[verhaal] De klap

[proycon]

Mijn eerste korte verhaaltje hier Ter probeersel.
------------------------------------------------

De klap

Langzaam gingen zijn ogen open, het felle maanlicht scheen door zijn ogen. Eigenlijk een prachtig gezicht, de maan zo tussen de dennebomen door. Maar genieten kon hij echt niet, hoewel de lucht kraakhelder was hingen er donkere wolken boven zijn hoofd. De tranen sprongen weer in zijn ogen, dit was niet zoals hij het gepland had.
Moedeloos legde hij zijn voorhoofd op zijn knieën, die hij met zijn klamme handen had omsloten. En nu zat hij daar, buiten in kou, tussen twee bosjes in. Naar huis kon hij niet meer, zijn ouderlijk huis bevond zich immers tweehonderd kilometer van waar hij was. Het zou een leuke vakantie moeten worden, met zijn vrienden gezellig aan de zeeuwse kust. Lekker feesten, zuipen en blowen, zoals ze ook vanavond nog hadden gedaan. Vrienden... dat woord ging nu niet meer op. Wat begon als een mooie en geweldige nieuwe ervaring werd bruut verstoord door zijn "vrienden".
- "Stelletje dronkenlappen....", mompelde hij terwijl hij zijn tranen van zijn wang afveegde.
- "Auw!", hij voelde zijn gezicht nog pijn doen, een stekende pijn die bij elke hartslag zijn aanwezigheid even liet merken. Zijn best vriend had hem geslagen! Recht in zijn gezicht!
Deze vakantie zou het mooiste zijn wat hem kon gebeuren, en dat was het ook. Tot deze avond.
Een paar dagen geleden waren er op de camping waar zijn 'vrienden' en hij logeerde nieuwe gasten gekomen, een Duits gezin. Een vrouw van rond de vijftig met een dikke man van gelijke leeftijd. En ze hadden een zoon, Markus, en wat voor één! Een slanke mooie blonde jongen. Hoe zou het nou met hem zijn? Hij hoopte dat zijn 'vrienden' hem niks hebben aangedaan! Hij herinnert zich nog hoe één van zijn 'vrienden' Markus hard wegduwde, vlak voor 'zijn beste vriend' de klap uitdeelde die hij nu nog pijnlijk voelde. Markus had nog willen ingrijpen, maar dat zou hem alleen maar dezelfde wonden opleveren:
"Nein Markus, geh! schnell bitte! renn weg!", had hij hem geroepen opdat Markus niks zou overkomen. Hoewel Markus op het begin had geaarzeld ging hij gelukkig toch weg, helemaal toen Joris met een knuppel aan kwam zetten. Gelukkig was hij te zat om iets te doen.

Hoe had het zo kunnen lopen? Hoe had hij zich zo in zijn vrienden kunnen vergissen? Hoe kunnen ze zo stompzinnig zijn? Het is niet alsof hij iets had misdaan! Hij zat gewoon rustig in zijn tent, met de Duitse Markus, innig verliefd en hangend in elkaar armen. Op dat moment, zijn tranen springen weer in zijn ogen als hij eraan terugdenkt, kwam Joris de tent binnen om te vragen of hij en Markus nog een biertje wilden. Joris gezicht keek heel verbaasd toen hij hen zo innig zag zitten. Zou hij het dan echt niet verdacht hebben gevonden dat Markus en hij de hele week al zo veel met elkaar optrokken? De reactie die volgde was iets wat hij niet had verwacht, het was een reactie van agressie, Joris verwoestte de tent terwijl hij allerlei scheldwoorden uitriep. De schrikreactie dreef hem en Markus nog dichter tegen elkaar aan.
Toen zijn beste vriend, Alain, dat zag, begon hij met Joris mee te doen. Alain haalde uit, maar Markus stak er een stokje voor, waarop hij een klap van Joris kreeg. De rest van zijn vrienden deden niks, ze stonden er maar bij, vol verbazing. Ze deden niks! Zoiets laat je toch niet gebeuren? Maar de agressie ging door, om zo iets stoms! Toen kreeg hij de klap, van Alain, zijn 'beste' vriend: "Vuile Flikker!!!", galmde zijn stem nog na in zijn hoofd terwijl hij weer over de pijnlijke wond wreef.
En nu zat hij hier, buiten de camping, tussen twee bosjes in. Zijn 'vrienden' wilde hij niet meer onder ogen komen. Aan de ene kant wilde hij zo ver mogelijk weg van deze camping. Weg van al dat rotte wat vanavond gebeurd was, weg van zijn zogenaamde vrienden. Maar toch, dat kon hij niet, want aan de andere kant wilde hij zo snel mogelijk terug, zijn grote eerste liefde, Markus was immers nog daar...

Op zich een aardige setting, maar het is niet alles.

Een ruzie met vrienden op een camping die uit de hand loopt is een leuk iets om een verhaal over te schrijven. Je pakt het goed aan om bij het einde te beginnen en te eindigen bij het begin. Ik bedoel: Je begint nadat alles gebeurd is op een moment van rust wanneer de hoofdpersoon de avond gaat overdenken, maar aan het eind staat hij aan het begin van een nieuwe fase in het verhaal of zelfs zijn leven.

De manier waarop hij teruggaat is ook aardig gedaan, maar het wordt daar iets te onwaarschijnlijk voor mij. Misschien ben ik gezegend met een stel begrijpende en redelijke vrienden, maar ik kan me niet voorstellen dat mensen die je zodanig als je vrienden beschouwd dat je samen met ze op vakantie gaat, de tent verbouwen wanneer ze achter je seksuele voorkeur komen.
Als het echt goede vrienden waren, had hij al eerder kunnen vertellen dat hij op jongens viel en als hij zijn vrienden daarvoor niet genoeg vertrouwde, waarom gaat hij dan met ze op vakantie?
Je zou deze dingen in het verhaal kunnen verwerken, maar het zou het er niet beter op maken. Misschien is het beter een andere aanleiding voor de ruzie te maken. Hoewel je dan wel het hele verhaal om moet gooien.

Verder moet je opletten wanneer je punten en komma's plaats. Vooral in het begin plaats je nog al eens een komma terwijl er een punt zou moeten. Niet echt storend, maar ook niet goed.
Hier en daar ook nog wat grillen in de woordkeus (tweemaal 'ogen' vlak op elkaar in het begin, tweemaal 'huis' vlak op elkaar, enz.) maar dat mag de pret niet drukken.

Laat je daar niet door ontmoedigen door deze stroom van kritiek. Het idee is goed en de aanpak ook. Ga gewoon door.

LUH-3417

[proycon]

Hallo! Thx voor je opmerkingen.. Het was mn eerste poging om eens een verhaal te schrijven na lange tijd.. Vroeger (<= 14 jaar) schreef ik nl heel veel maar de laatste jaren was het een beetje weggezakt, wat toch jammer is.

Alleen ik denk dat ik dit verhaal iets te haastig heb gemaakt.. Maar ja, in de toekomst kan je meer verwachten!