Soort paniek aanvallen??

[idmind]

Hoi,

Wat denk je zelf dat het is? Is er iets veranderd in je leven? Ben je misschien in de groei? Of denk je dat er psychische oorzaken zijn?

Je mag me ook pm-men als je wilt....

Zoals idmind al zegt, is er een bepaalde verandering in je leven waar dit door kan komen?

Of heb je misschien bepaalde dingen meegemaakt in je leven die eigenlijk nog niet 'klaar'/verwerkt/afgesloten zijn? Dat wil er namelijk nog wel eens op een dergelijke manier uitkomen, als een soort seintje aan jou dat er nog dingen zijn waar jij tijd aan moet besteden. Je lichaam en geest staan in nouw verband met elkaar, en ookal heb jij ms het idee dat er niets meer aan de hand is, kan dit toch het geval zijn. Misschien heb je bepaalde dingen verwerkt en is er daardoor ruimte gekomen voor dingen waarvan jij niet weet dat die er nog zitten.

Naar de dokter gaan lijkt me hoe dan ook wel een goed idee, zij kan je ms meer vertellen over wat het kan zijn en heeft misschien tips over hoe je jezelf kunt kalmeren.

sterkte in ieder geval!

heej Elvira,

ik ken het gevoel erg duidelijk je kan mailen, ( zie profiel ), wat niet oplost maar tijdelijk helpt------> valeriaan, en een warme kruik...

[Kazanka]

Ik herken het wel. Heb zelf ook zoiets. Niet echt paniekaanvallen, of misschien ook wel eigenlijk. In elk geval iets van een 'aanval'.

Altijd 's avonds net voor ik wil gaan slapen komen er veel gedachten boven. Verleden, heden en toekomst, allemaal tegelijkertijd. Dan na 15 minuten ofzo komt er een soort van epileptische aanval opzetten. Buikspieren en hoofd beginnen ongecoordineerde bewegingen te maken en dat blijft dan zo voor ongeveer een kwartier tot een half uur lang voortduren. Ademhaling gaat ook schokkerig en er komen weer allerlei gedachten uit boven. Daarna stoppen de bewegingen en wordt alles weer rustig. De ene keer gebeurt het hele proces daarna nog een keer van voor af aan, de andere keer lukte het om mezelf rustig te maken en te gaan slapen, of althans proberen om in slaap te komen.

De laatste twee dagen heb ik hierdoor ook weinig geslapen, val pas rond een uur of 6:00 in slaap : | Rare is dat dit alleen doordeweeks gebeurt, in het weekend heb ik er nauwelijks last van. Maar dan ga ik wel later naar mijn bed, dus zal het daar wel aanliggen.

[huytuneng]

wat idmind al zei wat betreft heftige veranderingen en/of heb je de laatste tijd ook het gevoel dat je bepaalde dingen niet in de hand hebt?
Schrijf eens op wat je allemaal wilt dat kan je een overzicht geven plus de rust dat je het niet allemaal in je hoofd hoeft te houden. Mediteren of alleen maar op je ademhaling letten kan je een moment van rust geven voordat je gaat slapen.

Allereerst is het niet altijd zo dat wanneer jij denkt dat alles goed en je geen problemen meer hebt met wat er is gebeurd dit ook daadwerkelijk klopt.

Ookal weet je dat het niet jouw schuld was en dat jij niet verantwoordelijk was, dan nog lijkt het me nogal een zware en heftige ervaring om zo'n ongeluk mee te maken, al helemaal wanneer daarbij een dode valt. Zulke dingen kunnen grote impact op je hebben en dat mag ook best! dat jij denkt dat alles goed is en je nergens meer moeite mee hebt betekent niet dat dit ook echt zo is. Ik denk dat je lichaam dat jou duidelijk probeert te maken.

Uit wat je als laatste zegt, dat je er niet tegen kan als anderen je als zwak zien blijkt denk ik ook wel dat jij vindt dat je er geen moeite meer mee moet hebben en het van je af moet kunnen zetten. Helaas gaat dit niet altijd zo makkelijk.

Ten tweede denk jij ms dat mensen het zwak zouden vinden wanneer jij hulp zou zoeken of iets dergelijks, maar dat is echt niet zo hoor. Ik persoonlijk vind hulp zoeken juist ontzettend sterk van iemand en getuigen van wilskracht. Het is namelijk niet makkelijk en toegeven dat je hulp nodig hebt + deze ook zoeken vind ik beiden echt ontzettend moedig en heb ik altijd heel veel respect voor.

Ik weet niet hoe dat zit met de huisarts verder, maar volgens mij moet het wel mogelijk zijn dat je ouders er niet achterkomen, maar nogmaals.. Sta jezelf toe hulp te krijgen, ook van je ouders.. dat heeft niks met zwakheid te maken, dat is juist kracht.

Volgens mij heeft het gebruiken van medicijnen en het praten met iemand in zo'n geval erg weinig met zwakheid te maken. Meer wat Dusjcrib zegt: 'Ik persoonlijk vind hulp zoeken juist ontzettend sterk van iemand en getuigen van wilskracht. Het is namelijk niet makkelijk en toegeven dat je hulp nodig hebt + deze ook zoeken vind ik beiden echt ontzettend moedig en heb ik altijd heel veel respect voor.' Maar ik denk idd dat het ook wel mogelijk is zonder dat je ouders er achter komen ed. Zou het even met je huisarts overleggen als je dat wilt.

[Fantôme]

Elvira schreef op 11-04-2003 @ 15:22:
Naja een half jaar geleden heb ik een zwaar auto ongeluk gehad, iemand in de andere wagen was daarna op slag dood. Ze hebben toen nog aangeboden om met iemand hierover te praten, maar dat heb ik niet nodig. Geloof ik. Het klinkt raar, maar ik heb me hier al vanaf dag 1 overheen gezet, dus ik denk niet dat het hieraan ligt? Ik heb zeg maar een soort van "back-up" in me hoofd, die me verteld dat het niet mijn schuld is en dat ik het niet opzettelijk heb gedaan, dat staat ook in het politie rapport. Weet je, er is zoveel gebeurd, maar ik kan die dingen altijd gewoon snel weg duwen. Dan denk ik er niet meer aan, en is alles goed. Maar ik heb nog een vraag, als ik dus naar de dokter ga (ik zeg tegen me moeder dat ik voor iets anders ga) en ik vraag haar om medicijnen ofzo, kan me moeder daar achter komen?? Ik wil niet dat me ouders of iemand erachter komen dat ik medicijnen hiervoor moet hebben, of met eventueel een psychiator ofzo moet gaan praten. Want dan gaat iedereen me als zwak zien, en dat kan ik echt niet hebben.

heey meidje! Je schrijft dat je alles gewoon snel weg kan duwen. Misschien vat ik dit helemaal verkeerd op, maar misschien ook niet, dus ik schrijf het toch maar op. Het wegduwen is voor mij en veel andere mensen (misschien ook voor jou?) een tijdelijke oplossing, je denkt het dan verwerkt te hebben, maar dat is niet zo, waardoor alles er in een keer, op wat voor n manier dan ook, eruit moet... Misschien dat je je daarom zo klote voelt. Het lijkt me daarom een goed idee om met een psych te praten. Aangezien je minstends 18 bent (toch, je reed toch auto?) blijft het sowieso geheim DAT je bij een psych loopt. Maar waarom mogen je ouders het niet weten? De dokter heeft zwijgplicht en zal jou ouders, zonder jouw toestemming niks vertellen. Wat de medicijnen betreft; dat ligt ook aan je verzekering. Als het helemaal verzekerd wordt zullen ze geen rekening thuiskrijgen en er niet achterkomen. Maar, wordt het niet helemaal verzekerd? Dan zit er niks anders op dan de rest (zelf) contant te betalen, waardoor je DUS ook geen rekening krijgt, of het je ouders te vertellen.

suc-6 hiermee meid! kus! wendy

[Fantôme]

eej Elvira,

ik denk echt dat psychologische hulp (uhh, is dat een goed woord?) wel nut voor jou heeft! Veel mensen die bij een psycholoog lopen moeten dingen uit het verleden verwerken, jij blijkbaar ook... al ben je het daar zelf niet mee eens? Het is toch het proberen waard!
kus! wendy

[idmind]

....mmmm ik wil niet lullig doen (maar toch)....

Weet je dat je van bepaalde drugs / paddo's wel eens hele sterke beelden kunt krijgen die zich pas veel later (soms maanden) kunnen manifesteren in angstdromen? En dat bepaalde giftoffen van drugs en paddo's een heel destructief effect kunnen hebben op je hersenen, lichaam en geest?

De paniekaanvallen zouden ook wel eens het gevolg kunnen zijn van het gebruik van dit soort middelen....

Misschien zit ik er erg naast maar dan hoor ik dat graag.....
Ik las namelijk dit:

http://forum.scholieren.com/showthre...44#post4935444

Neemt niet weg dat paniek aanvallen iets vertellen over wat er zich binnenin je afspeeld en welke associaties opgroepen worden door gebeurtenissen van buitenaf...