Vluchtig geluk

[I.V.]

Is dat niet waarlijk de grootste paradox die er is? Een oxymoron zelfs, want is het niet zo dat geluk juist bestaat uit dat wat onverstoorbaar en onverwoestbaar is? Hoe kan geluk ooit iets vluchtigs zijn? Hoe kan zoiets groots als werkelijk geluk onderhevig zijn aan de grillen des levens en de onzekerheid van het vluchtige?

[Isa]

ik begin me een beetje te ergeren aan mensen die denken dat ze slim zijn door nietszeggende simpele woorden te gebruiken.

een brul van een aap bevat voor zijn soortgenoten nog meer informatie dan al die moeilijke woorden op dit forum gecombineerd.

waarom is het zogenaamde correcte nederlands altijd de meest zielloze nietszeggende teveelruimteinbeslagnemende manier van schrijven?

en waarom zegt dialect zoveel over de ideeen en persoonlijkheden van mensen?




(kortom gelieve dit in het nl te vertalen)

[Vince_007]

Kenny McCormick schreef op 28-07-2003 @ 19:57:
ik begin me een beetje te ergeren aan mensen die denken dat ze slim zijn door nietszeggende simpele woorden te gebruiken.

een brul van een aap bevat voor zijn soortgenoten nog meer informatie dan al die moeilijke woorden op dit forum gecombineerd.

waarom is het zogenaamde correcte nederlands altijd de meest zielloze nietszeggende teveelruimteinbeslagnemende manier van schrijven?

en waarom zegt dialect zoveel over de ideeen en persoonlijkheden van mensen?




(kortom gelieve dit in het nl te vertalen)

Kijk, de Grieken hadden een ongeloofelijke woordenschat. Daardoor konden zij enorm fijnzinnig hun ideeën verwoorden. Dat mensen moeilijke woorden gebruiken is om een belangrijke nuance mee te geven dat met de gangbare woorden gewoon niet haalbaar is.

[lovetear]

I.V. schreef op 28-07-2003 @ 13:53:
Is dat niet waarlijk de grootste paradox die er is? Een oxymoron zelfs, want is het niet zo dat geluk juist bestaat uit dat wat onverstoorbaar en onverwoestbaar is? Hoe kan geluk ooit iets vluchtigs zijn? Hoe kan zoiets groots als werkelijk geluk onderhevig zijn aan de grillen des levens en de onzekerheid van het vluchtige?

Geluk is mijn favoriete onderwerp. Ik vind het enorm interessant, maar voordat we verder gaan lijkt het me handig om te vertellen wat je zelf nou eigenlijk precies onder geluk verstaat.

[ranonkel]

I.V. schreef op 28-07-2003 @ 13:53:
Is dat niet waarlijk de grootste paradox die er is? Een oxymoron zelfs, want is het niet zo dat geluk juist bestaat uit dat wat onverstoorbaar en onverwoestbaar is? Hoe kan geluk ooit iets vluchtigs zijn? Hoe kan zoiets groots als werkelijk geluk onderhevig zijn aan de grillen des levens en de onzekerheid van het vluchtige?

Als de mens weet dat het geluk in hemzelf zit en het een blijvend iets is....dan zal men misschien niet meer op zoek gaan naar het geluk buiten hem wat onderhevig is aan de grillen des levens.
De mens wil geluk zoeken...het zit al in hem...

Kenny McCormick schreef op 28-07-2003 @ 19:57:
ik begin me een beetje te ergeren aan mensen die denken dat ze slim zijn door nietszeggende simpele woorden te gebruiken.

(kortom gelieve dit in het nl te vertalen)

Dat je het woord oxymoron niet kent, kan ik me dan nog wel enigszins voorstellen, maar dat je als negentienjarige het woord paradox niet kent vind ik wel erg. Verder gebruikt hij toch helemaal geen moeilijke of nietszeggende woorden?

Jij hebt echt een probleem met mensen die genuanceerd praten, zoals Vince007 zegt. Je moet eens leren dat je met woorden die jij 'moeilijk' vindt, gewoon meer kunt zeggen dan met simpele woorden. We hoeven niet altijd in domme oneliners te converseren. En je moet eens af van dat dwaze idee dat 'moeilijke' woorden een teken zijn van arrogantie of 'intellectuele hoogmoed'.

[*Burning water*]

I.V. schreef op 28-07-2003 @ 13:53:
Hoe kan zoiets groots als werkelijk geluk onderhevig zijn aan de grillen des levens en de onzekerheid van het vluchtige?

Doordat mensen wel het woord geluk gebruiken, zichzelf gelukkig of ongelukkig noemen, maar niet de inhoud daarvan voor zichzelf definiëren. Let wel: dit geldt natuurlijk niet voor iedereen.

[Isa]

nare man schreef op 30-07-2003 @ 09:45:


Dat je het woord oxymoron niet kent, kan ik me dan nog wel enigszins voorstellen, maar dat je als negentienjarige het woord paradox niet kent vind ik wel erg. Verder gebruikt hij toch helemaal geen moeilijke of nietszeggende woorden?

Jij hebt echt een probleem met mensen die genuanceerd praten, zoals Vince007 zegt. Je moet eens leren dat je met woorden die jij 'moeilijk' vindt, gewoon meer kunt zeggen dan met simpele woorden. We hoeven niet altijd in domme oneliners te converseren. En je moet eens af van dat dwaze idee dat 'moeilijke' woorden een teken zijn van arrogantie of 'intellectuele hoogmoed'.

het gaat om de zinsconstructie ik ken paradox wel.

em je kunt helemaal niet zoveel meer zeggen met moeilijke woorden die je op 1 manier kan uitspreken dan met woorden die je in duizend dialecten kan uitspreken zodat je ook nog informatie krijgt door alleen al naar intonatie e.d. te luisteren.

[Just Johan]

Kenny McCormick schreef op 30-07-2003 @ 14:58:
het gaat om de zinsconstructie ik ken paradox wel.

em je kunt helemaal niet zoveel meer zeggen met moeilijke woorden die je op 1 manier kan uitspreken dan met woorden die je in duizend dialecten kan uitspreken zodat je ook nog informatie krijgt door alleen al naar intonatie e.d. te luisteren.

Succes met naar de intonatie luisteren op dit forum vandaag.

[ArieP]

Wéstside!

[Isa]

Just Johan schreef op 30-07-2003 @ 15:06:
Succes met naar de intonatie luisteren op dit forum vandaag.

goed punt

[Odicanes Naso]

Kenny McCormick schreef:
em je kunt helemaal niet zoveel meer zeggen met moeilijke woorden die je op 1 manier kan uitspreken dan met woorden die je in duizend dialecten kan uitspreken zodat je ook nog informatie krijgt door alleen al naar intonatie e.d. te luisteren.

Kenny McCormick schreef:
en waarom zegt dialect zoveel over de ideeen en persoonlijkheden van mensen?

Wat heb jij toch met dialecten? Dialecten zijn systemen zoals de standaardtaal: taalsystemen die dienen om je in een groep verstaanbaar te maken. Ze hebben een eigen identiteit, maar dit blijft in wezen een collectieve identiteit, geen individuele: het is de identiteit van een streek. De individuele dialectgebruiker blijft wat betreft het talig uitdrukken van zijn identiteit toch afhankelijk van zijn woordkeuze binnen het dialect, precies zoals de individuele gebruiker van de standaardtaal. Het grootste verschil tussen dialect en standaardtaal is de schaal, niet de uitdrukkingskracht.

[Isa]

Odicanes Naso schreef op 31-07-2003 @ 08:20:
Wat heb jij toch met dialecten? Dialecten zijn systemen zoals de standaardtaal: taalsystemen die dienen om je in een groep verstaanbaar te maken. Ze hebben een eigen identiteit, maar dit blijft in wezen een collectieve identiteit, geen individuele: het is de identiteit van een streek. De individuele dialectgebruiker blijft wat betreft het talig uitdrukken van zijn identiteit toch afhankelijk van zijn woordkeuze binnen het dialect, precies zoals de individuele gebruiker van de standaardtaal. Het grootste verschil tussen dialect en standaardtaal is de schaal, niet de uitdrukkingskracht.

ja maar die zijn niet zomaar ontstaan vanwege de handigheid-de afwezigheid van bepaalde letters, de bepaalde manieren van spreken, intonatie en andere eigenschappen hebben allemaal connecties met de algehele subcultuur die er in die streek heerst-de taal en het gedrag hangt erg veel samen.
je merkt bv. hoe duits een rationale depressieve taal is-frans daarentegen heeft precies die trotse eigenschappen die altijd aan hun cultuur toegeschreven word.
arabisch vind ik muzikaal net als de cultuur.

bv.

[Odicanes Naso]

Kenny McCormick schreef op 31-07-2003 @ 09:06:
ja maar die zijn niet zomaar ontstaan vanwege de handigheid-de afwezigheid van bepaalde letters, de bepaalde manieren van spreken, intonatie en andere eigenschappen hebben allemaal connecties met de algehele subcultuur die er in die streek heerst-de taal en het gedrag hangt erg veel samen.
je merkt bv. hoe duits een rationale depressieve taal is-frans daarentegen heeft precies die trotse eigenschappen die altijd aan hun cultuur toegeschreven word.
arabisch vind ik muzikaal net als de cultuur.bv.

Ik bestrijd jouw redenering. Dialecten zouden in jouw woorden een soort kunsttalen zijn, die op de eerste plaats uitdrukking geven aan de identiteit van een subcultuur.

Een subcultuur ontstaat pas als verschillende streken of kleinere naties op de één of andere wijze worden overwelft door een groter geheel, vaak een staatsverband. Die samenhang tussen talige subculturen en staatkundige overwelving zien we onder andere terug in de geschiedenis van het Frans, zoals die in 1868 is geschetst door Emile Egger in zijn goed leesbare rede De l'Histoire et du Bon Usage de la Langue Française (Paris, Librairie de L. Hachette et Cie).

Egger onderscheid, gesimplificeerd, drie stadia van ontwikkeling van de Franse taal: gallo-romain, roman en français . Deze drie stadia vallen niet zonder reden samen met drie gebeurtenissen in de Franse geschiedenis: respectievelijk (1) de Romeinse onderwerping van de Galliërs (het Latijn wordt de standaardtaal, maar verandert, zeker in het dagelijkse spraakgebruik, onder Gallische invloeden); (2) de afname van de Romeinse invloed en de overheersing van de Normandiërs (rond de Seine) en andere barbaarse stammen waardoor het Romaans ontstaat (zogenoemd "en souvenir de son origine romaine et par opposition aux dialectes importés en Gaule par des conquérants barbares"); en (3) de versterking van het Noorden en de verzwakking van het Zuiden, die leidt tot de suprematie van het Noorden.
Al voordat het Noorden de Provence en de Languedoc ging overheersen, i.e. staatkundig inlijven, waren vele dialecten samengekomen in twee invloedrijke dialecten: die van het Noorden en die van het Zuiden. Met de toenemende macht van het Noorden en de verzwakking van het Zuiden (zowel door interne als externe conflicten) werd het dialect van het Noorden de overheersende taal, de standaardtaal: het Frans. Dit Frans ontstond dus welbeschouwd uit aan het Latijn verwante dialecten, aangevuld met barbaarse invloeden, nadat het Latijn in hetzelfde gebied eerst zelf eeuwenlang de standaardtaal was geweest.
Het spreekt vanzelf, dat de taal van de overheersende macht de taal wordt van het publieke leven én van hen die zich willen identificeren met de machthebbers. Het spreekt eveneens vanzelf, dat dit leidt tot een systematisering van de taal, het Frans, een dialect met van oorsprong pretentieuze sprekers; en ook, dat dit niet gold voor de onderworpen dialecten, want zij werden zo veel mogelijk uitgebannen, vergeefs, zoals zij ook na 1789 bij monde van de gelijkheid werden ontraden (zie Grégoire aan de Conventie).

Jouw redenering ontkent deze organische ontwikkeling en veronderstelt, dat dialecten op de eerste plaats dienen ter bevestiging van de eigen identiteit, terwijl dat gevoel van identiteit in mijn optiek nu juist wordt veroorzaakt door de gemeenschappelijke geschiedenis van een groep mensen: a posteriori wordt de taal van de onderworpenen dan een taal die hun identiteit versterkt, maar nooit ofte nimmer a priori, zoals jij veronderstelt, of het moet een ontworpen taal zijn, zoals het Esperanto (maar waar is dan de natie?).

[Odicanes Naso]

Kenny McCormick schreef op 31-07-2003 @ 09:06:
je merkt bv. hoe duits een rationale depressieve taal is-frans daarentegen heeft precies die trotse eigenschappen die altijd aan hun cultuur toegeschreven word.

Nog een kleine opmerking over het Duits: rationeel? Is het niet in Duitsland dat de Romantiek en het irrationalisme tot grote bloei zijn gekomen?

[MickeyV]

Wederom een knap staaltje werk van deze veelbelovende jongeman. (leuk verhaaltje ook van W. F. Hermans. Kent u het? )