Dit is mijn 3e boek wat ik schrijf. Ik typ hier even hoofdstuk 1. Wat vinden jullie ervan?
‘Je bent zwanger’. Ze moest achterover gevallen zijn van schrik. Ik ben diegene die toen door geen liefde was ontstaan. Ik had geen keus. Totaal geen keus. Het moet een schrik zijn geweest voor haar, om thuis te komen en tegen haar vriend, mijn vader, te zeggen dat ik geboren zou worden. Ze moeten ruzie hebben gehad, ze moeten elkaar uitgescholden hebben. Wat moeten we nou doen? Moeten we nou onze carrière opgeven en onze baan?
Ik werd dus geboren. Totaal onschuldig. Ik heb de eerste drie jaar niks gemerkt. Maar daarna werd ik de pispaal van alle ellende.
Ik werd tien jaar. Ik wist dat ik jarig was die dag, maar er veranderde niks op. Mijn moeder gaf me zoals altijd een klein kusje, mijn vader negeerde me. Ze keken elkaar ook niet aan. Ik dacht dat het zo hoorde. Ik voelde wel de pijn in mijn hoofd na elke ruzie die ze hadden. En al gauw kreeg ik een bloedhekel aan ze. Ze namen mijn stilte weg, mijn leven. Ik was de schuldige van alles. Dankzij mij was hun relatie kapot, dankzij mij hadden ze nu geen succesvolle carrière meer. De eerste jaren van mijn leven voelde ik dat niet, maar naarmate ik ouder werd, voelde ik dat ik de fout was. Ik was de fout. En ik begreep het niet. Waarom hadden ze mij gemaakt? Wat kon ik nog bereiken op deze wereld? Zonder hen wist ik zeker dat er van me gehouden werd. Ik was niks, zelf nog minder.
|