Mijn engelbewaarder

[ranonkel]

Een prachtig gedicht van Frederik van Eeden uit 1921.

Aan mijn engel bewaarder

Onzichtbaar Wezen ! dat zo lang
Al wat 'k op aard doorleefde,
Met mij gedeeld heeft, blijde of bang,
En mijnen moeielijken gang
Getrouw en stil omzweefde -
Dat zoveel kwelling heeft geduld
Door mijne schuld ! - door mijne schuld.

Vergeef mij ! - nu eerst ken ik u,
In uw zachtmoedig pogen -
Hoe menigmaal - ik weet het nu-
Heb 'k u gedachteloos en ruw
Beledigd en bedrogen -
Heilige tranen weendet gij -
En dat om mij ! ... en dat om mij ! ...

Heer Jezus zelf heeft u die plicht
Vol liefde toegewezen -
Maar ach ! 'k heb zoveel kwaads verricht,
'k durf in Zijn stralend aangezicht
niet schouwen zonder vrezen.
Hoe kan ik voor dien glans bestaan ?
Wat heb 'k gedaan ! ... wat heb 'k gedaan ! ...

Toen 'k zelf het bidden had verleerd
En speelde met de zonde,
Bleef 'k om úw beden ongedeerd.
Gij hebt den demon afgeweerd
En, knielend bij mijn sponde
Smekend gebeden tot den Heer:
Geef hem mij weer ! - geef hem mij weer ! -

God's dienaar, die mijn voorspraak zijt,
Wil hem mijn tranen brengen !
Getuigend dat ze zijn geschreid
In brandende rouwmoedigheid.
Zal dan Zijn licht niet zengen ?
Gij kent mij goed - gij weet mijn kwaad -
Is 't niet te laat ? ... Is 't niet te laat ? ...

Waar 't niet om uw stil-zorgend licht
Ik achtte mij verloren -
Onwrikbaar is God's streng gericht.
Zou Hij der sterren evenwicht
Om mijnentwil verstoren ?
Houdt Hij den gang der uren stil
Om mijnentwil ? ... om mijnentwil

Voor ieder die mij liefde gaf
En op mijn redding wachtte
Aan deze of gene zij van 't graf
Zijt gij tot waarborg en tot staf,
Tot troostende gedachte -
Hun hopen is dat 'k word gered
Door úw gebed ! ... door úw gebed ! ...

Als kind heb ik God's Lach gekend
In schoonheid boven-maten,
Maar 't schijnt, of bij mijn levens-end
Hij zich van mij heeft afgewend,
Mij gans alleen gelaten.
Zie ik dien Lach nog eenmaal weer ?
Of nimmermeer ? - of nimmermeer , -

Zal ik toch eenmaal, aan uw hand
moe van mijn angstig zwerven,
opgaan in 't hemels Vaderland ?
Zal mij dan niet mijn bittre schand
de vrede gans bederven ?
Geduld'ge, die mij nooit verliet,
Begeef mij niet! ... begeef mij niet ! ...

En als 'k Maria dan aanschouw
in krans der hemelingen
zal 'k niet verteren van berouw ?
Hoe zal de glans dier reinste vrouw
mijn duister kwaad verdringen ?
Waarheen te ontvluchte' in schaamte en schrik
dien zachten blik ? ... dien zachten blik ? ...

Verwijt mij om mijn weemoed niet.
Zwaar drukken de aardse schanden.
Rechtvaardig acht ik wat geschiedt,
ik neem het bitterste verdriet
gewillig van God's handen -
Want alle smart verkeren moet
in vreugdegloed ! ... in vreugdegloed ! ...

Nu voel 'k weer, getrouwe Wacht,
uw wondere presentie.
En in het woud verkondigt zacht
Octobers gouden loverpracht
des Eeuwigen clementie,
dat eens de mens uit droeven val
verrijzen zal ! ... verrijzen zal ! ...

(November 1921)

[Halogeen]

Kijk! zo had ik ze graag zelf willen verzinnen ... Wat een schitterend gedicht. Zoveel sfeer/kracht/emotie/gevoel dat het uitstraalt. Ik ben sprakeloos

[Riconoscente]

Geweldig,
en dat oud-Nederlands, dat is echt heel mooi...


allen ziene 's menschens engelen

[Twijg]

helemaal mee eens!
Heeeel erg mooi, zeker