Contact + aanrakingen

[Jalissa]

Weer twee dingen waarvan ik me afvraag 'hoe het kan'...

Ik heb het gevoel dat ik geen contact krijg met mensen, geen echt contact in ieder geval. Er zijn best mensen waar ik mee omga, maar het is niet meer dan dat. Als ik naar anderen kijk, zij hebben echt contact met anderen, gaan op een heel andere manier met elkaar om, enz.

En qua lichamelijke aanrakingen, als iemand mij aanraakt, dan raak ik daarvan in de war, helemaal wanneer het goed bedoeld is.

Ik voelde me gister in bed zo verschrikkelijk alleen... Ik wist dat als ik bv. stop met school en sport, mensen me meteen zullen vergeten. Ik doe er niet toe, ik beteken niks voor de meeste mensen, ze zullen me niet missen. Ik kan het niet goed uitleggen (het voelt anders dan alleen dat), maar het voelt niet fijn. (Ik wilde en wil eigenlijk ook geen mensen meer zien, maar dat kan niet natuurlijk...)

Iemand die dit herkent en die een idee heeft hoe dit kan komen?
En/of hoe ik het kan veranderen?

[Fade of Light]

JE hebt alleen oppervlakkig contact met anderen? Dat is niet echt erg, imo. In je leven heb je meer oppervlakkig contact met anderen dan diepgaand. Meestal ga je echt inleven met de ander als je elkaar erg goed leert kennen, bij elkaar past en goede vrienden met elkaar wordt.

En persoonlijk zou ik de breezerchickies die denken dat ze zo'n goed contact met elkaar hebben, maar niet als voorbeeld "goed contact" nemen. Bij de eerste de beste woordenwisseling over een kledingsstuk, nagellak of jongen hebben ze grote ruzie. (als je goed contact hebt met iemand maak je imo niet zo snel ruzie over kleine zaken).

Als je het wilt oplossen, zou ik iig NIET mensen gaan ontlopen. Geen contact betekent ook geen echt contact. En elk echt contact begint met oppervlakkig contact.

[Miracle]

Jalissa schreef op 08-02-2004 @ 10:00:
Weer twee dingen waarvan ik me afvraag 'hoe het kan'...

Ik heb het gevoel dat ik geen contact krijg met mensen, geen echt contact in ieder geval. Er zijn best mensen waar ik mee omga, maar het is niet meer dan dat. Als ik naar anderen kijk, zij hebben echt contact met anderen, gaan op een heel andere manier met elkaar om, enz.

Ik herken wel wat in je verhaal. Ik snap wat je bedoeld met je onbelangrijk voelen. Als je kijkt naar anderen, hoe die met elkaar omgaan is dat niet objectief. Het is nou eenmaal zo dat het gras bij de buren altijd groener lijkt, misschien is dat nu ook het geval?
Misschien vinden andere mensen een bepaalde relatie die jij met iemand hebt wel heel bijzonder. Daar kom je pas achter als je (meer) contact legt met anderen. Daarom lijkt het me ook niet verkeerd om er met anderen over te praten. Misschien denken zij wel heel anders over jou dan jij denkt!

En qua lichamelijke aanrakingen, als iemand mij aanraakt, dan raak ik daarvan in de war, helemaal wanneer het goed bedoeld is.

Raak je van élke lichamelijke aanraking in de war? Of kun je het van bepaalde mensen wél hebben?

Ik voelde me gister in bed zo verschrikkelijk alleen... Ik wist dat als ik bv. stop met school en sport, mensen me meteen zullen vergeten. Ik doe er niet toe, ik beteken niks voor de meeste mensen, ze zullen me niet missen. Ik kan het niet goed uitleggen (het voelt anders dan alleen dat), maar het voelt niet fijn.

Hier kun je wel wat aan doen. Probeer je op school en bij sport belangrijk te maken. Erg moeilijk en je moet er wel voor vechten misschien, maar hopelijk krijg je daarna meer het gevoel dat je iets waard bent.
Misschien kun je wel iets anders bedenken waar ze je wél zullen missen? Probeer dan voor datgene te leven.

(Ik wilde en wil eigenlijk ook geen mensen meer zien, maar dat kan niet natuurlijk...)

Waarom niet? En sins wanneer wil je liever niemand zien?
Ik weet niet of je thuis woont of alleen, maar als je alleen woont is het misschien beter om daar iets in te veranderen omdat je dan nog meer alleen bent.


sorry dat alles zo door elkaar staat, ik hoop dat je er wat aan hebt.

[Jalissa]

dreen schreef op 08-02-2004 @ 10:41:
Ik herken wel wat in je verhaal. Ik snap wat je bedoeld met je onbelangrijk voelen. Als je kijkt naar anderen, hoe die met elkaar omgaan is dat niet objectief. Het is nou eenmaal zo dat het gras bij de buren altijd groener lijkt, misschien is dat nu ook het geval?
Misschien vinden andere mensen een bepaalde relatie die jij met iemand hebt wel heel bijzonder. Daar kom je pas achter als je (meer) contact legt met anderen. Daarom lijkt het me ook niet verkeerd om er met anderen over te praten. Misschien denken zij wel heel anders over jou dan jij denkt!

Het is geen kwestie van dat het gras aan de overkant altijd groener is. Volgens mij dan in ieder geval. Er met mensen over praten is niet echt een oplossing...

Raak je van élke lichamelijke aanraking in de war? Of kun je het van bepaalde mensen wél hebben?

Ik kan het van één iemand meestal wel hebben (m'n vriend).

Hier kun je wel wat aan doen. Probeer je op school en bij sport belangrijk te maken. Erg moeilijk en je moet er wel voor vechten misschien, maar hopelijk krijg je daarna meer het gevoel dat je iets waard bent.
Misschien kun je wel iets anders bedenken waar ze je wél zullen missen? Probeer dan voor datgene te leven.

Het klinkt misschien zielig, maar ik vecht al m'n hele leven en het heeft nog nooit zin gehad...bovendien word ik er erg moe van. Ik kan me niet belangrijk maken, want ik ben het niet...bij sport in ieder geval, ik ben bijvoorbeeld niet super goed, ze kunnen het dus ook wel zonder mij. De meeste mensen zullen mij niet missen, mijn vriend en ouders natuurlijk wel.

Waarom niet? En sins wanneer wil je liever niemand zien?

Sinds altijd en soms meer dan andere momenten.

Ik weet niet of je thuis woont of alleen, maar als je alleen woont is het misschien beter om daar iets in te veranderen omdat je dan nog meer alleen bent.

Ik woon niet alleen, daar zou ik inderdaad niet tegen kunnen.

sorry dat alles zo door elkaar staat, ik hoop dat je er wat aan hebt.

Dank je wel voor je reactie. Fade of Light ook.

Aan Fade of Light: Het is vaak niet eens oppervlakkig contact. Ik praat met/tegen anderen, maar het is vaak niet echt contact, wat ik heb. Echt contact heb ik af en toe maar met één iemand.

Ik ontloop mensen ook niet, ik zie zelf ook wel dat dat geen oplossing is. Ik zou ze wel graag wíllen ontlopen, maar daar geef ik dus geen gehoor aan.

[Quiana]

Kan de gedachte dat je er niet toe doet, mensen je niet zullen missen en je niks betekent voor de meeste komen door vervelende dingen uit het verleden? (pesten bijv?)

Echt een oplossing weet ik niet... Maar ik denk dat dit iets
is waarbij de manier waarop je denkt heel veel invloed heeft...

Hmm. Hoe vaker ik lees, hoe meer je me aan iemand doet denken.

[phensicske]

Je lijkt de mensen wel weg te duwen, zou je denken.
Misschien zien anderen wel dat je je wat raar gedraagt wanneer ze je aanraken en schrikt dit hen af.

Ik had er (nog altijd soms) ook heel wat moeite mee dat mensen me aanraakten. Ik voelde me dan heel ongemakkelijk en wist met mezelf geen blijf. Ik begreep gewoon niet waarom iemand per se aan me moest komen. Het gebeurde ook wel (ja zelfs van mijn eigen ouders/zussen) dat ik ze gewoon wegduwde of van me afschudde, terwijl ik dan bijvoorbeeld de dag ervoor wel een knuffel of zo wou geven.

Mijn moeder zegt dat dit reeds is van als ik nog peuter was, dus ik zal wel zo'n type mens zijn. Ik dacht persoonlijk dat het was doordat ik in het lager met een meisje overeenkwam die het niet hoog op had met aanrakingen en me ook altijd afstootte als ik haar per ongeluk (of zelfs met bedoeling een arm geven of zo) aanraakte.

Ben je het van thuis uit gewend elkaar aan te raken? Het is niet dat je het niet wilt, want van je vriend kan je het wel hebben.
Je zegt dat je niet echt uitblinkt in sport (die sport waar je inzit) en dat je je daarmee dus niet kunt belangrijk maken. Wie zegt er dat je per se op dit gebied je belangrijk moet maken? Misschien blink jij wel uit in grapjes maken of zo?

Ik was ook van geen belang in de klas, vooral vorig jaar niet. Ik trok me meer en meer terug, zodat ik minder en minder opviel. Steeds minder mensen spraken me aan, doordat ik dan ook de laat-me-met-rust-houding aannam.

Nu ben ik daarin veranderd. Ik ben echt een slechte moppentapper en sla altijd de volgorde van een grap door elkaar. Maar zo een gevatte opmerking maken, kan ik blijkbaar wel, zonder dat ik dit besef. En daardoor is mijn populariteit wel wat gestegen. Ik ben ook niet bang om de zwakkeren te verdedigen tegenover de leerkrachten die naar mijn inziens veel te vlug over de leerstof gaan, en dit wordt ook wel geappreciëerd.

Ik bedoel, dit zijn kleine dingen, maar toch zijn ze van belang voor enkelen en zo wordt ik ook een stukje belangrijker en voel me dan ook wat meer waard.

Zoek ook eens zo'n kleine dingen bij jezelf?

[Tulpje6]

Over dat aanraken:
Ik heb thuis een boek over karmische astrologie ('de noordelijke maansknoop, de boodschap van gene zijde' door bastiaan van wingerden) en daar staat in dat als je mercurius retrograde hebt staan je niet zo van aanrakingen houdt.
Dit komt dan omdat je niet goed geaard bent in de stof en aanrakingen je teveel in het hier en nu brengen e.d.

Als je mercurius retrograde hebt staan dan ben je een geweigerde incarnatie: je had helemaal geen zin om weer terug op aarde te komen, maar je moest wel van boven.
Gevolg is dat je je eenmaal op aarde nog een poos verzet door niet helemaal goed in de stof (je lichaam) te zitten.

[Wiltine]

heey

Ik herken mezelf een beetje in jouw verhaal. Ik voel me ook vaak alleen. Ik heb niet echt vriendinnen in mijn klas, en ook door docenten wordt ik niet echt opgemerkt. Ik denk ook wel eens, als ik zou verdwijnen, zou niemand dat opmerken. Maar dat is natuurlijk niet waar.
Ik vind het best naar dat ik geen vriendinnen heb in m'n klas, want met tussenuren enzo ben je dan best alleen. Gelukkig heb ik nog 3 andere vriendinnen waar ik wel goed mee overweg kan. Jij hebt toch een vriend? Je moet het gewoon eens vertellen dat je je vaak zo eenzaam voelt. Hij zal je best willen helpen, als hij echt om je geeft.
Echt tips heb ik niet, Stel je open voor mensen, en ga d'r voor!!

XxxX Wiltine

Ik weet niet zeker of ik je goed begrijp maar als dat wel het geval is dan is het precies hetzelfde probleem waarmee ik jaren geworsteld heb.

Ik voelde me jarenlang vreselijk eenzaam en tegelijkertijd wilde ik niet aangeraakt worden en te veel aandacht krijgen. Het was dus zo dat ik in een bunker zat en maar heel weinig van mezelf liet zien. Ik zag alle mensen als een enorme grote boze wereld om me heen en zag ook alles om mij heen afspelen. Ik durfde ook niet uit mijn bunker te komen totdat ik erachter kwam dat ik dat zo ontzettend graag wilde. Ik snakte naar contact, aanrakingen, gewoon een praatje maken en vrienden.

Maar daar had je het probleem weer dat ik schrok en zelf agressief raakte als iemand te dicht in de buurt kwam. Ik ging letterlijk van me af slaan als iemand me even aanraakte(in het begin zelfs bij mn vriend...) En dat gewoon uit angst, ik bedoelde het niet verkeerd. Die mensen zag ik dus met een hele verre afstand terwijl ik ze zo dichtbij wilde hebben. Maar ik had een soort aura om me heen en als mensen binnen die kring kwamen dan ging het mis.

Het werd zo erg dat ik in een depressie raakte en me zo eenzaam voelde dat het van mij allemaal niet meer hoefde.

Toen leerde ik iemand kennen en hij zag meteen het probleem bij mij. Het zo graag willen hebben van contact maar tegelijk niet durven. Angst is dan ook het belangrijkste thema hierbij (bij mij dus, en misschien ook bij jou). Als je je eenmaal over de angst heen zet dan heb je opeens zoveel meer contact. Liefde is een ander thema: stuur liefde naar iedereen om je heen, zelfs naar de mensen die je niet mag. Liefde is eenrichtingsverkeer wat dat betreft. Sinds ik liefde stuur gaat het zoveel beter met me dat ik geen last meer heb van angst en opeens volop praat met mensen...

De persoon die dit bij mij constateerde ging op een gegeven moment met mij naar het strand. We gingen zitten op het zand en keken naar de zee terwijl we lekker zaten te praten. Toen heb ik letterlijk contact met hem gemaakt: hij hield me vast en ging achter me zitten. Ik voelde zoveel contact, dat gevoel kende ik niet. Ik heb er ook een paar uur zitten huilen.

En nu ik weet hoe dat voelt, voel ik geen afstand meer tussen mij en anderen.


Wat ik ook bij jou herken is een lichte of zwaardere vorm van een minderwaardigheidscomplex. Jij schrijf dat je niets meer bent als je geen sport en school meer doet. Breng daar dan eens verandering in. Want jij bent ook zeker iets waard. Jij bent er niet om zomaar even vergeten te worden...

[carolyne]

Hej Jalissa,

Ja ik herken het wel een beetje. GHet kan met een aantal dingen te maken hebben.
Misschien ben je heel erg gesloten, dat je mensen niet echt toelaat tot jouw leven. Je vertelt weinig over jezelf en schaamt je snel voor dingen. Je praat alleen over oppervlakkige dingen met mensen en over de echte diepgaande dingen waar goede vrienden overpraten heb je het niet, uit angst of omdat je er gewoon niet aandenkt. Mensen die dat wel doen hebben dan inderdaad een beter band ja. Als dit het geval is bij jou probeer meer opener te worden, probeer langsamerhand meer over jezelf te vertellen en blijf gewoon veel contact houden met je vrienden. Doe veel leuke dignen, dan zullen je vrienden jou zeker neit vergeten!

Het kan ook komen dat je heel erg onzeker bent over jezelf en over je lichaam. Je vind het eng als mensen je aanraken en weet neit zo goed hoe je je moet gedragen omdatj e bang bent dat je iets fout doet. Probeer aan je zelfvertrouwen te werken en ook hier veel leuke dingen doen!!

Er zijn waarschijnlijk nog wel meer oorzaken maar dit zijn nu ff de enige 2 die ik kan bedenken

[phensicske]

Tulpje6 schreef op 10-02-2004 @ 17:25:
...Dit komt dan omdat je niet goed geaard bent in de stof en aanrakingen je teveel in het hier en nu brengen e.d.

...ben je een geweigerde incarnatie: je had helemaal geen zin om weer terug op aarde te komen, maar je moest wel van boven.
...

Sorry, ik geloof wel een beetje in zo'n kosmische zaken (of hoe noem je dat? ), maar dit gaat me wat te ver.
Nu verleg je het probleem door het op een slechte geest of zo te steken, terwijl het gewoon onder ogen dient gezien te worden dat het een innerlijk conflict is.

[phensicske]

bugge schreef op 11-02-2004 @ 18:15:
Ik weet niet zeker of ik je goed begrijp maar als dat wel het geval is dan is het precies hetzelfde probleem waarmee ik jaren geworsteld heb...

Mooi omgeschreven en ik denk dat er veel waarheid in je verhaal zit.

Jalissa schreef op 08-02-2004 @ 10:00:
Weer twee dingen waarvan ik me afvraag 'hoe het kan'...

Ik heb het gevoel dat ik geen contact krijg met mensen, geen echt contact in ieder geval. Er zijn best mensen waar ik mee omga, maar het is niet meer dan dat. Als ik naar anderen kijk, zij hebben echt contact met anderen, gaan op een heel andere manier met elkaar om, enz.

En qua lichamelijke aanrakingen, als iemand mij aanraakt, dan raak ik daarvan in de war, helemaal wanneer het goed bedoeld is.

Ik voelde me gister in bed zo verschrikkelijk alleen... Ik wist dat als ik bv. stop met school en sport, mensen me meteen zullen vergeten. Ik doe er niet toe, ik beteken niks voor de meeste mensen, ze zullen me niet missen. Ik kan het niet goed uitleggen (het voelt anders dan alleen dat), maar het voelt niet fijn. (Ik wilde en wil eigenlijk ook geen mensen meer zien, maar dat kan niet natuurlijk...)

Iemand die dit herkent en die een idee heeft hoe dit kan komen?
En/of hoe ik het kan veranderen?

Ik weet precies wat je bedoelt. Als mensen mij aanraken word ik gek ik weet niet hoe het komt.

[Jalissa]

Heb ik net een hele lange post getypt, een reactie op ieders post, ben ik uitgelogd.

Nog even in het kort dan maar. Allereerst allemaal bedankt voor jullie posts, ik heb er best veel aan. Vooral carolyne's post was heel herkenbaar, er zullen idd nog meer oorzaken zijn. Ook in de posts van bugge en phensicske herken ik wel dingen (gedeeltelijk, sommige dingen kloppen voor mij totaal niet, andere dingen wel)...de laatste zin van bugge's deed me veel, dank je wel. Ik heb wel contact met mensen, ik praat met mensen, er zijn best dingen die ik kan (ik behoor bij de meeste dingen tot de middenmoot, kan niks echt goed), maar ik heb geen echt contact met ze. Voor wat Tulpje6 ben ik veel te nuchter, vrees ik. Wat pesten betreft, ik ben inderdaad vrij veel gepest, zal ook wel een oorzaak zijn. Mijn vriend weet dat ik me vaak eenzaam voel en hij wil me inderdaad wel helpen...maar dat kan hij niet echt. Wel gedeeltelijk natuurlijk (ik ben ook absoluut niet helemaal alleen), maar niet voldoende.