Monologen I

"Ik leef Seks, Drugs en Rock&Roll. Het is een mooie levensfilosofie - hoewel je van Rock&Roll niet echt mag spreken. Puriteit en onschuld zijn belangrijk; Rock&Roll gaat juist om het rauwe. Rauw is nooit goed. Ik ben ook een keer verschrikkelijk ziek geworden van de sushimi..."

Het is een uur of tien en de avondschemer geeft een helder blauwe gloed die de Amsterdamse gracht -en tegelijkertijd haar panden, stilaan toestopt. Het is die gloed waar het licht van een kaars geen raad mee weet, maar naïef blijft ze dansen.
Voordat de vlam de kans krijgt te haperen verandert deze direct van richting: "Je ontwijkt mijn vraag weer. Is het nou zo moeilijk om een antwoord te geven?"
-"Nee."

Hij grinnikt. Zij fronst, zucht, kijkt vermoeid, wrijft de slaap en het vocht uit haar ogen en vervolgt: "Je weet dat ik veel om je geef, maar dit trek ik niet langer. Ik weet nu niet meer wat ik voor je voel. Of ik überhaupt nog wel om je geef, na alles wat je hebt gezegd en gedaan. Mijn geduld is geen onuitputtelijke bron, geen bodemloze put. De laatste druppel komt er aan. Ik waarschuw je."

De kaars houdt stil.
-"Het gaat weer beter met je moeder, hè? Ik zag haar laatst- ik heb niks gezegd hoor.."
"Nee, dat is je geraden. Het gaat wel, ze heeft alleen nog veel last van haar.." Haar ogen knijpen zich droef; ze pruilt haar lippen: "Ik word zo moe van je."
"Ja, ik vermoei je. Bovendien wacht Sophie. Ik ga."
Met het openen van de deur blies een bries de vlam, gelijk het gesprek, uit. Hij knikt nog wel, maar zij neemt al niet meer de moeite om te reageren.

"Sophie past toch niet bij je, hoor."
Alles zwijgt.

Na weken weer een iets geschreven. Je moet toch wat in de vakantie. :\

Deel2 post ik morgen wel. Deel 3 is in de maak. En wellicht volgen 4,5,6 etc.
Oeh ik moet dit ook nog wat bijschaven :\

[EggeD]

Ik wacht op volgende delen (:

[Astuanax]

EggeD schreef op 27-06-2004 @ 22:56 :
Ik wacht op volgende delen (:

nog een klein foutje: stil aan moet stilaan zijn

Astuanax schreef op 27-06-2004 @ 23:11 :
nog een klein foutje: stil aan moet stilaan zijn

Voor die fout doe ik het.
Verder geen aanmerkingen?

[Astuanax]

mwa, het is een beetje een korte tekst dus het is moeilijk te zeggen, maar als ik nu een oordeel zou moeten vellen, dan zou ik het toch nog net iets te verward geschreven vinden

Astuanax schreef op 27-06-2004 @ 23:17 :
mwa, het is een beetje een korte tekst dus het is moeilijk te zeggen, maar als ik nu een oordeel zou moeten vellen, dan zou ik het toch nog net iets te verward geschreven vinden

Ik moet het bijschaven. Het is ook een tijd geleden dat ik heb geschreven. Het moet uiteindelijk een 'meerluik' worden met één centraal onderwerp, belicht van verschillende kanten. Dat verwarde was hier ook enigzins de bedoeling -zij wil immers ondanks al zijn gebreken bij hem blijven-. Maar ik merk ook dat ik 'r totaal geen tempo in zit. Nouja goed. Oefening baart kunst. Als het stilistisch maar wat beter wordt.

Hmmm, ik zie het al helemaal voor me. Een nacht op een luxe balkon, een kaars in hun midden. De maan die op de Eifeltoren verderop schijnt maakt het geheel compleet. Ergens op de achtergrond een bandje.
Moi, j'aime Paris

Grim

[EggeD]

Jep - Amsterdam staat vol Eifeltorens !

Ik vind de vlugge, verwarde schrijfstijl wel iets romantisch hebben, in ieder geval iets oprechts, spontaan zeg maar.

Ga je meerdere menstypes beschrijven die op het eind van een relatie balanceren ?

[IjSbLoKiE]

Hoe kom je er op om zoiets te maken/verzinnen, ik zou daar echt geen creativiteits/creatief brain voor hebben! wel apart

EggeD schreef op 28-06-2004 @ 08:42 :
Jep - Amsterdam staat vol Eifeltorens !

Ik vind de vlugge, verwarde schrijfstijl wel iets romantisch hebben, in ieder geval iets oprechts, spontaan zeg maar.

Ga je meerdere menstypes beschrijven die op het eind van een relatie balanceren ?

Dit vind ik een mooi compliment Want dit was inderdaad de bedoeling. Mensen zijn boeiend en als ik 'een mens met gevoel' ook daadwerkelijk kan neerzetten met mijn schrijven dan is mijn missie geslaagd. Nu hoop ik alleen dat niet al mijn personages verward en desperaat overkomen .

MonologenII

“Mijn verhaal stopt hier. Liefste Sophie, ik zal je missen. Zoals eerder al gezegd verbaasd het mij überhaupt al dat ik je mee heb mogen maken. Het idee dat ik je nooit als vrouw ga zien valt me zwaar, maar ik vertrouw er op – je bent in goede handen bij je moeder, dat je een prachtig mooi mens wordt. Je bent immers voortgekomen uit mijn zaad -met een knipoog…”
De zon is onder; Amsterdam baadt in zijn eigen halogenen licht. Het is, weliswaar met wat hulp, genoeg om oude epistels opnieuw te lezen en te beantwoorden.

“Lieve vader, ik weet na al die jaren niet hoe ik die zin op moet vatten. Wel, het is zelfspot. Onbedoeld heeft mijn geschiedenis jouw intenties verkracht. Ik ben al lang geen goed mens meer en als ik mama moet geloven ben ik ook niet mooi. Misschien had je het wel gewoon fout. Ik heb overigens gehoord dat ze het nog altijd erg moeilijk heeft. Je weet het vast allang, maar ‘de detox’ heeft haar niet geholpen; ze kunnen haar nu ook niet meer vasthouden. Goed, ik heb haar ook al in geen maanden meer gesproken. Vind je het erg dat het mij schort aan de behoefte haar te zien? Het spijt me echt. Maar niet alles is mijn schuld, hoor; ik kom ook maar uit jouw zaad."

Ze houdt haar hand even stil. De kaars, die ze eerder ontstoken had, is zeker al een tijd uit. Het bemerken kent zijn vervolg in het pakken van een lucifer en het opnieuw verlichten van het balkon. De avondbries maakt het moeilijk, maar onverdroten blijft de kaars nu branden.
“Het is zo moeilijk, papa. Maar ik wil je eigenlijk over iets heel anders spreken; ik ben eindelijk weer verliefd, papa. Het speelt nu al een tijd. Hij is muzikant –eerlijkheidshalve heb ik hem zelf nog nooit horen spelen-; je had hem zeker gemogen. Hij zingt en hij koopt cadeaus voor me. En laatst heeft hij me zelfs ontbijt op bed gebracht – ik vraag me alleen wel af hoe hij ‘s ochtends binnen is gekomen. Hopelijk duurt dit geluk…”

Wreed, maar evenzo poëtisch wordt haar avondgebed verstoord door een luide serenade aan het begin van de Prinsengracht.
“Sophie, Sophie, mon amour! Je t’adore toujours !” Het hakkelende Frans, gemêleerd met het gladde Amsterdams, verraadt de identiteit van de chansonnier meteen.

"Hij is hier, papa. Ik ga. Het spijt me dat ik je de laatste tijd zo weinig spreek. Pas op mama, wil je? Dag, kus.”
Nog voordat ze haar blackbook weg heeft gelegd beantwoordt ze de lokroep van haar teerbeminde.
“O Romeo, Romeo wherefore art thou Romeo?”
-“O Juliet, I kiss you! Open the door and me love you long time! Five dollar. For I am, Romeo!”
Stilte valt.

Oeh dat wordt nog schaven, maar 'r komt wel lijn in.

[EggeD]

Seks en drugs staat voor de deur ?

De vader komt misschien een beetje vaag over, het lijkt erop dat de vader Sophie zelden spreekt en dat die man best wat op zijn hart heeft omdat hij haar gaat verlaten. Dan zou-ie toch niet iets grofs als "je komt voort uit mijn zaad" zeggen ? Verder weer leuk beeldend gespeeld met licht, een mooie aanvoeging op de eerste monoloog (:

EggeD schreef op 28-06-2004 @ 15:55 :
Seks en drugs staat voor de deur ?

De vader komt misschien een beetje vaag over, het lijkt erop dat de vader Sophie zelden spreekt en dat die man best wat op zijn hart heeft omdat hij haar gaat verlaten. Dan zou-ie toch niet iets grofs als "je komt voort uit mijn zaad" zeggen ? Verder weer leuk beeldend gespeeld met licht, een mooie aanvoeging op de eerste monoloog (:

Nouja, hij heeft een slecht gevoel voor humor
Mensen die doodgaan hebben daar vaker last van.
Ik zal 'r wel een hele slechte haha achterplakken :\

[EggeD]

Schwarzkopf schreef op 28-06-2004 @ 15:59 :
Nouja, hij heeft een slecht gevoel voor humor
Mensen die doodgaan hebben daar vaker last van.
Ik zal 'r wel een hele slechte haha achterplakken :\

EggeD schreef op 28-06-2004 @ 16:13 :
[afbeelding]

:\ Wordt het verhaal daar beter van?

Monologen III

“Ik heb geen flauw idee. Even serieus; ik weet het echt niet. Zij vraagt me of ik nog van haar hou en ik antwoord allesbehalve eenduidig. Dus zij vervolgt: ben je dan echt verliefd op haar of doe je dit om mij te kwetsen? Simpele vraag, maar weer houdt ze een duidelijk antwoord tegoed. Niet omdat ik niet wil; het lukt me gewoon niet een antwoord te vinden.”

De gloed van daarnet is weg en straatlampen flikkeren een moment alvorens ze aanspringen. Allen, behalve één. Het is sneu zo; een hele rij verlichten en één lumineus onverlichte- donker, maar toch het stralende middelpunt.
“Dat is ook een manier.”

Hij zucht, pakt sjek en vloei en begint kundig te rollen. Tegelijk verschijnt uit de schaduw van de grachtenpanden een vrouw. Eerst nog een silhouet met vage ronde vormen, maar nu al duidelijk het voorkomen van een bekende.
“Maestro! Dat is een tijd geleden. Hoe staat het leven?” schreeuwt ze.
-“Wel goed. Met jou?”
Ze flirt opzichtig, maar de man negeert het evenzo voyant. Hij steekt de peuk aan.
“Het gaat, het gaat. Ik heb nu eindelijk mijn eigen bureau. Het loopt goed, dus ik heb niks te klagen.”
Ze glimlacht ondeugend.
“Uhm, zeg, het is best guur met dat briesje. Heb je toevallig zin om, uhm, bij mij thuis wat te komen drinken?”
-“Nou. Het zit zo. Ik… Ik begin net aan een relatie. Het is nogal serieus, weet je.”
Het komt onwennig.
“Één of meerdere?” Ze grijnst. “Sorry, mag ik niet zeggen.”
Nu pas kruizen hun blikken en haar ogen schuiven hem direct een kus toe, maar hij slaat zijn ogen neer.
"Goed, je weet wat je mist, hè.”
Even oppervlakkig als hun gezamenlijke verleden eindigt het gesprek; de vrouw verdwijnt weer in de schaduwen en hij versnelt zijn pas.

“De eerste negen maanden monogaam onterecht beëindigd. Maar nota bene een week later valt Sophie uit de hemel. Weer monogaam, maar anders. Mooie jonge kleine onervaren Sophie. Ik word echt oud. Ik heb behoefte aan vastigheid; de relatie die ik had. Of niet? In ieder geval niet Sophie. Of wel?”
Weer houdt hij stil. Even lijkt hij ommekeer te maken, maar de pirouette wordt niet afgemaakt. Dan, in de verte ziet hij een brandende kolom. Zijn ogen knijpen zich samen, waardoor het licht van de kolom -en die van de lantaarnen langs de gracht- versplintert; het is op Sophie’s balkon. Het is moeilijk te zien, maar daar zit ze. Zonder nadenken ontsnappen de woorden aan zijn lippen:
“Sophie, Sophie, mon amour! Je t’adore toujours!”
Een echo weerkaatst in Amsterdam.

Dat schrijven lukt me weer steeds beter Gelukkig.
Er komt lijn in. Misschien dat 'r nog delen volgen. Alhoewel het verhaal redelijk rond is nu.

[EggeD]

Het voelt nog niet echt af, vind ik

EggeD schreef op 29-06-2004 @ 09:51 :
Het voelt nog niet echt af, vind ik

Zolang ik nog te schrijven heb zal ik schrijven. Er komt zeker nog een deel ja. Waarschijnlijk meer. Het komt 'r op neer dat ik het pas bedenk bij het schrijven van het volgende deel :\

MonologenIV

De gordijnen staan op een kier -een streepje avondgloren perst zich nog een weg naar binnen, maar voor licht moet de kamer het hebben van kaarsen. En de numerieke overmacht maakt het dat het donkere geen kans heeft; de muur baadt in licht en schaduw tezamen. De zomeravond maakt het broeierig en warm in Amsterdam. In het huis zorgen de kaarsen en het gordijn voor een nog hogere temperatuur. De lakens, wit geborduurd, voelen mede daardoor klef en plakkerig.

Hij rookt stilletjes een peuk, zij kijkt bedenkelijk voor zich uit.
Het is geen gelukzalige blik; er lijkt een leegte te zijn, alsof ze nog op zoek moet naar de passende emotie in deze situatie. “Wil je nog even tegen me aan komen liggen?” fluistert ze apathisch.
Op de tast zoekt hij een asbak en tegelijkertijd drukt hij zijn lichaam tegen het hare. Voeten verstrengeld, knie in knieholte, borst tegen rug. Hij ademt in haar nek en bijna automatisch springen kleine nekhaartjes omhoog.
“Je stinkt echt. Je moet echt stoppen met roken. Zak.”
-“Je stemming verandert wel erg snel.”
Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Krollend kronkelt hij met zijn lichaam tegen het hare.
Zij blijkt hier niet van gediend en beantwoordt zijn paairitueel met een elleboog stoot. Even duurt het voordat het doordringt:
“Goed. Ik ga al, hoor.” Hij springt verongelijkt op uit bed en zuchtend begint hij zich te kleden met de kleren, die eerst nog op de grond lagen. Het wordt donkerder buiten. Met het openen van de gordijnen komt nog wel een scheut avondgloed binnen en met dit licht wordt pas duidelijk wat er zich af heeft gespeeld. Een gebroken vaas ligt op het parket, stoelen rusten vals horizontaal op de grond en het tapijt blijft verfrommeld in de hoek; het moet eerder op de avond een slagveld zijn geweest.

“Dit had niet moeten gebeuren. Dat weet jij ook.”
Met stijl en verve, voor zover dat mogelijk is, begint de nu geklede man een nieuwe peuk te rollen. Hij pakt één van de stoelen, zet deze naast het bed en nonchalant rolt hij, ver doorgezakt, verder.
“Zeg me nou.”
-“Ik weet het niet.” zucht hij.
“Hou je nog van me dan?”
Het kwam niet onverwacht, maar het leidt toch tot een zekere paniek.
“Waarom vraag je me dit? Ik ben niet degene die het heeft afgekapt. Ik bedoel… Ik ga even wat te drinken pakken, wil jij ook wat?”
Hij lacht bescheiden ongemakkelijk.
Maar zij vindt het niet grappig.
“Zeg nou gewoon, verdomme!”
“Ik probeer de sfeer alleen maar wat te verbeteren. Het valt me namelijk een beetje tegen van deze tent.”
De man groeit weer in zijn rol. Het is misschien een façade, maar voor beiden lijkt het vertrouwd; zij veegt haar tranen en zucht verlichtend.
“Waar zijn mijn zakdoeken?”
-“Ik weet veel, maar niet alles.” mompelt hij.
“Zak.”
Het gemoed in de kamer lijkt even bedaard; alsof de twee partijen, vermoeid als ze zijn, elkaar maar gedogen.
“Ik heb geen zin meer in ruzie.” Hij knikt vastberaden.
“Zeg me dan. Doe je dit om mij te kwetsen? Hou je dan echt van haar? Geef me alsjeblieft nog een kans.”
-“Wowowo, rustig. Geef me even, ik probeer hier te draaien. Ik ga trouwens zo, weet je.”
“Ik snap je nog steeds niet na al die maanden,” ze schudt haar hoofd vertwijfeld. “Soms denk ik je wel te kennen, maar dan zo.. Heb je überhaupt wel een doel in je leven?”
Monologen vallen samen.