psychisch probleempje

[Zuhra]

ik denk te diep na. Ik heb gewoon heel erg vaak de onbewuste gedachte "anderen hebben een cooller leven, ik heb het leeg, is het nu niet saai wat ik doe". Nou het is ook niet echt zo letterlijk maar er zit gewoon steeds zo'n gevoel. gedachtenkronkels: "ik moet leuke dingen doen, eigenlijk ben ik saai, anderen vervelen zich vast minder vaak en houden zich met andere dingen bezig. Heb ik het wel leuk, Ik ben eenzaam" Dit is heel nutteloos. Ik heb mezelf een of andere saaiheid aangepraat die er eigenlijk helemaal niet is. En ik kan het niet met m'n vader vinden (ik walg vaak van hem) omdat hij alle dingen heet, waar ik bang voor ben, voor later en voor nu. hij heeft geen vrienden, werk en hij heeft onontwikkelde sociale vaardigheden en hij komt het huis amper uit, leeft dus op erg laag niveau (in mijn ogen) En omdat hij erg vaak om mij heen is, is dat erg frustrerend. Ik wil heel erg graag niet zo zijn/worden. Daardoor ben ik er te veel mee bezig. Ik ben bang voor het leven op laag niveau en ben er bij mezelf dus heel allert in, te allert. Ik ben bang voor eenzaamheid en ben er soms te veel mee bezig, wat me juist eenzaam laat voelen. En ik denk dat dit dus komt omdat ik er te diep over nadenk. Het is echt een achtervolgned gevoel. Ik neem mezelf te serieus. Maarja, kom daar maar 'ns vanaf. Door dit op papier te zetten, heb ik er inzicht in gekregen, maar ik weet niet echt wat ik er verder mee moet..

[plusvrouwtje]

Misschien moet je eens met iemand erover gaan praten die je vertrouwt en die je begrijpt, misschien helpt dat wel. Jammer dat je niet zo goed met je vader overweg kan! Probeer eens de leuke dingen op papier te zetten wat je bijvoorbeeld elke dag gedaan hebt naar school iets leuks gedaan met vrienden ofzo, dan zie je met eigen dat je helemaal niet zo een saai leven hebt! Je moet iig anders gaan denke of probere! sterkte ermee!

[phensicske]

Heb je je dan altijd zo gevoeld tegenover je vader?

[Bertram]

Dit is komt mij echt heel erg bekend voor, en wel van mijn ex-vriendin. Die had in de tijd dat ik nog veel contact met haar had echt precies hetzelfde. Ik weet niet heel goed hoe zij dit alles tegenwoordig beleefd, maar ik denk wel dat je er mischien wat aan hebt om het er met haar over te hebben. Zij is namelijk ook lid van dit forum, mischien dat je haar een prive berichtje kan sturen. Ik weet niet zeker of ze daar blij van word, maar als je er belangstelling bij hebt moet je mij maar even in pm haar gebruikersnaam vragen. Het ligt alleen wat lastig omdat zij op dit moment helaas geen contact met mij wil, en ik wil ons moeizame contact op het moment niet nog verder verpesten, aangezien ik haar met mijn eigen probleempjes juist nu zelf ook wel weer kan gebruiken als raadgever als ze nog weer contact met mij wil. Mgoed aan de andere kant gaat het hier om jou en als ze je ermee kan helpen zal ze het vast nie heel erg vinden. Want volgens mij hebben jullie echt precies hetzelfde!

Wat ik je er verder over kan zeggen is dit: het is absoluut niet zo dat als jou vader zo is dat jij ook zo bent of wordt. Ten eerste is hier geen enkele logische reden voor te bedenken, en ten tweede juist omdat je er zo bang voor bent zal het niet snel gebeuren denk ik. Natuurlijk blijft het wel heel vervelend, ik kan het me helemaal voorstellen gezien wat ik ervan meegemaakt heb. Ik weet niet hoe oud je bent, maar je moet beseffen dat je hem niet je hele leven zo dicht om je heen houdt (alhoewel je daar nu mischien niet heel veel aan hebt ). Ik kan begrijpen dat ie jou irriteert, maar juist daarom zou het goed zijn om er wat afstand van te nemen zeg maar, jou leven wat afsluiten voor en je niet laten beinvloeden door hem. Nou snap ik best dat dat moeilijk is, maar je moet toch ergens beginnen. Mischien dat je dan na verloop van tijd er minder last van hebt.

Over het saaie, nutteloze gevoel: Ik denk dat iedereen dat op zijn tijd heeft. Het is wel heel vervelend, maar ik denk dat het ook iets is wat voor een deel in je hoofd zit. Ik weet niet wat je zoal doet de hele week, maar volgens mij is er niemand die echt de hele week door volgepland heeft, en bovendien denk ik ook nie dat je daar blij van zou worden Zoals je zelf al zegt valt het waarschijnlijk wel een klein beetje mee en is het meer dat je jezelf de saaiheid en de eenzaamheid aanpraat. (Mocht je trouwens ook niet helemaal uit het gevoel eenzaamheid komen, hier een linkje naar lotgenoten: http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=773167 ) Tsja wat je hier precies aan kan doen is moeilijk, ik denk dat er veel mensen zijn die hier mee zitten, waaronder ikzelf. Naar mijn mening helpt veel erover praten al heel veel, zowel omdat je het dan kwijt kunt, als omdat anderen die het iets meer van afstand zien je mischien duidelijk kunnen maken dat het allemaal best meevalt. Maar ik denk opzich niet dat je er teveel over na kan denken, maar dus eerder dat dát wát je bedenkt, dat je dat nergens kwijt kunt.

[Zuhra]

plusvrouwtje schreef op 14-03-2004 @ 20:54:
Misschien moet je eens met iemand erover gaan praten die je vertrouwt en die je begrijpt, misschien helpt dat wel. Jammer dat je niet zo goed met je vader overweg kan! Probeer eens de leuke dingen op papier te zetten wat je bijvoorbeeld elke dag gedaan hebt naar school iets leuks gedaan met vrienden ofzo, dan zie je met eigen dat je helemaal niet zo een saai leven hebt! Je moet iig anders gaan denke of probere! sterkte ermee!

hey! bedankt voor de tips etc :-). maar kben bang dat het misschien dan zo word (door dat opschrijven) dat ik voor mezelf moet gaan bewijzen dat ik niet saai ben.. het idee is idd wel goed, maar kweet niet of het gevoel daardoor verdwijnt.
Trouwens nu k het allemaal heb opgeschreven gaat het ookal beter

[Zuhra]

phensicske schreef op 14-03-2004 @ 22:31:
Heb je je dan altijd zo gevoeld tegenover je vader?

neeh, toen ik klein was niet. Maar in de puberteit ben ik sociaal wat boven hem uitgegroeid (klinkt misschien arrogant, zo ist niet bedoeld). Hij was al niet zo sterk sociaal en hij komt ook uit een heel beschermend gezin, is nooit puber geweest etc. Hij kan dus ook totaal niet tegen kritiek etc. Mijn moeder is helemaal het tegenovergestelde en er zijn nu vaak van dat soort situaties dat m'n moeder en ik wat samenspannen, hem buitensluiten. Is heel gemeen. mgoed.. misschien toch een egoistische manier om te overleven. Het kost ook zoveel energie om altijd aardig tegen um te zijn (ohw wat klinkt dit hard en onbegrijpelijk..)

[Nona]

Wat wil je?
Realiseer dat.

I do what I like and I like what I do, dat is waar je denk ik achteraan moet gaan. Doe de dingen die je leuk vindt, leer over dingen die je interessant vindt en ben zoals je het liefste wilt zijn. Dat is moeilijk, zeker als het allemaal nieuwe dingen zijn, maar er zijn zo veel mogelijkheden. Soms is het gewoon beter naar de mogelijkheden te kijken in plaats van de bezwaren. Durf uit te spreken wat je wilt en durf voor de dingen te gaan die je echt graag wilt. En als het mis gaat is het rot, maar heb je er waarschijnlijk een waardevolle ervaring bij.

[phensicske]

Zuhra schreef op 15-03-2004 @ 22:27:
neeh, toen ik klein was niet. Maar in de puberteit ben ik sociaal wat boven hem uitgegroeid (klinkt misschien arrogant, zo ist niet bedoeld). Hij was al niet zo sterk sociaal en hij komt ook uit een heel beschermend gezin, is nooit puber geweest etc. Hij kan dus ook totaal niet tegen kritiek etc. Mijn moeder is helemaal het tegenovergestelde en er zijn nu vaak van dat soort situaties dat m'n moeder en ik wat samenspannen, hem buitensluiten. Is heel gemeen. mgoed.. misschien toch een egoistische manier om te overleven. Het kost ook zoveel energie om altijd aardig tegen um te zijn (ohw wat klinkt dit hard en onbegrijpelijk..)

Nee, hoor. Ik begrijp het wel. Mijn vader en ik kwamen ook niet overeen en meestal was het dan ook samenspannen met mijn moeder. Heel gelijkaardig dus.
Ik heb hem pas leren appreciëren toen ik (weeral eens) in een dipje zat en hij me trooste. Toen kwam er meer openheid en eindelijk eens gesprek in de plaats dan elkaar te treiteren.
Ik leerde een andere kant van mijn vader kennen en besef nu dat hij eigenlijk heel veel van me houd.
Hij begrijpt veel dingen niet aan me, terwijl mijn moeder dat wel redelijk kan, maar hij probeert en zit met me in. Ik waardeer dit ongelofelijk en toen hij zei dat hij me graag zag en zo toen ik aan het huilen was (op stage, slecht moment en ik moest daar de hele week slapen, voelde me opgesloten..bla) begon ik spontaan nog harder te wenen.

Ik wil maar zeggen, aan een persoon zijn er veel al dan niet verdoken kanten en voor je deze eens gezocht hebt, moet je proberen niet al te vlug een oordeel te vellen en daarop enkel de bevestigigen zien.

Sta er eens bij stil wat hij reeds voor je gedaan heeft.
Denk eens aan zijn angsten, hoe hij zich niet moet voelen.
Probeer een keertje stil te staan dat hij zich zowiezo reeds kwetsbaar voelt en door jullie misschien wel nog meer in zijn schulp gaat kruipen.

Denk er eens over na.

[Sponstanietje]

Zuhra schreef op 14-03-2004 @ 20:26:
"ik moet leuke dingen doen, eigenlijk ben ik saai, anderen vervelen zich vast minder vaak en houden zich met andere dingen bezig. Heb ik het wel leuk, Ik ben eenzaam"

Ik moet ineens denken aan die vage TMF chat:
"Ik VeRVeEl mUh WIe VRoLuhKt MiJ oP?"

Aan de aantal keren dat ik dat al langs heb zien komen te zien, loop je niet zo heel veel mis. Ik denk dat je meer naar jezelf kan proberen te kijken ipv je te meten aan anderen (niet dat ikzelf altijd dat advies opvolg, maar dat is een ander verhaal..). Jij maakt de regels van wat je gaat doen, jij weet wat je prettig vind.
Het is jouw feestje.

Ik heb het ook (gehad). Ik zit nu al vanaf december thuis (daarvoor was ik drie maanden naar het buitenalnd), even tellen, 3 maanden dus. Ik ga niet naar school en ik werk niet. Al mijn vriendinnen zitten in het buitenland (iedereen is klaar met school en neemt een tussenjaar) behalve een vriendin en mn vriend. Begin april ga ik ook weg voor twee maanden. Maar van december tot april moet ik ook maar wat zien te doen. Op een of andere manier kom ik die tijd wel door, met niksdoen, ik heb geen idee wat ik allemaal doe maar eigenlijk is het niks. Bijvoorbeeld rijles of een stukje fietsen is nu het hoogtepunt van mijn dag terwijl ik vroeger eerst naar school ging tot een uur of drie, dan nog even chillen met vriendinnen, vervolgens huiswerk maken en eventueel savonds weer wat afspreken met mensen. Ik doe nu zoveel minder maar ik geniet des te meer van de dingen die ik wél doe. In het begin was het moeilijk, begin januari gingen veel vriendinnen weer naar het buitenland. Ik zat thuis te niksen en dacht steeds: "Oh, iedereen is nu met allemaal mensen die ze niet kennen aan het uitgaan en allemaal leuke dingen aan het doen en dit en dat en zus en zo". Maar nu ik weet dat ik zelf ook dat soort dingen ga doen vind ik het minder erg. Je moet gewoon voor jezelf leven, doen wat jíj leuk vindt en niet alles steeds met anderen vergelijken. Ik probeer gewoon meer dingen zelf te ondernemen, zwemmen, fietsen, mn kamer eens grondig opruimen, koken, weet ik veel, doe wat je leuk vindt. Succes.

[Zuhra]

Kruimel schreef op 15-03-2004 @ 23:35:
Wat wil je?
Realiseer dat.

I do what I like and I like what I do, dat is waar je denk ik achteraan moet gaan. Doe de dingen die je leuk vindt, leer over dingen die je interessant vindt en ben zoals je het liefste wilt zijn.

Heel erg bedankt, daar heb ik echt wat aan! ik was er onbewust zelf ook al wat mee bezig (nieuw abonnement op tijdschrift, schilderspullen aangeschaft, opzoek naar toneellessen, tekenen, gewoon opzoek naar dingen die me boeien .

Sponstanietje:
Ik moet ineens denken aan die vage TMF chat:
"Ik VeRVeEl mUh WIe VRoLuhKt MiJ oP?"

Aan de aantal keren dat ik dat al langs heb zien komen te zien, loop je niet zo heel veel mis. Ik denk dat je meer naar jezelf kan proberen te kijken ipv je te meten aan anderen (niet dat ikzelf altijd dat advies opvolg, maar dat is een ander verhaal..). Jij maakt de regels van wat je gaat doen, jij weet wat je prettig vind.
Het is jouw feestje.

jah, je hebt helemaal gelijk! ik zal proberen m'n gedachten gang daar in om te vormen .

phensicske <verhaal>

hey wat "leuk" dat het zo hetzelfde verhaal is. Ik had echt het idee dat ik de enige was die zo met haar vader omging.
Wat je zegt over dat hij ook andere kanten heeft, dat weet ik ook wel. Maar het is zo moeilijk om m'n gedragwijze tegenover hem te veranderen. dat je hem hebt leren appreciëren vind ik heel mooi. ik ben benieuwd of zoiets bij mij, met zo'n gebeurtenis, ook nog 'ns gebeurd..

[phensicske]

Zuhra schreef op 16-03-2004 @ 15:27:
phensicske <verhaal>

hey wat "leuk" dat het zo hetzelfde verhaal is. Ik had echt het idee dat ik de enige was die zo met haar vader omging.
Wat je zegt over dat hij ook andere kanten heeft, dat weet ik ook wel. Maar het is zo moeilijk om m'n gedragwijze tegenover hem te veranderen. dat je hem hebt leren appreciëren vind ik heel mooi. ik ben benieuwd of zoiets bij mij, met zo'n gebeurtenis, ook nog 'ns gebeurd..

Ik ga niet zeggen dat het allemaal koek en ei is nu, zeker niet.
We hebben elke dag nog misverstanden of dan weet ik dat hij uit is op discussie en wil ik niet antwoorden, maar dan maakt hij zich toch kwaad en zitten we dan toch in die discussie.

Maar nu is het behalve die mindere dingen, ook soms eens aangenaam en kunnen we al eens een normale conversatie aangaan.

't Vergt tijd, maar er zit wel verbetering in, met zijn ups en downs.

Veel succes ermee.