[Verhaal] Klotedag

[DarkCat]

Ja, dit was er weer eentje. Een klotedag. Een ouderwetse klotedag. Gelukkig heb ik geleerd dat uit al het negatieve iets positiefs valt te halen. Vandaar dat ik het geheel samenvat in een vermakelijk verhaaltje.

Klotedagen kunnen goed beginnen. Zo werd ik vanochtend om half 8 wakker uit een mooie droom en kroop langzaam mijn bed uit. Maar zoals het nu eenmaal hoort, laten klotedagen niet lang op zich wachten. Band leeg. Kan gebeuren. Vooral als je gisteren al gecheckt hebt of er een gat in zat en dat niet het geval was. Er zal wel wat anders mis zijn.
"Ach ja, dan neem ik het openbaar vervoer", dacht ik naief. Ik moest dan wel opschieten want dan moest ik om kwart over 8 al de deur uit in plaats van 10 over half 9. Ik schoot in mijn kleren, checkte OV reisinformatie, en liep naar de desbetreffende bus, een paar straten verderop. En jawel, daar verscheen precies op tijd, de bus 13.
Bus 13 bracht mij naar de bleekstraat, waar hij om 8.34 zou aankomen. En daar zou dan, netjes aansluitend, bus 247 aankomen om 8.37. DACHT IK. Eenmaal bus 13 uit, bleek het opeens 8.38 te zijn. Mijn vierde werkdag, en nu al te laat. Klote OV.
Goed, niet getreurd, er komt er nog wel eentje. Bus 47 naar dezelfde richting kwam maarliefst een kwartier en twee peuken later aanzeilen.

En zo stond ik dus om kwart over 9 op mijn werk, wat me normaal gesproken 20 minuten gekost zou hebben. Maar na die kleine dip aan de Bleekstraat, was mijn humeur alweer weder gekeerd en ging ik vrolijk aan mijn werk.
Om een uurtje of 1 besloten mijn collega'tje en ik even naar de MacDonalds te gaan, een stukje verderop. "Dan kan ik mooi even bellen.", zei ze, en ik zag de bui al hangen. Een paar honderd meter verder was ze nog steeds aan de telefoon en gebood mij met haar stil te blijven staan voor de Mac. Ik wacht wel. De zon schijnt.
Maar als die zon een kwartier later nog schijnt, en je hebt zelf geen geld bij je, begint het toch wel vervelend te worden. Gelukkig vond mevrouw het na aandringen ook tijd worden naar binnen te gaan. En zoals het hoort op een klotedag, waren de mijn aangereike frietjes koud.
Ik weer werken. Ik sprak een vriend over de telefoon, die mij beloofde op te halen met de auto. Dat was fijn. Ik begon inmiddels een diepgewortelde haat te ontwikkelen tegen het openbaar vervoer, een haat die ik een half jaar geleden naast me had neergelegd, omdat ik besloten had in de zomer niet met de bus te rijden.

We spraken om 5 over 5 af bij de bushalte bij de MacDonalds, waar hij langs zou komen. De tijd verstreek en om kwart voor 5 begon ik maar in te pakken. Onderweg belde ik die vriend. Zijn uitleg was duidelijk. Ik moest de bushalte hebben aan de overkant van de grote weg. Er zijn twee grote wegen en drie bushaltes, waarvan twee aan een overkant. "Het maakt niet uit welke je neemt, ik rij er wel langs", meldde hij. Dus ik stak, na al tien minuten heen en weer lopen, over. "Ik zie je niet", kreeg ik te horen, "ga maar naar die andere, liefst ff snel". WELKE ANDERE? "Bekijk het maar, ik neem de bus wel", zei ik geirriteerd. Hoe kon ik zo stom zijn.
De bus kwam, zoals natuurlijk logisch met het spitsuur op een bedrijventerrein, maarliefst eens in het half uur, en was net weg. Ik was pissed en wachtte. Maar om de aangegeven tijd, geen bus. Na een kwartier meldde iemand me: "kijk maar niet zo moeilijk, deze bussen zijn bijna altijd een kwartier te laat, maar je moet wel altijd op tijd zijn want soms komen ze wel op tijd.". FIJN.
Ik stapte met een hoofd als een dood plantje de bus in, waar al een buschauffeur klaarstond met een zeer grappige opmerking over mijn topje: "Versace?". "Nee, van de markt!", beet ik hem toe, en ging achterin zitten.
Bij de Bleekstraat zou ik weer uitstappen, om daar te kijken of er uberhaupt nog een bus 13 terug zou gaan. Maar dat was pas van later zorg, gezien de bus in de file was gaan staan, en wij konden genieten van de bodemloze humor van de chauffeur.
De Bleekstraat kwam in zicht, dus ik druk op het daarvoor bestemde knopje. Het licht word rood, de buschauffeur heeft net een nieuwe grap bedacht die hij luid lachend verteld, en rijdt de halte voorbij. Ik scheld, maar ben te laat. Vol goede moed maar strontchagrijnig sta ik dan op centraal station, waar er nog een bus naar mijn huis gaat, die er twee keer zo lang over doet.

En zo blijkt natuurlijk, is deze bus te laat. Ik schiet in de lach, mijn medereizigers kijken me boos aan. Ik kijk boos terug. Zien jullie dan niet dat dat een sarcastisch lachje was? Ja hoor, daar is de bus. Ik stap in, ga zitten en druk mijn hoofd tegen het raam om mensen te kijken die wel een fatsoenlijke fiets hebben.
Voor mijn duikt een mannenhoofd op met een grote grijns, waardoor ik uitzicht krijg op alledrie zijn tanden. Hij blijft staren, ik blijf hem negeren. "Gaat deze bus naar Maliebaan?" "Ja.", antwoord ik vriendelijk.
"Blow jij?"
"Pardon?"
"Blow jij?"
"Hoezo?"
"Ik wil graag een keer met je blowen!"
"Ik niet."
Meneer in kwestie stapte trouwens helemaal niet uit bij Maliebaan, maar bleef zo lang mogelijk omgekeerd zitten en naar mij staren. Toen hij uitstapte hoopte ik even dat de bus hem in de bocht zou aanrijden. Helaas.

Eenmaal thuis aangekomen was het eten koud, maar bleek wel dat mijn vader mijn fiets naar de fietsenmaker gebracht had. Het arme ding staarde me vanuit de gang aan.

Ik heb nog nooit zo lang een fiets geknuffeld.

behoorlijke kl*tedag ja...

maar die laaste zin...

leuk geschreven, leest makkelijk
mja, verder... is 'ie leuk

Het leven is een tranendal, vooral voor zij die het openbaar vervoer nemen. Ik heb medelijden met u en ook met mijzelf. Dat mag.

Het verhaal is leuk. Ik voel me er beter door, omdat ik vandaag een minder slechte dag gehad heb. Tevens voel jij je er waarschijnlijk ook beter door omdat je al je haat, agressie en andere gevoelens van je af kunt pennen. Zo blijkt het leven toch geen tranendal, maar een berg van hol gelach te zijn. De busbestuurder had gelijk.

Ik wil je er op attent maken getallen in je verhaal zo veel mogelijk voluit te schrijven. Met bus 247 wordt dat natuurlijk lastig, maar bus dertien valt zo best te doen. Het resultaat is dat je verhaal meer 'proza' wordt en minder 'belastingaanslag formulier, derde bijlage'. Als je begrijpt wat ik bedoel, Zwelgje.

LUH-3417

P.S.: Het knuffelen van een fiets is niets om je voor te schamen en ik ben ook blij dat je er voor uitkomt. Ook ik kan vaak in een hoek van schuur gevonden worden met mijn vijftig jaar oude, loodzware fiets in de armen genomen. Het wordt pas ernstig wanneer u bomen gaat knuffelen.

LUH-3417