allemaal zijn schuld

[Stiflif]

Alana keek zuchtend naar de revolver in haar hand. Ze gooide hem losjes van de ene hand naar de andere. Ze was niet bang dat het per ongeluk zou afgaan, want er zaten geen kogels in. Of in ieder geval; nog niet. Ze keek haar kamertje rond en besefte dat ze het vreselijk haatte. Hierin was hij vele nachten ingeslopen om haar daarna op een vernederende wijze te verkrachten. Ze herinnerde het zich nog zo goed: ze ligt in bed, hopend dat hij niet zou komen. Maar hij komt toch. Hij neemt gewoon wat hij bij moeder niet meer kan krijgen. De deur gaat open en de kamer wordt verlicht door het licht op de gang. Alana hoort hem hijgen en ze knijpt haar ogen angstig toe. Ze rolt zich in een bolletje en begint zachtjes te huilen. Hij sluit de deur weer en komt naast haar op het bed zitten. Zijn hand schuift de deken weg en daarna…
Alana schudde wild haar hoofd. Ze zou hem laten boeten voor alles wat hij haar heeft aangedaan. Ze had het allemaal zorgvuldig gepland. Hij zou om vijf uur van zijn werk thuiskomen. Dan zou mama er nog niet zijn. Hij zou naar boven komen om te kijken of ze thuis was. Hij zou haar slaapkamerdeur openen en haar daar dood aantreffen. Ze zag het zo gebeuren. Ze grijnsde. Ze keek weer naar de revolver, maar nu niet meer onzeker, maar vastbesloten. Het is zijn revolver en hij heeft er trouwens geen vergunning voor. Daar zou hij flinke last mee krijgen.
Alana werpt een blik op de klok. Half vijf. Ze wilde er het liefst zo vlug mogelijk van af zijn. Ze haatte haar vader zo erg, dat ze er alles voor zou doen om hem te laten wegkwijnen. Hem te martelen. Desnoods met zelfmoord.
Alana stak de kogels in de revolver en haalde de trekker over. Ze zette de revolver tegen haar slaap en dacht nog even aan de afscheidsbrief die ze op haar nachtkastje gelegd had. Daar had ze duidelijk ingeschreven dat het allemaal zijn schuld was. Ze ging in een gemakkelijke houding op haar bed zitten en toen schoot ze.

De auto stopt voor de garage. Vader stapt uit de auto. Hij gaat naar binnen, de trap op, naar boven. Hij loopt naar Alana’ s slaapkamerdeur. Hij klopt even, maar er komt geen antwoord. Als hij nog eens klopt, komt er nog steeds geen antwoord. Hij doet de deur open en het eerste wat hij ziet is Alana die op het bed ligt. Dood. Dan ziet hij de revolver, de muren vol bloed en de afscheidsbrief. Hij slaat de handen voor zijn ogen en strompelt de kamer uit. Hij struikelt over zijn eigen voeten en blijft luid jammerend op de grond liggen. Hij beseft opeens wat hij gedaan heeft. Wat een vreselijke fout hij begaan heeft. Maar voor Alana kwam dat te laat.


Wel wa afgekeken van zozze (zelfmoord), mor t bevind zich wel in een andere situatie, ee... Zeg gerust wat je'r van vind...

-xxx-
Stiflif

Zinnen beginnen te vaak met "Zij" of "Hij". Af en toe verandert het ook plotseling van verleden tijd naar heden. Verder ok

[Darvan]

Mooi geschreven.
(het gaat de laatste tijd wel veel over zelfmoord)

[Darvan]

Mooi geschreven.
(het gaat de laatste tijd wel veel over zelfmoord)

[stroopwafel]

Stiflif schreef:
Hij beseft opeens wat hij gedaan heeft. Wat een vreselijke fout hij begaan heeft. Maar voor Alana kwam dat te laat.

dit vind ik er niet mooi tussen staan..

[PiNoW]

hets mooi geschreven, het leest wel goed vind ik.
ik zouw misschien kleine dingetjes (die hierboven al staan) veranderen maar voorderest issiej wel mooi

[Aafster]

ik vind hem wel mooi..maar ik vind hem voor dit onderwerp een beetje te kort.. das wel jammr.. maar verder is ie okeej!