Tragedie over een Filosoof

[Type]

Ik heb geen zin in gezeur over typfouten, geen zin in eindeloos commentaar over stijl, want ik denk dat het de lezer is die zijn stijl van lezen er op los laat, en dat stijl in schrijven dan sowieso op de achtergrond gezet wordt.

Ik heb geen zin boodschappen van anderen, ik heb geen zin in semi-professioneel commentaar.

Ik heb dit namelijk zitten schrijven met tranen in mijn ogen, want ja, het is toepasselijk, te toepasselijk, autobiografisch zelfs.
Het is een stuk over mij, mijn leven, mijn denkwijze, en de tragedie die zich zelfs op dit moment in mijn leven afspeelt.

Ik wordt gevormd tot een pop van de maatschappij.
Ik wordt afgestompt.

- - -

Weglopen. Dat was natuurlijk ook nog een optie. Weg van dit leven, waar hij aangekeken werd op alles dat hij deed, als of zijn vader ook in zijn vrije tijd een politieagent moest spelen. Opvoeden is niet hetzelfde als vastklemmen in ideeën, geloven, idealen, normen en waarden. Opvoeden is het bijbrengen van bepaalde normen en waarden, en verder je kind zijn eigen richting laten kiezen.
Want geloof het of niet, pa, maar ooit moet ook ik op mijn eigen benen kunnen staan, en dan moet ik mijn eigen keuzes maken. En kunnen maken. En dat moet ik ook leren...

Maar nee, hij was nog niet oud genoeg, nog niet onafhankelijk genoeg... Hij had nog steeds, vooral financieel, zijn ouders nodig. Hoewel hij dacht dat hij ze op andere vlakken kon missen als kiespijn. En misschien was dat ook wel zo, weet je. Hij was op zich volwassen genoeg avn geest om te kunnen snappen wanneer hij eten, slaap of drinken nodig had, hij was intelligent genoeg om zelf te weten waar en wanneer hij zijn geld uit kon geven, en hij sprak de Nederlandse taal beter dan menig ander. Het enige puntje was de zelfcontrole. Maar dat zou wel komen met de tijd, immers, van fouten leert men.
Zolang hij maar weg kon, weg uit dit huis waarin hij zich opgesloten voelde, bekeken, niet begrepen. Zijn ouders waren niet dom, maar ze dachten zo anders dan hij, en of dat nu kwam door generatiekloof of door zijn nihilistische denkwijze, het maakte niet uit, het klikte gewoon niet bij hem thuis, tussen hem en zijn familie...

Wat zou hij doen, was nu nog de vraag, en waarschijnlijk zal die vraag ooit veranderen in "Wat was er gebeurt als ik...", waarna het idee zo vreselijk wordt dat hij het zo snel mogelijk weer zou willen vergeten. Het idee, die visie van een verdwaaklde jongenman, nog niet eens 17 jaren oud, weggelopen, vergeten, verdronken in zijn eigen gedachten, wat hij eens zo heerlijk vond. Hij kon het ook, hij kon verdrinken in wat hij dacht dat juist was, hij kon zichzelf zien wegdromen op halve filosofieën, denkbeelden, verwaterde portretten van naïviteit, vermengd met een vleugje levenswijsheid.
Ze waren als dromen, niet echt, niet belangrijk, maar ze leken zo echt. En zo had hij de rest van zijn leven door kunnen brengen, en zo wilde hij ook de rest van zijn leven doorbrengen. Tot op dat ene moment, waarop alle dromen verbrijzeld werden, en hij, samen met zijn leven, verviel in een grijze massa, en een grijs leven...

Zoals men zegt "Ik plan vooruit, ik leef voor de toekomst", zo zei hij "Ik leef, hier en nu. Carpe Diem." En hij dacht serieus dat het zo kon werken. Hij dacht dat dat zijn leven zou worden, hoewel dat weer regelrecht tegenover zijn levensfilosofie stond, denken over hoe het zal worden.
Het is hem nu nog onbekend, maar hij wordt later een melancholieke pijprokende romanticus, niet meer in staat te filosoferen, niet meer in staat de bedenken hoe zijn bedenksels ooit zijn werkelijkheid vormden, afgestompt door het leven. De vonk kwijt.

En dat allemaal door het ene kleine feit dat zijn vader een te enthousiaste manier van opvoeden had...

- - -

Voor degene die het voorgaande niet/niet goed gelezen had:
dit ging over gevoel, over lusteloosheid, over rebellie die de kop in wordt gedrukt. Dit gaat over het niet vrij kunnen uiten van een man zijn kunnen. Dit gaat over het zijn van een puber, over het zijn van een denker. Dit gaat over het verliezen, verliezen van de maatschappij, verliezen van je eigen denken, en het ergste van al, verliezen van je meerderen.

^{Kleine extra nota: gezeur over typo's etc zal ik waarschijnlijk negeren. Die kunnen er inderdaad inzitten, want dit is met alleen mijn linkerhand getypt, terwijl de monitor waarop ik dit aan het typen was uitstond. Typo's kunnen dus inderdaad voorkomen.}

[Vlooienband]

Ik vind het niet zo, het komt over als een laatste (wanhopige) schop tegen het beleid en tegen de wereld aantrappen, terwijl je je wanhopig verzet tegen alles. Tegen het volwasssen worden, het moeten erkennen van je meerdere (wat iedereeen moet doen).
Jezelf volwassen genoeg achten terwijl je het misschien niet bent.
Ik kan het wel begrijpen, vind het misschien zelfs herkenbaar, maar de manier waarop je het neerzet niet zo. Het komt nu teveel als geklaag over.

De titel is wel errug sterk

Als we geen pseudo-intellectueel commentaar meer mogen geven, wat rest ons dan nog? Nee, ik begrijp wat je ermee bedoelt en hoewel het zeer verlijdelijk is, ga ik niet met je in discussie over je uitspraak dat stijl bij de lezer zou liggen (wat op zich een hele interessante gedachte is).

Herkenbaar was dat mijn vader ook een politieagant is/was, maar daar houdt het gelukkig, voor mij, ook mee op. Ik word niet onderdrukt thuis en kan me vrij goed ontplooien, hoop ik. De gevoelens waarover je het hebt zijn mij dus compleet onbekend, maar toch kon ik me er een kleine voorstelling van maken.

De zaak is dat jij een verhaal had en dat dat naar buiten moest. Wie daar nu wat mee opschiet doet in dit geval niet terzake. Ik hoop dat het je opluchtte en dat je je vader de baas kan zijn.

LUH-3417

[prulleke]

Wat kan ik zeggen? weet hoe je je voelt, maar dan ook enkel vanuit jouw perspectief. Maak dit zel fniet mee thuis, maar weet hoe het bij jou zit, vanuit jouzelf en vanuit je vader. Niemand kan je verbeteren of veranderen en dit is ook nergens voor nodig.

Wat je schrijven betreft; mooi. Je verwoording van situaties, relaties me tanderne en ideeen blijven me boeien. Vooral
verwaterde portretten van naiviteit" HEERLIJK.

LUH-3417 schreef op 09-04-2003 @ 11:58:
verlijdelijk

verleidelijk....

Ach, man...

LUH-3417

[The one who I am]

Dit is echt mooi! Ik vind het lekker lezen omdat je korte makkelijke zinnen hebt, maar het niveau van je verhaal lijdt daar niet onder... Ik bedoel het wordt er geen dick-bruna gedoe van ofzo..

Verder kan ik me er ook nog eens (heeel heeeeeel heeeeeeel erg) mee indentificeren (niet zeiken dat t fout is geschreven!) en jeeezzz tis gwoon goed... geen gezeik meer van mij hierover verder..

.. ..

LUH-3417 schreef op 09-04-2003 @ 20:13:
Ach, man...

LUH-3417

sorry, ik kon het niet laten.