Alleen

[Malden]

Hey,
Het is de eerste keer dat ik hier post, maar ik moet het tegen iemand kunnen vertellen deze keer.
Een tijdje geleden ben ik tot de conclusie gekomen dat ik bijna geen vrienden heb. Met bijna bedoel ik men vriend (ex vanaf daarjuist) en zijn beste vriend. Om 1 of andere reden duurt bij mij een vriendschap niet langer als een jaar tot anderhalf jaar. Mijn beste vriendin is beste vriendin geweest voor een jaar. Daarna is het ook misgelopen. Van daarvoor had ik nooit een beste vriendin gehad. Ik heb het nochtans niet zo moeilijk om sociale contacten te leggen, alleen dat deze nooit lang blijven duren. Ik voel mij zelfs met mensen om mij heen alleen en eenzaam. Ik heb het gevoel dat ik nooit de persoon zal zijn die ik wil zijn en hierdoor voelek mij nog slechter soms. Ik zit niet constant met deze gevoelens, soms voel ik mij heel goed, en andere keren wil ik alleen ruzie maken, ben ik paranoia dat iedereen mij liever niet bij zich heeft en voel ik mij ongeloofelijk slecht.
Dit is al zo vanaf mijn lagere school. Toen heb ik nooit echtmensen leren vertrouwen omdat ik dag om dag gepest werd of het beste vriendinnetje was. Nu bijna 18 heb ik maar een paar tot bijna geen vrienden.

En nog een hele hoop dat ik zou moeten typen maar mijn gemoedstoestand is weer zo hard gedraaid dat ik denk dat ik het mij allemaal maar inbeeld.


Malden

[Cryptic Winterstorm]

Hierdoor voel je je waarschijnlijk erg onzeker.
Je moet gewoon zorgen dat je de juiste mensen om je heen hebt! Waarschijnlijk heb je tot nu toe alleen mensen om je heen gehad die niet echt in jouw geinteresseerd waren. Daardoor heb je een soort van minderwaardigheidsgevoel opgelopen.

Maar goed, je zegt ook dat je jezelf alleen voelt ook al heb je mensen om je heen, dat zou er ook iets mee te maken kunnen hebben, wat daar aan te doen is, weet ik zo ook niet. Volgens mij is dat gewoon de onzekerheid, de mensen om je heen "passen" misschien niet echt bij je, of je denkt dat ze je niet boeiend vinden oid.

[Malden]

Maar echt nooit mensen tegenkomen die je niet interesseren...
En onzekerheid, minderwaardigheidsgevoel, soms heb ik hier helemaal geen last van. En andere keren durf ik gewoon niet buiten komen.
En men vriend (ex) hebbek het leven soms zo zuur gemaakt hierdoor dat hij het gewoon niet meer zag zitten om zo verder te gaan, en ik kan er helemaal niets aan doen.. =( Ik heb het geprobeerd maar het lukt gewoon niet. Mijn stemming kan ineens van vrolijk zijn omslagen naar een starende stilte of een ambraszoekend, jaloers wicht.
*zucht*

[Cryptic Winterstorm]

Dan zal dat het denk ik zijn, de mensen om je heen die denken ook, van wat doet die raar, zoiets is niet zomaar gelijk te accepteren, dat ineens omslaan van je gedrag. Ja accepteren kan wel, maar het is niet altijd even fijn als je iemand kent die soms last heeft hier van.

Ik ben verder niet zo ervaren hier mee, dus aan mij heb je denk ik niks.

Praat er eens met iemand over die er verstand vaan heeft (er zullen ook wel mensen op het forum zijn die wel wat nuttigs hierover kunnen vertellen, denk ik).

[Malden]

mjah...
Heb met CLB op school ook eens gepraat. Maar verder dan dat ik praatte zijn we niet gekomen.
thx voor zo vlug te antwoorden
Momenteel ging het gewoon te hard

Ik heb dat ook een beetje in.

Supergoed in je vel voelen en een kwartiertje later so down as can be. Heel vervelend, ook voor de mensen om me heen, die weten niet echt wat ze dan eigenlijk aan me hebben.

Ik denk dat je eerste jezelf moet leren kennen voor je weet bij welk soort mensen je je het beste voelt.

Mijn probleem is: ik ben superveelzijdig.
Jammergenoeg heb ik geen enkel typisch trekje.
(ik ben geen metalfreak, recycle-type, computernerd, sterrenkijker, avonturier...maar van dit alles zit er wel een stukje in me)
Dat maakt het net zo moeilijk de juiste vrienden te vinden.
Je hebt zo het gevoel nergens en overal bij te horen. (meer nergens dan overal, maar kom.)

Je zegt dat je geen problemen hebt om sociale contacten te leggen? Wel dan, ga gewoon één of andere sport gaan uitoefenen of een leuke hobby? Zo leer je automatisch nieuwe mensen kennen, mss wel nieuwe vrienden?

Ik herken het wel wat je zegt. Ik heb op de basisschool een aantal vriendschappen gehad, maar alles liep kapot. Ik was superblij toen ik naar de middelbare school ging, daar zou ik nieuwe mensen leren kennen en nieuwe vrienden maken. Dat dacht ik tenminste, ik leerde wel mensen kennen en ik dacht echt dat ik 3 goede vriendinnen had. Maar ze lieten me vallen, keihard. De tweede klas, het werd een andere klas, daar kreeg ik ook wel vrienden in en die bleven ook tot de derde klas. Maar halverwege merkte ik gewoon dat ze mij op de een of andere manier niet mochten. Ik zat op een sport en daar leerde ik ook wel mensen kennen, waarvan één goed. Zo goed dat ik haar als vriendin beschouwde. Ik ging daar in de pauzes op school eten. En begon bij de ''groep'' te horen. Totdat er daar ruzie was en eigenlijk nog steeds is. Want één persoon ligt dwars, constant. Ook haar verlies ik dus gewoon als vriendin. Goed, afgezien van haar heb ik een aantal echt leuke vrienden, die mij ook zullen helpen wanneer ik dat nodig heb, maar ik ben bang om hun ook te verliezen.
Waarom ik dit allemaal vertel? Geen idee, om je misschien in te laten zien dat je niet de enige bent. Ik ben absoluut geen muurbloempje ofzo. Ik heb gewoon een moeilijk karakter, en mensen hebben daar schijnbaar moeite mee. Maar ik kan mij gerust aanpassen hoor.

[Malden]

Ik herken mezelf.
Ben ook gerust een veelzijdig persoontje en ben in redelijk veel geinteresseerd en kan over veel meepraten, maar toch voel ik me nergens echt thuis. Soms probeer ik wel maar dan komt er toch een moment dat ik tot de conclusie komt dat ik helemaal niet zo ben als de rest.
En ik ben ook al een paar keer van school veranderd gewoon omdat ik nieuwe mensen wil leren kennen. In het begin heb ik dan meestal wel een paar vrienden maar uiteindelijk vallen deze allemaal weg.

Malden schreef op 15-08-2003 @ 12:11:
Ik herken mezelf.
Ben ook gerust een veelzijdig persoontje en ben in redelijk veel geinteresseerd en kan over veel meepraten, maar toch voel ik me nergens echt thuis. Soms probeer ik wel maar dan komt er toch een moment dat ik tot de conclusie komt dat ik helemaal niet zo ben als de rest.
En ik ben ook al een paar keer van school veranderd gewoon omdat ik nieuwe mensen wil leren kennen. In het begin heb ik dan meestal wel een paar vrienden maar uiteindelijk vallen deze allemaal weg.

Daar komt het bij mij dus ook op neer...

Misschien ben ik wel te veeleisend wat betreft vriendschappen?

[[Het Engeltje]]

Ik herken het ook ja. Ik probeer het daarom allemaal een beetje te splitsen. Met die vrienden doe ik dat soort dingen en met die vrienden dat soort dingen. De dingen die ik interessant vind, doe ik bij die bepaalde mensen. Het probleem dat je dan krijgt is dat je met iedereen oppervlakkig omgaat en dat niemand weet hoe je ook kan zijn. Als de daar dan op een gegeven moment achterkomen en het bevalt ze niet dan is het: Doei.

En eigenlijk zou je dan misschien hulp moeten zoeken ofzo, om te zien waar je fout zit of hoe je er mee om moet gaan of hoe je het hen moet vertellen, maar ik durf niet. Bang dat er teveel gaat loskomen.

[Het Engeltje] schreef op 16-08-2003 @ 10:40:
Ik herken het ook ja. Ik probeer het daarom allemaal een beetje te splitsen. Met die vrienden doe ik dat soort dingen en met die vrienden dat soort dingen. De dingen die ik interessant vind, doe ik bij die bepaalde mensen. Het probleem dat je dan krijgt is dat je met iedereen oppervlakkig omgaat en dat niemand weet hoe je ook kan zijn. Als de daar dan op een gegeven moment achterkomen en het bevalt ze niet dan is het: Doei.

En eigenlijk zou je dan misschien hulp moeten zoeken ofzo, om te zien waar je fout zit of hoe je er mee om moet gaan of hoe je het hen moet vertellen, maar ik durf niet. Bang dat er teveel gaat loskomen.

Ik wil net WEL hulp zoeken en dit liefst bij een psycholoog of zo.
't Probleem is dat mijn moeder er tegen is.

Waarom kan niemand me eens analyseren zodat ik het betere uit mezelf kan halen??

[mathfreak]

phensic schreef op 16-08-2003 @ 13:18:
Ik wil net WEL hulp zoeken en dit liefst bij een psycholoog of zo.
't Probleem is dat mijn moeder er tegen is.

Waarom is je moeder er op tegen als ik vragen mag?

phensic schreef op 16-08-2003 @ 13:18:
Waarom kan niemand me eens analyseren zodat ik het betere uit mezelf kan halen??

Het kan wel, maar alleen door mensen die daar gespecialiseerd in zijn, psychologen dus.

[Kazanka]

Helaas is een psycholoog ook niet alles...maar goewd..


Ik herken het gevoel ook wel. Het gevoel dat je nergens echt bijpast. Soms lijkt het alsof het wel zo is, maar dan kom je er later achter dat je toch niet bij die 'vrienden' past zoals je eerst had gedacht. Een echte oplossing ervoor heb ik niet. Je kan blijven proberen en proberen, totdat je niets meer weet om te proberen.

De verandering van de stemming is ook bij mij een probleem. Het ene moment zoals vanochtend wou ik dat mijn leven zich overgaf aan het niets en nu wil ik gewoon rustig een film gaan kijken en wat eten.

Voor de rest niks toe te voegen ofzow : \

[Rabbi Daniel]

Ik heb hetzelfde...

Geen vrienden.

[VG]

Malden schreef op 14-08-2003 @ 23:41:
Maar echt nooit mensen tegenkomen die je niet interesseren...
En onzekerheid, minderwaardigheidsgevoel, soms heb ik hier helemaal geen last van. En andere keren durf ik gewoon niet buiten komen.
En men vriend (ex) hebbek het leven soms zo zuur gemaakt hierdoor dat hij het gewoon niet meer zag zitten om zo verder te gaan, en ik kan er helemaal niets aan doen.. =( Ik heb het geprobeerd maar het lukt gewoon niet. Mijn stemming kan ineens van vrolijk zijn omslagen naar een starende stilte of een ambraszoekend, jaloers wicht.
*zucht*

Jaoh, ik herken hier wel veel in... Moodswings, steeds gestimuleerd moeten worden om iets leuk te blijven vinden...

Ik heb ook iemand gekend die erg veel last had van moodswings, ineens heel vrolijk, dan weer heel triest... Maar een tussenweg? Nooit! En dat kan behoorlijk gaan frustreren!

Bestaat het bij jou ook alleen maar uit de extreme uitspattingen (heel vrolijk, diep triest, boos) of heb je ook zogenoemde 'stabiele' momenten?

[Malden]

extreme moodswings meestal
soms eens een keertje passief: niet blij, niet triest, niets zo een beetje.
Wisseld constant af zodat je na een tijd gewoon niet meer weet wat je precies bent.

[Lotte]

Same here, maar ik heb vooral die 'moodswings' omdat ze het ene moment heel aardig zijn en ik het gevoel heb dat ik erbij hoor of in ieder geval dat je gewenst bent maar dan blijkt opeens weer dat die groep(en dan steeds dezelfde groepen, zoveel mensen bestaan er niet) iets heeft afgesproken zonder mij en dan voel je je echt kut als jij dan met je ouders hebt moeten gaan. Ik ben niet echt kieskeurig qua vrienden maar toch heb ik nog wel een soort mensen waarvan ik houd. Misschien mis ik wel het hormoon om dingen te doen zonder na te denken of dingen te doen waar je later spijt van hebt als je oud bent. En de mensen die weer heel voorzichtig zijn voel ik me weer niet prettig want die zijn zo saai. Het lijkt wel of niemand tijd hebt om je te leren kennen of aandacht aan je te geven, of dat ze je toch maar links laten liggen omdat je stom bent ofzo.

Naja, volgens mij helpt naar sportverenigingen enzo gaan niet want ik doe veel aan dat soort dingen en eik heb ik er nog nooit vrienden aan over gehouden.

[//ItsJustMe\\]

Ik meestal niet echt veel zin in dingen, of naja ik weet niet echt wat ik leuk vind/is. Ik vind wel veel interessant opzich ik vind alleen niet echt dat ik veel weet.
Verder voelt het altijd als ik bij anderen ben of mee om ga ofzo, alsof ik een vervelend ingewikkeld toneelstuk aan het opvoeren ben.
Maja ik ben misschien best wel onzeker en heb misschien wel last van faalangst ofzo.
Erg veel vrienden heb ik dus ook niet.
Daar heb jij (Malden) niet zo last van denk ik.
Maar ik herken het wel een beetje, ik weet ook verder niet wat ik ermee moet.