*Een kort gedeelte uit een verhaal dat ik anderhalve week geleden heb geschreven,gaat over mijn huidige thuissituatie*
Met een harde klap slaat de deur dicht, met een harde klap word ik verbannen van de 2 personen die het dichtst bij me stonden.
Gevoelens, emoties alles vliegt door mijn hoofd, ik hoor stemmen maar ik kan niet horen wat ze zeggen misschien zijn het stemmen die me willen lijden naar een uitweg maar misschien willen ze me gewoon verder de put intrekken..Ik negeer ze, ik sluit me af van alles.
Harder als ooit tevoren begin ik te rennen, rennen zonder dat ik weet waar naartoe, ik zie Mn eigen schaduw over de grauwe stoep heen vliegen, vliegend zonder richting..
Voor een moment sta ik stil en probeer ik na te denken:ik sta alleen op straat, het is donker, ik heb het koud, ik heb geen geld... niks.
Meer dan dat kon er niet in me opkomen.
Langzaam begint het te regenen en ik zak op de grond, de koude druppels glijden over Mn schokkende lichaam en vervloeien met mijn tranen waarna ze op de grond neerkomen.
Mijn make-up,tevens het enigste masker waarachter ik me verborgen kan houden verspreidt zich over Mn hele gezicht, eerst probeer ik het wanhopig te fatsoeneren ik wil niet dat iemand ziet dat het niet goed gaat, dat ik mezelf niet onder controle heb... ik wil niet dat het zoveelste bewijs wordt geleverd dat ik dom ben,zodra ik besef dat dat bewijs allang is geleverd laat ik mijn make-up voor wat het is en kijk voor me uit,zoekend naar een oplossing voor dit alles.
Na een paar minuten voor me uit te hebben gestaard raak ik in een trance, ik zie niks meer alles wordt vaag voor Mn ogen maar mijn gevoelens worden intenser... het steekt, het doet zo pijn,mijn adem begint te stokken... het is de eenzaamheid die me wurgt.
Zodra het stopt met regenen tracht de kou door Mn lichaam heen te gaan ik probeer het tegen te gaan door Mn natte jas uit te trekken en die te verwisselen met een klamme trui die ik in Mn vluchtigheid uit de kast heb kunnen trekken, na een tijdje wordt ik bevangen door de kou en val ik flauw.
Ik probeer Mn ogen te openen maar ze zijn te zwaar, ik zie alles... maar toch ook niks.
Ik zie mensen, ik hoor stemmen..Ik roep voor hulp maar ze horen me niet, ze lopen door me heen... ben ik onzichtbaar, willen ze me niet zien... ben ik. dood?
Ik kan niks zien maar voelen des te beter, ik voel een klein handje gevuld met liefde over Mn gezicht strelen, zachte traantjes die zijde sporen achter laten op mijn versteende gezicht.
En ik hoor een stem, het duurt niet lang om deze stem te identificeren, het is een stem als geen ander... gevuld met haat en frustraties en angst"Kom stijn we gaan, niet huilen..EN WAT ZEG IK JE NOU... blijf AF!"
Voetstappen, verwijderen mij van de enige haat en liefde die ik heb gekend.
|