Mja, ik heb nog geen betere titel bedacht. Dit is het eerste deel van het verhaal, ik weet dat het nogal vaag is maar als jullie de rest ook willen lezen moeten jullie het maar zeggen.
Ow ja, en voor het geval dat boeit, het is geschreven als uitwerking op een droom die ik had
21 april 2003
“Het is tweede paasdag, hè Henk. Doen we nog iets gezelligs?”
“Nee, waarom? Tweede paasdag is net zo’n dag als morgen en gisteren, verdomme.”
“Nou, ik dacht…”
“Jij moet niet zoveel denken.”
Hallo Dagboek, 21 april 2003
Ik heb vannacht zo’n rare droom gehad dat ik hem nu wel móét opschrijven. Men zegt dat je er veel over jezelf van kan leren, dus dan is het zonde als ik deze kans voorbij laat gaan. Zo vaak onthoud ik mijn dromen niet. Bovendien begrijp ik niet bijster veel van mijzelf, dus dit komt dan wel goed van pas.
De droom ging over mijzelf, liet mijn hele levensloop zien. Ik zag mijzelf als klein meiske samen met mijn ouders, Henk en Anja, in ons huis. Later verongelukten ze en liep ik weg. Ik kwam in een hele groep mensen terecht die me wilden helpen en waar ik, raar genoeg, de leider van werd. Verderop in mijn droom ontmoette ik Bob, die zich over mij ontfermde. Samen gingen we in een huis wonen, maar helaas leefden we hetzelfde soort leven als mijn ouders, met veel drank en geweld. Toch hadden Bob en ik het heerlijk en vonden we het vreselijk toen we uit huis werden geplaatst.
Ik weet nu niet meer precies hoe het verder ging, ik geloof dat ik in een afkickcentrum voor drankverslaafden terecht kwam of zo.
Toen ik wakker werd had ik het gevoel alsof ik mijn hele leven al had geleefd en nu halverwege opnieuw moest beginnen. Het is vreemd als je weet hoe je levensloop verder gaat, als je je hele leven in één nacht hebt geleefd. Want ja, op de een of andere manier ben ik er toch wel zeker van dat het klopt. In het vervolg zal ik altijd weten hoe mijn toekomst eruit ziet.
Best vreemd eigenlijk…
Marga
Hallo Dagboek, 21 april 2003
Ik heb besloten in het vervolg een dagboek bij te houden, anders blijft dit schrift ook maar zo leeg. Immers, ik kan dit schrift nergens anders meer voor gebruiken omdat die droom erin staat. En die is strikt geheim, natuurlijk. Mijn ouders vinden het vast geen prettig idee dat ik weet hoe onze toekomst eruit ziet.
O god, het dringt nu pas echt tot me door: over een tijdje verongelukken mijn ouders! Wanneer zou dat gebeuren? In mijn droom was ik op dat moment nog zo jong…
Waarom heb ik in vredesnaam deze droom gehad, wie zegt dat ik mijn toekomst al wil kennen?
Marga
22 april 2003
“Waar kom jij verdomme vandaan?”
“Bob, ik maakte me zo ongerust!”
“Hou jij je erbuiten, Anja”
“Ik was bij vrienden, dat had ik toch gezegd? Verdomme, ik ben eenentwintig, ik mag toch wel een keer uit?”
“Niet zo’n grote bek, jij!”
“Henk…”
Hallo Dagboek, 22 april 2003
Net hoorde ik mijn ouders beneden ruzie maken. Ik weet niet waar het over ging, ik blijf gewoon hier in mijn kamer zitten schrijven. Het kan me ook niet echt veel schelen, eigenlijk. Als zij elkaar in elkaar willen slaan, vind ik dat best, zolang ze mij er maar niet bij betrekken.
Ik geloof dat ze nu met de auto weg zijn gegaan, en stiekem ben ik een beetje bezorgd. Mijn vader heeft gedronken, want ik hoorde mijn moeder straks nog gillen: “Henk, begin nou niet al te drinken om tien uur, in vredesnaam!”
Misschien raken ze dadelijk wel van de weg af of krijgen ze een botsing. Waar gingen ze eigenlijk heen?
Ik denk dat ik dadelijk de lokale radio aanzet, daar vertellen ze vast of er ongelukken zijn geweest en zo.
Ik ben aan het huilen, maar dat maakt niet uit. Het is niet niks om in één keer wees te worden, toch? En het is al helemaal verschrikkelijk als je van te voren weet dat het gaat gebeuren.
Ik verheug me nu al op straks, als die Bob zich over me ontfermt. In mijn droom kwam hij zo leuk over, vooral op het begin, toen we nog geen ruzies hadden.
Marga
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
|