Sinterklaas

[Vogelvrij]

Lydia kon niet slapen. Morgen was het pakjesavond, had haar moeder gezegd. Vanavond had ze voor de laatste keer haar schoen mogen zetten. Ze had heel hard gezongen, ook al was ze wel een beetje bang. Zou Piet echt via de schoorsteen komen? Was ze eigenlijk wel braaf genoeg geweest? En zou ze morgen die barbiepop krijgen? Het waren allemaal vragen die het 5-jarige meisje mateloos bezighielden. De uren kropen voort, en ze kon maar niet slapen.
Ze draaide zich maar weer eens om, toen ze een geluid hoorde. Sinterklaas? Hoorde ze niet duidelijk een paard op het dak? En wat was dat, was dat Zwarte Piet die door de schoorsteen kwam? Maar wat hoorde ze nu? Wat was dit voor een vreemd geluid? Lydia lag angstig in haar bed, ze wist niet wat ze moest doen. Ze was doodsmoe, maar toch ook klaarwakker. Opeens wist ze zeker dat ze Zwarte Piet moest redden. Hij zat misschien wel vast in de schoorsteen!!
Het meisje kroop uit haar bedje en rende naar de slaapkamer van haar ouders. Niemand... Blijkbaar was het nog niet zó laat dat haar ouders al sliepen. Het drong plotseling tot haar door dat haar ouders dan Piet ooit 's nachts moesten hebben gezien. Moest ze toch eens vragen... Lydia liep snel de trap af en gooide de deur open.
Aan de keukentafel zaten haar ouders. Op de tafel lagen inpakpapier en cadeautjes. In het midden de felbegeerde barbie.
"Mama?" Lydia's stem klonk dun. "Zwarte Piet..." Opeens drong het tot haar door dat hij niet in de schoorsteen vast zat. Dat hij niet eens bestond.

Ze was jarenlang belazerd.

Traumatisch.

Ik ben zelf eens op een Sinterklaasfeest bij mijn schoonfamilie geweest waar een twijfelachtige, nogal beschonken Sinterklaas bij het verkeerde adres aangeklopt had. De kinderen waren verbaast en bijna viel hun droom aan stukken, maar zodra ze cadeau's kregen van de echte Sinterklaas, was alles weer koek en ei. Kinderen zijn makkelijk.

Wat ik meer zou willen zien in je verhaal is dat de lezer de kans krijgt zich in te leven in Lydia. Misschien kan je het dichterbij brengen door het in de tegenwoordige tijd te schrijven, maar beter zou nog zijn het vanuit haar ogen te beschrijven.
Deels doe je dat ook door haar gedachten in de eerste alinea (redelijk realistisch, voor zover ik koters ken) weer te geven, maar direct daarna 'zoom' je weer uit met "Het waren allemaal vragen die het 5-jarige meisje mateloos bezighielden."
Jammer, want met die afstandelijke schrijfstijl 'het meisje dit' en 'het meisje dat' werp je een barrière op tussen het meisje en de lezer.

Ik weet trouwens niet of de gedachtengang aan het einde gepast is voor een kind van vijf. Zou ze zo bereid zijn haar geloof op te geven, of denkt ze misschien dat haar ouders stiekem jarenlang Sinterklaas en Zwarte Piet zijn geweest voor heel Nederland?

Wat foutjes:

"5-jarige" - Vijfjarige.

"En wat was dat, was dat..." - Dit is niet echt mooi en je mist een vraagteken.

"doodsmoe" - Doodmoe.

Let trouwens op dat je niet te vaak begint met het onderwerp. Probeer af te wisselen.
Wel een redelijk schattig verhaal en je weet goed wat je wel en wat je niet moet zeggen. Leuk.

LUH-3417

[Vogelvrij]

Dank je voor je reaktie. Ik vind sowieso dat jij geweldig goede reakties geeft, echt waar je iets van kan leren!! En dat wil ik graag, iedereen kan wel zeggen van o, wat fantastisch of zo, maar daar heb je verder niets aan!!!!
Dat van die tegenwoordige tijd had ik achteraf zelf ook al bedacht, je hebt zeer zeker daarmee gelijk. Ik ben iemand die meestal nogal afstandelijk en beschrijvend schrijft, ik vind het redelijk moeilijk om me echt helemaal in te leven, vooral in een vijfjarige. Maar het valt te proberen, hè!

Bedankt!

Graag gedaan en bedankt.

Het is inderdaad leuk als mensen zeggen dat ze een verhaal goed vinden, en ik waardeer het ook altijd, maar je leert er inderdaad niets van. Daarom probeer ik altijd te zeggen wat me opviel of wat ik als lezer (niet als schrijver) liever anders had gezien.
Soms komt het wel over alsof ik het hele verhaal niet goed vind, maar dat is vrijwel nooit zo.

Trouwens, het is inderdaad moeilijk om je in te leven in personen en ze levendig neer te zetten, maar dat is ook weer een uitdaging.

LUH-3417