Op zich gaat het beter dan een tijdjuh geleden, in de zin dat ik niet meer de hele dag aan zelfmoord denk. Alles is weer verandert. Op school praat ik soms met een aantal mensen, ik blijf nog wel de stilste van de groep, maar ik heb nu wel een vorm van contact iig.
Aan het begin van dit schooljaar ging alles fout. Een slechte zomervakantie gehad, geen zin in school, het enigste wat school mij leerde was om mijzelf en anderen meer te haten dan tevoren. Vaak zat ik alleen achterin de klas. Sprak de gehele les geen enkel woord. Ik fantaseerde over het neerslaan van mensen. Gewoon iemand doodslaan. School was niet meer interresant, ik leerde niet en haalde de slechtste resultaten van de klas.
Na 2 maanden begon het pas echt. Woorden werden omgezet in daden. Regelmatig sloeg ik mezelf, gewoon totdat de pijn bijna niet meer voelbaar waz. Ik duwde mezelf tegen muren aan, wankelde door mijn eigen huiz, voelde me slap. De drang voor zelfmoord werd steeds groter, ik zocht een flat op en bekeek de mogelijkheden om binnen te komen. Daarna keerde ik weer huiswaarts. Op een vrijdagavond zat ik weer zoals gewoonlijk te chatten. Maar deze keer was het anders. Ik praatte nog met een meisje op msn. Zij wist dat ik zelfmoord wou plegen en ik zei dat ik het vanavond wou doen. Ik vroeg of ze mij kon helpen. Een keer elkaar te meeten zodat ik nog iets had om naaruit te kijken. Ze zei dat ze het niet kon en ging slapen. In mijn teleurstelling pakte ik mijn jas en ging naar buiten. Ik klom naar de eerste verdieping van de flat via een container. Zette muziek van taproot op en ging naar de 13e verdieping. 45 minuten lang heb ik over de railing geleunt en kwam tot het besef dat ik niet kon springen. De zelfmoord poging was mislukt.
Hierna bleef ik gewoon naar school gaan. Hooguit 3 mensen wisten dat ik een zelfmoord poging had gedaan. Die 3 mensen heb ik ook nog nooit in mijn leven gezien, alleen vaak mee gesproken. Mijn ouders vonden het maar raar dat ik slechte cijfers bleef halen. Ze wouden dat ik harder ging werken aan school, maar ik ging op de zelfde manier door als tevoren. Maakte ook tekeningen en afbeeldingen die betrekking tot zelfmoord hebben. Op mijn skateboard heb ik groot het woord SUICIDE staan. Toen me vader dat zag, was het enigste wat ie zei:'hahaha lol Suicide kijk moeder

' het bleek dus dat me vader nog dommer is dan dat ik hem inschatte.
Een paar weken later wou ik helemaal opnieuw beginnen. Alles veranderen, meer gaan praten, sociale contacten ophalen, weer moeite gaan doen voor school. Een paar weken lang lukte dit zelf, maar toch namen de sociale contacten niet genoeg toe. Op school praat ik weleens met een paar mensen, maar vrienden zou ik ze niet echt noemen, eerder kennissen.
nu ben ik weer aan het terugvallen in mijn oude patroon. Heb geen motivatie meer om school af te maken en geen zin om dingen te ondernemen. Het enigste wat ik eigenlijk nog doe is achter me pctjuh zitten, gitaar spelen, tv kijken en mezelf branden. Gisteravond ging ik rond half 4 's nachts eens slapen. Het leek of ik paranoide werd ofzow. Bleef een uur lang alleen trillen, was als het ware de controle over me lichaam kwijt. alles zag er zo wazig uit, de muren konden geen rustplaats meer vinden en mijn hoofd werd overspoeld met gedachten. Het waren negatieve gedachten. Een was om met geweren, granaten etc me school te gaan uitmoorden. Toch ervaar ik deze gedachte als positief en niet als negatief.
ik zal noch sterven noch leven, het enigste wat ik zal doen is bestaan
bedankt voor 't lezen, kan me niet voorstellen dat je 't allemaal heb gelezen, maarja laterz