Het gebruik van medicijnen

Hoi!

Het leek mij wel weer eens leuk om een discussietopic te starten.
Vandaar de volgende vraag:

In hoeverre zijn jullie voor- of tegenstanders betreft medicijngebruik bij psychische stoornissen?

Denken jullie dat dit een oplossing kan bieden of zijn jullie meer voor een behandeling zonder medicijnen?

Dat verschilt natuurlijk per geval. In veel gevallen zal medicatie een onontkoombare oplossing zijn, en in andere gevallen zal het op te lossen zijn zonder medicatie. Ik denk dat je heel erg kortzichtig / zwart-wit nadenkt als je helemaal tegen of helemaal voor behandeling met medicatie bent.

Ik denk dat er eerst moet worden gekeken naar een behandeling zonder medicatie, maar als dit niet blijkt te werken, men toch moet kiezen voor medicatie.

Een van mijn neven krijgt medicatie naar aanleiding van een psychische stoornis. Dat werkt heel goed, daar zul je mij niet over horen, maar hij is er wel echt helemaal compleet afhankelijk van. Mist hij 1 dosis, dan kan hij al helemaal in paniek raken of een terugval krijgen. Ik vraag me dan eigenlijk altijd af of er dan niet een betere oplossing is of hij niet behandeld kan worden dat hij minder last heeft van die stoornissen, en daardoor niet zo afhankelijk is van die medicatie.

Als het een mogelijkheid is ben ik voor een behandeling zonder medicijnen. Maar ik weet dat het niet altijd mogelijk is.
Ik vraag me ook wel af wat jullie vinden van kinderen die medicijnen krijgen als behandeling?
Edit: Ik wil er nog even aan toevoegen dat ik denk dat het wel belangrijk is dat er bij het nemen van medicatie een behandeling hoort. Ik denk niet dat alleen medicijnen de oplossing zijn.

[Snebbeltje]

Dat is wat mij betreft afhankelijk van zo veel verschillende factoren. Over het algemeen zou ik zeggen dat antidepressiva te vaak onnodig worden voorgeschreven. Als ik het goed begrepen heb, werken die alleen bij ernstige depressies. Bij een lichte depressie voelen mensen zich ook ontzettend kaa-uu-tee, maar daar hebben die pillen geen invloed op.
Ook benzodiazepines (pammetjes) worden vrij gauw voorgeschreven en dat vind ik te makkelijk. Het is een kortetermijnoplossing, maar op de lange termijn raakt iemand alleen maar afhankelijk en heeft iemand steeds meer nodig voor hetzelfde effect.

Als iemand psychotisch is blijkt medicatie in de meeste gevallen noodzakelijk te zijn. Heel veel mensen vallen ook terug als ze geen antipsychotica meer slikken. Bijna iedereen wil er op een gegeven moment mee stoppen, de bijwerkingen zijn vaak niet gering, maar het gros valt terug. Bijkomend probleem is dat mensen die psychotisch zijn, of schizofrenie hebben, vaak weinig ziekte-inzicht hebben. Ik vind dit altijd een moeilijk punt als ik naar de mensen in mijn omgeving kijk.

[Miekje*]

Panopticon schreef:

Als het een mogelijkheid is ben ik voor een behandeling zonder medicijnen. Maar ik weet dat het niet altijd mogelijk is.

Hier ben ik het mee eens.

Ik zal mijn moeder even als voorbeeld nemen: die is al 10 jaar ernstig depressief en gebruikt ook al 10 jaar medicijnen om die depressie te onderdrukken. Wat ik raar vond, is dat ze echt een jaar heeft gehad waarin ze niet (of nauwelijks) meer naar de psycholoog hoefde, en wel gewoon haar normale (vrij hoge) dosis medicijnen gebruikte. Dat klopt mijns inziens niet.
Nu is het wel zo dat mijn moeder gigantisch terug klapt, elke keer als ze haar medicijnen gaat afbouwen (in overleg met de psychiater, uiteraard). Maar het gekke is dat haar gesprekken met de psycholoog er ondertussen niet frequenter op worden, terwijl dit naar mijn idee toch wel zou moeten. Herkent iemand dit?

Miekje* schreef:

Hier ben ik het mee eens.

Ik zal mijn moeder even als voorbeeld nemen: die is al 10 jaar ernstig depressief en gebruikt ook al 10 jaar medicijnen om die depressie te onderdrukken. Wat ik raar vond, is dat ze echt een jaar heeft gehad waarin ze niet (of nauwelijks) meer naar de psycholoog hoefde, en wel gewoon haar normale (vrij hoge) dosis medicijnen gebruikte. Dat klopt mijns inziens niet.
Nu is het wel zo dat mijn moeder gigantisch terug klapt, elke keer als ze haar medicijnen gaat afbouwen (in overleg met de psychiater, uiteraard). Maar het gekke is dat haar gesprekken met de psycholoog er ondertussen niet frequenter op worden, terwijl dit naar mijn idee toch wel zou moeten. Herkent iemand dit?

Wat is daar gek aan? Je moeder is ernstig depressief, en zal dus waarschijnlijk de rest van haar leven antidepressiva moeten slikken. Waarom moet ze dan met een psycholoog blijven praten? In sommige gevallen is de depressie niet op te lossen, en steeds maar gesprekken aangaan met een psycholoog slaat dan dus ook nergens op.

Panopticon schreef:

Als het een mogelijkheid is ben ik voor een behandeling zonder medicijnen. Maar ik weet dat het niet altijd mogelijk is.
Ik vraag me ook wel af wat jullie vinden van kinderen die medicijnen krijgen als behandeling?
Edit: Ik wil er nog even aan toevoegen dat ik denk dat het wel belangrijk is dat er bij het nemen van medicatie een behandeling hoort. Ik denk niet dat alleen medicijnen de oplossing zijn.

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Medicatie bij kinderen als behandeling vind ik in principe wel kunnen, maar ik vind niet dat er snel medicatie gegeven moet worden. Als er een andere behandeling mogelijk is moet eerst dat geprobeerd worden, en dan later pas medicatie.

[Schrödinger]

Voorstander in zoverre het werkt, tegenstander in zoverre het niet werkt.

[Miekje*]

TythorZeth schreef:

Wat is daar gek aan? Je moeder is ernstig depressief, en zal dus waarschijnlijk de rest van haar leven antidepressiva moeten slikken. Waarom moet ze dan met een psycholoog blijven praten? In sommige gevallen is de depressie niet op te lossen, en steeds maar gesprekken aangaan met een psycholoog slaat dan dus ook nergens op.

Nee, maar ze probeert dus regelmatig medicijnen af te bouwen en mijns inziens is een wat frequentere begeleiding van een psycholoog in dat proces niet meer dan normaal.

[Daantje_0705]

Apate schreef:

Een van mijn neven krijgt medicatie naar aanleiding van een psychische stoornis. Dat werkt heel goed, daar zul je mij niet over horen, maar hij is er wel echt helemaal compleet afhankelijk van. Mist hij 1 dosis, dan kan hij al helemaal in paniek raken of een terugval krijgen. Ik vraag me dan eigenlijk altijd af of er dan niet een betere oplossing is of hij niet behandeld kan worden dat hij minder last heeft van die stoornissen, en daardoor niet zo afhankelijk is van die medicatie.

Ik heb geen psychische aandoening maar een lichamelijke en als ik zonder medicijnen zit gaat het ook niet goed met me. Dan heb ik ook zwaardere medicatie nodig of kom ik op de SEH/HAP terecht. Denk dat het bij je neven niet zo vreemd is dus.

Ik denk persoonlijk dat sommige psychische aandoeningen ook gewoon ziektes zijn waarvoor je medicijnen kunt voorschrijven, neem bijvoorbeeld ADHD, of bepaalde depressies. In andere gevallen denk ik dat een combinatie van medicatie en bijvoorbeeld psychotherapie beter is maar ik denk dat dat bij veel lichamelijk aandoeningen ook geldt. Bij diabetes moet je vaak ook én medicatie slikken én je eet/leefpatroon aanpassen. Bij astma krijg je én medicatie én moet je je huis saneren/voldoende bewegen, etc.

Maar is het voor een lichamelijke reden niet ook veel logischer? Ten minste, ik moet eerlijk zeggen dat ik niet extreem goed thuis ben in dit soort dingen, maar als je lichaam op de een of andere manier een of andere stof niet aanmaakt, dan kun je niet zonder je medicijnen inderdaad. Een huisgenoot van mijn krijgt elke week vitamine B12 (denk ik) injecties, omdat haar lichaam gewoon is gestopt met het aanmaken. Dan kun je niet anders.

Het ligt vast veel gecompliceerder dan dat, maar ik ken mensen met ADD die echt per se hun medicijnen nodig hebben omdat het anders compleet de verkeerde kant op gaat, terwijl ik ook mensen ken die ADD hebben, en nooit medicijnen slikken en gewoon hun leven er inderdaad anders op ingericht hebben.

Eigenlijk zegt iedereen hier hetzelfde: let ermee op, maar soms is het noodzakelijk. Daar sluit ik me dan ook bij aan.

Misschien dat er wel een rem op het voorschrijven kan komen, dat het minder eenvoudig door huisartsen voor te schrijven is, bijvoorbeeld. Of dat er altijd een dubbele check is vanuit huisartsen: twee artsen die beide dezelfde patiënt zien en een behandeling voorstellen. En alleen als die overeenkomt, dat ie wordt uitgevoerd.

[anoniempie199]

ik ben tegen het gebruik van dat soort medicijnen.. met die medicijnen onderdruk je het en pak je het niet aan bij de bron.
Ik ben van mening dat je een betere behandeling moet krijgen en dat je dan geen medicijnen hoeft slikken.

Ik heb zelf 4 jaar lang medicijnen geslikt voor een "psychische stoornis" maar bij mij hielp het niet.. het zat tussen je oren.. want ik merkte geen verschil maar mijn ouders vernamen wel een verschil, ik heb toen een tijdje de medicijnen niet geslikt (wat mijn ouders niet wisten)

nu ben ik met toestemming gestopt met de medicijnen en ik verneem dat het nu veel beter gaat,

oftewel oprotten met die zooi en start een GOEIE behandeling met een GOEIE behandelaar!!

anoniempie199 schreef:

ik ben tegen het gebruik van dat soort medicijnen.. met die medicijnen onderdruk je het en pak je het niet aan bij de bron.
Ik ben van mening dat je een betere behandeling moet krijgen en dat je dan geen medicijnen hoeft slikken.

Ik heb zelf 4 jaar lang medicijnen geslikt voor een "psychische stoornis" maar bij mij hielp het niet.. het zat tussen je oren.. want ik merkte geen verschil maar mijn ouders vernamen wel een verschil, ik heb toen een tijdje de medicijnen niet geslikt (wat mijn ouders niet wisten)

nu ben ik met toestemming gestopt met de medicijnen en ik verneem dat het nu veel beter gaat,

oftewel oprotten met die zooi en start een GOEIE behandeling met een GOEIE behandelaar!!

En jij denkt dat omdat het bij jou tussen je oren zat, dat niemand is gebaat bij medicatie? Weet je wel niet hoeveel verschillende psychische stoornissen er zijn, en hoe extreem veel varianten daarvan bestaan? Er zijn ongetwijfeld een hoop situaties waarbij medicatie zeker de juiste keus is.

[winnie the pooh]

Medicijnen kunnen je wel helpen maar het is geen oplossing.
Ik gebruik zelf antidepressiva die me nu redelijk stabiel houden, en melatonine puur om te zorgen dat ik niet nog uren lig te piekeren voor het slapen.
Maar het is geen oplossing, je gaat je er misschien beter door voelen maar het lost geen problemen op, dus daarom snap ik niet waarom mensen alleen medicijnen slikken als je daarnaast geen enkele vorm van hulpverlening hebt ofzo. Behalve dan als je dat al hebt gehad en de medicijnen je stabiel houden.
Waar ik het dan wel weer mee eens ben is mensen die bijvoorbeeld ADHD ofzo hebben, er hebben kinderen bij mij in de klas gezeten die medicatie gebruikte en daardoor zichzelf veel rustiger voelde in hun hoofd en gewoon naar school konden, als ze die medicatie niet zouden hebben waren ze waarschijnlijk van school gegaan omdat ze totaal geen overzicht zouden hebben. Maar ook die hadden extra begeleiding op school.