vertrouwenspersoon

[mercurius]

Ja, ik zal toch maar ff vertellen waarom ik nou zo'n moeite heb met die vertrouwenspersoon bij mij op school (en dus ook mentrix). Eigenlijk was het mijn bedoeling niet om het daar over te hebben, maar ik doe er nu zo vaag over, terwijl het niks voorsteld.
In Oktober 2000 werd ik depressief. Ik werd veel gepest op school, dat was misschien nog wel de belangrijkste oorzaak. Het ging steeds slechter, ik begon mezelf te verwonden. Op school trok ik me helemaal terug, in de klas ging ik altijd helemaal in een hoekje zitten, ik praatte niet meer en ik bewoog niet meer. Ik keek niet naar het bord, keek alleen nog maar naar mijn boek,naar mijn tafel of naar buiten.
Ergens in Januari 2001 wilde ik echt niet meer leven en deed ook pogingen om het leven te verlaten. In de les van de vertrouwenspersoon (toen nog niet mijn mentrix) begon ik te huilen, ik kon niet meer. Zij is toen met mij gaan praten, 1 keer in de week hadden we een gesprek. Na elk gesprek dat ik met haar had ging het nog slechter als daarvoor, maar ze zei dat dat erbij hoorde. Op een gegeven moment werd het echt te erg en moest ik naar het Riagg, ik wilde niet maar ze beloofde me te steunen. Maar vanaf de eerste keer dat ik bij het Riagg kwam hoorde ik niks meer van haar. Ze liet me het helemaal alleen oplossen. Pas aan het eind van het jaar toen er bekend werd dat ik bleef zitten (wat dus kwam door mijn problemen) vroeg ze weer een keer om af te spreken. De afspraak die we maakte werd elke keer op de dag zelf uitgesteld, elke keer had ze wat anders te doen. Toen ik haar uiteindelijk sprak had ze maar 20 minuten tijd voor me. Ik heb niet gezegd dat ik kwaad op haar was, maar ik was het wel. Toen ik na de vakantie mijn rooster ophaalde zag ik dat ze mijn mentrix was. Ik zie vanzelf wel wat er gebeurt dacht ik. Vanaf het begin van het jaar tot nu aan toe vraagt ze om de zoveel tijd hoe het met me gaat en of we weer een afspraak zullen maken om te praten. Elke keer vergeet ze dan weer af te spreken of ze vergeet de afspraak of ze is ziek. Dit nieuwe schooljaar heb ik haar nog geen één keer gesproken.
Met de psycholge van het Riagg kon ik wel goed praten en na elk gesprek van haar voelde ik me juist heel opgelucht inplaats van zo rot. Maar halverwege Oktober overleed haar man en kon ze niet meer werken. 4 maanden heb ik haar niet kunnen spreken en net een week terug sprak ik haar weer voor het eerst na die 4 maanden. Terwijl de vertrouwenspersoon bij mij op school wist wat er gebeurt was met de psycholge waar ik mee sprak, deed ze niks. 4 maanden gingen voorbij zonder dat ik met iemand kon praten. Ik ben nu dus nog steeds kwaad op mijn mentrix (waar ik 4 keer in de week les van heb) en ik weet gewoon niet wat ik er mee moet.
Oke, sorry voor dit lange verhaal! Het is wel even goed om te vertellen. Bedankt voor het lezen!

Anne

[Anne]

Das een vervelende ervaring zeg! Ik heb ook zoiets gehad, maar dan wel minder erg.
Mijn mentor was juist heel erg lief enzo toen mijn vriendinnen het hem vertelde. Hij wilde gelijk met mij praten (was heel eng!) en heeft toen voor me een afspraak met de schoolpsychologe geregeld. Daarna vroeg hij nog geregeld aan me hoe het ging. Dit schooljaar niet meer, maar dat is mijn eigen schuld, omdat ik hem nooit verteld heb hoe ik me nu voel.
Maar die schoolpsychologe... dat was geen succes. Ik had het gevoel dat ze me helemaal niet serieus nam, dat ze alles deed om maar de slimste te zijn en vond dat ik me aanstelde. De sfeer was gewoon niet goed en daarom ben ik er maar twee keer geweest. Ik kom haar nu af en toe tegen, maar ze laat niets merken ofzo...
Nu ben ik al weer een paar maanden verder, laatste schooljaar, en ik voel me nog veel slechter dan vorig jaar. Maar ik wil niet meer naar dat mens... nooit meer!
Het is wel wat anders dan jouw verhaal, maar ik ben toch blij dat ik het even kwijt ben...

Liefs van een andere Anne