huilen

Wat ik heel irritant vindt: bij elke heftige emotie moet ik huilen. Meestal als ik boos ben (wat nogal vaak gebeurd want ik wind me snel op ) En iedereen vraagt dan meteen of alles wel ok is. NEE dat is het niet ik ben namelijk heel kwaad!
maar ja niemand lijkt te begrijpen dat ook bij boosheid (of blijdschap of verdriet of verbazing) de tranen in je ogen kunnen springen...
Maar doordat ik huil lijk een slachtoffer (terwijl ik dat niet ben, alleen heel erg boos) en wordt ik ook niet serieus genomen....

Heeft iemand anders dit ook of weet iemand hoe ik dat kan stoppen want ik vindt het niet ok om elke keer dat ik kwaad ben te gaan janken als het slachtoffer.

Leg het mensen uit op een moment dat je rustig bent. Dan weten ze het iig.

[Órelindë]

Haj, ik heb het ook. Als ik boos wordt op iemand, mijn moeder of vriend (iig iemand die dicht bij me staat) dan moet ik echt zo huilen. Ik kan er nix aan doen, ik wind me dan heel erg op (meestal is er ook wel echt iets aan de hand) en dan moet ik huilen van woede. Ik vind het ook heel erg vervelend, maar je kan er denk ik nix aan doen. Als je moet huilen moet je huilen, dat moet je niet opkroppen!
Succes!

[Briseïs]

Ik heb t ook. En ik vind het ook irritant. En dit id een heel interessante post.

[iamre18]

Heb je enig idee waardoor het komt dat je bij elke heftige emotie moet huilen?, blijft het daar alleen bij of uit je, je op zo'n moment ook nog op een andere manier?.

Het zou kunnen zijn dat je te lang, te veel dingen oppropt en dat je hierdoor zo emotioneel wordt.
Wanneer dit het geval is, zou je kunnen proberen, je verbaal wat eerder en meer te uiten....

Maar goed, ik weet niet of dat het geval is.....

[LacunaCoil]

Ik heb het dan niet zo snel, maar om bij sommige dingen waar ik me heel boos om maak, dan springen de tranen me echt in de ogen. Maar dat heb ik ook weer als ik heel erg de slappe lach heb, dan stromen soms de tranen ook over me wangen en vraagt ook iedereen meteen of t wel gaat.

Ik zou je verder niet echt kunnen zeggen wat je er tegen kunt doen, is moeilijk natuurlijk. Proberen je emoties onder controle te krijgen op één of andere manier, maar ja, het komt er eigenlijk altijd wel uit.

Ik heb er ook last van, en mensen accepteren het maar..

Van heel kleine dingen kan ik huilen, en dat is nu eenmaal zo, voor mij is het een manier om met dingen om te gaan, net als anderen hun manier hebben. Ik word er ook moe van dat mensen meteen het ernstigste denken, dus ik probeer het uit te leggen maar niet veel mensen begrijpen het echt..

Nou ja, dat is dan jammer, ik huil gewoon lekker als ik moet huilen, je kunt er niet echt veel aan doen toch?

[Ogthala]

Ik heb er ook weleens last van ..
Tja, dan zijn we emotioneel wat eerder aangetast, ik vind het persoonlijk niet erg. Emotioneel kunnen zijn zie ik eerder als iets positiefs dan iets negatiefs en alhoewel het niet altijd goed uitkomt, geef je er wel een duidelijk signaal mee af.

Op de basisschool was het altijd wat lastig, omdat jongeren op die leeftijd emoties nauwelijks nog op waarde kunnen schatten, maar ik denk dat hoe ouder je wordt, het ook makkelijker wordt. Je leert er zelf beter mee omgaan, en anderen ook, of anderen (leeftijdsgenoten) zullen het eerder begrijpen.

Natuurlijk zijn er altijd mensen die het stom, idioot of kinderachtig vinden, maar daar is weinig aan te doen. Zolang jij dat zelf niet vindt en er voor jouw gegronde rede is jouw emotie te tonen, is er niks om je zorgen over te maken!

Edit:

Overigens niet alleen maar in negatieve situaties! Dingen als een mooie droom, een mooi liedje, enzovoorts kunnen me ook diep raken .. op zo'n moment besef ik me dat ik dat helemaal niet erg moet vinden. Ik mag best een beetje trots zijn op het feit dat ik emotioneel 'begaafd' ben, op het feit dat dingen mij werkelijk kunnen raken zonder dat ik daar zelf negatieve gevolgen van ondervind?

iamre18 schreef op 08-05-2003 @ 19:04:
Heb je enig idee waardoor het komt dat je bij elke heftige emotie moet huilen?, blijft het daar alleen bij of uit je, je op zo'n moment ook nog op een andere manier?.

tja dat is t juist een beetje ik weet niet echt waardoor t komt maar ik denk niet dat ik echt dingen opkrop, ik maak me er gewoon veel te druk over.

Gister ook op mijn werk, ik moet een bepaalde doelstelling halen maar dat lukte niet omdat er wat dingen buiten mij om tegenzaten. Die leidinggevenden weten dat ook wel maar ik wordt daar gewoon echt niet goed van en heb meteen een brok in me keel... En dan is het echt zo van " joh zo erg is het niet hor..."

Ik ben in ieder geval blij dat ik niet de enige ben...

[Filthy]

Bij mij is het juist zo dat ik nooit jank. Mensen denken vaak dat me niks boeit. Ook niet leuk...

nou, ik ben wat dat betreft ook een huilenbalk hoor.. ik huil als ik ruzie heb met iemand, als ik iets zielig lees, of een mooi muziek stuk hoor.. dat is soms heel vervelend...
ik heb een keer huilend in de pauze op school gezeten, ik zou niet weten wat er met me aan de hand was, maar ik voelde me gewoon zo zwaar klote en niemand leek dat te begrijpen.. *zucht* ik kon toen echt alleen maar huilen.. *grmbl* das zooo vervelend... dusik snap je precies, alleen, wat doe je ertegen??

[Ireentje]

Ik heb dit ook altijd..
Als ik heel erg boos ben en ik moet iets echt 'uitvechten' met iemand waarvan ik veel houd dan moet ik altijd huilen echt heel vervelend want ik wil dan juist heel boos zijn en niet gaan huilen

Ik huil trouwens ook heel gauw, bij zielige muziek, zielige films, als iets me dwarszit enz. ik vind het eigenlijk wel vervelend.
Ik moet ook altijd huilen als ik ruzie heb met mijn vriend..

[Ogthala]

Axilithor schreef op 09-05-2003 @ 00:49:
Je bent een vrouw, die huilen altijd uit onmacht. Niks om je voor te schamen.

Ik mis de logica ..

[snoopy]

ik huil niet van blijdschap oid, maar wel soms van frustratie. Soms zelfs meer dan van verdriet. Is gewoon doordat je je soms zooo machteloos kunt voelen, bijv. bij een ruzie.
en wat een nuttige post is dit weer...

[Quiana]

Axilithor schreef op 09-05-2003 @ 00:49:
Je bent een vrouw, die huilen altijd uit onmacht. Niks om je voor te schamen.

Ja, want elke vrouw is hetzelfde.
Heb je ook nog een uitleg?

[Fantôme]

Axilithor schreef op 09-05-2003 @ 12:57:
Zit er dan logica in vrouwen?

ik vraag me psies hetzelfde af, maar dan bij mannen...

[zonnebloemke]

hej! Heb hier zelf ook erg last van gehad. Bij het minste of geringste barste ik weer uit hoor! Echt gek werd ik ervan. Zat toen totaal niet goed in mijn huid, en vriendinnen wenden er ook al iets aan, helemaal kan toch niet. Maar nu gaat beter met mij en heb ik er veel minder last van! Tuurlijk blijf ik een huilebalk, maar nu is het niet meer zo vervelend. Ik kan vaak wel normaal reageren op situaties. Alleen met lachen blijf ik huilen..:-)..maar dat vind ik op zich ook wel geinig. Maar goed..ik weet natuurlijk niet hoe het met jou precies zit. Zal ook wel iets achter liggen wat je niet goed genoeg verwerkt hebt. Dus mijn advies: laat het allemaal lekker gaan, maar uit op een of andere manier je emoties wel..dan zullen de huilbuien vanzelf minder worden hoor!

[Fuck_0FF]

Ik het ook soms. En ik ben een jongen. Maar dat ligt meer aan de ernstig hoge gehalte van agressiviteit in mijn kop. Mijn ouders wilden me naar een psychiater of internaat brenge .

[Órelindë]

Axilithor schreef op 09-05-2003 @ 00:49:
Je bent een vrouw, die huilen altijd uit onmacht. Niks om je voor te schamen.

Even iets nieuws, dat huilen heeft nix met ONMACHT te maken, het gaat om de emotie achter de ruzie. Ik ben best gevoelig als het om problemen en ruzies gaat en kan op zo'n moment mijn emotie gewoon niet tegenhouden. Ik denk echt niet dat hier iemand is die uit onmacht gaat lopen huilen.

[mathfreak]

*vallende ster* schreef op 10-05-2003 @ 19:58:
Ik denk echt niet dat hier iemand is die uit onmacht gaat lopen huilen.

Op zich kan het wel omdat een gevoel van onmacht ook emoties kan oproepen, die op hun beurt weer een huilbui kunnen veroorzaken.

*vallende ster* schreef op 10-05-2003 @ 19:58:
Ik denk echt niet dat hier iemand is die uit onmacht gaat lopen huilen.

De weinige keren dat ik gehuild heb waren uit onmacht, meid.

[Evito]

Word Stoïcijn. Ik huil sinds ik me tot die stroming aangetrokken voel alleen nog maar bij de schoonheid van de pure liefde die ik soms ervaar.

[mleen]

juh ik herken precies wat je zegt . Vroeger veel meer, als ik dan ruzie had met mn beste vriendin ging ik altijd huilen. Dan zeiden mensen altijd : moet je nu al weer janken of zo. Daar werd ik dan weer wel verdrietig van en bij ruzie met mn moeder ook. Das echt heel irritant want verdrietig ben ik dan niet of zo idd..

Maar tips om het op te lossen.. hmm wist ik het maar

[Ariëlle]

Dit heb ik ook En kvoel me er altij heel belachelijk bij, echt zo aanstellerig, terwijl k gewoon huil omdat ik niet graag ruzie heb of me machteloos voel

Wat is het dan he?

ik heb er nog es over na zitten denken. Ik denk dat het misschien wel iets heeft te maken met emoties maar wat? Je zou toch denken dat het dan na zo'n lekker heftige huilbui over is, omdat ik het dan heb verwerkt? Maar dat is niet zo...
Dus denk ik nu dat het misschien alleen een lichamelijke reactie is. Dat ik gewoon bij elke emotie maakt niet uit wat tranen in me ogen krijg...

Inmiddels gebeurt het minstens een keer per dag. Gister dacht ik eraan hoe erg ik het zou vinden als mijn moeder dood zou zijn en ik begon al te janken ( )