Eigen verhaaltje

Dit is de eerste keer dat ik een poging doe tot schrijven, met dit als resultaat.
Het is een begin, ik ga er misschien mee door, misschien ook niet.

Spoiler

“Dit kan niet,” dacht ik in mezelf, “Dit mag niet..”

Ik las het berichtje nog een keer, om zeker te zijn dat ik het wel juist gelezen had.
Eén kleine misvatting zou immers fataal kunnen zijn, dat wist ik maar al te goed.
Dit moest een droom zijn, een nachtmerrie. Zo eentje waarvan je je de volgende ochtend afvraagt hoe het ooit zover is kunnen komen.

Ik sloeg mezelf zo hard ik kon in mijn gezicht om te checken of ik wel degelijk wakker was. Knijpen is gebruikelijker, maar er zijn wel meerdere dingen waarin ik licht anders ben. Ik voelde een helse pijn aan mijn kaak, het was dus geen droom. Ik sloeg nog een keer op exact dezelfde plek. Ze hebben mij geleerd alles altijd twee maal na te kijken, kwestie van niets aan het toeval over te laten. Weer die helse pijn, dit keer mogelijk nog erger dan daarnet.

Nu kon ik dus zeker zijn dat dit geen enge droom was maar keiharde realiteit, voor zover er iets als ‘realiteit’ bestaat. Wat voor de één echt is, lijkt voor de ander slechts een illusie.
Ik sloeg mezelf voor een derde maal, dit keer omdat ik het gewoon leuk begon te vinden.
Alles went na een tijdje, hoe verschrikkelijk het ook is.

Ik bleef het bericht eindeloos herlezen, letter voor letter.
Na een tijd zag ik alleen nog maar losse woorden, de betekenis ervan drong zelfs niet meer tot me door. Ik moest de cyclus doorbreken, tenzij ik tot mijn pensioen naar dat schermpje wilde staren.
Ik nam mijn gsm en smeet hem tegen de muur. De stukken plastic vlogen alle kanten uit, je zou er amper nog een gsm in herkennen. Bij nader inzien had ik het bericht ook gewoon kunnen verwijderen, maar er zijn wel meerdere dingen waarin ik licht anders ben.

Ze zeggen dat er niets zo belangrijk is als een eerste indruk. Ze zijn fout, nog veel belangrijker is de laatste. Deze bepaalt immers hoe mensen, na het afscheid, tot in de eeuwigheid over je zullen denken. Jammer genoeg ben ik niet zo goed in laatste indrukken, dit is maar weer eens gebleken.
Sommige laatste indrukken zullen je voor altijd bijblijven. Deze echter, zal me voor altijd blijven achtervolgen.

Onderschat nooit de kracht van woorden.
Soms kunnen twee simpele woordjes iemands leven voor altijd veranderen.
Zo heb ik met twee woordjes, samen niet meer dan zeven letters, een onvergetelijke laatste indruk nagelaten. Het zijn twee woorden waarvan ik verwoeste kracht totaal niet had gezien, helemaal onderschat. Wie zou het wel gezien hebben ?
Wie kende de kracht van “Doe maar” ?

Heel aardig geschreven.
Ik heb alleen mijn bedenkingen bij wat nu u verhaal is. Ik neem aan dat het een genre is dat ik als simpele pulphorror lezer doorgaans links laat liggen, maar voor mij is het dus als 'rond de pot zitten draaien.'
Maar dat zal wel aan mij liggen.

Maar dus heel aardig geschreven.
Ik heb er niets zinnigs op aan te merken.

FA schreef:

Heel aardig geschreven.
Ik heb alleen mijn bedenkingen bij wat nu u verhaal is. Ik neem aan dat het een genre is dat ik als simpele pulphorror lezer doorgaans links laat liggen, maar voor mij is het dus als 'rond de pot zitten draaien.'
Maar dat zal wel aan mij liggen.

Maar dus heel aardig geschreven.
Ik heb er niets zinnigs op aan te merken.

Het is ook meer een inleiding, nog geen volledig verhaal.

[Uice]

Je schrijft veel te veel.

“Dit kan niet,” dacht ik in mezelf, “Dit mag niet..”

Ik las het berichtje nog een keer, om zeker te zijn dat ik het wel juist gelezen had.
Eén kleine misvatting zou immers fataal kunnen zijn, dat wist ik maar al te goed.
Dit moest een droom zijn, een nachtmerrie. Zo eentje waarvan je je de volgende ochtend afvraagt hoe het ooit zover is kunnen komen.

Ik sloeg mezelf zo hard ik kon in mijn gezicht om te checken of ik wel degelijk wakker was. Knijpen is gebruikelijker, maar er zijn wel meerdere dingen waarin ik licht anders ben. Ik voelde een helse pijn aan mijn kaak, het was dus geen droom. Ik sloeg nog een keer op exact dezelfde plek. Ze hebben mij geleerd alles altijd twee maal na te kijken, kwestie van niets aan het toeval over te laten. Weer die helse pijn, dit keer mogelijk nog erger dan daarnet.

Nu kon ik dus zeker zijn dat dit geen enge droom was maar keiharde realiteit, voor zover er iets als ‘realiteit’ bestaat. Wat voor de één echt is, lijkt voor de ander slechts een illusie.
Ik sloeg mezelf voor een derde maal, dit keer omdat ik het gewoon leuk begon te vinden.
Alles went na een tijdje, hoe verschrikkelijk het ook is.

Ik bleef het bericht eindeloos herlezen, letter voor letter.
Na een tijd zag ik alleen nog maar losse woorden, de betekenis ervan drong zelfs niet meer tot me door. Ik moest de cyclus doorbreken, tenzij ik tot mijn pensioen naar dat schermpje wilde staren.
Ik nam mijn gsm en smeet hem tegen de muur. De stukken plastic vlogen alle kanten uit, je zou er amper nog een gsm in herkennen. Bij nader inzien had ik het bericht ook gewoon kunnen verwijderen, maar er zijn wel meerdere dingen waarin ik licht anders ben.

Ze zeggen dat er niets zo belangrijk is als een eerste indruk. Ze zijn fout, nog veel belangrijker is de laatste. Deze bepaalt immers hoe mensen, na het afscheid, tot in de eeuwigheid over je zullen denken. Jammer genoeg ben ik niet zo goed in laatste indrukken, dit is maar weer eens gebleken.
Sommige laatste indrukken zullen je voor altijd bijblijven. Deze echter, zal me voor altijd blijven achtervolgen.

Onderschat nooit de kracht van woorden.
Soms kunnen twee simpele woordjes iemands leven voor altijd veranderen.
Zo heb ik met twee woordjes, samen niet meer dan zeven letters, een onvergetelijke laatste indruk nagelaten. Het zijn twee woorden waarvan ik verwoeste kracht totaal niet had gezien, helemaal onderschat. Wie zou het wel gezien hebben ?
Wie kende de kracht van “Doe maar” ?

Door al die overbodige toevoegingen gaat het veel trager lezen. Het ergste is nog dat verschrikkelijke "Voor zover er iets als ‘realiteit’ bestaat. Wat voor de één echt is, lijkt voor de ander slechts een illusie." Waar slaat dat in hemelsnaam op?

Verder is de clou wel leuk.

[Vogelvrij]

Ik snap die clou anders helemaal niet

Ik ben het met Uice eens dat je te veel schrijft, maar ik verschil wel van mening over wat je precies weg zou moeten halen. Zo vind ik dat de zin 'Je zou er amper nog een gsm (hoezo eigenlijk 'gsm', dat woord wordt toch niet echt meer gebruikt?) in herkennen' zeker laten staan, dat vind ik nu juist wel een leuke toevoeging. Maar soms bazel je een beetje, die zin over die realiteit die Uice ook al aanhaalt bijvoorbeeld, dat moet gewoon weg, dat voegt echt niets toe.

O, sommige dingen vind ik trouwens wel leuk, dat idee van die laatste indrukken en ook de herhaling van net even wat anders zijn

Ow, dacht dat het aan mij lag dat ik de inhoud niet begreep.

Hog ja, zoals de mensen hierboven zitten. Misschien als er hier en daar wordt gesnoeid dat het verhaal pakkender wordt.
Maar nogmaals, zuiver schrijfkundig vind ik het heel netjes.
Nu nog de clou erin krijgen.