Soms, heb ik gevoel dat ik alleen ben. Helemaal alleen. Op de wereld. Als ik dan hier zo zit. Alleen, in deze kamer, in dit huis, in dit dorp, in deze provincie, in dit land, in Europa, in deze wereld, in dit godvergeten alles, voel ik me alleen. Een vreemde druk sluit me op in mijn eigen lichaam. Houd mijn adem vast, ik zie de lucht naast me. Kijk naar de muur tegenover me. Staar naar het beeldscherm. Zie, proef en voel de woorden die erop staan. En voel me alleen. Ik kan wachten, net zo lang tot er iemand thuis komt. Maar die voel ik niet, niet echt. En als ik denk, in mijn bed, 's avonds. Als ik helemaal alleen in mijn bed lig. Dan denk ik na, heel diep. Waarom zou ik leren als ik morgen dood kan zijn? Wat is er, na dit? En hoe betrekkelijk leven wij wel niet? Ik kom er niet uit, op een gegeven moment staken mijn gedachten altijd. En dan voel ik me weer zo verlaten, zo alleen. Eenzaam, stekend, pijn. Ik kijk naar buiten, zie enkel wat regen uit de lucht vallen, en voel me alweer zo godvergeten alleen...
Ik voelde me net nogal zo.. en eigenlijk heel erg vaak.. het voelt heel erg raar.. ik heb best veel vrienden en sociaal leven enzo.. en bah! hebbe meer menesen dit?
__________________
Moooore than words..
|