Een relatie moet geen leegte opvullen

Naar aanleiding van het topic van slimmezak komt ik op dit topic.

Volgens mij geld dit voor veel mensen op het forum maar een relatie moet toch iets aanvullen niet iets opvullen of ligt dat aan mij. Toen ik mijn huidige relatie begon was ik gewoon al blij en deed al veel dingen en nu doe ik dat nog steeds.
Maar het lijkt hier wel of die mensen alleen maar op de bank zaten en nu ook maar dan met een partner.
Hallo jullie zijn jong, we moeten leven!!!
Met je vriendin/vrienden en natuurlijk met je vrienden.
Want deze relatie was zeker geen opvlullig maar een aanvulling op mijn leven, net dat ene extratje

Wat is jullie mening hier over.

[Kinshi]

Tja ik weet dat het een aanvulling moet zijn op je leven, mij lijkt het meer een leuke opvulling is ook niet altijd goed

[whizzer]

ik begin ook te zien dat je zegmaar een leuk leven hebt, en daarnaast nog een relatie. Want als die relatie wegvalt moet je ook nog een leuk leven overhouden.., als je begrijpt wat ik bedoel.

[elledc]

Hm is wel waar wat je vertelt en ik kan me best inbeelden dat velen er zo over denken. Een vriendje als aanvulling en daarnaast ook nog op stap gaan met vrienden.
Maar bij mij geldt het anders.
Ik heb nooit veel voldoening gehad met vrienden, ik ben graag alleen (zonder me graag af en ben mensen snel "beu"), ging soms op stap met vrienden die me een goed gevoel gaven, maar betekende niet zo veel.
Ik ben dus nooit echt 'voldaan' geweest en vaak teleurgesteld in vrienden of kenissen. Dus vond ik dat ik een vriendje nodig had, iemand die me wel zou begrijpen en er steeds zou zijn voor me want vrienden zijn zo vergankelijk. En als je een persoon vindt die je bemint en waarbij je je bemint voelt dan heb je eigenlijk niet veel anders nodig.
En nu ik een vriend heb vind ik zaken daarbuiten minder belangrijk. We doen de meeste dingen samen en ik moet eerlijk toegeven dat ik daar genoeg aan heb, hij heeft een soort van leegte opgevuld bij me en de vrienden die ik had heb ik eenbeetje in de steek gelaten.
Ik weet dat niet velen er zo over denken maar je moet doen waar je je het best bij voelt en dat is zo bij mij het geval...

Je hebt op zich gelijk, maar ik ervaar dingen ook een beetje als utopia5. Ik heb een paar vrienden die ik eens in de zoveel tijd zie om wat te gaan drinken ofzo, maar ik ga eigenlijk met niemand intensief om. Het is gewoon leuk om met ze af te spreken en eens iets anders te doen, maar een relatie is een heel ander verhaal natuurlijk.

Ik denk dat het probleem meer in jezelf besloten ligt. Dat je van jezelf en het leven houden moet. Dat je gewoon je hobbies hebt, jezelf bezighoudt en daarvan genieten kunt.

Ach ja. Ik herinner me nog eens tijd waar het me allemaal niks uitmaakte. Een tijd waarin ik maanden helemaal alleen kon zijn en me niet eens alleen voelde. Gewoon ik en mijn gedachtenkronkels over alles en nog wat. Ik was best tevreden, lekker in mijn uppie

Het stomme is alleen dat wanneer je eenmaal anders kent, je niet meer echt terug kunt naar je oude leven. Als ik nu 3 maanden met niemand zou praten buiten mijn familie om word ik gek geloof ik.

Dus het is gewoon maar de vraag waar je je goed bij voelt. Wie je bent en of je daar geluk in vindt.

Zelf ben ik dat nog aan het uitsorteren. Voorlopig ga ik weer regelmatig sporten, maar zit toch te denken of ik niet nog wat anders ga doen om mensen te leren kennen. Gewoon voor de gezelligheid en dat ik ergens mee bezig ben

[Horror Kitty]

bij mij vult het momenteel wel een leegte op.
ik was pas geleden ook alles behalve blij en dit deed me weer spontaan lachen en me goed voelen, sinds een lange tijd.

utopia5 schreef:
Hm is wel waar wat je vertelt en ik kan me best inbeelden dat velen er zo over denken. Een vriendje als aanvulling en daarnaast ook nog op stap gaan met vrienden.
Maar bij mij geldt het anders.
Ik heb nooit veel voldoening gehad met vrienden, ik ben graag alleen (zonder me graag af en ben mensen snel "beu"), ging soms op stap met vrienden die me een goed gevoel gaven, maar betekende niet zo veel.
Ik ben dus nooit echt 'voldaan' geweest en vaak teleurgesteld in vrienden of kenissen. Dus vond ik dat ik een vriendje nodig had, iemand die me wel zou begrijpen en er steeds zou zijn voor me want vrienden zijn zo vergankelijk. En als je een persoon vindt die je bemint en waarbij je je bemint voelt dan heb je eigenlijk niet veel anders nodig.
En nu ik een vriend heb vind ik zaken daarbuiten minder belangrijk. We doen de meeste dingen samen en ik moet eerlijk toegeven dat ik daar genoeg aan heb, hij heeft een soort van leegte opgevuld bij me en de vrienden die ik had heb ik eenbeetje in de steek gelaten.
Ik weet dat niet velen er zo over denken maar je moet doen waar je je het best bij voelt en dat is zo bij mij het geval...

Zo was mijn vorige relatie, van 20 maanden.. en toen kwam ik tot de ontdekking dat er nog wel heeel erg weinig aan een eigen leven over was en we net een getrouwd stel leken.. Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt omdat het me allemaal teveel ging benauwen..

Nu zie ik in dat ik dezelfde voldoening kan halen uit vriendschappen, want die zijn helemaal niet zo vergankelijk als lijkt.. Ik weet precies wat ik aan wie heb en ik geef stuk voor stuk ontzettend veel om mn vrienden en vriendinnen.. oftewel ik bemin en wordt bemind, net zo zeer als in een relatie alleen dan zonder het seks gedeeltje en dergelijke.

Maar misschien moet je bepaalde dingen eerst ervaren voor je merkt dat aanvulling toch lekkerder voelt dan opvulling. Nou ja, voor mij is dat in ieder geval zo.. Er zou nu niet eens echt een vriendje in passen, en juist die drukte vind ik heerlijk.

Ik sluit me helemaal aan bij Syphon

[elledc]

Dusjcrib schreef:
Zo was mijn vorige relatie, van 20 maanden.. en toen kwam ik tot de ontdekking dat er nog wel heeel erg weinig aan een eigen leven over was en we net een getrouwd stel leken..

Dat het gaat benauwen kan ik me best inbeelden.
Maar ik ben altijd graag alleen geweest en vriendschap op zich is mooi maar soms gaat juist dàt me benauwen. Ik ben 20 jaar en soms heb ik het gevoel dat ik het allemaal al gehad heb en dat ik het nu rustig aan wil doen met mijn vriend die me totale vrijheid geeft. Ookal zijn we vaak samen, ik ben mezelf en dat voelt als een vrijheid want bij vrienden of mensen die ik niet zo goed ken heb ik het gevoel dat ik niet volledig mezelf kan zijn.

Maar ja het is inderdaad voor iedereen anders. De vrienden die ik had kijken raar op van mijn reactie en afstandelijkheid tegenover hen maar uiteindelijk wil ik me niet forceren met hen eens ietsje te gaan drinken als het toch steeds onderwerpen zijn die me niet zo interesseren. Aan jongere leeftijd zijn vrienden belangrijker maar ik denk dat je aan een oudere leeftijd meer kiest voor je vriend/in en dat je dan meer selectief bent qua vriendschappen.
Een goeie 'relatie' hebben met vriend/in vraagt veel tijd dus daarom ook dat ik niet veel aandacht meer heb voor de mensen met wie ik vroeger zo vaak weg ging. Zo zie je maar dat mensen veel kunnen veranderen..

utopia5 schreef:
Dat het gaat benauwen kan ik me best inbeelden.
Maar ik ben altijd graag alleen geweest en vriendschap op zich is mooi maar soms gaat juist dàt me benauwen. Ik ben 20 jaar en soms heb ik het gevoel dat ik het allemaal al gehad heb en dat ik het nu rustig aan wil doen met mijn vriend die me totale vrijheid geeft. Ookal zijn we vaak samen, ik ben mezelf en dat voelt als een vrijheid want bij vrienden of mensen die ik niet zo goed ken heb ik het gevoel dat ik niet volledig mezelf kan zijn.

Maar ja het is inderdaad voor iedereen anders. De vrienden die ik had kijken raar op van mijn reactie en afstandelijkheid tegenover hen maar uiteindelijk wil ik me niet forceren met hen eens ietsje te gaan drinken als het toch steeds onderwerpen zijn die me niet zo interesseren. Aan jongere leeftijd zijn vrienden belangrijker maar ik denk dat je aan een oudere leeftijd meer kiest voor je vriend/in en dat je dan meer selectief bent qua vriendschappen.
Een goeie 'relatie' hebben met vriend/in vraagt veel tijd dus daarom ook dat ik niet veel aandacht meer heb voor de mensen met wie ik vroeger zo vaak weg ging. Zo zie je maar dat mensen veel kunnen veranderen..

Mja.. ik was 16 toen ik in die relatie terecht kwam, dus dat zal ook wel een heel verschil maken.. Jij hebt ms het hele uitgaan/feest gedeelte al gehad, ik heb dat nogal overgeslagen eigenlijk.. Dan zullen voor mij andere dingen belangrijker zijn dan voor jou (+ dat karakters verschillen natuurlijk).

Ik kan me zo'n relatie gewoon alleen niet meer voorstellen, maar ik denk ook dat ik daar gewoon een te impulsief persoon voor ben.

Na jouw verhaaltje nog weer kan ik me beter voorstellen dat het voor jou juist wel prettig kan zijn op die manier, qua gevoel en dergelijke..

Ik heb een beetje hetzelfde als utopia5.
Alleen..ik bedenk vaak van "eerst moet ik lekker in m'n vel zitten, dan pas een relatie". En vaak zit ik vóór die relatie wel lekker in m'n vel, ga veel uit, alles gaat goed met school..enz. Kortom: dan heb ik een leven..

Maar dan kom ik een jongen tegen, word verliefd op hem en dan ga ik me alleen nog maar op hém concentreren. School is het eerste wat afvalt. Uitgaan blijf ik altijd wel doen. Maar ik ga dan duidelijk minder met andere mensen om, m'n sociale leven loopt dus serieus een deuk op doordat ik mke zoveel met hem bezig ga houden. En dan krijg ik eigenlijk een beetje spijt, vervolgens word ik heel erg bang dat ik hem kwijt raak, want hij is dan eigenlijk mijn leven geworden. En hoe meer waarde ik aan hem ga hechten, hoe meer ik op allerlei kleine dingetjes ga letten, ik word steeds banger dat hij me gebruikt, er komen meer ruzies en uiteindelijk gaat het uit en denk ik: wat heb ik nou weer gedaan? :/ Ik verkloot gewoon een paar jaar van m'n leven/jeugd/whatever aan een paar stomme jongens die het helemaal niet waard zijn..

Maar het is een soort verslaving. Alsof ik een excuus nodig heb om uit de realiteit te ontsnappen..want dat doe ik dan eigenlijk. Wanneer ik bij 'm ben denk ik aan nix, kan ik al m'n problemen enzo vergeten, dan hoef ik niet te stressen over wat ik ga doen met m'n leven, of mensen me wel accepteren, enz.