Waar zal ik eens beginnen. Met een super dikke HOI en dankjewel dat je de moeite neemt om mijn gedeprimeerde gedachte te lezen
Ik had een vriend, 2 maanden. Een hele leuke, maar daar kwam ik te laat achter. Op het begin van onze relatie dacht ik dat ik een verkeerde keus had gemaakt, want ik dacht dat ik niet zoveel voor hem voelde als hij voor mij. Dat ik weinig gevoel voor 'm had, bleek op het einde van onze relatie niet helemaal waar. Ik merkte al aan zijn manier van praten dat er iets was, het eerste wat ik dacht "Oh nooo, hij heeft een ander meisje". Dit bleek maar half het geval. Hij gaf toe dat er een meisje was waarmee hij megaveel contact had via ping, en ik schrok me kapot toen ik erachter kwam dat het het arroganste rotkreng was ter wereld, maar dat doet even niet ter zaken. Ik zei tegen hem dat ik niet boos was, dat was ook zo, ik word namelijk NOOIT boos, echt nooit. Maarja, 2 dagen later kwam hij tot de conclusie. Hij zag onze relatie niet meer zitten. We hebben samen 5 dagen lang de ogen uit onze kop gejankt, ik omdat ik hem écht niet kwijt wilde. Hij omdat hij het zo klote vond voor mij om me kapot te zien gaan, en dat dat door hem kwam.
Na 5 dagen was ik echt op, doodmoe, verschrikkelijk. Ineens floepte het eruit. Het was over. we hebben toen nog heeeeel lang bij mijn thuis gezeten, en het werd gezellig, iets te gezellig. Ja ik weet het, het is fout, het was megasuperdupersuperfout, maar we hebben daarna nog een uur ofzo op mijn bedje liggen zoenen en het leek gewoon niet alsof het over was. Omg wat schaam ik me dood nu ik dit vertel

Maarja, we hebben toen nog heel lang gepraat, waarin hij beloofde dat hij met het andere meisje volledig zou kappen, en hij geloofde er écht in dat het weer iets zou worden. Ik was helemaal happy.
- even tussendoor, nu denken jullie. Hee, hij is degene die met iemand anders is begonnen, jij hoort hém te moeten laten hopen dat het goed komt. Maar dat kan ik niet, zo ben ik niet -
Twee dagen later ging hij 's avonds op stap. hij vertelde me nog toen we elkaar even spraken dat het meisje had gevragen of hij nog even naar haar toe wilde komen. Ik vroeg hem wat hij ging doen. Hij vertelde me dat hij er niet heen zou gaan, want het zou niet slim zijn, dus ik was gerust gesteld. In de tussentijd ontmoette ik een andere jongen, we spraken elkaar over msn, er was wel degelijk een klik. We hadden zoveel gemeen! Maarja, uit respect voor mijn vriend, ex-vriend, bijna-weer-vriend, deed ik er niks mee.
De dag erna, merkte ik al s avonds dat er iets was, maar ik had er nog niet eens bij nagedacht of het met de dag ervoor iets te maken kon hebben. Hij negeerde me gewoon dacht ik. We spraken er nog wat over en het was opgelost. Tot ik op school (gisteren om precies te zijn) hoorden dat hij zaterdag wel degelijk naar dat meisje was gegaan, en met haar had gezoend, niet heel even, nee gewoon een halfuur nonstop. Tsja... Dat was gewoon echt het moment waarop ik zoooooooooooo boos was, omg als ik eraan terugdenk... ik belde hem met de melding dat ik om 12 uur naar hem toe zou komen, hij hoorde al dat het niet goed zat. Ik was er, en alle woede ging er in een keer uit. Een kwartier heb ik staan roepen en boos staan zijn, om daarna kéihard te gaan huilen. Oh god wat was dat akelig. Hij gaf toe dat het waar was, hij zei dat hij het niet had mogen doen, dat hij een mongool was dat hij toch naar haar toeging etc. Na een halfuur was ik niet meer boos. Ik vond mezelf achtelijk, zo niet boos was ik. Ik vond hem bijna zielig dat hij zich er zo kut over voelde

Maarja, we praatte een beetje, maar ik moest alweer gaan want ik had een afspraak met een vriendin. Het was nog niet uitgepraat, helaas.
Die avond sprak ik weer met die andere jongen. Ik vertelde hem waar ik mee zat, hij hielp me echt heel goed en begreep het. Hij zei dat ik een goed persoon was, maar dat ik gewoon iets meer voor mezelf moest opkomen. Maarja...
Ik belde mijn ex weer op. Ik vertelde hem dat ik het achtelijk, dom vond van mezelf, maar dat ik nogsteeds van hem hield. Dat dat gewoon onmogelijk hoort te zijn na wat hij gedaan had, onmogelijk omdat het sowieso niet meer ging lukken tussen ons. Hij was heel erg verward hierdoor.
Lang heb ik liggen nadenken. Over wat ik ermee wilde bereiken, over hoe het nou zat tussen ons. Ik kwam tot de conclusie dat het het beste was om het los te laten en te laten gaan. Maar dit gaat me volgensmij met geen mogelijkheid lukken.
DAT WAS HET. Dankje al heb je het echt helemaal gelezen! Aangezien ik zelf niet meer in staat ben om helder na te denken, en zelf niet weet wat de goeie beslissing is, zou iemand me willen helpen alsjeblieft.
Gosssssh, ik schaam me zo dat ik nu weer een of ander puberdrama kom ophangen, maar help me please, ik zit er stevig mee