Heeft iemand dit ook?

[Yamyam]

Ik vraag me af of er iemand zich herkent in dit verhaal van vandaag, en wat jullie ervan vinden:

27-08-’02:

Ik heb er weer wat bijgeleerd in het leven. Jochem is langsgeweest voor het eerst, in Utrecht, op de Oosterkade 11, van 10 uur ’s ochtends tot 5,5 uur ’s middags. Het is overduidelijk, die jongen is dol op mij. Ik ben een beetje heel erg verward geraakt van hem, vreselijk shaky en pas nadat hij een tijdje weg was begon dat af te nemen. Het is voor het ALLER,ALLEReerst dat een jongen me ‘liefkoosde’. Ik zal het PRECIES vertellen.

8 uur ’s Ochtends: Wekker gaat, die zet ik uit, blijf nog even liggen, en sta op. Snel de computer aan, rommel opruimen (Jochem komt, hoezee, maar ook ojee), aah, 2 enorme muggenbulten, nou ja vooruit, hup, deuren open, snel onder de douche, tandenpoetsen etcetera. O, god, nog maar een paar minuten. O, help, daar is ie, ik zie hem, zwaai, en loop naar de voordeur om open te doen. Mijn eerste indruk? Gewoon, dat is Jochem, hoop dat alles goed gaat, o wat moet ik nou zeggen? Rondje door het huis, buiten zitten en praten over vrij onbenullige dingen. Van de hak op de tak. Ik durf hem haast niet aan te kijken maar doe het toch. Man, wat is ie indringend, kijkt zo door je heen. ‘Wat is er?’ vraagt hij. O, niks, ik weet gewoon niks meer te zeggen. Zeg jij maar wat. Pijnlijke stiltes tussendoor, maar dat heb je altijd met dit soort dingen. Dan kijkt hij naar me, kijken, dat kan hij. Nou goed, vooruit, verder met zijn laptop en mijn ‘Large’tijdschrift, liedjes luisteren, clipjes kijken en ondertussen vertel ik maar wat om maar wat te zeggen. Nee, hij vind het allemaal wel goed, al weet hij, hij ZIET dat ik nerveus ben. Hij slaat heel quasi een arm om me heen en begint te aaien. Oke, dat is goed, ik vind hem ook een schat, aaien mag hij, al wordt ik er vreselijk week en duizelig van, dat nog uren aanhoudt. Vlagen door mijn buik van ik weet niet wat, help, net als de achtbaan. Tis een lieverd, absoluut. Hij zegt lieve dingen, vraagt of ik het goed vind (ja hoor), en na een paar uur liggen we op bed. NEE, ik was gewoon moe en ging even liggen, nou vooruit hij erbij, maar misschien was dat al te veel. Ik weet het niet. Nog niet. Hij vraagt verscheidene keren wat er door mijn hoofd gaat, ‘niks’ zeg ik, ‘misschien onbewust van alles, maar ik weet niet wat ik denk.’ Vraagt of ik m leuk vind. ‘Ja hoor.’ ‘Ik vind je ook heel leuk.’ ‘Fijn.’ ‘Kan t wat enthousiaster?’ ‘Ja, wat moet ik dan zeggen, haha.’ Grote glimlach. O God, wat krijgen we nou, hij komt NOG dichterbij, kus OP mijn mond. Toen zei ik: ‘Nou is het wel weer genoeg. Verder moet je niet gaan.’ Dat dacht hij al wel. Nog beetje gefriemel aan me, ik KLEIN beetje terugfriemelen, en ik zeg hem dat het nou wel tijd is om weer te gaan. Ik moet nog een heleboel topografie doen. Goed, dan. Hij pakt zijn spullen, ik ren naar de wc (voor de 4-5e keer of zo), en laat de deur voor hem open. Aarzeling van beide kanten hoe afscheid te nemen, maar waarschijnlijk door mijn even gesloten houding dat we elkaar niet aanraken, en hij is weg. Ik zet de computer aan, praat even met Jolanda en zou willen dat ik hier even een paar uur alleen kon zijn om na te denken over dit gebeuren, het feit dat hij me kuste (en ik t nog STEEDS niks vind, net als vroeger, wat me wel verrast), en doe wat dingetjes met bibbers in mijn benen. Om heel eerlijk te zijn, ben ik blij dat hij nu weg is. De sessie was iets te ingrijpend, misschien. Jongen,22,ik,15, samen voor het eerst, niet wetende wat te verwachten.

Ik vond t prettig, maar tegelijkertijd eng. Ik heb het idee dat de bibbers in mijn buik en benen me vertellen om het rustiger aan te doen, misschien dat ik (zelfs nu) nog niet toe ben aan dit soort dingen.

Ik ga er nu even een tijdje over nadenken, slaap er een nachtje over en besluit wat ik ermee wil. Ik neig als eerste naar de vluchtreactie: niks meer van me laten horen, maar dat slaat nergens op en dat getuigt niet van stijl en dat doe ik dus ABSOLUUT niet. Ik denk dat ik hem een brief schrijf en die opstuur om hem te vragen of hij verliefd op me is, wat hij precies wil, dat ik duidelijkheid nodig heb. Het leek me al vrij duidelijk, maar toch, we moeten erover praten. Ik vertel hem hoe ik het ervaarde, dat ik knuffelen fijn vind, zelfs een beetje kriebels in mijn buik wel, maar dat ik t daarbij wil houden. Misschien dat ik ‘gewoon’ vrienden wil zijn, op een iets intiemere wijze. Dat we wel aaien en een klein beetje rotzooien, maar dat we t daar bij moeten houden. Maar zoals ik al zei: Ik weet het allemaal nog niet zeker en ik heb tijd nodig om mijn conclusies te trekken.

[Angeles]

Je bent nog best jong, ik vind dat hij er gewoon begrip voor op moet brengen als het voor jou allemaal een beetje te snel gaat of als jij er zelfs bij nader inzien eigenlijk toch liever niet mee door wil gaan. Volg je gevoel gewoon en hou ook je verstand erbij, voel je niet te schuldig als je hier uiteindelijk toch niet mee door wil gaan. Wees gewoon eerlijk tegen hem, desnoods in een brief, maar doe niks te snel.

Veel succes en pas een beetje op met je adres hier neerzetten.

Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt, ik ken dat gevoel namelijk wel heel erg goed. Ik heb het niet gehad op de manier dat jij het hebt, ik heb het gehad de maand voor ik het heb uitgemaakt met mn ex. Ik ervaarde bepaalde aanrakingen niet meer als prettig, en twijfelde ontzettend over hoe ik me nu precies voelde.

Het valt wel te vergelijken met hoe jij je voelt omdat ik dus ook met de vraag zat van hoe verder?

Hoe ben ik uiteindelijk tot een antwoord gekomen op die vraag? Nou ja, mn gevoel heeft me ertoe gedwongen dat antwoord te vinden aangezien mn hoofd mn gevoel heel erg tegensprak. Ik had zoiets van hij is zo lief voor me, eindelijk houdt er dan iemand van me zoals ik ben, geeft iemand me wat ik nodig heb, voel ik me veilig bij iemand, kan ik iemand in vertrouwen nemen over alles.. waarom zou ik ermee willen stoppen?

Maar ondertussen wou ik steeds minder seks, en als we seks hadden (wat in die maand slechts 2x is gebeurd) voelde het heel sterk alsof ik iets verkeerds deed, voelde het gewoon niet goed, niet meer als eerst. Ik voelde me dr vies bij, als een soort hoer die daar ligt voor het plezier van een ander want zelf had ik er geen plezier aan. Dit waren natuurlijk hele duidelijke tekenen.. Ik merkte dat ik eigenlijk gewoon verlangde naar een close vriendschap met knuffelen, en meer niet.. maar zo werkt het nou eenmaal niet. Ik heb het uitgemaakt, toen weer aan.. toen na een maand definitief uitgemaakt. Ik werd op een ochtend wakker, naakt naast hem in bed en toen wist ik van neej, het moet uit.

Nu achteraf weet ik alle redenen heel goed te benoemen, maar toen was het slechts een gevoel wat ik had, en het is heel moeilijk om dat te accepteren wanneer je het niet begrijpt.

Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Dat alleen willen zijn om uren na te denken heb ik ook steeds zo sterk gehad, maar uiteindelijk hielp het niks..

Het enige wat ik je als advies kan geven is volg je gevoel, want dat zegt hierin wat je moet doen. Als jij je niet goed voelde bij die kus, moet je het de volgende keer niet zo ver laten komen want het moet prettig blijven. Of een close vriendschap mogelijk is, is natuurlijk heel erg de vraag. Bij mij en mn ex is het niet gelukt, het contact is nu zelfs helemaal verdwenen aangezien hij nu eenmaal een jongen is en jongens met bepaalde dingen op rare manieren omgaan.. Maar eerlijk gezegd mis ik het niet omdat het nu eenmaal een consequentie is van de beslissing die ik heb genomen en ik weet en voel dat die beslissing juist is. Hierdoor kan ik alle gevolgen accepteren...

Jij weet heel goed wat goed voelde en wat niet.. en daar moet je op afgaan, niet op wat je denkt dat juist is tegen je gevoel in, want daar wordt je alleen maar ongelukkig van.. denk ik dan.

Nja.. dat is dus mijn verhaal op dat gebied, ik hoop dat je er iets aan hebt.. En onthou, geen enkele keuze is de foute keuze en geen enkele de juiste keuze.. want je leert altijd van je keuzes en kunt er altijd iets positiefs uit halen..