Mn vader spoort nu nog minder.

[DarkCat]

Het is altijd al een psychisch labiel persoontje geweest, maar nu ik terug ben van lowlands slaat het echt alles.
Meneer liegt over van alles en nogwat, trekt aandacht met de meest belachelijke dingen, durft niet meer te slapen of de straat op, en maakt zijn longziekte uit voor 'hyperventilatie', zodat hij fijn door kan roken.
Vroeger schold hij, sloeg hij en tiraniseerde hij, nu hangt hij als een slappe vaatdoek voor de tv. Hij stelt sommige vragen 6 keer, interesseert zich niet voor wat ik vertel. Ligt hele nachten wakker, werkt niet meer, is de helft van de dag in paniek om de meest onnozele dingen. Soms zit hij een uur op de wc, wil hij niet meer weg want dat kan ie dan opeens niet meer.
Prima, hij heeft natuurlijk allerlei lichamelijke en psychische klachten waar hij niks aan kan doen, maar moet hij daarom de hele dag zeuren, zeiken, klagen, dreigen, etc?

Ik weet echt niet meer wat ik met die man aanmoet. Ik ben gewend aan het feit dat mn ouders absoluut niet sporen, maar dit is wel erg overdreven. Kan sowieso al vier jaar niet meer normaal slapen omdat hij per se de hele nacht herrie moet lopen maken in de gang. Mn ouders hebben nu ook absoluut geen normale relatie meer. Eerst vond ik al dat ze moesten scheiden omdat mn vader nog wel te doen was en mn moeder ontzettend lullig tegen hem deed, inmiddels vind ik mijn moeder ook zielig.

Ach ja, mijn ouders' relatie zal mij een worst wezen. Punt is, mn vader leeft niet lang meer en ik wil dat hij normaal doet tegen mij, als een volwassene en niet als een dreinende kleuter.

Iemand tips? (Behalve het huis verlaten, want dat spreekt voor zich, het gaat om de vader-dochter relatie zegmaar.)

Soms valt er weinig aan te doen :/

Sterkte iig, hoop dat je ergens terecht kunt.

mijn manier was altijd: bemoei je zo weinig mogelijk met 'm maarja dat is ook niet echt een goede manier.. *deze post is eigenlijk nutteloos*

[DarkCat]

Er valt misschien weinig aan zijn gedrag te doen, maar ik wil weten hoe ik het moet benaderen. Negeren wil ik niet. Ik zie mn eigen vader wegzinken en ik wil zeker nog wel goed met hem praten voordat hij lichamelijk of geestelijk de pijp uit gaat.

Als eerste heb ik vandaag tegen hem gezegd dat ik zijn keuzes kan accepteren (zoals blijven roken), ook al betekend het veel negatiefs. Zolang hij maar eerlijk tegenover ons en zichzelf toegeeft dat hij ziek is.
Het is namelijk erg vervelend om met een persoon in huis te leven die een aantal chronische ziektes heeft (artrose, longemfyseem en diabetes en nog vanalles en nogwat) en die zelf niet wil inzien, maar toch de hele dag klaagt.

Ik vind zelf dat sommige van zijn acties zelfs enigszins psychotisch zijn. Zo was hij volgens mijn moeder toen ik weg was, opeens bang voor zijn eigen bed, omdat het bed opeens anders zou zijn geworden. Ook kwam hij vaak terug van zijn werk om te kijken of de voordeur wel dicht is.
Als je boe naar hem roept hangt hij al ondersteboven aan het plafond, terwijl hij mij vroeger de stuipen op het lijf joeg..
De rollen zijn omgedraaid..

[kleine wicca]

Jezus wat moet dat moeilijk voor je zijn zeg.

Jah en hoe moet je daar nou goed mee omgaan? moeilijke vraag en denk niet dat ik daar als buitenstaander een goed antwoord op kan geven, maar heeft jullie gezin daar geen hulp bij? het lijkt me dat jullie daar kapot aan kunnen gaan. Zoiets moet je leren, zou het knap vinden als je zomaar van jezelf precies wist hoe je daar mee om moest gaan.
Ja en hem proberen te begrijpen doe je waarschijnlijk al elke dag.
gerustellen, begrijpen, luisteren, praten, allemaal zo vanzelfsprekend denkik...hum.............

en dan blijft dr maar een ding over om te zeggen

heel veel succes en sterkte....................

[D@mien]

Kan je niet met je moeder overleggen of je hulp voor em moet zoeken? Want dit klinkt helemaal niet goed..je vader is volges mij zwaar in de war ofsow, want dit gedrag is iig niet normaal...
Maar waaruit trek je de conclusie dat hij niet lang meer leeft? Is die longziekte per definitie dodelijk, of komt dat door zn rookgedrag?

Volgens mij gaat hij zelf ook door een hel, en de rest van de familie wordt zo meegesleept...
Mijn advies: Ga in ieder geval informeren bij specialisten, die kunnen je vrijwel zeker helpen met er mee omgaan, en er misschien voor zorgen dat je vader weer normaler gaat doen...
Als je niets doet, dan wordt et alleen maar erger...

[DarkCat]

kleine wicca schreef:
Jezus wat moet dat moeilijk voor je zijn zeg.

Got used to it.

maar heeft jullie gezin daar geen hulp bij? het lijkt me dat jullie daar kapot aan kunnen gaan.

Nouh, ik niet, maar mn moeder misschien wel. Maarja dat moet ze zelf uitvechten. En we zijn amper een gezin, dus waar zouden 'we' hulp moeten zoeken? :/

[DarkCat]

D@mien schreef:
Kan je niet met je moeder overleggen of je hulp voor em moet zoeken?

Hij heeft n tijdje een psychiater gehad maar daar zei die niks tegen..

Want dit klinkt helemaal niet goed..je vader is volges mij zwaar in de war ofsow, want dit gedrag is iig niet normaal...

Jaw.. psychisch inderdaad.. maar ik weet niet waaronder het moet vallen. Hij heeft altijd hyperventilatie, slikt trouwens ook al 2 of 3 soorten kalmeringsmiddelen en anti depressiva. Hij ontkent nog steeds antidepressiva te slikken trouwens, terwijl wij het voor hem ophalen bij de apotheek :/

Ik weet dat het voor een deel ook aanstellerij is. Hij wil enorm graag veel aandacht. Dat vind ik prima, maar niet de manier waarop hij het vraagt. Nooi zegt hij: 'goh mir, ik zou eens met je willen praten' of 'ik wil even wat kwijt' of een ander soortig serieus gesprek.
Het is alleen maar terwijl ik druk bezig ben verzuchten 'ik kan niet meer', 'het is toch wat'...

..terwijl ik dit typ komt hij hier net binnenlopen (hij sliep voor de variatie), hij had hier (huiskamer) wat laten liggen.. en das ALTIJD zo als ik hier nog zit.. hij loopt de hele tijd in en uit zonder reden :/

Maar waaruit trek je de conclusie dat hij niet lang meer leeft? Is die longziekte per definitie dodelijk, of komt dat door zn rookgedrag?

Longemfyseem is aantasting van longblaasjes, uiteindelijk stik je. Zoals het nu met hem gaat trekt hij net nog wel een paar jaartjes, maar als hij zo blijft roken..

GODVERDOMME. Hij staat hier dus nu weer voor de deur te hoesten.. en weer weg.. en weer terug.. ik word dus nu echt even schijtziek van die man..

ik typ morgen wel weer wat.. welkom thuis hoor cat.. ik ga slapen

Ik wou echt dat ik iets zinnigs toe te voegen had, maarjah

Mijn vader heeft al jaren last van zijn rug en soms heb ik het gevoel dat hij ook naar aandacht zoekt. Het valt vaak genoeg op dat hij echt overdreven zit te kreunen en al, maar als hij iets leuk vindt gewoon snel opstaat of bijv. urenlang met mij kan darten

Niet dat de pijn helemaal nep is ofzo, want vroeger op de werkvloer vertilde hij echt zijn rug (die stond toen helemaal scheef), maar ik denk wel dat hij 'zijn pijn' extra benadrukt.

Maar ja, bij hem weet ik ook niet wat eraan te doen valt. Hij is ontzettend koppig..

[DarkCat]

Dankjewel sowieso voor jullie reakties..
Ik ga weer even verder waar ik gisteravond gebleven was.

D@mien schreef:
Volgens mij gaat hij zelf ook door een hel, en de rest van de familie wordt zo meegesleept...

Het is alleen mijn vader, mijn moeder en ik in dit huis. Zij zijn samen, ik heb mijn eigen leven. We zijn geen eenheid.
Maar ik hoop dat mijn moeder het trekt..

Mijn advies: Ga in ieder geval informeren bij specialisten, die kunnen je vrijwel zeker helpen met er mee omgaan, en er misschien voor zorgen dat je vader weer normaler gaat doen...
Als je niets doet, dan wordt et alleen maar erger...

Als hij niet wil.. want er bestaat een stichting of iets dergelijks, die avonden/gesprekken organiseerd voor chronisch zieke mensen.
Ik heb meer chronisch zieken in mijn familie/omgeving, en juist die mensen hebben een schijthekel aan mijn vader. Zij vechten, zij overleven, en zien hoe zielig zeikend mijn vader erbij zit op verjaardagen. Mijn oom kan hem niet uitstaan.

Enneuh om even een zinnetje af te maken wat ik gister schreef: als hij blijft roken dan gaan zijn longen er in een redelijk snel tempo aan, totdat hij gewoon geen lucht meer kan krijgen. Mijn buurvrouw deed exact hetzelfde. Die rookte gewoon door, zat aan een zuurstofapparaat, kon nergens meer heen. Die is dan ook onlangs overleden.

[DarkCat]

******** schreef:
Het valt vaak genoeg op dat hij echt overdreven zit te kreunen en al, maar als hij iets leuk vindt gewoon snel opstaat of bijv. urenlang met mij kan darten

Zoiets wel ja.. mijn vader claimt al jaren zijn eigen veters niet te kunnen strikken (na zijn heup operatie). Ik vertik het om zijn veters te strikken, en dan kan hij het opeens wel. Maar dan natuurlijk onder hard gekreun want het is zo moeilijk. En dan betrap je hem er de volgende dag op dat hij ze zit te strikken. Die dag erna kan hij het niet meer.

[M@rco]

Zulk gedrag komt wel wel bekend voor... m'n oma bijv., doet precies hetzelfde. Heeft een poosje geleden een lichte hersenbloeding gehad en loopt sindsdien alleen nog maar te zuchten, steunen en klagen (hoewel ze dat daarvoor ook deed, maar 't is alleen maar erger geworden).

Ze roept ook steeds dat ze niets meer kan onthouden terwijl ze dat best nog wel kan. Voorbeeldje van gisteravond, belde ze op omdat ze hierheen komt:

< "Ik weet niet meer welke bus ik moet nemen hoor... kan ik echt niet meer onthouden!"
> "Ehh... ik eigenlijk ook niet. Lijn 5 misschien?"
< "Nee, die gaat naar Stadspolders!"



Ook dat constant aandacht trekken, bijv. door in felpaarse kleren te gaan lopen... en dan zegt ze ook nog met een trots gezicht: "Je moet het toch maar durven!".

Ik heb eigenlijk ook geen idee hoe je zulk gedrag kunt veranderen, heb ook weinig hoop dat je het wel kán veranderen. Zoiets zit gewoon in iemands karakter... misschien dat je vader vroeger aandacht te kort is gekomen? Dat hoor je wel 'ns, dat mensen het dan op latere leeftijd proberen te compenseren door voortdurend proberen de aandacht naar zich toe te trekken.

Het enige wat (bij mij dan toch) helpt, is dat gedrag gewoon compleet negren (dwz, gewoon niet antwoorden als je voor de zoveelste keer dezelfde vraag krijgt, niet reageren op het zoveelste "Och och, wat doet mijn [willekeurig lichaamsdeel] pijn!"... maar ja, kan me voorstellen dat dat bij sommige mensen juist weer averrechts werkt. :/

[DarkCat]

M@rco schreef:
Ik heb eigenlijk ook geen idee hoe je zulk gedrag kunt veranderen, heb ook weinig hoop dat je het wel kán veranderen. Zoiets zit gewoon in iemands karakter... misschien dat je vader vroeger aandacht te kort is gekomen? Dat hoor je wel 'ns, dat mensen het dan op latere leeftijd proberen te compenseren door voortdurend proberen de aandacht naar zich toe te trekken.

Het zit in zijn karakter. En vroeger heeft ie alles wat ie had opgegeven voor mijn moeder. Hij doet alles wat zij wil. Zij is absoluut de baas over hem. En nu hangt hij aan haar.

Wat ik weet is dat mijn vader als kind al is begonnen met werken, roken, etc.. dus een vrij volwassen, harde jeugd. Vervolgens is hij op zichzelf gaan wonen, maar dat kon hij niet. Hij hing aan zijn moeder. Dus vrat hij zichzelf vol uit eenzaamheid, waardoor hij 1.60 - 100kg was. Vrouwen belazerden hem, hij had een minderwaardigheidscomplex van hier tot tokio. Toen ontmoette hij mn moeder, ze werden verliefd dus bleef hij als een plakbandje aan haar kleven. En als ik zie zoals ze hem behandeld heeft, is dat gewoon zielig.

Het verhaal is nog veel langer en ingewikkelder.. maarja.

[dystopia]

Harde dobber als je net thuis komt van zo'n geweldig festival. Ik weet het niet. Ik weet niet wat precies je intenties zijn. Gewoon dat hij vredig sterft en dat jullie een goede relatie hebben? Het lastige is dat hij niet zo lang meer te leven heeft, lijkt mij. Een soort tijdbominwelke jij iets gedaan wilt hebben.

Persoonlijk zie ik 2 mogelijkheden: je laat het hangen, zorgt dat hij nog een zo prettig mogelijk leven hebt. Dat geeft jullie allebei een goed gevoel. Dus dat jij er voor hem bent. Wat denk je daar van? Dit zie ik als de korte weg. Je bent dan minder jezelf maar geeft hem een zo prettig mogelijk leven.

Lange weg is wat minder vriendelijk. Je geeft niet toe. Bent bikkelhard. Speelt het oorlogje door. Gaat confronterend doen. Zegt hem midden in z'n gezicht dat hij professionele hulp nodig heeft. En misschien nog wel hardere confrontaties, kan zelf even niet zo gauw erop komen.

Om hem te veranderen zul jij ook moeten veranderen en je houding ook. Daar gaat tijd en moeite inzitten. Als ik het zo lees is het allemaal niet niks en gaat er behoorlijk wat tijden moeite in zitten. Weet waar je aan begint Ga er zelf niet aan onderdoor! Combinatie van die 2 zou ik niet doen, dat is verwarrend voor jullie beiden.

Sterkte Mirjam.. en als er iets is...

[DarkCat]

dystopia schreef:
Persoonlijk zie ik 2 mogelijkheden: je laat het hangen, zorgt dat hij nog een zo prettig mogelijk leven hebt. Dat geeft jullie allebei een goed gevoel. Dus dat jij er voor hem bent. Wat denk je daar van? Dit zie ik als de korte weg. Je bent dan minder jezelf maar geeft hem een zo prettig mogelijk leven.

Helaas kan ik, zoals hij zich nu opstelt, geen normaal contact met hem hebben.

Lange weg is wat minder vriendelijk. Je geeft niet toe. Bent bikkelhard. Speelt het oorlogje door. Gaat confronterend doen. Zegt hem midden in z'n gezicht dat hij professionele hulp nodig heeft. En misschien nog wel hardere confrontaties, kan zelf even niet zo gauw erop komen.

Ik denk dat het daar weer te laat voor is. Hij wil ergens niet anders dan dat het loopt zoals het nu loopt.

Dankjewel voor je reaktie.. geeft weer stof tot nadenken