29/04
Waarom ben ik toch zo bang? Bang om mensen te zien die ik ken, ik vermijd drukke punten om ze te ontwijken. Is dit wel normaal? Ik ben bang om mijn vleugels uit te slaan. Bang om dingen te doen waar ik later spijt van zou kunnen hebben. Bang om mensen te kwetsen.
Het is alsof je op een schommel zit. Je staat klaar om je voeten van de grond te halen en ervandoor te suizen. Maar je durft niet. De schommel is hoog, en het zand waarin je voeten geplant staan is ver weg. Je bent bang voor de snelheid waarmee je tekeer zal gaan, bang om te vallen. Je voeten glijden alsmaar verder weg in het zand, je kan ze niet meer stoppen. Je bent bang, bang om te vertrekken, bang voor de hoogte, de afstand, en de snelheid.
06/05
Ik vandaag ben ik langs de hoofdweg naar huis gefietst, ik heb een praatje gemaakt met de buurvrouw. Dit is allemaal zo erg nog niet. Het is zelfs leuk. Je leert altijd meerdere mensen kennen, en als je in de put zit trekken je beste vrienden je er wel uit. De angst blijft, maar in mindere mate, en wie weet verdwijnt ze ooit wel eens….
Maar je glijdt langzaam weg. Tot de schommel heen en weer gaat. Tot je schommelt. Nu schommel je nog zacht, want je was te bang om je af te duwen. Schommelen kan je dit nog niet echt noemen. Maar je beweegt. Je beweegt je benen tot je heel hoog gaat, en je voelt je buik kriebelen. Je schommelt. Dit voelt goed. Het zand is niet zo ver meer van je voeten vandaan, de schommel lijkt opeens veel lager. De snelheid stoort je niet langer, hoe sneller je gaat, hoe beter het voelt…
jups... alweer een verhaaltje van mijnentwege...

reacties graag