Broertje licht autistisch?

Het gaat de laatste tijd niet goed met mijn broertje (hij is nu 10)en daar is geen bepaalde verklaring voor. Bijna elke dag is hij wel in tranen en vaak om de meest onbenullige dingen (hij moet zn losse spullen in een tas stoppen om mee te nemen, na 4 uur moet de televisie uit)..

De enige recentelijke nare gebeurtenis is dat mn ouders uit elkaar zijn gegaan, zo'n jaar geleden. Dat is echter op een heel prettige manier gegaan en nog altijd gaan mn ouders op een normale manier met elkaar om (geen ruzies enzo). Wanneer we zijn gedrag eraan proberen te koppelen reageert hij er niet echt op, er met hem over praten gaat ook niet goed en hoe hij er dus precies tegenoverstaat is onduidelijk.

Nou vallen ons wel bepaalde trekjes op. Zo houdt hij heel erg vast aan bepaalde 'rituelen', zo moet 's morgens alles in een bepaalde volgorde en moet hij op vaste plekken zitten met eten (hij heeft een ochtendplek, een middagplek en een avondplek, zit iemand anders op zijn plek gaat hij huilen en raakt in paniek). Een ander voorbeeld is spelletjes, bij Monopoly wil hij altijd persé de kalverstraat, heeft hij die niet is hij in staat alles wat hij heeft ervoor te ruilen. Elk spel is het weer een drama als hij niet die twee kaartjes heeft.

Het lijkt redelijk onschuldig maar het wordt echt steeds erger. Hij is zo vaak onhandelbaar en onbereikbaar. Als hij tv kijkt of leest reageert hij niet op wat je zegt, pas na 10 keer zijn naam noemen krijg je een lichte reactie en dingen dringen pas tot hem door bij heel rechtstreeks contact.

Er zijn tegenwoordig zooo vaak conflicten en problemen. Ik was altijd dol op mijn broertje maar de laatste tijd vind ik het steeds minder prettig hem om me heen te hebben.

Kan dit alles wijzen op licht autisme en sowieso..Heeft iemand er misschien ervaring mee of tips hoe we hier nou goed mee om kunnen gaan?

[telluriet]

Ik heb er zelf geen verstand van, maar ik wens je wel veel sterkte

[Cryptic Winterstorm]

Autisme kent vele gradaties, dus dat is zo niet te zeggen, het kan wellicht een vorm van autisme zijn, bijvoorbeeld het Asperger Syndroom, of PDD-NOS (Pervasive Developmental Disorder, Not Otherwise Specified) (allemaal autisme aanverwante stoornissen).

Kijk eens op www.autsider.net of http://www.autisme-nva.nl misschien dat hier iets op staat, wat je bekend voor komt.

Je kunt niet zomaar zeggen over iemand dat hij/zij autisme heeft.

Ik zou niet weten of het daarop kan wijzen...ben geen dokter. 't kan ook gewoon zijn dat hij behoefte heeft aan structuur...en misschien wel omdat je ouders uit elkaar zijn gegaan, de structuur van het gezin valt dan min of meer weg. 't kan ook gewoon een fase zijn. Sommige kinderen beginnen ook al vroeg aan de puberteit, kan het ook nog zijn...'t kan zoveel zijn. Als je ouders echt willen weten wat er met hem is, kunnen ze, denk ik, beter een keertje langs de huisarts gaan. Willen ze dat niet, dan zullen ze zelf oplossingen moeten zoeken, denk ik. Eventueel samen met je broertje, een kind van 10 kan vaak heel goed aangeven hoe hij bepaalde dingen ziet ed. Misschien helpt veel structuur bieden al heel goed (dus idd altijd dingen opdezelfde manier doen, eventueel met behulp van kaartjes, dat hij kan zien wanneer hij wat moet doen en in welke volgorde ed).

Bedankt voor de reacties, ik zal die websites eens bekijken.

De scheiding van mn ouders heeft er vast wel iets mee te maken, alleen had hij deze trekjes al voor de scheiding.. nu, een jaar erna wordt het gewoon steeds erger. Het verergert echt met de maand, we hebben het er tegenwoordig heel veel over.

Het gaat inmiddels ook echt verder dan gewoon structuur nodig hebben, de kleinste dingen kunnen zo een heftige reactie teweeg brengen. (Laatst moest de televisie uit, hij begint gigantisch hard te gillen, stampt de trap op, smijt alles wat hij kan vinden door zn kamer heen en rukt een lampje in zn geheel van de muur..). Er zijn al veel gesprekken geweest op school om te kijken hoe het daar gaat, maar dat gaat redelijk. Hij trekt zich weinig aan van andere kinderen en heeft 3 vaste vriendjes en tegenwoordig werkt hij redelijk goed door (hij was eerst heel snel afgeleid). We proberen echt zo veel mogelijk mee te gaan in zijn structuur en volgordes maar dat is zo ontzettend lastig soms. Hij kan het gewoon niet hebben als iets anders is dan hij in zijn hoofd heeft en aan beide dingen kunnen wij weinig doen. (Net nog een huilbui omdat hij ervan overtuigd was dat de lampenkapjes in zn kamer in de vorm van zonnetjes waren, wat echt nooit zo is geweest).

Over het algemeen kunnen kinderen van 10 dingen misschien goed aangeven maar bij hem is dat ontzettend lastig. Hij is erg slecht met woorden ookal is hij wel ontzettend slim (tegen hoogbegaafd aan) dus erachter komen wat er in hem omgaat is ontzettend moeilijk. De helft van de tijd weet hij het zelf ook gewoon echt niet.

De puberteit, ik hoop het niet :/ Als hij nu al zo begint zal hij echt onhandelbaar worden (daar begint het al tegenaan te zitten).

Nou goed, als het nog lang zo doorgaat zonder verbetering zullen mn ouders wel een keer naar de huisarts stappen denk ik, daar heb ik verder weinig over te zeggen natuurlijk.

Ik vind het ook gewoon erg te merken dat ik echt minder gesteld ben op hem dan eerst. Ik kan nog steeds lol met hem hebben maar zn vervelende kanten komen zo sterk naar voren nou, het is zoveel rustiger zonder hem..

[Cryptic Winterstorm]

Dit is geen normaal gedrag voor een 10 jarige, ik zou als je het niet zeker weet, eens met hem naar de huisarts gaan, maar dan nog is het niet meteen duidelijk natuurlijk, hij zal eerst een hoop tests moeten ondergaan.

Je (of je ouders) moeten die documenten op die websites maar eens goed doorlezen, daar staat echt heel veel in, ook hoe je met het gedrag om moet gaan.

Cryptic Winterstorm schreef op 17-08-2003 @ 22:32:
Dit is geen normaal gedrag voor een 10 jarige, ik zou als je het niet zeker weet, eens met hem naar de huisarts gaan, maar dan nog is het niet meteen duidelijk natuurlijk, hij zal eerst een hoop tests moeten ondergaan.

Je (of je ouders) moeten die documenten op die websites maar eens goed doorlezen, daar staat echt heel veel in, ook hoe je met het gedrag om moet gaan.

Dan was ik ook abnormaal. En toch ben ik nog redelijk normaal geworden. Maar goed, das natuurlijk geen 'garantie' voor anderen. Als je ouders zich echt zorgen maken, zou ik ze toch eens langs de huisarts laten gaan...iets anders kan ik verder ook niet verzinnen...

Cryptic Winterstorm schreef op 17-08-2003 @ 22:32:
Dit is geen normaal gedrag voor een 10 jarige, ik zou als je het niet zeker weet, eens met hem naar de huisarts gaan, maar dan nog is het niet meteen duidelijk natuurlijk, hij zal eerst een hoop tests moeten ondergaan.

Je (of je ouders) moeten die documenten op die websites maar eens goed doorlezen, daar staat echt heel veel in, ook hoe je met het gedrag om moet gaan.

Ja, vooral die sterke verergering in korte tijd is zorgelijk.. Eerst was het gewoon een moeilijk kind met een eigen handleiding en wat anders dan gemiddeld.. Maar handelbaar.. Nu wordt het steeds meer onhandelbaar, dat je gewoon écht niet meer weet wat je nou met hem aanmoet.

Ik heb de eerste site al doorgelezen en er zijn zeker een hoop dingen herkenbaar in zijn gedrag, maar een diagnose kan ik nooit maken natuurlijk.

Mja, we zullen er binnenkort wel weer eens over praten en kijken of er echt al naar de huisarts gestapt moet worden.

[//ItsJustMe\\]

Nou weet ik het niet zeker maar het is wel zeer waarschijnlijk dat ik zelf licht autistisch ben. Ik ben er nooit voor gecontroleerd ofzo, maar ik heb ook veel geluk gehad met leraren en docenten op de scholen waar ik op gezeten heb (waren normale scholen trouwens). (en het geduld en inzet van me moeder). Toen ik 7 was zijn m'n ouders gescheiden, alleen dat verliep dus niet vlekkenloos. We moesten er zelfs (200km) voor verhuizen. Nou weet ik er eigenlijk weinig meer van ( das volgens mij ook nie normaal ) maar het was wel een erg grote verandering. Ik was soms behoorlijk agressief of naja woedeaanvallen. Verder moesten dingen eigenlijk altijd duidelijk en vaak vantevoren gepland zijn. Wat ik zelf altijd heel belangrijk vond was dat ik het altijd alles moest begrijpen. Ik moest weten wat, hoelaat, en wanneer precies, dan was alles wel goed (naja). Zodra ik dat wist was alles een stuk beter. Dan was ik een stuk minder geirriteert.

Ook nog zoiets, straffen zonder (echt duidelijke) reden is iets waar ik echt niet tegen kon. (ookal gaat het om een straf van niks)

Dus em naja ik zou zeggen dat structuur, duidelijkheid, planning/regelmaat, en ook een vorm van vrijheid om dingen in ieder geval een beetje op zijn manier te kunnen doen. En geduld en herhalen.

Verder zou ik er nog bij willen zeggen dat ik pas sinds kort ben gaan kijken naar mezelf hoe ik me toen emotioneel voelde. Verder als woorden "ik voel me raar" of "vervelend" "zwaar kut" en vooral veel woede erbij zijn de enigste manieren waarop ik verdriet mee kon/kan uiten eigenlijk. woede en verdriet betekent dan precies hetzelfde, maar dat word niet altijd zo gezien.

En em dat onbereikbaar zijn, em laat hem niet te lang dezelfde dingen doen. Of maak heel erg duidelijk als dat als er iets van hem gevraagt of verwacht word dat ie dan even moet opletten. (als je nu even oplet kan je zo verder lezen/tv kijken whatever)

En bij ruzie's enzo, of als ie onhandelbaar word ofzo, niks dringt natuurlijk door als ie al geirriteerd is of boos. Dat heeft gewoon geen zin. Maar em ik vraag me af hoe "onhandelbaar" is hij dan? Is ie altijd boos geirriteerd zeg maar of heeft hij af en toe eventjes een (flinke) correctie nodig om het zo maar te zeggen?

Oh pokke zo lang alweer, naja ik stop maar, beetje vaag misschien sommige gedeeltes. Het is ook helemaal niet zeker dat ik licht autitisch ben.
Maar ik heb alle piont-of-view verhalen (al eerder) gelezen op die autsider.net site (ook wel meer) en daar herkende ik zelf heel veel in en ik heb er laatst uitgebreid met me moeder over gepraat dus zeer waarschijnlijk dus wel.

Em nog klein vraagje, is hij slecht in bijv hoofdrekenen en tafels? of heeft ie moeite met spelling, maar is ie weer goed in bijv engels? Beetje vraagje uit mijn nieuwsgierigheid

[Eurynome]

hey
ik denk dat ik ook een zus heb die lichtjes autistisch is. Ze gaat ook naar een normale school hoor en zo en heeft gewoon vriendinnen. Ze is drie jaar ouder dan me en ik heb een zusje die anderhalf jaar jonger is dan ik. MIJn zusje kijkt naar me op zegt ik haar voorbeeld ben maar mijn voorbeeld is niet echt ideaal. Elke dag is er een paar keer ruzie bij mij thuis. Op een ochtend werd mijn oudere zus compleet hysterisch omdat het een rond brood was en geen blok (balk-vorm dus). Om een tv-programma wordt er geroepen en geschreeuwd, om de stomste dingen. Ik vind het nog meevallen als ze 'maar' zegt tegen me dat ze me keiveel haat. Ik ben het al gewend, het is mijn hele leven zo. Maar de laatste tijd wordt het ook voor mij te veel. Met mijn ouders heb ik nooit een goeie relatie gehad, dus aan hen heb ik helemaal nix. Mijn zus zat dit jaar op kot op haar hogeschool. In de week was het hier dus heel rustig, een normaal gezinnetje. Maar wanneer ze dan in het weekend naar huis komt breekt de hel weer los. Ze sluit zich dus niet af zoals je broertje, maar uit haar woede vanbinnen door te schreeuwen en ons de hele dag door uit te schelden. Ik weet niet wat ik erger zou vinden, dat ze zich zo afsluit en je niet tot haar door kunt dringen of dat ze de hele dag door schreeuwt. Gelukkig heb ik al 17 maand lang een hele goeie vriend en die zorgt goed voor me als er weer eens een keiharde ruzie geweest is. Als je wilt mag je me gerust toevoegen op msn om erover te praten... Ik denk dat als je broertje autistisch is jij er zelf niet veel aan kunt doen. Je kunt hem misschien tonen dat je er voor hem bent of zow ik weet het niet...

[Tulpje6]

Wat je kunt doen is boeken over autisme/ aan autisme verwante stoornissen bij de bieb halen en kijken wat het meest overeenkomt met wat je broertje aan symptomen/ kenmerken heeft. Dan kun je voor jezelf een idee vormen.

Echt een stempel plakken van wat ie heeft kan alleen een bevoegd iemand doen. Praat er anders eens met je ouders over om hem te laten testen bij het RIAGG ofzo, deze kunnen een diagnose stellen d.m.v tests en vragenlijsten die je ouders in moeten vullen. Een waarschuwing: een diagnose geeft duidelijkheid, begrip, maar ook een stempel. Het wordt vanaf dan niet alleen meer 'je broertje die wat anders is' maar 'mijn broertje met Asperger' bijv. en heeft waarschijnlijk consequenties voor schoolkeuze/ toekomstplanning e.d


Mijn eigen broertje heeft Asperger syndroom. Ik kan je er wel wat over vertellen maar ik denk niet dat ie dat leuk vind want hij zit zelf ook regelmatig op het forum.
Hij zit momenteel in een dagbehandeling (09.00-15.30 +-) op het Leo Kannerhuis in Oosterbeek (bij Arnhem). Daar leren ze hem sociale+communicatieve vaardigheden, zelfredzaamheid e.d
Hoe ouder je broertje wordt, hoe moeilijker het wordt voor hem om zich staande te houden in de maatschappij als hij echt autisme heeft want er wordt dan steeds meer van hem gevraagd.
Als kind heb je nog niet zoveel verantwoordelijkheden maar gaandeweg moet je ineens naar een nieuwe school, vrienden maken, met het andere geslacht conctact maken, zelf je financien uitzoeken, zelf je kamer opruimen, zelf reizen etc. Dat is moeilijker voor deze mensen.

Heel veel succes ermee!! Hoop dat je snel iets meer weet.

[mathfreak]

Tulpje6 schreef op 19-08-2003 @ 15:28:
Mijn eigen broertje heeft Asperger syndroom. Ik kan je er wel wat over vertellen maar ik denk niet dat ie dat leuk vind want hij zit zelf ook regelmatig op het forum.

Is het inderdaad zeker dat het bij hem om het syndroom van Asperger gaat? Ik meende dat het bij hem om PDD-NOS gaat.

@Dusjcrib: Ik heb zelf het syndroom van Asperger en ben me, zodra dit was vastgesteld, nader in autisme gaan verdiepen. Ik kan je wat dat betreft de volgende boeken van Peter Vermeulen aanbevelen:
- Dit is de titel-over autistisch denken
Dit gaat over autisme in algemene zin
- Brein bedriegt-als autisme niet op autisme lijkt
Dit gaat over autisme bij (hoog)begaafde mensen, waarbij ook aandacht wordt besteed aan het syndroom van Asperger.
Mocht je naast deze boeken meer wetenschappelijke informatie willen hebben, dan kan ik je Een vreemde wereld van Martine F. Delfos aanraden. Het behandelt niet alleen het klassieke of Kanner-autisme (de term die zij hanteert), maar ook de overige stoornissen in het autistische spectrum, zoals het syndroom van Asperger en PDD-NOS.

[Ochlocraat]

Welnu, ik vraag mij af of huilen een uitingsvorm is van autisme? Wat jou opvalt is de routine, maar dat kan bij meerdere stoornissen voorkomen, en ook bij eigenlijk heel gezonde mensen. Is je nog meer opgevallen? Is hij anti-sociaal of sociaal onbegaafd? Ik vraag mij af of je op basis van routine vlak na een toch emotionele gebeurtenis een dergelijke stoornis bij iemand zou mogen constateren. Wellicht is je broertje toch meer aangedaan door de scheiding, de verandering van de dingen die hem bekend en zeker waren, het gelden van andere regels in huis, wellicht, dan je denkt en heeft hij onbewust het idee gekregen dat hij nergens meer van op aan kan. Het kan zijn dat hij dit nu recht probeert te zetten door de dingen te controleren die hij kán controleren, hetgeen snel ontaardt in obsessie routinedrang, angst tot het niet kunnen controleren van het leven. De gebeurtenis met je ouders had hij misschien liever niet zien gebeuren, maar hij kon er niets aan doen.
Op een persoonlijke noot kan ik zelf ook zeggen dat ik hierover mee kan praten: op een moment dat ik van binnen heel ongelukkig en depressief was in mijn leven, en daardoor ook angstig en bang voor dingen als dood en ongeluk, ging ik dingen controleren die ik kon controleren wat ontaardde in obsessieve routine. Als ik iets met links aanraakte, het ook met rechts aan moéten raken, recht zetten en leggen van spullen, dingen naar rechts leggen in plaats van links, alles op precies dezelfde wijze doen als altijd, symmetrie, getallen die ik een belangrijke invloed liet spelen, mijn sociale contact dat afnam. Wellicht allemaal hetgeen op autistisch gedrag kan lijken maar wat het niet was, ik was gewoon diep ongelukkig. Toen mijn geluk zich wat dat betreft bijdraaide, nam ook de obsessie af. Het zit nu nog steeds enigszins in mij: anti-socialiteit, nummertjes, dingen rechts oriënteren (behalve in de politiek ), maar het is zeer afgenomen, tot zo'n niveau dat ik er geen last meer van heb.
Geef je broertje gewoon veel liefde, en probeer hem zekerheid te geven. Als je meer tekenen gaat opmerken, ga dan eens met hem naar een psycholoog.

Ochlocraat schreef op 19-08-2003 @ 20:30:
Welnu, ik vraag mij af of huilen een uitingsvorm is van autisme? Wat jou opvalt is de routine, maar dat kan bij meerdere stoornissen voorkomen, en ook bij eigenlijk heel gezonde mensen. Is je nog meer opgevallen? Is hij anti-sociaal of sociaal onbegaafd? Ik vraag mij af of je op basis van routine vlak na een toch emotionele gebeurtenis een dergelijke stoornis bij iemand zou mogen constateren. Wellicht is je broertje toch meer aangedaan door de scheiding, de verandering van de dingen die hem bekend en zeker waren, het gelden van andere regels in huis, wellicht, dan je denkt en heeft hij onbewust het idee gekregen dat hij nergens meer van op aan kan. Het kan zijn dat hij dit nu recht probeert te zetten door de dingen te controleren die hij kán controleren, hetgeen snel ontaardt in obsessie routinedrang, angst tot het niet kunnen controleren van het leven. De gebeurtenis met je ouders had hij misschien liever niet zien gebeuren, maar hij kon er niets aan doen.

Als al deze dingen iets waren van voor de scheiding had ik dat ook eerder gedacht, het zijn echter dingen die hij altijd al heeft gehad. Vroeger had hij dan nog veel meer last van driftbuien waarbij hij ons vaak aanvloog of zn hele kamer kort en klein sloeg. Nou is er wel een tijd een onstabiele thuissituatie geweest (mijn moeder was depressief en had een hernia waardoor ze niet kon lopen, mn vader moest daardoor het hele huishouden runnen en met mij ging het ook erg slecht. Veel ruzie's tussen mijn moeder en mij enzovoorts. Hij was toen nog erg jong, maar zal het onbewust toch meegekregen hebben).

Het zal er zeker wel verband mee hebben of misschien zelfs de volledige oorzaak zijn. Het gaat me eigenlijk ook niet zozeer om het autisme, ik maak me gewoon zorgen om hem. Ik zie het verergeren, we moeten hem echt met fluwelen handschoenen behandelen om niet elk uur in conflict te liggen.. Hij is zó prikkelbaar..

Het is lastig erachter te komen hoe we er het beste mee om kunnen gaan. Gewoon maar afwachten of het over gaat? Hulp zoeken voor hem? (maar dat lijkt me ook niet verstandig heel snel doordat je dan kans hebt er juist teveel aandacht aan te besteden lijkt mij).

De afgelopen maand is het gewoon dubbel zo erg geworden en dat merken we allemaal..

Ik reageer later op de rest, heb nou geen tijd meer.. Bedankt voor de reacties iig!

Dusjcrib schreef op 19-08-2003 @ 23:20:
Het is lastig erachter te komen hoe we er het beste mee om kunnen gaan. Gewoon maar afwachten of het over gaat? Hulp zoeken voor hem? (maar dat lijkt me ook niet verstandig heel snel doordat je dan kans hebt er juist teveel aandacht aan te besteden lijkt mij).

Vanzelf gaat het ook niet over, toch? Waarom dan niet met hulp proberen? Misschien is die aandacht wel nodig. Of misschien heeft je broertje die aandacht wel nodig.

[Tulpje6]

Nee, bij mijn broertje is de diagnose Asperger gesteld, dat weet ik heel zeker. Toen deze diagnose nog niet was gesteld dacht men eerst wel aan PDD-nos ja.

Bedenk wel dat autisme/ autistische stoornissen zich nooit bij iedereen hetzelfde uit. 2 Aspergers kunnen totaal verschillend zijn, ze hebben bijv. meer of mindere symptomen, de symptomen uitten zich anders etc.

Leonoor schreef op 20-08-2003 @ 06:07:
Vanzelf gaat het ook niet over, toch? Waarom dan niet met hulp proberen? Misschien is die aandacht wel nodig. Of misschien heeft je broertje die aandacht wel nodig.

Dat is ook wel weer waar, maar ik wil er ook niet te snel naar grijpen..

Daarbij wil ik wel in mijn rol van zus blijven. M'n ouders beslissen verder maar of ze hulp voor hem zoeken of niet. Ik ben wel degene die nog het best tot hem door kan dringen, ik kan langer mijn geduld bewaren doordat het minder vaak nodig is en bovendien hoef ik niet 'op te voeden'. Ik kan hem via grapjes en dergelijke weer een beetje met beide benen op de grond zetten, maar ik zou zo graag meer willen doen

//ItsJustMe\\ schreef op 18-08-2003 @ 02:41:
Ik was soms behoorlijk agressief of naja woedeaanvallen. Verder moesten dingen eigenlijk altijd duidelijk en vaak vantevoren gepland zijn. Wat ik zelf altijd heel belangrijk vond was dat ik het altijd alles moest begrijpen. Ik moest weten wat, hoelaat, en wanneer precies, dan was alles wel goed (naja). Zodra ik dat wist was alles een stuk beter. Dan was ik een stuk minder geirriteert.

Dat is heel herkenbaar, zo is het bij hem ook ongeveer.. Soms gebeuren er echter nu eenmaal onverwachtse dingen of heeft hij iets verkeerd begrepen en dus anders in zijn hoofd, dan krijgt hij toch weer woede en/of huilaanvallen.

Ook nog zoiets, straffen zonder (echt duidelijke) reden is iets waar ik echt niet tegen kon. (ookal gaat het om een straf van niks)

Echt straffen doen we zelden omdat het gewoon niets uithaalt. Heel af en toe moet hij naar zn kamer om af te koelen, verder blijft het bij af en toe dreigen..

Dus em naja ik zou zeggen dat structuur, duidelijkheid, planning/regelmaat, en ook een vorm van vrijheid om dingen in ieder geval een beetje op zijn manier te kunnen doen. En geduld en herhalen.

Ja, dat proberen we zoveel mogelijk..

Verder zou ik er nog bij willen zeggen dat ik pas sinds kort ben gaan kijken naar mezelf hoe ik me toen emotioneel voelde. Verder als woorden "ik voel me raar" of "vervelend" "zwaar kut" en vooral veel woede erbij zijn de enigste manieren waarop ik verdriet mee kon/kan uiten eigenlijk. woede en verdriet betekent dan precies hetzelfde, maar dat word niet altijd zo gezien.

Ja, dat is bij hem ook wel zo.. Aan overdreven reacties is vaak wel merkbaar dat hij er een stuk meer uitgooit dan waar het op dat moment eigenlijk om gaat.. Het is soms wel eng (Laatst stond hij op zn kamer te gillen "waarom waarom waarom")

En em dat onbereikbaar zijn, em laat hem niet te lang dezelfde dingen doen. Of maak heel erg duidelijk als dat als er iets van hem gevraagt of verwacht word dat ie dan even moet opletten. (als je nu even oplet kan je zo verder lezen/tv kijken whatever)

Het probleem is dat hij je gewoonweg niet hoort. Je moet echt 10 keer zijn naam zeggen voor hij doorheeft dat je iets tegen hem wil zeggen, dat contact krijgen is dus heel lastig. Zeggen "als je nu even oplet" maakt dus weinig verschil omdat hij het niet hoort..

En bij ruzie's enzo, of als ie onhandelbaar word ofzo, niks dringt natuurlijk door als ie al geirriteerd is of boos. Dat heeft gewoon geen zin. Maar em ik vraag me af hoe "onhandelbaar" is hij dan? Is ie altijd boos geirriteerd zeg maar of heeft hij af en toe eventjes een (flinke) correctie nodig om het zo maar te zeggen?

Ja, eerst was het dus alleen het laatste maar de afgelopen twee weken is er iedere dag wel wat. We moeten weg, mn vader vraagt hem zn spullen in een tas te stoppen.. hij weigert het, welke reden je ook geeft, hij weigert het. Mn vader doet het maar want we hebben haast, hij wil zn sleutels meenemen wat niet nodig is. We vragen hem zijn sleutels hier te laten omdat hij ze anders vergeet (doet ie heel vaak), hij weigert.. Dat gaat zo ver dat hij echt gaat gillen en huilen en weet ik wat.. Later zijn we op plek van bestemming en een paar jongens proberen iets met oude discolichten.. Mn broertje concludeert daaruit dat er een disco komt, vervolgens werken de spullen niet en ruimen ze het weer op. Mn broertje is boos en gaat in een hoekje liggen huilen en mokken.. Hij heeft niet zelf ervaren dat de spullen stuk zijn dus gelooft het niet. Niemand kan hem aanspreken, hij reageert boos. Een ander kindje probeert toch contact met hem te maken, uiteindelijk bijt mn broertje dat kindje in zn hand.

Dat is dan dus 1 dag waarbij er al om de kleinste dingen conflicten zijn.. Zo gaat het telkens door en steeds vaker.

Hij is er van overtuigd dat de lampenkapjes op zijn kamer zonnetjes waren, wat nooit zo is geweest maar dat kunnen we niet bewijzen. Daarom wordt hij boos op ons en gaat minutenlang op de grond liggen huilen, niets wat we zeggen helpt.

Dit zijn allemaal heel kleine dingen, kun je nagaan hoe dat is als er echt iets aan de hand is, dan gaat het helemaal mis..

[b[Em nog klein vraagje, is hij slecht in bijv hoofdrekenen en tafels? of heeft ie moeite met spelling, maar is ie weer goed in bijv engels? Beetje vraagje uit mijn nieuwsgierigheid [/B]

Hij heeft moeite met netjes schrijven en spelling maar met rekenen en tafels juist een enorme voorsprong. Hij is overigens licht hoogbegaafd, slimmer dan gemiddeld dus.. maar dan alleen met cijfers (al las hij wel ook heel snel en leert ook snel talen, zoals engels.. alleen het schrijven is dus lastig). Hij is ook later gaan praten dan gemiddeld en heeft op logopedie gezeten omdat hij heel erg lang onverstaanbaar bleef praten..

lunaria schreef op 18-08-2003 @ 23:39:
hey
ik denk dat ik ook een zus heb die lichtjes autistisch is. Ze gaat ook naar een normale school hoor en zo en heeft gewoon vriendinnen. Ze is drie jaar ouder dan me en ik heb een zusje die anderhalf jaar jonger is dan ik. MIJn zusje kijkt naar me op zegt ik haar voorbeeld ben maar mijn voorbeeld is niet echt ideaal. Elke dag is er een paar keer ruzie bij mij thuis. Op een ochtend werd mijn oudere zus compleet hysterisch omdat het een rond brood was en geen blok (balk-vorm dus). Om een tv-programma wordt er geroepen en geschreeuwd, om de stomste dingen. Ik vind het nog meevallen als ze 'maar' zegt tegen me dat ze me keiveel haat. Ik ben het al gewend, het is mijn hele leven zo. Maar de laatste tijd wordt het ook voor mij te veel. Met mijn ouders heb ik nooit een goeie relatie gehad, dus aan hen heb ik helemaal nix. Mijn zus zat dit jaar op kot op haar hogeschool. In de week was het hier dus heel rustig, een normaal gezinnetje. Maar wanneer ze dan in het weekend naar huis komt breekt de hel weer los. Ze sluit zich dus niet af zoals je broertje, maar uit haar woede vanbinnen door te schreeuwen en ons de hele dag door uit te schelden. Ik weet niet wat ik erger zou vinden, dat ze zich zo afsluit en je niet tot haar door kunt dringen of dat ze de hele dag door schreeuwt. Gelukkig heb ik al 17 maand lang een hele goeie vriend en die zorgt goed voor me als er weer eens een keiharde ruzie geweest is. Als je wilt mag je me gerust toevoegen op msn om erover te praten... Ik denk dat als je broertje autistisch is jij er zelf niet veel aan kunt doen. Je kunt hem misschien tonen dat je er voor hem bent of zow ik weet het niet...

Mn broertje richt gelukkig weinig van zijn woede op mij omdat ik me er weinig mee bemoei. Ik probeer alleen af en toe in te grijpen als mn ouders hem even zat zijn, dan troost ik hem en praat met hem en maak hem aan het lachen. De band tussen hem en mij is op zich dus wel goed, daarom is het zo moeilijk hem zo te zien, ik zou hem zo graag helpen.

Wat jij vertelt klinkt wel heel herkenbaar, maar dan voor een meisje waar ik een tijdje bevriend mee was. Zij had ook een oudere zus en dat was zo vaak ruzie, die sloeg dingen kapot en schreeuwde om de kleinste dingen. Bij haar kwam het door een bepaalde geestelijke achterstand in sociale ontwikkeling, ze was niet echt gehandicapd maar wel 'anders' ofzo. Ze is uiteindelijk uit huis gegaan en onder begeleiding gaan wonen en later bij haar vriend.. Mja, sterkte ermee!

Ik msn eigenlijk nog zelden, dus dat heeft weinig zin.. maar bedankt voor het aanbod

Tulpje6 schreef op 19-08-2003 @ 15:28:
Wat je kunt doen is boeken over autisme/ aan autisme verwante stoornissen bij de bieb halen en kijken wat het meest overeenkomt met wat je broertje aan symptomen/ kenmerken heeft. Dan kun je voor jezelf een idee vormen.

Echt een stempel plakken van wat ie heeft kan alleen een bevoegd iemand doen. Praat er anders eens met je ouders over om hem te laten testen bij het RIAGG ofzo, deze kunnen een diagnose stellen d.m.v tests en vragenlijsten die je ouders in moeten vullen. Een waarschuwing: een diagnose geeft duidelijkheid, begrip, maar ook een stempel. Het wordt vanaf dan niet alleen meer 'je broertje die wat anders is' maar 'mijn broertje met Asperger' bijv. en heeft waarschijnlijk consequenties voor schoolkeuze/ toekomstplanning e.d


Mijn eigen broertje heeft Asperger syndroom. Ik kan je er wel wat over vertellen maar ik denk niet dat ie dat leuk vind want hij zit zelf ook regelmatig op het forum.
Hij zit momenteel in een dagbehandeling (09.00-15.30 +-) op het Leo Kannerhuis in Oosterbeek (bij Arnhem). Daar leren ze hem sociale+communicatieve vaardigheden, zelfredzaamheid e.d
Hoe ouder je broertje wordt, hoe moeilijker het wordt voor hem om zich staande te houden in de maatschappij als hij echt autisme heeft want er wordt dan steeds meer van hem gevraagd.
Als kind heb je nog niet zoveel verantwoordelijkheden maar gaandeweg moet je ineens naar een nieuwe school, vrienden maken, met het andere geslacht conctact maken, zelf je financien uitzoeken, zelf je kamer opruimen, zelf reizen etc. Dat is moeilijker voor deze mensen.

Heel veel succes ermee!! Hoop dat je snel iets meer weet.

Als hij daar al last van heeft is het niet zo erg dat er echt een diagnose gesteld moet worden denk ik.. Hij functioneert sociaal redelijk goed, op school en met vriendjes lukt het hem allemaal wel redelijk. Hij heeft aansporing van de juf nodig om door te werken en is soms wel doelwit van pesterijen maar trekt zich daar gelukkig weinig van aan. Hij heeft zn vaste vriendjes en dat geeft hem houvast waardoor hij zich dan wel normaal gedraagd.

Toch bedankt

[mathfreak]

Tulpje6 schreef op 21-08-2003 @ 14:13:
Nee, bij mijn broertje is de diagnose Asperger gesteld, dat weet ik heel zeker. Toen deze diagnose nog niet was gesteld dacht men eerst wel aan PDD-nos ja.

Hij heeft dus hetzelfde als ik, begrijp ik. In mijn topic over het syndroom van Asperger vertelde hij dat hij in eerste instantie de diagnose PDD-NOS had gekregen, maar dat hij zelf meer aan het syndroom van Asperger dacht, maar ik begrijp dat er wat dat betreft eindelijk duidelijkheid is. Bedankt voor je toelichting.

Tulpje6 schreef op 21-08-2003 @ 14:13:
Bedenk wel dat autisme/ autistische stoornissen zich nooit bij iedereen hetzelfde uit. 2 Aspergers kunnen totaal verschillend zijn, ze hebben bijv. meer of mindere symptomen, de symptomen uitten zich anders etc.

Dat is me bekend. Ik heb in het dagelijks leven nog niet zoveel contacten met andere mensen met het syndroom van Asperger gehad, maar ik twijfel er zelf niet aan dat er naast overeenkomsten ook degelijk verschillen aanwezig zullen zijn.