isschien niet al te bijzonder geschreven, toch denk ik dat zo'n vorm van eenzaamheid wanneer je samen bent wel herkend word...zeker wanneer je eenzaamheid gedeeld word...
Stappen verder, op en neer,
maar hoofden naar beneden,
en ogen kijken niet meer.
Heen en weer,
Maakt niet uit waarheen,
we willen, want,
Hoe dan ook,
het doet ons zeer.
Hoe hard de regen,
we kunnen ertegen,
en terug kan toch nooit meer.
Dus waar we ook lopen,
en hoe hard we ook hopen,
hoop worden tranen,
en tranen de regen.
En daar kunnen we tegen.
Stilstaan doen we,
wel een andere keer.
__________________
www.new-avalon.nl & http://forum.new-avalon.nl -> Schrijvers en dichters site
|