Overleven

[metallica]

Inleiding.

De werkelijkheid en mijn werkelijkheid vloeien vaak door elkaar heen. Te vaak om een realistisch beeld te kunnen geven van gebeurtenissen om mij heen. Dingen worden verdraaid in mijn hoofd zonder dat ik er erg in heb. Daarom zal ik ook niet kunnen zeggen dat dit alles werkelijk gebeurd is, enkel omdat het alleen voor mij werkelijkheid is en anderen het geheel anders zullen zien. Maanden zijn langs me heen gegaan met enkel een obsessieve gedachte in mijn hoofd, de rest bestond en voor mij en werd ingevuld als bij een sprookje.
Je zal dit kunnen zien als een sprookje. Alleen zonder een mooie prinses en haar ridder op het witte paard. Maar met een klein meisje dat op een gegeven moment geen realiteit meer kon zien en haar eigen wereldje om zich heen bouwde.

“Father see, that I have tried
to build a world with only me inside
Millions of flowers surround my bed.
Now I still grab for stars and I can reach them all.”
(Diary of dreams – Flood of tears.)



Hoofdstuk I

“Dus kort samengevat ben ik jarenlang een naloper geweest en dat weiger ik nu nog te zijn” zegt Anne tegen Roos. “En steeds gebeurde het me weer. Ik dacht dat ik vriendinnen had, ja. Maar zij waren net diegenen waar ik bang voor was. Een verkeerd woord en ik kon dreigementen verwachten. Op zulke momenten durfde ik gewoon niet meer naar school. Het wisselen van school heeft daarin geen verschil gemaakt. Het is eigenlijk alleen maar van kwaad naar erger gegaan. Het enige verschil is is dat op de onderbouw niemand mij mocht. Ik kwam als stadstutje in een geheel andere omgeving terecht. Het was mijn eigen keuze ja, ik was allang blij dat ik nu geen huiswerk had en buiten kon spelen als ik thuis kwam. Maar na een tijdje was er niemand meer die aardig deed, werd ik gepest door oudere leerlingen en verveelde ik me rot omdat ik de lesstof al gehad had. Ik wilde weer terug naar die andere school, maar ik mocht niet van mijn ouders. Tegen mijn vorige klasgenoten bleef ik maar volhouden hoe leuk het wel niet was op mijn nieuwe school. Op een gegeven moment kregen zij daar ook genoeg van ze begonnen me, op enkele na, te negeren. Het resultaat was dat ik totaal niemand meer had. Het ironische eraan is dat mijn ouders en leraren al die jaren nooit iets geweten hebben. Alles ging goed en aardig met mij.Het had ook geen zin, de enkele keer dat ik het deed kreeg ik te horen dat ik van me af moest bijten en daarbij nog ellenlange preken. Als het dan verder toch niets uitmaakt kan je beter je mond houden. Je leert je op een gegeven moment als een muis te gedragen en niet te reageren op het roepen van anderen. Mijn uitvlucht vond ik door me te storten op mijn schoolwerk, te lezen en alles iets aangenamer te maken in gedachten. Te vluchten naar mijn eigen wereldje.
Op een gegeven moment vond ik toch aansluiting bij anderen – de jongens waren over hun meisjes zijn stom fase heen, vandaar – en begon ik te veranderen. Vanaf toen begonnen ook de stilzwijgende ruzies met mijn moeder die altijd ontaarden in een hels kabaal.

Hoofdstuk II

Als Anne aankomt op het schoolplein malen de gedachten door haar hoofd. De vakantie was veel te snel om. Als ze om zich heen kijkt komt ze tot de conclusie dat iedereen nog altijd even blij en oppervlakkig is. Het doet haar soms pijn om te zien, groepen blije, lachende scholieren. Kleine stukjes perfectie verweeft met stukjes vuilnis, maar samengevoegd een groot geheel. Een geheel waar zijzelf buiten staat. Zodra ze haar vrienden in het oog krijgt, zet ze een glimlach op haar gezicht, ze zet een masker op en hoort nu bij de massa. Duistere gedachten worden even opzij gezet. Elk jaar begint alles weer met dezelfde regelmaat. Een eerste schooldag bestaat uit opgewonden stemmen die elkaar vertellen over hun fantastische vakantie. Ze krijgt een spottende grijns op haar gezicht als ze eraan denkt. Stemmen vliegen als geruis om haar heen, ze is te ver in gedachten afgedwaald. Ze kijkt naar haar armen, de littekens zijn nauwelijks meer te zien, gelukkig. Als ze haar mentor, mevrouw Verhoeven in het oog krijgt, komt de onrust opzetten. Zou ze nou wel of niet om hulp vragen. Het gaat niet goed dat weet ze zelf ook wel, maar de vraag is of ze er iets aan wil doen. Maar haar mentor is iemand waar ze goed mee kan praten en die haar heus wel zal begrijpen.

[metallica]

Het is niet zoals ik het in mijn hoofd had, maar via een ik persoon, komt het iets te auto biografisch over en dat wil ik net niet
Er zit nog weinig verhaal in omdat het het begin is, tenminste dat denk ik, maar wat denken jullie ervan en heeft er iemand op of aanmerkingen

[duivelaartje]

He leuk! Zit nog niet zoveel verhaal in, maar een leuk verhaal! Hij lijkt me erg origineel. Zou het vervolg graag willen lezen hoor.
Heb niet zo op de foutjes gelet, maar volgens mij zitten die er ook niet echt in.

[metallica]

Na de jaaropening gaat Anne naar mevrouw Verhoeven. Mevrouw Verhoeven kijkt haar vriendelijk aan als ze vraagt of ze even met haar kan praten. “Is goed, als je even een momentje hebt? Ga maar alvast in het lokaal zitten.” Enkele seconden later komt Mevrouw Verhoeven het lokaal binnenlopen en sluit de deur. “En hoe was je vakantie?” “Het ging wel, rustig in iedergeval.” “Oké, maar vertel eens waarover wilde je me spreken?” “Eh, nouja, ik weet niet goed hoe ik het moet vertellen. Maar het komt er op neer dat het absoluut niet goed met me gaat, ik loop al een jaar of vijf met suïcidale gedachten rond en snij mezelf.” “ Anne, ik zou je graag willen helpen, maar ik denk niet dat dat verantwoord is. We hebben hier op school een vertrouwenspersoon. Ze zit hier elke dinsdag en donderdag. Als je wilt zal ik een afspraak voor je maken. En als ik zelf eerlijk mag zijn denk ik dat dat wel aan te raden is.” “Ja, ik denk het ook is goed.” “Je houdt het nog wel even vol? Dan zal ik zo snel mogelijk een afspraak maken.” “Ik hou het al vijf jaar vol, ik denk dat het nu ook nog wel gaat ja.” “Oke dan, dan zie ik je morgen tijdens de les.” “Ja, bedankt. Tot morgen”
Als Anne het lokaal uitloopt, voelt ze zich op. Had ze zich hier dan zo druk over gemaakt. Was dit de lerares waarmee ze normaal goed kon praten? Ze stuurde haar verdomme bijna meteen door naar de vertrouwenspersoon. En ja, ze weet de mevrouw Verhoeven het goed meent, maar toch. Nu voelt ze zich echt slecht, ze kan niet zeggen waarom, maar haar stemming is meteen weer geheel omgeslagen. Hoe had ze dan ook kunnen verwachten dat Verhoeven haar zou kunnen helpen. Ze kan zichzelf wel slaan. Nu heeft ze slapende honden wakker gemaakt, verdomme. Zodra ze thuiskomt, springt ze achter de computer. Nep, geen mail. Sinds kort mailt ze met een jongen, Pieter, die met precies dezelfde gedachten zit en waarmee ze alles kan delen wat dat betreft. Hij is de eerste waarmee ze over dingen als automutilatie en zelfmoordgedachtes kan praten, maar ook over een hele hoop andere dingen. Ze opent een nieuw bericht en verteld hem over het gesprek met haar mentor en hoe kut ze zich daarover voelt nou. Ze voelt zich al wat rustiger, maar nog steeds zo stom. Hoe had ze nou zo stom kunnen zijn. Uit pure onmacht, maakt ze die avond diepe krassen in haar bovenbenen. Ze voelt zich weer beter, onrust vervaagt. Ze kan nu slapen. ’s Nachts word ze een keer wakker door de pijn op de plek waar ze zich gesneden had. Maar het geeft niet, ze valt met een glimlach op haar gezicht weer in slaap.

Alles ging goed en aardig met mij.Het had ook geen zin
na iedere punt een spatie
Verder, misschien een idee voor de duidelijkheid: De dialoog onder elkaar zetten?
Anne
Mevr V
Anne
Mevr. V

enzovoorts.
Leuk verhaal, ik herken erg veel mijn mijzelf erin
Ga zo door!

Grim

[metallica]

Grim schreef op 19-06-2004 @ 17:15 :
Alles ging goed en aardig met mij.Het had ook geen zin
na iedere punt een spatie
Verder, misschien een idee voor de duidelijkheid: De dialoog onder elkaar zetten?
Anne
Mevr V
Anne
Mevr. V

enzovoorts.
Leuk verhaal, ik herken erg veel mijn mijzelf erin
Ga zo door!

Grim

Ik vind het idee van een dialoog wel goed, ik heb al eens eerder last gehad met dialogen.

Weet iemand misschien toevallig hoe het in een boek opgelost word. Want om bijv, de hele tijd zegt Anne of antwoord Mevrouw Verhoeven te schrijven leest ook niet lekker lijkt mij

metallica schreef op 19-06-2004 @ 17:25 :
Ik vind het idee van een dialoog wel goed, ik heb al eens eerder last gehad met dialogen.

Weet iemand misschien toevallig hoe het in een boek opgelost word. Want om bijv, de hele tijd zegt Anne of antwoord Mevrouw Verhoeven te schrijven leest ook niet lekker lijkt mij

''Blaaat'' zegt Anne.
''Blaat terug!'' antwoordde Mevr. V
''Blaat 2''
(dus van Anne, maar dat maak je alst goed is op uit het verhaal.)
''Blaat terug deel 2''
''Blaat 3''
''Blaat terug deel 3'' zegt Mevr. V > anders wordt het onoverzichtelijk

[metallica]

Grim schreef op 19-06-2004 @ 17:28 :
''Blaaat'' zegt Anne.
''Blaat terug!'' antwoordde Mevr. V
''Blaat 2''
(dus van Anne, maar dat maak je alst goed is op uit het verhaal.)
''Blaat terug deel 2''
''Blaat 3''
''Blaat terug deel 3'' zegt Mevr. V > anders wordt het onoverzichtelijk

ah, nu snap ik precies wat je bedoelde

[metallica]

Als Anne de dag erna weer op school komt, komt mevrouw Verhoeven vlak voor het eerste lesuur naar haar toe. Ze geeft haar een briefje. “Ik heb een afspraak gemaakt met de vertrouwenspersoon. Je hebt een afspraak over drie dagen in de andere kant van het gebouw. Het valt wel onder je Duitse les maar ik heb al gezegd dat je dan even weg bent. Oké?” “Ja, bedankt” Anne glimlacht naar haar. Ze opent het briefje. Karin de Heer. 15 september, 14 uur 20. Anne haalt haar schouders op en duwt het briefje in haar zak. Ze zal het wel zien. De eerste twee uren gaan tergend langzaam voorbij. Gelukkig ziet ze tijdens de pauze haar vriendinnen weer. Ze hoort bij een klein groepje meiden dat de tweede klas ontstaan is. Hanneke, Daantje, Eva en zij vormden de kern. In de loop van de jaren waren er mensen bij gekomen en weer afgevallen. Op het moment waren ze met z’n zessen. Hanneke, Daantje, Eva, Brigit Roos en zij. Met Brigit had ze al op de Onderbouw gezeten en die was toen het enige meisje waar ze mee op kon schieten. Zij was ook iemand die met geheel andere dingen bezig was als haar klasgenoten, iemand die nadacht over de dingen. Anna zelf werd gezien als iemand die qua denken een stuk ouder was als haar klasgenoten, maar bij Brigit voelt zelfs zij zich dom. Ze lacht als ze eraan denkt. Brigit is de enige waarbij ze zich weleens klein en naïef voelt. Roos zit bij de anderen in de klas, met haar heeft ze nauwelijks contact. Maar ze kunnen allemaal lachen met elkaar en dat is het voornaamste. Haar problemen houdt ze voor zich. De anderen snappen haar toch niet en al snapten ze het wel, ze had eigenlijk niet veel behoefte om over haar problemen te praten. Ze zocht het zichzelf wel uit. Ze merkt wel dat het niet goed met Brigit gaat, ze ziet iets aan haar, maar durft niet te vragen wat er aan de hand is. Op zulke momenten beseft ze dat zelfs haar contact met vriendinnen oppervlakkig is. Dat ze niet echt iemand heeft waarmee ze kan praten, maar dat het anders ook niet kan. Ze ziet bijvoorbeeld dat het niet goed met een vriendin gaat en durft niet te vragen wat er nou is. Eigenlijk heel vreemd. Maar het zal eraan liggen dat ze zich dat de afgelopen jaren aangeleerd heeft. Niets zeggen, niets vragen betekent geen problemen.

De eerste aardrijkskundeles van het jaar. Iedereen kijkt haar vreemd aan als zij ook in deze les zit. “Wat doe jij hier?” vraagt een jongen uit de parallelklas. “Ik volg deze lessen ook. Ik doe aardrijkskunde en geschiedenis zelfstandig, maar omdat we nu nog geen nask krijgen, doe ik deze lessen mee.” “Wat? Jij bent gek. Je bedoeld dus dat je twee profielen volgt en dat je op het moment eigenlijk een tussenuur hebt. Boh…” Anne draait zich weer richting het bord en haalt haar schouders op. Achja, eigenlijk is het ook gestoord. De gemengde lessen zijn de enige lessen waarbij ze bij haar vriendinnen in de klas kan zitten dus das dan ook wel weer een voordeel. De leraar is er nog niet, dus het is redelijk chaotisch in de klas, maar zodra iedereen hem gezien heeft begint het tumult langzaam te bedaren. Het is een nieuwe leraar, hij is jong en ziet er goed uit. Maar dat hadden de dames al eerder opgemerkt. Hanneke stoot Anne aan en zegt: “ Nouja, nou weet ik wel waarom jij zo graag ook aardrijkskunde wilde volgen.” En ze knipoogt. Hij stelt zich voor, Erik van Gaspelen heet hij. Als hij langs Anne komt moet ze hem uit gaan leggen dat ze officieel geen aardrijkskunde doet maar dat ze dat zelfstandig doet. In het begin had hij haar niet geheel in de gaten. Anne dacht bij zichzelf dat het wel handig was geweest als iemand hem ingelicht had van tevoren. Maar toen het doordrong was het oké. Toen iedereen aan het werk was, liep Anne naar van Gaspelen toe. Ze legde hem uit dat over een week nask lessen begonnen en dat ze dan niet meer bij de lessen kon zitten. Maar dat ze thuis aardrijkskunde wilde doen en of hij haar toch wilde helpen als ze vragen had en of ze ook proefwerken mocht maken. Tot haar verbazing was hij enthousiast en wilde hij haar wel helpen. Met een glimlach op haar gezicht liep ze de les uit. Gelukkig viel dit wel mee.

[duivelaartje]

Het 2e deel is ook leuk!
En niet zoals Grimmie zei, dialoog onder elkaar. Maar dat heeft 'ie mooi uitgelegd .

Vervolg.

Ze zocht het zichzelf wel uit. > Ze zocht het voor zichzelf wel uit. ?
en wtf is nask? moeje ff uitleggen in je verhaal

Grim

[Sasbeest]

metallica schreef op 19-06-2004 @ 17:10 :
“Oké, maar vertel eens waarover wilde je me spreken?” “Eh, nouja, ik weet niet goed hoe ik het moet vertellen. Maar het komt er op neer dat het absoluut niet goed met me gaat, ik loop al een jaar of vijf met suïcidale gedachten rond en snij mezelf.” “ Anne, ik zou je graag willen helpen, maar ik denk niet dat dat verantwoord is. We hebben hier op school een vertrouwenspersoon. Ze zit hier elke dinsdag en donderdag. Als je wilt zal ik een afspraak voor je maken. En als ik zelf eerlijk mag zijn denk ik dat dat wel aan te raden is.” “Ja, ik denk het ook is goed.” “Je houdt het nog wel even vol? Dan zal ik zo snel mogelijk een afspraak maken.” “Ik hou het al vijf jaar vol, ik denk dat het nu ook nog wel gaat ja.” “Oke dan, dan zie ik je morgen tijdens de les.” “Ja, bedankt. Tot morgen”

Ben ik de enige die dit nogal ongeloofwaardig vind overkomen? Ik bedoel, als iemand zegt van "ik loop met zelfmoordplannen rond" dan krijg je toch niet als reactie van "hou nog maar ff vol"

Sasbeest schreef op 20-06-2004 @ 16:05 :
Ben ik de enige die dit nogal ongeloofwaardig vind overkomen? Ik bedoel, als iemand zegt van "ik loop met zelfmoordplannen rond" dan krijg je toch niet als reactie van "hou nog maar ff vol"

Sas, dat gebeurt in het echte leven, ik ben ut levende voorbeeld van... Maakt niet uit hoe kut je jezelf voelt, het is altijd ''Ga nog even door.'' of ''Geef nog niet op''.
Ik wacht met smart op de hulp die ze mij aan willen gaan bieden

Grim

[Sasbeest]

Grim schreef op 20-06-2004 @ 17:01 :
Sas, dat gebeurt in het echte leven, ik ben ut levende voorbeeld van... Maakt niet uit hoe kut je jezelf voelt, het is altijd ''Ga nog even door.'' of ''Geef nog niet op''.
Ik wacht met smart op de hulp die ze mij aan willen gaan bieden

Grim

Wat een stelletje klootapen zeg... Weten ze er op school vanaf? Ik bedoel, zij zouden toch beter moeten weten? Na wat er 2 jaar geleden is gebeurd...

Sasbeest schreef op 20-06-2004 @ 17:04 :
Wat een stelletje klootapen zeg... Weten ze er op school vanaf? Ik bedoel, zij zouden toch beter moeten weten? Na wat er 2 jaar geleden is gebeurd...

Op school weten ze het volgens mij. Je weet dat ik laatst was opgeroepen om een psychologietest te doen, dus ik denk dat ze wel een vermoeden hebben. Nou, tijdens die test kwam alles eruit... Psychologe heel droog (ook enkel over mijn schoolwerk gvd ) dat ik vol moest houden en niet op moest geven. Over mijn gevoelens werd gvd niets gezegd. Waarschijnlijk moet ik dan wel naar de psycholoog ervoor, in totaal negen uur. Maja, ik heb zo'n voorgevoel dat als dit de instelling is van hun psychologieshitzooitje, dat men dan vrij weinig uit mij krijgt...
Ik deel je mening over dat systeem...

Grim- dag verpest.. niets vaan aantrekken

[metallica]

nask is natuur / scheikunde dacht dat die afkorting ook op andere scholen gebruikt werd, waarwschijnlijk niet dus, zal er verder rekening mee houden.

En @ sasbeest het gebeurt echt. Bij mij niet zo op school, maar op het riagg Ik heb op een gegeven moment gebeld en gezegd dat ik het niet meer uithield en dat het echt niet meer ging. Het antwoord wat ik kreeg was morgen heb je gesprek, hou maar even vol. En dat van een riagg.....

[Millroy]

Ik vraag me af, waarom heeft iedereen problemen?
Ik bedoel serieuze, hier op dit forum alleen al zijn er mensen met ernstige problemen. Ik ben nog nooit van mijn hele leven wanhopig of depressief geweest, eigenlijk alleen maar gelukkig en lichtjes teleurgesteld. Ik kan mij ook niet inbeelden dat men tegen iemand met suicidale neigingen zegt dat hij moet volhouden, dat doe je toch niet? Misschien daarom dat ik dit verhaal ook nogal vreemd vind.
Veel jongeren hebben problemen, van zeer jong al. Ik vind dit een uiterst storend fenomeen. Waarom helpt niemand ze?
Schrijf daar maar eens een verhaal over. Ok.

[metallica]

Millroy schreef op 21-06-2004 @ 15:00 :
Ik vraag me af, waarom heeft iedereen problemen?
Ik bedoel serieuze, hier op dit forum alleen al zijn er mensen met ernstige problemen. Ik ben nog nooit van mijn hele leven wanhopig of depressief geweest, eigenlijk alleen maar gelukkig en lichtjes teleurgesteld. Ik kan mij ook niet inbeelden dat men tegen iemand met suicidale neigingen zegt dat hij moet volhouden, dat doe je toch niet? Misschien daarom dat ik dit verhaal ook nogal vreemd vind.
Veel jongeren hebben problemen, van zeer jong al. Ik vind dit een uiterst storend fenomeen. Waarom helpt niemand ze?
Schrijf daar maar eens een verhaal over. Ok.

Je komt kwaad over
Je hebt in zekere zin gelijk, maar het komt gewoon wel voor en dat moet misschien ook eens duidelijk worden. Want het is idd niet normaal.

ik vind het een mooi verhaal! ik ken er natuurlijk wel al wat van, maar ik vind het mooi hoe jij het onder woorden brengt (en leuk om uit te zoeken wie wie is )

[metallica]

Naja, hij had wel gelijk. Rustig kon ze nu verder de dag doorkomen.

15 september brak aan. Ze had verder niemand van het gesprek verteld. Enkele mensen wisten er maar van af. Maar niemand behalve haar mentor wist waarover het gesprek zou gaan. Ze had het lokaal waar de psychologe zat zo gevonden. Het was een klein, onpersoonlijk kamertje, nog net iets gezelliger als een klaslokaal. De psychologe was een kleine, spontane vrouw met een ernstige blik in haar ogen. Ze kwam wel vriendelijk, maar serieus over. Anne ging tegenover haar aan het tafeltje dat in het kamertje stond zitten. “Zo” begon Karin de Heer het gesprek “Je mentor heeft me een aantal dagen geleden gebeld en gezegd dat ze zich ernstige zorgen over je maakt en mij gevraagd of ik eens met je wilde praten. Ze heeft me wel niet verteld wat er nou aan de hand was. Dus dat zal je me zelf moeten vertellen.” Anne heeft haar handen op tafel liggen en staart ernaar. Ze weet niet hoe ze moet beginnen en voelt zich ongemakkelijk onder de blik van Karin. Ze kijkt vriendelijk, maar doordringend naar Anne. “De dingen die ik hier zeg, worden niet aan mijn ouders door verteld he?” vraagt ze voordat ze gaat vertellen wat er aan de hand is. “Dat ligt aan het geval. Als je boven de 16 bent mogen we niets doorvertellen. Alleen als ik het te erg vind en je een gevaar voor jezelf bent, maar dan moet ik het nog met toestemming van jou doen. Maar dit geld pas als je meerdere gesprekken met me gevoerd hebt, niet al na een gesprek. Hoe oud ben je?” “Ik word in december pas 16” “Ah, nouja, zoals ik al zei het maakt op het moment nog niets uit, maar ik ben wel verplicht om na een paar gesprekken je ouders in te lichten, maar dat zal ik dan met jou bespreken.” “Oke, het word echt niet doorverteld dan?” “Nee” “Eh, nouja” stamelt Anne “kort gezegd loop ik al vijf jaar rond met suïcidale gedachten en snij ik mezelf.” Karin kijkt haar weer aan met die doordringende blik en zegt “Ik snap waarom je mentor zich zorgen maakt. Als je jezelf snijdt, waar doe je dat dan mee?” “Met een mesje” Antwoord Anne zachtjes. “Denk je er ook aan het mesje schoon te maken, want dat is wel belangrijk, je kan zo infecties oplopen.” “Nee, dat heb ik niet gedaan. Ik had nog niet aan infecties gedacht.” “Oke, doe je dat in het vervolg dan wel? Waarom snij je jezelf?” “Eh” Anne draait ongemakkelijk op en neer. Karin is aardig maar ze heeft het gevoel alsof ze verhoord word. “ Ik liep al vijf jaar rond met suïcidale gedachten en was vanplan om ooit mijn polsen door te snijden. Maar ik kon eigenlijk niet goed tegen pijn en bloed en bedacht me dat ik beter eerst kon oefenen. Zodat ik ze in een keer goed zou kunnen doorsnijden. Het is heel klein begonnen, minimaal, maar op het moment word het steeds erger. Een meisje uit mijn klas had het voor de vakantie al opgemerkt en eruit gepeuterd dat ik het zelf gedaan had. Zij heeft het toen ook aan andere mensen verteld. Daarna kwam Ike een jongen uit mijn klas naar me toe en vroeg of dat waar was. Hij zei dat hij het zelf ook deed. Maar dat hij zich ook ontzettende zorgen over mij maakte. Ik ben naar mevrouw Verhoeven toe gegaan en heb het haar verteld omdat ik bang was dat anders iemand anders het zou doen.” “Hmm”: zegt Karin. “En hoe gaat het thuis, weten je ouders hiervan af?” “Thuis gaat alles goed. Alleen mijn ouders weten er niets van.” “En waarom weten je ouders er niets van?” “Omdat ik ze hier niet mee lastig wil vallen.” “Denk je dat je je ouders lastig valt als je zegt dat het niet goed met je gaat?” “Ik wil gewoon niet dat ze het weten.” “Waarom dan niet? Ik vraag me af of het thuis wel zo goed gaat.” “Ik wil het ze gewoon niet zeggen. En het gaat thuis wel goed.”: zegt Anne. Ze voelt dat ze zich af begint te sluiten. Ze heeft het gevoel alsof ze in een hoekje geduwd word. Want het gaat thuis toch goed. En wat heeft thuis te maken met het feit dat ze suïcidaal is. “Heb je veel sociale contacten?” vraagt Karin “Nee” antwoord Anne. Ze moet slikken. Dit ging helemaal niet zoals ze verwacht had. Ze wist helemaal niet wat ze had moeten verwachten, maar dit was het in iedergeval helemaal niet. “Waarom dan niet?” “Omdat ik me afsluit van mensen.” “Waarom sluit je je dan af van mensen. Wil je dan niet graag vriendinnen.” “Natuurlijk wil ik graag vriendinnen” zegt Anne en begint te huilen. Karin laat haar even begaan en vraagt dan: “Waarom huil je nu? Wat zit je dwars?” Anne kan haar stem niet meer terug vinden en zwijgt. Ze heeft hier ook geen zin meer in. Ze gaan de heel andere kant op. Het niet hebben van vriendinnen heeft ook niet te maken met dat ze suïcidaal is. “Waarom praat je niet meer?” vraagt Karin? “Ik heb hier geen zin meer in”zegt Anne als ze haar stem weer terug heeft. “Waarom niet?” “Ik wil niet meer praten.” “Dat had ik begrepen”antwoord Karin “Maar de vraag is waarom.” “Daarom. Ik wil hier nu weg.” “Oké, dan kan ik je niet verplichten hier te blijven. Maar ik maak me wel zorgen om je en kan je niet beloven dat ik je niet vraag om nogeens hier te komen. Is dat goed?” “Ik wil hier niet meer komen.” “Oké, ga maar, maar ik laat nog iets horen. Is het goed als ik je mentor iets vertel van dit gesprek?” “Ja, is goed.” Anne staat op en geeft Karin een hand. Als ze de kamer uitloopt, zucht ze opgelucht, maar voelt zich beroerd. Wat heeft ze gedaan. Als ze nou haar mond gehouden had tegen mevrouw Verhoeven had ze nu niet in de problemen gezeten. Wie niet weet, wie niet deert, zullen we maar zeggen. Als ze weer de klas binnen komt lopen is de les bijna voorbij. Haar klasgenoten kijken haar vreemd aan, maar zeggen niets. Anne schrijft het huiswerk over en loopt dan met haar klasgenoten de les uit, naar huis.

[metallica]

Ik weet wel niet zeker of de duidelijkheid van de dialogen nu beter is. Ik vind het moeilijk daarop te letten als ik aan het schrijven ben, maar heb er wel aan gedacht. Bedankt voor de tip, by the way

@ me blackrose je weet natuurlijk wel dat leni zo nooit zou reageren, maar het is moeilijk om gesprekken goed na te bootsen na al die tijd