Tja.... ik loop vast met alles!

[Drazkar]

ik dnk niet dat het help maar goed.

ik ben 17 jaar bezig met m`n examens en sta er goed voor,
heb leuke vrienden aardige ouders waar ik veel van mag.
eigenlijk mag ik niet klagen over m`n leven
maar ik weet het niet meer als ik s`ochtens wakker word dan heb ik het gevoel dat ik een masker opzet of zo waardoor iedereen denkt dat ik het leuk vind wat ze doen en dat ik het naar m`n zin heb.
ben ik rond 17:00 uur thuis en dan heb ik het gehad met alles.
ik loop me de heledag te ergeren aan alles en iedereen (ook me zelf).
En als ik dan rond 23 uur in bed lig dan lopen de tranen over m`n wangen en wil ik weg , ik weet niet waarheen maar gewoon weg, alles mag verdwijnen.
ik heb de laatse tijd ook veel nagedacht over het leven en wat wij er in doen.
hierdoor wordt ik dan ook weer kwaad op mezelf en ga ik van me afbijten .
ik ben vriendschappen aan het kapot maken hierdoor , de relatie met m`n ouders word er minder van .
en ik weet niet wat ik er mee moet .........
als je me tips kan geven of iets zou ik het erg waarderen .

alvast bedankt ,,

Greetz Drazzy

[Max19]

Ga Seth lezen van Jane Roberts
Laat je een hoop dingen in het leven relativeren.
Die reeks gaat over een vrouw die via een dode 24 boeken schrijft
Die ZEER gedetailleerd en goed in elkaar zitten.
Erg moeilijk lezen is het wel en esoterisch is het ook.
Maar dan vrij realistisch bekeken zegmaar.
Maakt niet zoveel uit of je geinterreseerd bent in paranormale zaken of niet.
Zo`n boek haal je uit wat jij op dat moment nodig hebt.



Je komt op mij een beetje over alsof je niet weet waar je het allemaal voor doet en de toekomst als een groot zwart gat ziet.

_{na 17 jaar voorbereiding op je examens mag je er wel goed voorstaan idd}

[DiSiLLUSiON]

Max19 schreef op 27-05-2004 @ 04:06 :
Ga Seth lezen van Jane Roberts

Heeft ie zeker gelijk in. Het zal zeker helpen in het relativeren van je problemen, kopzorgen en dergelijke.

[Drazkar]

Je komt op mij een beetje over alsof je niet weet waar je het allemaal voor doet en de toekomst als een groot zwart gat ziet.



zo zie ik het eigenlijk ook wel ik snap niet waar ik m`n best voor doe .

en ikzal eens Seth lezen alvast bedankt .

greetz Drazzy

[Uziel]

ten eerste: je weet niet waar je het allemaal voor doet..

Het leven kent geen vastgestelde doelen. De doelen in je leven moet je ZELF stellen. Wat wil je bereiken... Waar wil je naar toewerken... DAT zijn je eigen doelen. Ga niet achterover zitten. Laat je leven JOU niet leven, maar leef ZELF je leven!

Stel doelen. Maakt niet uit of het korte termijn doelen of lange termijn doelen zijn.

Ten tweede: je ergert je aan iedereen..

dat is zowiezo het gevolg van doen alsof je alles fijn vindt. dan kun je je ei niet kwijt. Maar je ergeren aan mensen is ook erg makkelijk... Je moet je bij alles wat ze doen eens indenken WAAROM ze het doen... Normale mensen doen van oorsprong niemand kwaad. Pas als ze emotioneel in de war zijn of gestuurd worden door emoties doen ze kwade dingen. Dus als je daar aan denkt zul je eerder medelij hebben met ze dan je te ergeren aan ze. En bij andere dingen.. Ja gewoon bedenken waarom iemand het doet. Je moet je verplaatsen in anderen... Dan erger je je ook niet.

ten tweede: je doet een masker op en doet alsof je alles geweldig vind..

Heeft waarschijnlijk te maken met dat je gewoon wil dat iedereen je mag enzo. OF het heeft te maken met een agressie die in je zit die je kwijt moet o.i.d. Soort van wanhoopsuiting als gevolg van je 'depressie'...
In het eerste geval: Als jij weet dat jij niet opzettelijk kwaad doet, kun je je energie uit dat feit putten. En als anderen het daar niet mee eens zijn, zijn ze je niet waard.
In het tweede geval: tja de eerste 2 punten hierboven oplossen

[Drazkar]

thnx man ik zal er eens mee aan het werk gaan en kijken hoe het gaat.

Greetz Drazzy

[ILUsion]

Zal dat boek ook eens lezen, want ik kom net uit zo'n depressieve periode; beetje in de war door mijn gevoelens voor iemand. Kwam een beetje omdat ik in haar iemand zag met wie ik zou kunnen praten, maar omdat de afstand steeds groter werd, begon ik ook de relaties met mijn vrienden kapot te maken. In het begin dacht ik enkel nog maar aan stoppen, dat het allemaal niet hoeft omdat ik gewoon de energie niet had om voort te gaan voor niets (ik stelde me wel doelen, maar die dingen maakten me niet veel uit in vergelijking met die problemen). Daarna begon ik wat actiever te denken aan zelfmoord en een paar keer heb ik een mes op mijn polsen gezet en er lag al een brief klaar omdat ik niet wil vertrekken zonder een laatste verklaring. Maar sinds een paar dagen begint het allemaal wat beter te gaan: vorige zondag had ik het ergste gehad, en ik denk nog wel eens aan 'zelfmoord', maar dan eerder als aan een verre herinnering. Nu heb ik weer min of meer de moed om door te zetten, ik weet dat ik het niet makkelijk zal hebben [omdat ik begin in te zien dat dat meisje wel met me inzit en als vriend wilt, maar dat ik daarmee blij moet leren zijn] maar ik ben toch niet meer ongelukkig meer (om nu te zeggen dat ik gelukkig ben, is wel wat overdreven). Ik ben wel blij dat alles een beetje aan het oplossen is, omdat ik het niet fijn zo vinden om op het einde van het jaar nog steeds depri rond te lopen (dan ga ik met vrienden naar Werchter!! (vrijdag en zaterdag) )

Oveigens, TS, veel sterkte; ik weet hoe het voelt elke dag weer uitgeput te zijn en geërgerd reageren op vrienden (met eentje heb ik nog een beetje ruzie, maar dat ligt vooral aan hem). Niet opgeven: na regen komt echt wel zonneschijn!

[Maija]

ik herken me hier best wel in,

[JCG]

Drazkar schreef op 26-05-2004 @ 21:16 :
je verhaal

1 brok herkenning , het gaat nu beter met mij, hoe ik het heb gedaan weet ik zelf niet precies.
Maar op een dag had ik er genoeg van. Ik heb tegen me vrienden vertelt wat ik voelde en dacht, hierdoor heb ik nog maar iets van een tiende van de vrienden die ik eerst had. Klinkt niet echt positief, maar is het wel. De vriend die ik nu heb, die zijn er altijd wanneer ik ze nodig heb. En niet meer die vrienden waar ik me dood aan ergerde.
En ik heb een boxzak gekocht, de beste aankoop ooit. Elke dag slaan ik al me ergenis eruit (hi is al aan vervanging toe na een jaar )

Ik denk niet dat je er veel aan hebt, maar je bent niet de enige die zich zo voelt
dat boek ga ik ook eens lezen klinkt interresant

[~~dolce~~]

Ook ik herken me erg in je verhaal. (maar ook hier heb ik alleen de post van de starter gelezen)
Ik heb heel lang een masker voor me gehouden, niemand mocht weten wat ik dacht en voelde.
1 persoon kwam er echt doorheen, en zij hielp mij echt onwijs. Ik vertrouwde haar, maar hoopte dat ze mij zou beschermen. Maar goed. Ik heb later mijn gevoel aan anderen verteld (hulpverleners enzo)

Ik heb zat vrienden hoor, en ze weten ook wel wat er aan de hand is en wat er speelt, maar ik kan mijn gevoel niet aan ze vertellen. Ik kan het niet, het lukt niet. Hoe graag ik ook zou willen dat ze wisten wat ik dacht ik kon het niet vertellen. Ik zet dan mijn masker weer op, heel stom eigenlijk, want ik weet best dat ze me wel willen helpen.
Eigenlijk zijn er op dit moment maar heel weinig vrienden waarbij ik echt mijn gevoel durf te zeggen (het doen is dan een 2e) Offtopic: ja, wen.. daar ben jij dr 1 van

Ik raad je aan om iemand te vinden die je vertrouw, je gevoel vertelt, en alleen dat zal al heel erg opluchten denk ik.
Leven met een masker houd je niet vol, zorg dat je dat masker niet meer nodig hebt! (ja, I know, klinkt makkelijk..ik weet dat het moeilijk is, ik verstop mezelf ook nog achter een masker..vaak. Maar het zou wel fijn zijn, om echt mezelf te kunnen zijn.)

xxx mir

[Drazkar]

ik ben blij dat ik niet de enige ben die met dit probleem rondloopt .
voordat ik dit bericht hier plaatste was ik eerst ff bang dat er alleen lullig op gereageerd zou worden.
maar dat is gelukkig niet zo hartelijk dank allemaal.

greetz,
Drazzy