Weg van de wereld, weg van het leven

Weg van de wereld, weg van het leven

We leven van dag tot dag.
En van plaats naar plaats.
Loop gewoon weg.
Weg.
Weg van hier.

Niemand die zoekt
en niemand die wacht.

De muren zijn kille ogen,
die naakte breekbaarheid slechts aanstaren kunnen.
En het koude donker valt straks wel in.

En zolang we niet praten;
Zolang we blijven wegrennen;
Behoren we niet.
Dan zijn we opnieuw vreemden.
Weg van de wereld en weg van het leven.

-//-

Een nieuwe mijlpaal in mijn carrière als pulpdichter!

[Ratatouille]

Ik vind het altijd jammer als ik geen feedbacks krijg, dus ik ga mijn best doen wat zinnigs te zeggen.
Het lijkt een beetje op wat ik vroeger schreef, de zinsopbouw en herhaling. Persoonlijk vind ik dat je beter hebt geschreven dan dit.

Dit is dan weer mooi in het mindere 'omhulsel':
De muren zijn kille ogen,
die naakte breekbaarheid slechts aanstaren kunnen.

Van dit:
En het koude donker val straks wel in.

Zou ik dit maken:
En het koude donker valt straks wel in.

Ik denk dat ik best wel tevreden mag zijn met de belabberde kwaliteit, het ontbreken van welke visie ook en het gewoon negeren van elke gangbare stijlregel voor ritme en zinsbouw. Maar het kan inderdaad altijd slechter en het zal nu voor mij een kwestie worden van deze neerwaartse spiraal aan te houden, mij meer in te zetten om the wrong things wrong te doen en natuurlijk op het einde te komen bij die felbeheerde status van 'slechtste dichter ooit'. ;-)