een deadline voorbij is. Daarnaast maakt het idee dat ik ''het niet kan'' me uiteraard flink depressief op zo'n moment, want als ik al niet kan waarvoor ik gestudereerd heb,.... wat dan wel? Dat is toch ook niet meer normaal of wel?

[Vogelvrij]

Ikzelf krijg altijd maagpijn en sla alles kort en klein en heb huilbuien die dagen kunnen duren. Maar dat is geloof ik ook wel extreem, al is het logisch en normaal dat stress zich ook lichamelijk uit. Wel vervelend natuurlijk. Er zijn ook homeopathische druppeltjes waarvan je wat rustiger wordt, dus misschien kun je die proberen. Misschien placebo, maar ik vind ze bij echte paniekaanvallen wel fijn. Maar vooral wat Sarah hieronder zegt: laat die stress maar gewoon toe, alleen maar gaan paniekeren dat je gestrest gaat zijn, werkt alleen maar averechts, dan wordt het alleen maar erger

En houd op met zeggen dat het bij een echte baan nog moeilijker is, ik heb nooit zo'n training gedaan Maar ik denk eigenlijk dat het wel meevalt, omdat het dan je werk is, dat staat veel verder van je af dan een werkstuk waarbij je moet presteren, wat je moet halen. Hangt wel vanaf wat voor werk je hebt natuurlijk.

Ik heb ook zoiets, neiging tot paniek bij beoordelingsmomenten. Terwijl ik het wel goed weet, en ik wéét ook dat ik het wel goed weet, en het ook altijd wel aardig doe, en heus geen tien hoef. En inderdaad, op een gegeven moment word je bang om bang te worden, en zo wordt het langzaam erger. Ik vind het zelf een soort voorstadium van faalangst, maar het moet niet uit de hand lopen .

Bij mij helpt het wel om elke dag even een paar minuten alle gedachten uit mijn hoofd te zetten en alleen op mijn ademhaling te letten, en vlak voor een beoordelingsmoment ook. En om als ik merk dat ik zenuwachtig wordt, daar afstand van te nemen. "Hoi trilling in mijn handen, ga jij maar daar zitten, ik kan het ook wel zonder jou; dag maagpijn, jij mag daar op de tafel, jou heb ik ook niet nodig". Dus accepteren dat de 'symptomen van zenuwachtigheid' er zijn, maar er niet aan toegeven. Dit op advies van de studentenpsycholoog. Misschien dat het ook voor jou kan werken en anders lijkt faalangsttraining me ook geen slecht idee.

[Balance]

Stress voor een toets of werkstuk is niet persé erg. Het kan je prestaties verbeteren, dat lijkt bij jou ook het geval. Je haalt immers juist hele goede cijfers, misschien wel dóór de stress.
Maar tegelijkertijd heb je er ook veel last van. Want hoewel je hoge cijfers haalt, beïnvloedt het je ook in negatieve zin. Je huilt om vanalles, je bent lastig richting je omgeving, je hebt lichamelijke klachten en je kan blokkeren. Dat is het moment dat stress niet meer gewone stress is en je daar hulp voor kan krijgen.

Ik heb geen goede tips, ik heb er zelf ook last van en best heftig ook. In het laatste jaar van mijn Havo stond ik er heel goed voor, stond op het punt cum laude mijn diploma te halen en toch was ik zo bang dat ik het allemaal niet voor elkaar zou krijgen dat ik weer heel depressief werd en werd opgenomen. Wat me toen heel erg geholpen heeft is dat mijn mentor op bezoek kwam en mij heeft gezegd dat het echt wel goed zou komen. Ik heb heel erg bevestiging nodig van docenten. Uiteindelijk ben ik 3 weken later toetsen gaan inhalen en ben ik toch nog cum laude geslaagd. De angst verlamt mij helemaal. Ik moet dus leren om toch door te gaan, daarna heb ik meestal toch een succeservaring. In september ga ik weer studeren en ik heb vandaag besproken met de trajectbegeleidster dat we op school gaan vragen of ik geregeld een gesprek kan hebben met mijn mentor (of wie dan ook van de opleiding) zodat ik weet hoe ik ervoor sta en bevestiging kan krijgen of ik iets goed doe of op tijd weet dat ik iets niet goed doe. Misschien kan jij ook zoiets regelen?

[Daboman]

Hier heb ik ook last van. Ik heb inmiddels ook m'n bachelor al en ik heb qua hobby al leuke prestaties neergezet en nog heb ik de neiging om mezelf te onderschatten. Zelfs als ik gewoon een 6 of 7 heb, denk ik soms nog dat ik daar geluk bij had. Terwijl ik er juist zo heel hard voor werk...

Ik wil je wel waarschuwen dat dit je kwetsbaar kan maken voor mensen die je minder waard vinden dan je eigenlijk bent.

Ik praatte er ook vaak over. In m'n master is het op een gegeven moment een keer heel erg misgegaan. Toen heeft m'n vader in m'n kamer een stel statistieken opgehangen die laten zien dat ik juist wel goed bezig ben. Misschien helpt dat voor jou ook wel. Verder is in zo'n situatie des te belangrijker dat je assertief bent. En niet bij de eerste beste beoordeling gelijk al denkt van oh, ze zullen wel gelijk hebben. Een assertiviteitstraining kan helpen om jezelf te beschermen tegen dit soort invloeden van anderen.

En als je er echt korte metten mee wil maken kan je geloof ik zelfs cognitieve therapie doen om jezelf te beschermen tegen dat soort invloeden. Dan pak je de gedachtes aan die jou nu net zo kwetsbaar maken. Gedachtes als "ik werk er toch niet hard genoeg voor" of "zij zitten veel langer in het vak dus ze zullen wel gelijk hebben als ze zeggen dat ik het niet kan". Want als je heel hard werkt en nog van jezelf vind dat het niet goed genoeg is heb je voor je het weet teveel hooi op je vork. Dan ben je nog overspannen ook.

Zoek dus via internet of via een studentenspycholoog of desnoods via je huisarts naar manieren om jezelf te wapenen tegen dit soort destructieve gedachtes, dat is meer waard dan een masterpapiertje. Op deze manier kan je zorgen dat jou harde werk meer gewaardeerd word. Zowel door jou als door anderen.

Daboman schreef:

Hier heb ik ook last van. Ik heb inmiddels ook m'n bachelor al en ik heb qua hobby al leuke prestaties neergezet en nog heb ik de neiging om mezelf te onderschatten. Zelfs als ik gewoon een 6 of 7 heb, denk ik soms nog dat ik daar geluk bij had. Terwijl ik er juist zo heel hard voor werk...

Oh, die neiging heb ik ook, zeker nu ik alleen maar subjectieve beoordelingen krijg. "Niemand heeft door dat ik het eigenlijk niet kan". Moet je inderdaad voor oppassen, gewoon jezelf erop wijzen dat als je het niet zou kunnen, het niet zo vaak goed zou gaan

[Daboman]

Ik vraag me trouwens ook af of het wel waar is dat andere studenten dat beter inschatten. Dat lijkt misschien zo, maar ondertussen gebeurt het regelmatig dat studenten keer op keer denken een tentamen niet te halen en vervolgens doodleuk een 8 of nog hoger halen. En het tentamen daarna weer. En het tentamen daarna alweer. Ik denk dat iedereen dit verschijnsel wel kent.

[Vogelvrij]

Daboman schreef:

Ik vraag me trouwens ook af of het wel waar is dat andere studenten dat beter inschatten. Dat lijkt misschien zo, maar ondertussen gebeurt het regelmatig dat studenten keer op keer denken een tentamen niet te halen en vervolgens doodleuk een 8 of nog hoger halen. En het tentamen daarna weer. En het tentamen daarna alweer. Ik denk dat iedereen dit verschijnsel wel kent.

Ik denk dat dat deels ook zelfbescherming is. Je kan wel denken: O, ik heb vast een acht, maar als het dan niet zo is, is het nogal een tegenvaller, dus dan is het handiger om tegen iedereen te verkondigen dat je het vast niet gehaald hebt

Verder is in zo'n situatie des te belangrijker dat je assertief bent. En niet bij de eerste beste beoordeling gelijk al denkt van oh, ze zullen wel gelijk hebben.

Dat is denk ik ook een belangrijke ja. En wat het bij mij ook is, als er een scriptiebespreking of zo is en de docent noemt één kritiekpunt, dan denk ik dat ze mijn hele scriptie heeft afgekraakt, terwijl dat gewoon maar één aspect is. Als één ding slecht is, wil het niet meteen zeggen dat alles slecht is.

Bedankt voor jullie reacties.

Ik denk dat inderdaad bijna iedereen er niet vanuit gaat dat hij/zij het heel goed gedaan heeft, maar de meeste mensen hebben daar niet zo'n last van, die liggen er letterlijk niet wakker van.
Anyway, de reacties hier hebben me er in combinatie met mijn moeders zorgen wel van overtuigd dat zodra ik weer ga studeren, ik er echt iets aan moet gaan doen (training of gesprekken of zo).

[MmLelle]

Wat zou kunnen helpen is het invullen van RET-forumulieren. Op deze manier kun je de gedachten die je hebt in een bepaalde situatie inzichtelijk krijgen en het RET-formulier is ervoor deze gedachten ook uit te dagen en er rationele gedachten tegenover te zetten. De formuleert hierdoor helpende gedachten op het moment dat je in de stress schiet en paniekerig en bang wordt. Dit kan helpen de stress te verminderen en je zelf een kans te geven een opdracht te maken en niet bang te zijn voor wat er eventueel komen gaat (of je het wel of niet goed doet).

http://www.psychologenpraktijkdriebe...-formulier.pdf
Dit is een voorbeeld van een dergelijk formulier! Heel handig en het werkt!

Succes!