Verhaal (mening gevraagd!)

[Marilyn]

"..................................................... Ik zat in een bar met een stel vrienden, genietend van het legaal zuipen. ‘Vrienden’ noem ik ze, maar eigenlijk waren ze alleen maar de jongens waarmee ik uitging en anders nooit sprak. Ik zeg het maar meteen: Ik was ladderzat. Ik kon nauwelijks nog normaal overeind blijven zitten. Langzaam zakte ik verder en verder van mijn kruk af en één van de jongens moest me elke keer weer overeind trekken, anders zou ik er gewoon vanaf gijden.
Iedereen lachtte me natuurlijk uit. Ze wisten allemaal dat ik niet tegen drank kon, vooral niet tegen het sterkere spul en goten met opzet het meest afschuwelijk sterke vergif bij me naar binnen.
Ik vond het prachtig allemaal. Dat was de sul in mij, natuurlijk. Ik voelde me heel ontspannen en alles, geheel op mijn gemak. Ik lulde een beetje met oude Greta, een aardige barvrouw van in de zestig. Leuk mens was dat. Ze zag er vreselijk uit, niet zoals normale mensen van zestig, maar als iemand van tachtig, ofzo, gigantisch verkreukeld. Daarbij had ze nog zo’n verschrikkelijke schorre stem, ze rookte al vanaf haar tiende anderhalf pakje sigaretten per dag. Nee, mooi was ze nooit geweest, maar sympathiek was ze zeker. Ze was getrouwd. Ze was getrouwd met een zak van een vent, hij gaf haar geregeld een ram te zien aan haar gezicht, waar altijd wel iets mis mee was.
Een blauw oog, of een dikke lip. Hij beheerde de tent al jaren, die kerel van haar. Hij moest iets van zeventig geweest zijn, ofzo. Hij was trouwens zelden in de zaak, maar als hij er was, dan liet hij het weten. Meestal was hij dan verschrikkelijk dronken en schreeuwde naar iedereen. Vooral naar Greta. Arme Greta.
Toen ik met mijn zatte kop met Greta aan het praten was, kwam hij opeens binnen. Die oude zak.
Dronken, natuurlijk. En schreeuwen dat hij deed, als een marktkoopman. Hij strompelde direct op Greta af..............................."

".................................................Terwijl hij dat zei gaf hij haar een kaakstoot van hier tot Tokio. Ze viel achterover en kwam met een bons op de vloer terecht. Je weet wat er gebeurd met mensen van in de zestig die nooit goed voor hun lichaam hebben gezorgd als ze hard vallen.
Die breken in duizend stukjes. Zo ook bij arme Greta. Ze brak haar heup en haar kaak lag daarbij ook nog in de kreukels.
Zelfs toen Greta kermend op de vloer lag durfde niemand haar te hulp te schieten. Iedereen was doodbang voor Henk, die nog steeds dreigend met zijn vuisten naast haar stond.
Ik zat nog steeds aan de bar, dronken en totaal in de war. Ik kon het niet langer aanzien dat die lieve oude vrouw op de grond lag te kreperen en schoot overeind. Dat is nog een aardige opgave ook als je iets teveel op hebt. Het voelde alsof mijn hoofd elk moment van mijn romp af kon rollen en ik sloot snel mijn ogen. Toen ik iets stabiler op mijn benen stond opende ik ze weer. Ik keek recht in de bloeddoorlopen ogen van die oude lijer. Ik schrok me werkelijk dood en als reflex balde ik mijn vuisten. Hij zag het. Shit ja, hij zag het en direct gaf hij me een gigantische klap op mijn oog.
Ik dacht even dat ik vloog. Ik vloog over een weide met prachtige blauwe bloemen. Het gevoel duurde maar even. Toen die vreselijke pijn alsof mijn oog mijn kop in geslagen was. Ik zakte in elkaar en kwam niet meer overeind. Ik bleef gewoon liggen, hoorde en zag niets meer.
Voor mijn gevoel lag ik daar wel een uur, maar later vertelde iemand mij dat ik niet langer dan drie minuten knock out was. Toen gooide iemand een emmer water over me heen. Dat ijswater om de witte wijn koel te houden. Iemand hielp me overeind en zette me op een stoel.
Na een tijdje begon alles weer tot me door te dringen. Ik hoorde een zieke auto en zag hoe arme Greta weggedragen werd door twee broeders van het ziekenhuis..................."

Een gedeelte van het eerste hoofdstuk van het boek dat ik aan het schrijven ben. Zou graag willen horen wat jullie ervan vinden!

[PV]

Ik vind het nog niet echt een verhaal.. dat komt waarschijnlijk doordat dit natuurlijk nog maar een klein stukje is. Maar ik zie er nu nog geen structuur in zegmaar, eerst een stukje over die vrienden en daarna over Greta. Dit stukje snap ik trouwens niet zo:

".................................................Terwijl hij dat zei

Terwijl hij wat zei? Of staan die puntjes voor scheldwoorden?

Maargoed, misschien dat het verderop interessanter wordt en iets meer samenhangend.

PS. Vat dit niet te serieus op, misschien vinden anderen dat ik totaal ongelijk heb

[Marilyn]

PV schreef:
Ik vind het nog niet echt een verhaal.. dat komt waarschijnlijk doordat dit natuurlijk nog maar een klein stukje is. Maar ik zie er nu nog geen structuur in zegmaar, eerst een stukje over die vrienden en daarna over Greta. Dit stukje snap ik trouwens niet zo:

".................................................Terwijl hij dat zei

Terwijl hij wat zei? Of staan die puntjes voor scheldwoorden?

Maargoed, misschien dat het verderop interessanter wordt en iets meer samenhangend.

PS. Vat dit niet te serieus op, misschien vinden anderen dat ik totaal ongelijk heb

Ik heb stukken weggelaten omdat het anders te lang werd, het gaat me eigenlijk om wat men van de schrijfstijl vind (al gaat het natuurlijk zeker ook om het verhaal, maar daarbij is het onmogelijk een goed oordeel te geven aangezien het boek zelf niet gelezen is). De puntjes staan dus voor weggelaten tekst, niet voor iets anders.
Bedankt trouwens voor je reactie, opbouwende kritiek is altijd goed (en gevraagd!), hoor!

[Aurora]

Je schrijft echt heel leuk!! Echt heel tov om te lezen!! Ga zo door zou ik zeggen

[stroopwafel]

die schrijfstijl is wel goed vin ik..

[metzondernix]

Maak er alstjeblieft zo snel mogenlijk een boek van! Ik ben de eerste die 't koopt. Laat je me de titel weten? Dit is geweldig, hoewel ik nog nooit dronken ben geweest kan ik me prezies voorstellen hoe dit allemaal moet voelen... pijnlijk. Au. Het doet een beetje pijn om dit te lezen.

[Marilyn]

Bedankt voor de reacties! Hier nog een stuk:

"Ik hoorde een zieke auto en zag hoe arme Greta weggedragen werd door twee broeders van het ziekenhuis. Er was nog een derde.
Hij vroeg aan de persoon die me overeind had geholpen en op een stoel had gezegd of ik nog ergens mee geholpen moest worden. “Nee, hoor. Het is niet zo ernstig. Even wat ijs op dat oog van hem en het komt wel goed. Bedankt.”
Het was een vrouwenstem. Een vróuw had me moeten helpen! Pfffff, ik schaamde dood.
Ik, een klein jochie en zo dronken als een tor, die na één simpele stoot al meteen knock out was.
Die mooie meid moest wel dénken! Ik schatte haar twee jaar ouder, achttien ofzo.
Maar goed. Ik kreeg van iemand een blok ijs in een theedoek gewikkeld en hield het tegen mijn oog aan. Ik keek weer opzij. Ze lachtte.
“Nou, gaat het weer een beetje?” Vroeg ze.
“Ja hoor, het gaat. Nog bedankt trouwens.” Antwoordde ik zo koel mogelijk.
Ze glimlachtte weer. “Oh, dat is okay. Vanzelfsprekend, toch? Je was wel dapper, hoor. Al had je beter niets kunnen doen!”
“Tja...Ik moet zeggen, ik bén wel eens slimmer geweest, ja!” Ik kon er niets aan doen, maar ik grijnsde. Ze vond me dapper, yes!
“Misschien was je succesvoller geweest als je wat minder gezopen had....” Jezus, lachtte ze altíjd, ofzo?
“Ach....Waar is die teringlijer eigenlijk?” Vroeg ik.
“Die is meteen verdwenen nadat hij je geslagen had. Er is nog naar hem gezocht, maar hij is niet gevonden, jammergenoeg! Die vent verdient levenslang! Wie slaat zijn bloedeigen vrouw, nou?”
Nee, nu lachtte ze niet meer. Ze zuchtte. “Mannen....!”
“Nou zeg, we zijn niet allemaal zo!” Ik deed alsof ik beledigd was.
“Dat is waar, jíj bent een held!” Zei ze grijnzend en de ironie dróóp er werkelijk af.
Ik gromde wat. Mijn oog deed nog steeds verrekte pijn, maar daar dacht ik niet aan. Ik hoopte alleen maar dat het er allemaal niet zo beroerd uitzag. Ik voelde de blikken van de overblijvers in het café prikken. “Excuseer me, ik ga even naar het toilet.”
Ik waggelde naar de wc toe, hopende dat er een spiegel hing. Natuurlijk hing er geen spiegel.
Wanneer heb ík nou geluk? Wat een rottent was het ook. Er was nog een kans dat er bij de dames wél een spiegel hing. Met een rooie kop glipte ik de damesplee in. Ja hoor, díe wel. Ik gromde weer en haalde de ijsklont van mijn oog af. Godzijdank, het viel mee. Het was een beetje dik, okay, maar voor de rest niet blauw en groen, ofzo.
Ik moet zeggen, ik ben niet eens zo ijdel, hoor. Ik kan er alleen niet tegen als er écht iets aan mijn gezicht mankeert. In ieder geval, ik dronk snel een liter water in de hoop dat die lichtheid in mijn hoofd verdween. Er is niets vervelenders dan dát, zo’n licht hoofd hebben zodat je het gevoel hebt dat hij weg zou kunnen vliegen. Bah, nooit meer dronken, dacht ik......"

Reacties blijven gewenst!

[stroopwafel]

zelfde idee..

[Marilyn]

"Ik schoof weer aan naast het meisje. Ik wist nog niet eens hoe ze heette.
“Hé, hoe heet je eigenlijk?” Mijn god wat was ik weer charmant.
“Doortje is de naam. En u, meneer de held?” Ze glimlachtte. Wat een prachtige vrouw, dacht ik nog. “Alexander, zeg maar Alex.” Antwoordde ik en ik probeerde op mijn best terug te glimlachen. Het kwam er weer uit als een mislukte grijns. Ik ben ook niet zo geweldig als ik met vrouwen ben.
Ze maken me nerveus en dan mislukt alles. Toen ik voor het eerst alleen met een meisje uitging, ik was smoorverliefd op haar, gooide ik mijn cola over haar heen, kluns dat ik ben. Ze was niet eens boos, maar ik bleef me de verdere avond verontschuldigen. Aan het eind van de avond kreeg ik te horen dat ik ‘schattig en lief’ was. Je weet, jongens willen nooit schattig en lief zijn, maar stoer enzo....De liefde was in ieder geval niet wederzijds, ze wou ‘vrienden’ zijn. Niets van gekomen, trouwens. Ik kan niet met een meid ‘vrienden’ zijn als ik gek op haar ben, onmogelijk.
Doortje vond ik direct zo geweldig dat ik dichtklapte. Ik wist niets en dan ook helemaal níets te zeggen. Gelukkig was zij wél spraakzaam.
“Waar zijn eigenlijk je vrienden? Ik dacht dat je hier niet alleen heen gekomen was.”
Jezus ze had gelijk, waar waren de jongens? Ik had helemaal niet meer aan hen gedacht. Het maakte me ook niet uit. “Geen idee, die zijn het vast ergens anders onveilig aan het maken.”
“Vind je het niet een beetje vreemd dat ze zonder het tegen jou te zeggen zomaar weg zijn gegaan?”
Vroeg ze geïnteresseerd.
“Neuh..” Antwoordde ik nonchalant. “Zo zijn ze nou eenmaal...”
“Leuke vrienden dan!” Ze keek een beetje boos.
Ik had geen zin om helemaal uit te leggen dat het niet echt vrienden waren, maar gewoon mijn hang-out clubje, dus ik antwoordde inhoudsloos dat ze wel meevielen.
“Oh...” Zei ze en ik werd opeens vreselijk bang dat ze me niet meer interessant genoeg zou vinden om mee te praten. Uit wanhoop stelde ik de stomste vraag die een jongen maar kan stellen als hij probeert kans te maken. “Heb jij geen vriend, ofzo?”
Het duurde even voor ze antwoordde. Ze zag er opeens verdrietig uit. “Nee, daar doe ik maar even niet meer aan..” Ze zuchtte hard. Nu wist ik helemaal niets meer te zeggen. Shit, wat voelde ik me ongemakkelijk.
“Zullen we even naar buiten gaan? Ik heb frisse lucht nodig.” Ze stond al op.
“Ja, is goed, ik ook.” Opgelucht stond ik ook op. Ze wou met me naar buiten! Wat dát ook mocht zeggen, het klonk goed.
Buiten was het steenkoud. Ze ging tegen de muur van het café aan staan en voelde met haar handen in haar jaszakken. Ze haalde een pakje sigaretten tevoorschijn en hield het mij voor. “Ook één?”
“Uhm..Ik rook niet, dank je.” Antwoordde ik sterk, als ik niet zo bang was geweest een flater te slaan had ik tegen al mijn principes in er gewoon ook één opgestoken.
“Gezonde man!” Lachtte ze.
“Heel gezond! Alleen psychisch niet helemaal in orde..!” Lachtte ik terug.
“Gelukkig maar, ik ook niet!” We lachtten allebei om niets. Er is niets leukers dan lachen om niets met het meisje van je dromen.
Ik keek geboeid naar haar toen ze haar sigaret opstak. Ze zag het en glimlachtte ongemakkelijk.
“Hoe oud ben je eigenlijk?”
“Zestien jaren oud. En jij?” Ik ging naast haar tegen de muur staan.
“Een jaar ouder.” Antwoordde ze kort. “Gisteren net geworden.”
Mijn hart sloeg over. “Ik ook!” Dit moet iets betekenen, dacht ik opgewonden. “Wat een toeval!”
“Bijzonder...” Zei ze alleen maar en ze sloot haar ogen even....."

[flurry]

cool! schrijf verder!

[stroopwafel]

we want more

[Marilyn]

“Bijzonder...” Zei ze alleen maar en ze sloot haar ogen even. “Kom, we gaan.”
“Waarheen?” Vroeg ik verbaasd.
“Nergens heen, kom nou maar!” Ze pakte mijn hand en trok me mee.
Nergens heen. Flitsend antwoord. “Waar is dat, dat ‘nergens heen’?” Ik grijnsde.
Ze lachtte niet terug. “You’ll see.”
Ze hield nog steeds mijn hand vast en in een razend tempo liepen we naar nergens heen.


We liepen een hele tijd. Naar de rand van het dorp, merkte ik. Ze zei niets, dus ik hield mijn mond ook maar. We begonnen langzamer te lopen en ik keek om me heen. Oude huizen van oude mensen.
Ik kwam hier nooit. Ik keek naar Doortje. Haar lichte huid glansde in het maanlicht. Ze was prachtig, écht prachtig. Ze merkte dat ik naar haar keek. Zulk soort meisjes merken álles.
Ze glimlachtte naar me. “We gaan naar mijn huis. Ik woon daar zo ongeveer alleen. Af en toe logeert wel eens een vriend bij me.”
“O..” Ik vroeg me af waarom een bijna wildvreem meisje mij zomaar mee naar huis zou nemen. Ik durfde het niet te vragen, daarbij vond ik het prima. Ik vroeg me af wat we zouden doen daar.
Wat zijn de plannen als je midden in de nacht iemand mee naar huis neemt? Ik grijnsde mijn beroemde grijns. Ik doel nergens op hoor, trouwens! Ik ben een behoorlijke jongen.
Net toen ik vond dat we wel weer genoeg gelopen hadden stond ze stil. “Hier woon ik.”
Het was vreselijk oud huis, maar wel een mooie. De bakstenen waren mooi verkleurt en aan de zijkant van het huis bedekte een prachtige klimop de muur. De tuin was goed verzorgt, ze hield duidelijk van rozen. Rode rozen. In het huis hing de zachte, zwoele geur van wierook.
De muren waren donkerrood beschilderd en er hingen wonderlijke schilderijen. Één schilderij trok nog het meest mijn aandacht. Het was een naakte vrouw, of meer een meisje, die je met donkere, glanzende ogen aankeek. Een mysterieuze blik, net als die van Doortje. Ik wierp snel een blik op haar, ze was in de keuken wat aan het inschenken en tot mijn verbijstering zag ik de gelijkenis tussen het meisje op het schilderij en Doortje. Het wás Doortje.
Toen ze de huiskamer weer in kwam zag ze waar ik naar keek. “Dat schilderij heeft een vriend van me gemaakt, twee jaar geleden.”
“Goh...” Zei ik. Het was trouwens geen vunzig schilderij, ze bedekte haar borsten met haar éne arm en haar onderlichaam met de andere. Ondanks al het bloot was het haar blík die je vasthield. Een doordringende, nieuwsgierige blik.
Snel maakte ik een compliment over de schilderkunst. “Wat knap, zeg. Hij zal wel bekend zijn!”
“Ja, veel mensen kenden hem. Niet alleen om zijn talent, maar ook om zijn fantastische persoonlijkheid. Hij was één van de liefste mensen die ik ken.”
Ze sprak in de verledentijd. “Is...eh...Is hij er niet meer?” Vroeg ik onzeker.
“Hij is dood, ja. Vorig jaar is hij gestorven.” Haar stem klonk bitter.

[Luca]

ja ik vind het zeer mooi

je hebt zelf zeker zoiets meegemaakt of ergens iets gehoord ofzo
of scheijf je altijd
ik ben gek op lezen en literatuur
maar ik schrijf zelf ook maar dat is niet zoheel goed als dit

complimenten

schrijf door

[Marilyn]

Luca schreef:
ja ik vind het zeer mooi

je hebt zelf zeker zoiets meegemaakt of ergens iets gehoord ofzo
of scheijf je altijd
ik ben gek op lezen en literatuur
maar ik schrijf zelf ook maar dat is niet zoheel goed als dit

complimenten

schrijf door

Bedankt! (werkt erg motiverend )
Dit heb ik trouwens niet zelf meegemaakt, ik schrijf gewoon graag en heel vaak.


[Dit bericht is aangepast door Marilyn (27-08-2001).]