[schrijfsel]

[sublime]

“ik weet het niet…
het lijkt zo simpel
maar soms…
het leven is klote”

woorden
volgen elkaar op
zonder duidelijkheid te brengen
niemand weet waar te zoeken
of wat te begrijpen

ik kan het je niet uitleggen
je zult het niet begrijpen
evenmin als ik het kan
verlangen naar stilte
groeit

Literaire nonsens en elitair gebral. De wereld is er vol van. Iedereen praat, maar niemand zegt iets. Het is openloos en dichtgeslagen. Het lijkt wel of we leven om het leven alleen, altijd achter de feiten aanrennend. Weet jij welke route je wil lopen? En heb jij daar bewust voor gekozen? Het is stompzinnig om te zien. Toch is klagen niet terecht. We hebben het relatief goed. Zolang je het in leven (zijnde) goed kunt hebben. Literaire nonsens. Elitair gebral. Heb jij het ooit begrepen? Jij. Je bent een onbegrip. Ik. Ik steel begrippen om je te benoemen. Ontologisch nietsbewijs. Of juist ontologisch godsbewijs. Je bent een onbegrip. Nimmermeer zie ik je als hem. En jij ziet mij niet. Nooit gezien. De tragiek van de verlorene. Of is dat onzinnigheid? Niettemin zie ik je elke keer weer. Maar zonder je te zien, dat spreekt voor zich.

De straten zijn verlaten. Alle straten. Je kunt het je niet voorstellen, maar de hele wereld is leeg. Geen mens. Alleen de wind die speelt met de zooi van de wereld. Ik ben de enige. Alleen. De straten vormen mijn route, mijn pad. De volgende straat is mijn doel en daarna de volgende. Ik loop hier. Pratend met God. Of met mijn eigen gedachten. Of tegen de wind die (ook) mij (ook) niet (ont)ziet. Er hangt iets dreigends in de lucht. Ik loop hier. Jou ben ik verloren. Ik heb (je) al lang verloren.

De niet-bestaande stilte wordt plotseling doorbroken door de terugkeer van de wereld. Net op het moment dat ik een straat oversteek duiken de auto’s weer op uit het niets. Paniek om de wereld waar ik in (over)leef. Mijn gedachten stromen over. Stroomversnelling. (…) Verdwijn! … Ik ben verdwenen.

Metafysisch gezien. Duik in de diepte, pijnig je hersens. Heb jij wel eens nagedacht? Over de wereld waarin we (denken te) leven? Globaal kun je het moeilijk (over)zien. Toch denken velen dat te kunnen. Hoe kan ik oordelen over wat er duizenden kilometers van en in mij gebeurd? Het is een onmogelijke mogelijkheid. Dat begrijp jij toch zeker ook wel? De wereld is er vol van, onzinnige nonsens die betekenissen zouden hebben. Ik maak je graag duidelijk hoe zinvol het zinloze overkomen kan. En hoe zinvol zinloos wordt en andersom. Wanneer kom je (terug)? Stap mijn leven in, maak het zinvolle zinloos en andersom. Voor mij en niemand anders. Wie anders doet er toe binnen mijn wereld?

Ze hebben het verkeerd. Al eeuwenlang. Eerst draaide de zon om de aarde. Toen de aarde om de zon. Beiden fout. Niet de zon, niet de aarde is het middelpunt van het universum. Het middelpunt ben jij. En ik. En wie dan ook die bepaalt het middelpunt te (willen)(kunnen)(mogen) zijn. Snap je wat ik zeg? Zie je mijn wereld? Egocentrisme. Egoïsme. Ik houd van iedereen. Maar ik haat ze. Behalve jou. En God. Of mijn gedachten, daar ben ik nog niet uit. Zoek jij naar betekenis? Maak van jezelf toch de betekenis. Want jij bent mijn onbegrip, mijn (onto)logisch (gods)(niets)bewijs van leven. En wij zijn allemaal middelpunten. Of geloof je me niet? Het is een zinloze aaneenschakeling van middelpunten. En niemand ziet het.

Wederom loop ik door verlaten straten. Omdat jij me verliet voor je mijn leven binnen (kon) stappen (en ruïneren). Begrijp je dat wel? De lege wereld, alleen de wind speelt met de zooi die wij achterlieten. De stilte. Het einde nadert. Omdat jij er niet was. En omdat God er niet was. Omdat ik er al die tijd niet was. Niet jij of God of wie dan ook liet mij in de steek. Dat kan simpelweg niet, want ik ben de Enige. Ik liet mezelf in de steek. Ik ben de uitkomst van het ontologisch nietsbewijs. Ik ben het begrip van jouw onbegrip. Ik ben het begrip dat ik zocht om jou te kennen. Ik ben niets. Ik ben de nonsens die beschreven dient te worden.

[horsepills]

sublime schreef op 27-02-2004 @ 18:20:
Eerst draaide de zon om de aarde. Toen de aarde om de zon. Beiden fout. Niet de zon, niet de aarde is het middelpunt van het universum. Het middelpunt ben jij. En ik. En wie dan ook die bepaalt het middelpunt te (willen)(kunnen)(mogen) zijn.
[/SIZE]

sublime schreef op 27-02-2004 @ 18:20:
Snap je wat ik zeg? Ik ben niets. Ik ben de nonsens die beschreven dient te worden. [/SIZE]

Sorry, je ben nog op zoek naar de klepel?

[Charlottetje]

Mooi verhaal. Veel dingen (de helft) is wat ik ook had kunnen zeggen...
dat kleine lettertype leest alleen (zeker om deze tijd) niet erg geweldig en ook die haakjes (al weet ik heel goed (of denk te weten) waarom je ze gebruikt, is eigenlijk dus ook heel mooi!) lezen vervelend, maar het verhaal zelf verder, leest als een trein!

Charlotte
(al is dit natuurijk wel de mening van een amateur...)

[KIET]

Ik vond dit eigenlijk heel mooi geschreven. Het leest inderdaad lekker snel weg, het geeft stof tot na denken terwijl het toch per definitie niet persé ergens over hoeft te gaan. Deze vorm van schrijven kom je niet vaak tegen, wat aan de ene kant jammer is, maar aan de andere kant ook weer niet zodat het mooi en lekker origineel blijft.

Ik zou er alleen een iets poetischer tintje aan geven, beetje meer typografisch te werk gaan. Dus in plaats van bijvoorbeeld:
"De niet-bestaande stilte wordt plotseling doorbroken door de terugkeer van de wereld. Net op het moment dat ik een straat oversteek duiken de auto’s weer op uit het niets. Paniek om de wereld waar ik in (over)leef. Mijn gedachten stromen over. Stroomversnelling. (…) Verdwijn! … Ik ben verdwenen. "

Zou ik (als ik zo kon schrijven tenminste) dit hebben neergezet:
"De niet-bestaande stilte wordt plotseling doorbroken door de terugkeer van de wereld. Net op het moment dat ik een straat oversteek duiken de auto’s weer op uit het niets. Paniek om de wereld waar ik in (over)leef. Mijn gedachten stromen over.
Stroomversnelling.
Verdwijn!
…Ik ben verdwenen."

Maar zoals jij het hebt geschreven vind ik het ook mooi genoeg. Verder helemaal niets op aan te merken

[sublime]

dank voor jullie reacties

wat de haakjes betreft, ik ben het er mee eens dat het soms irritant leest (zeker "Of tegen de wind die (ook) mij (ook) niet (ont)ziet. ") maar het heeft inderdaad wel een functie en je mag soms toch ook best wat meer inspanning van de kant van de lezer vragen, toch?

het kleine lettertype was voor de tegenstelling met het gedicht, vond het mooier als de lettertypes verschilden.

en het meer typografisch werken, ik snap wat je bedoelt en het is mss een idee, maar vond het hier ook wel wat om elk gedeelte van de 'gedachte' in een keer achter elkaar te zetten. bovendien vind ik het zo de tegenstelling met het gedicht ook weer versterken. ik ben begonnen vanuit het gedicht, maar toen ik de laatste strofe prozaïsch maakte (wat ik vaker doe in gedichten) ben ik door gegaan en kwam dit er uit. ik vind het nu echt twee delen die samen toch weer een geheel zijn. ofzo. en ik denk dat dat een beetje wegvalt als ik het prozaïsche gedeelte poëtischer maak...

maar nogmaals bedankt voor jullie reacties iig

[Charlottetje]

Ik vind die tegenstelling inderdaad juist leuk! Verrassend ofzo, ik weet het niet te beschrijven...
Ik zeg ook helemaal niet dat je die haakjes weg moet halen hoor. Het heeft natuurlijk wel wat, want het zorgt ook voor een bepaalde manier van lezen, maar het leest daardoor alleen wat geforceerder...Maar omdat het verhaal zelf zo goed is, kan het dat best hebben!

Charlotte

[KIET]

Ik kwam alleen op het idee om die paar gedachten op een andere regel te zetten omdat ik dat nog wel eens ben tegengekomen in andere boeken: een - meestal losse - gedachte wordt dan op een zelfstandige regel neergezet waarna het verhaal weer verder gaat. Het zou namelijk wat meer de nadruk op de woorden kunnen leggen.

"Of tegen de wind die (ook) mij (ook) niet (ont)ziet." - Dit is overigens gewoon een hele vervelende zin omdat hij op meerdere manieren gelezen kan worden, maar zoals ik al zei geeft het dus iets om even over na te denken en dat is inderdaad helemaal niet erg.

Maar aangezien ik zelf ook vaak '()' en '-' gebruik, heb ik er niet zoveel last van Zoals ik al zei, zoals jij het hebt geschreven vind is het ook al meer dan prima En wat de kleine lettertjes betreft: daar is ook niets mis mee, als ik zelf wat typ is dat meestal ook op die grote (tot de grote ergenis van anderen die het moeten lezen, want dan lijkt het opeens zo lang)

[Charlottetje]

KIET-2 schreef op 28-02-2004 @ 12:49:
*knip*En wat de kleine lettertjes betreft: daar is ook niets mis mee, als ik zelf wat typ is dat meestal ook op die grote (tot de grote ergenis van anderen die het moeten lezen, want dan lijkt het opeens zo lang)

Ow, ik vind het niet zo zeer lang lijken door die kleine lettertjes, het is meer dat het bijna pijn gaat doen aan mijn ogen om het te kunnen lezen op het beeldscherm.
Het is gewoon jammer dat hier niet zo heel erg veel keus in lettertypegrootte is, anders had je bijvoorbeeld 13 en 11 kunnen nemen ofzo, dan was het toch een leuk verschil (denk ik) en ook nog eens prima leesbaar zonder te gek veel moeite...

Charlotte