Opa en oma.

[Missy]

Hoe is jouw relatie met je opa/oma? Is er een overleden? Heb je een hechte band met je opa en oma? Wat voor belangrijks (bijvoorbeeld in WOII) heb je grootouders in het verleden gedaan? Waren ze een fijne opa en oma als kind? Kwam je er graag?

[Philosophy]

Mijn opa is overleden op het moment dat ik ben geboren. Het schijnt dat het een moeilijke man is geweest, maar dat ie zich negen maanden lang erge zorgen om mijn moeder heeft gemaakt en toen al trots op mij was. Mijn oma was een rotwijf en trok één neef voor. Alleen hij mocht blijven slapen, de rest niet. Ik kwam er nooit graag. Nu heb ik geen contact meer met haar. Mijn beppe was heel lief, echt zoals je een beppe voorstelt. Je kon er altijd blijven logeren, ze had altijd de kast vol snoepjes voor ons, ik kreeg altijd kettinkjes en ze gaf heul veel liefde. Mijn pake was ook wel oke, maar had nare trekjes. Ook met hen heb ik geen contact meer.

Aan mijn vaders kant zijn ze beide overleden. Die aan mijn moeders kant leven nog, maar die zie ik nooit.

[Fantôme]

Op dit moment leeft nog één van mijn oma's.
Toen ik geboren werd had ik nog mijn opa en oma aan mijn vaders kant. mijn opa aan mijn moeders kant en stiefoma aan mijn moeders kant. als klein kind zag ik mijn stiefoma niet als zodanig en was ze gewoon mijn oma. ik merkte wel dat mijn moeder het niet leuk vond om naar haar toe te gaan en het leuker vond als alleen mijn opa er was. later hoorde ik dat het niet haar echte moeder was. Met beide opa's en oma's had ik nooit veel contact.
Met de oma aan mijn vaders kant heb ik wel eens ruzie gehad. Allebei waren we te eigenwijs om het bij te leggen voor een lange tijd. nu is het wel oke en bel ik haar wel eens hoe het gaat en kom ik zo'n 2x per jaar langs.

Mijn oma aan vaderskant is overleden toen mijn vader 14 was. Opa is toen hertrouwd, en tien jaar geleden is opa overleden. Daar heb ik dus alleen een stiefoma. Aan de andere kant is eigenlijk hetzelfde gebeurt, daar was opa overleden en oma hertrouwd. Voor die oma ben ik toen ik een paar weken oud was helemaal naar Groningen gegaan om haar op te zoeken in het ziekenhuis, een paar weken later stierf ze.
Ik heb dus een stiefopa en een stiefoma. De opa gaat nu meer om met de familie van zijn vriendin, die hij sinds een paar jaar heeft. Met oma gaan we wel veel om.

Al mijn opa's en oma's zijn dood. Mijn opa van moeders kant kwam uit 1906 en heeft dus WW1 en WW2 bewust meegemaakt. Hij is 83 geworden en volgens mijn moeder en oma was het een hele bijzondere man, ik heb 1 herinnering aan hem, dat ik met hem op de bank zit. Mijn oma (zijn vrouw) was 29 jaar jonger en is op 64 jarige leeftijd overleden. Ze was verpleegkundige en had alle speldjes die je daarvoor kon hebben.
Opa van vaders kant is dood gegaan op z'n 49e dus die heb ik nooit gekend. Oma van vaderskant (oma Gelderland) is op d'r 65e overleden aan longkanker en daar kon ik het niet zo goed mee vinden, ze zat altijd op me te zeiken. Ik ging er weleens logeren en ze werkte bij een crematorium. Ik mocht dan mee en dan moest ik heel stil zijn.

[fizzle-fluffy]

Ik heb behoorlijk veel grootouders, aangezien mijn beide ouders zijn hertrouwd en mijn vaders vader EN zijn vrouw haar vader zijn ook hertrouwd. Maar ik zal het even bij de belangrijkste opa's en oma's houden, aangezien ik met die op Okinawa en Hawai geen contact heb. (Best toffe mensen verder, daar niet van).

Mijn echte oma van vaders kant heb ik nooit gekend. Mijn opa Jan is timmerman en heeft zijn eigen huis gebouwd. Hij woont in Brabant, heeft drie zonen en doet aan deltavliegen (zelfs na zijn heupoperatie nog!). Hij kan geweldig timmeren en beeldhouwen, hij werkt graag met eikenhout en de meubels die hij maakt zijn niet te tillen en niet kapot te krijgen. Ik heb tot mijn twaalfde in een bed geslapen dat hij heeft gemaakt. Sinds zijn 65e doet hij kunstacademie.

Toen ik zes was is hij hertrouwd met een vrouw die maar twaalf jaar ouder was dan mijn vader. Ze heeft haar bruidsjapon zelf gemaakt van blauwe zijde en ik kon het altijd goed met haar vinden. Ik mag haar sinds een paar jaar pas oma noemen. Ze heeft me leren borduren, naaien en haken en ik vind dat ze me ook gaat leren om kabels te breien in truien.

De ouders van mijn moeders vriendin zijn ook wel even noemenswaardig: Haar moeder heeft al 25 jaar MS en kan heel moeilijk praten en bewegen en moet geheel verzorgd worden, maar haar man doet dat met liefde en hij doet alles voor haar. Behalve zijn kleren veranderen. Hij draagt graag felgele en feloranje truien en dat vindt zij niet goed. Het zijn geweldige mensen, hoewel ze het moeilijk hebben, zijn ze ontzettend lief en hartelijk en ze namen mij en mijn moeder met open armen in de familie op.

Mijn moeders ouders zijn zo'n 30 jaar diepongelukkig getrouwd. Mijn opa was schrijver en in zijn diensttijd voer hij op een schip dus hij kan morse. Hij was heel klein in WOII en hij heeft er allerlei heel zielige verhalen over. Zo stond hij eens een hele dag in de rij voor een kommetje soep voor het gezin, en toen gleed hij onderweg naar huis uit, waarbij alle soep in de sneeuw viel. En toen had het gezin dus niet te eten die dag. Sindsdien vindt hij soep geen eten meer en weigert hij het te eten. Hij zat ook bij een jongetje in de klas, die de zoon was van een hele foute corrupte meneer. Ze hebben hem een keer onderaan een brandtrap laten staan en toen van bovenop die brandtrap een sneeuwbal van een halve meter op zijn hoofd laten vallen. Daar schaamt opa zich nog vreselijk voor. Ik hou heel veel van mijn opa. Ik heb hem 1 keer zien huilen, dat was toen hij mijn eindwerkstuk las. Hij vindt dat ik geweldig schrijf. Hij vindt waarschijnlijk ook dat ik dat van hem heb
Mijn moeders moeder had vroeger lang rood haar en ze was heel lief en dik en droeg dikke warme wolle truien. Ze was een hele zachte oma en deed altijd suiker in mijn pap. Ze was altijd aan het dieten. Tegen opa was ze nooit lief en ze bemoeit zich met alles en iedereen. Op hun 25-jarig jubileum heeft ze een scene staan schoppen over het jasje dat hij aan had (hij moest het bruine jasje aan maar hij had een groene aan en dat was helemaal fout). Nu heeft ze anorexia.
Het zijn vreselijke mensen die commentaar hebben op alles en iedereen en zich overal mee bemoeien, maar ik zou ze niet willen missen. Het zijn wel mijn opa en oma en ze houden van mij en ik ben er altijd heel welkom. En ze bedoelen het heel erg goed. Mijn oma is vooral naief en ik denk dat mijn opa vooral erg moe en ongelukkig is en wel een beetje klaar met het leven. Ik kom er graag.



__
Ok, confess, wie heeft dit allemaal gelezen

Ik.

De oma van mijn moeders kant overleed al toen mijn moeder 7 was, dus die heb ik nooit gekend. Mijn opa aan die kant was manisch-depressief, en is inmiddels ook overleden. Ik kende hem ook enkel als een eenzame man in een gesloten inrichting (ik kwam er pas na zijn dood achter dat het een inrichting was i.p.v. gewoon een bejaardenhuis. Ik was 11) Hij was vroeger fotograaf <3

De opa aan mijn vaderskant is ook overleden, aan longkanker, toen ik 13 was. Met hem had ik een heel goede band, dat was echt een heel lieve bescheiden doodgoeie man.
Mijn oma aan mijn vaderskant leeft nog, woont ook nog op zichzelf, maar kan niet veel meer. Dat vind ze heel erg en dat merk je heel erg aan haar. Ze wordt echt oud. Ze is nu ook niet echt leuk gezelschap meer, maar ik hou wel echt van haar. Is ook een heel lief mens.

En dan heb ik nog een pleegopa en -oma aan mijn moederskant. Die zijn nog springlevend en ondernemen heel veel, maar echt een goede band heb ik niet met ze. Het zijn een beetje typische mensen en pas een jaar of drie geleden zijn ze me echt gaan accepteren (met mijn theater en mijn eigen mening enzo).

Da wast.

Pippeloen schreef:

Hij is 83 geworden [...] Mijn oma (zijn vrouw) was 29 jaar jonger en is op 64 jarige leeftijd overleden.

Wow, hebben ze nooit problemen gehad met dat leeftijdsverschil? Daar ben ik eigenlijk wel nieuwsgierig naar, aangezien ik een aantal jaar terug bijna een relatie had gehad met iemand met wie ik 29 jaar en 10 maanden verschilde. Wel mooi dat zij blijkbaar een voorbeeld zijn van dat relaties met een groot leeftijdsverschil óók goed kunnen gaan, hoe zeldzaam dan ook.

zie het saaitopic anders is het offtopic

M'n oma aan m'n vaders kant is overleden aan longkanker toen ik vrij jong was, 5 ofzo, ik weet alleen nog dat we haar oma trein noemde omdat ze altijd met de trein kwam. Verder bracht ze altijd allemaal gebreide dingen mee voor je, truien en kleedjes.

M'n opa aan m'n vaders kant is ook overleden een paar jaar geleden. Hij was toen 83. We spraken hem nooit zoveel. Wel weet ik nog dat hij toen hij 79 was een vriendin van 32 had.

M'n opa aan m'n moeders kant is voordat ik geboren was overleden aan een hartinfarct.

M'n oma aan m'n moederskant is vorig jaar overleden. Ze kwam uit Sri Lanka en vertelde vaak over haar leven daar met haar bedienden. Ze woonde in Amsterdam en was blij dat de moslima bij haar in de buurt nu ook allemaal dingen voor haar deden. Verder noemde we haar vroeger oma hoehoe, omdat ze dat geluid altijd hard in je oor maakte als ze aankwam en wegging.

[Alyssia]

Mijn opa van moeders kant heb ik nooit gekend. Hij was ook overleden toen mijn moeder 17 was. Dat was wel heel erg, want zij was net op zichzelf gaan wonen en opa was mee om nog de laatste dingetjes af te maken. Toen ging zij ondertussen boodschappen doen en toen ze terugkwam, was hij overleden. Hij zat in zijn zelfgemaakte schommelstoel. Die heeft nog heel lang bij mij op de kamer gestaan. Soms heb ik trouwens nog wel het idee dat hij naar me kijkt en als ik nog tot heel laat zit te computeren, dat hij me naar bed stuurt of zo. Heel raar gevoel is dat. Misschien beeld ik het me wel in, maar ik heb er verder geen last van.
Mijn oma van moeders kant is een beetje apart. Ze is geloof ik 78 en heel oud en krakkemikkig, ze heeft alles wat je kan breken als eens gebroken en ze ziet en hoort ook niet meer zo goed. Ze breide altijd hele mooie truien met vogels erop voor mij en ze zit nu nog steeds graag te puzzelen, met van die stukjes. Ik snap niet hoe ze het doet met haar vreselijk slechte zicht, maar ze kan het nog steeds. Ze woont nu in een aanleunwoning. Ik noemde haar altijd Purmerend oma omdat ze daar dus woont en het anders niet uit elkaar te houden was met mijn andere oma.

Mijn opa van vaders kant was een hele lieve man. Hij uitte zijn gevoelens bijna niet, maar ik kon echt wel merken dat hij heel veel van mijn oma hield. Hij ging graag vissen en hij nam ons mee naar zijn tuin, die vroeger, voordat ze moesten verhuizen, vlak naast het spoor zat. Toen mocht dat nog, nu is dat verboden geloof ik. En daar gingen we dan altijd een bosje bloemen plukken voor oma. En hij had altijd heel veel aardbeien en dat waren de lekkerste die er bestonden. En we kregen ook vaak genoeg boerenkolen en peultjes en erwtjes en alles. Hij speelde echt alle blaasinstrumenten die je maar kon bedenken (voor in een fanfare dan, hij deed geen doedelzak ofzo) en hij speelde in drie verschillende fanfares en orkesten.
In 2006 werd geconstateerd dat hij kanker had, het was begonnen in zijn lever. Het is nog heel lang goed gegaan, maar 15 februari 2008 is ie uiteindelijk toch overleden. Dat was wel heel speciaal want de week ervoor kreeg hij zo'n zegening dinges van de pastoor (hij was erg gelovig) en dat was de enige dag sinds weken dat hij gewoon 'bij' was, helemaal bewust was enzo. En toen hij werd begraven was de hele kerk helemaal uitpuilend van de mensen omdat hij er zoveel kende (en diens dochters en zonen kwamen dan ook met hun gezinnen enzo). Sommige mensen gingen expres alleen naar de avondwake omdat het anders gewoon te druk zou worden. Er waren wel 1500 mensen ofzo.
Ik ben sindsdien nog maar één keer naar het graf geweest en ik voel me er wel een beetje schuldig over, maar ik durf eigenlijk niet te gaan. Hij is trouwens 76 geworden.
Mijn oma van vaders kant is een heel lief mens, maar je zou haar echt geen 73 schatten. Ze is nog steeds heel lang (even groot als ik, 1.74) en gewoon een beetje mollig en ze sport niet, maar ze zou het absoluut nog kunnen. Ze deed altijd spelletjes met ons en we mochten vroeger altijd 'kappertje' spelen (niet dat we echt met een schaar in de weer gingen ofzo, maar we deden wel altijd haar opmaken enzo. Het was meer schoonheidssalonnetje maar dat was natuurlijk te moeilijk om uit te spreken). Ze had ook zo'n plastic keukentje voor ons en dan mochten we daar altijd mee koken en dan kregen we wat water en wat melk en rozijntjes en gesneden appel en dan hadden we zo een hele maaltijd gemaakt. Dat was ook altijd erg lekker op een of andere manier. Verder doet ze eigenlijk heel naïef en is ze ook wel een beetje manipulatief naar mijn ouders toe, maar ik vind haar een hele fijne oma. Oja, en ze zingt in het kerkkoor al sinds jaar en dag. En die 'hoehoe' uit LL's verhaal is hier ook van toepassing.

[Uice]

Mijn opa's zijn dood. Ik had met allebei wel een aardige band, maar met die van mijn vaders kant verschilde ik erg: hij was zeer gelovig en hield van woordgrapjes. Hoewel hij tegen het einde van zijn leven wel wat meer over zijn geloof ging nadenken, en uiteindelijk besloot dat je hem net zo goed christen als moslim kon noemen.

Met mijn oma van mijn moeders kant heb ik de beste band. Ze is erg grappig en je kunt een prima gesprek met haar hebben over muziek of literatuur. Ze is nog een beetje katholiek maar gelooft niet in God en ze had een tumor ter grootte van een sinaasappel in haar hoofd, waardoor ze nu een glazen oog heeft. Mijn moeder zegt dan ook vaak, 'mam, je hebt maar één oog.'

[Balance]

Ik heb alleen nog 1 oma.

De opa en oma van mijn vaderskant waren met elkaar getrouwd uit protest. Mijn oma mocht niet met een boer trouwen en trouwde binnen 6 weken met de eerste boer die ze tegen was gekomen. Het is nooit een gelukkig huwelijk geweest en daar plukt mijn vader nu nog de vruchten van. Daarom denk ik niet erg positief over hen.
Mijn opa stierf voor mijn 2e jaar, dus die heb ik niet echt gekend. Mijn oma heb ik wel gekend, maar was in de laatste jaren vooral erg dement. Ze herkende mij niet meer en vroeg een kussen op haar hoofd te drukken. Vóór die tijd deed ze wel haar best een oma te zijn, maar het zat er gewoon niet echt in.

Mijn opa van moeders kant stierf toen ik 7 was en was een schat van een mens. Hij had al diverse hersenbeschadigingen opgelopen, dus soms werd ik (zonder het te weten) op pad gestuurd om op hem te passen. Dan liep opa een blokje om en werd ik er achter aan gestuurd met de melding dat ik lekker met opa moest gaan wandelen. In werkelijkheid bleek ik dan mee te moeten lopen zodat ze wisten dat opa de weg terug ook weer zou vinden
Door zijn beschadigingen kon hij lekker gek doen. Hij was enorm grappig en speelde altijd met ons.
Mijn oma van moeders kant leeft nog en is inmiddels 80 jaar. Ze is erg dik, dus daardoor niet zo ondernemend meer, maar ze houdt echt nog alles bij. Ze is lief, bedoelt alles goed en verwent me zoals oma's doen. Tegelijk ben ik blij dat ze wat verder weg woont, want ze bemoeit zich echt met álles. Echt een eigenwijs type. Mijn oma gaat nu langzaam achteruit. Ze vertelt dingen 3x, vergeet dingen en maakt meer foutjes. Maar ja, wat wil je met 80 jaar. Ik probeer zo vaak mogelijk met mijn ouders mee te gaan als ze naar mijn oma gaan. Ook al is er dan niks aan. Gewoon voor haar.

[Rationeel]

die van mijn moeders kant zijn nu allebei overleden. tijdens WOII hadden hielden ze onderduikers in een luik onder de varkensstal. ik heb mijn opa nooit gekend, maar mijn oma mocht ik heel graag.
die van mijn vaders kant zijn nu allebei lichtelijk dement aan het worden. tijdens WOII zaten ze bij de NSB. ze houden niet van kinderen, dus ik hen ook nooit gemogen.