De onbekendheid van de mensen
Zenuwachtig kwam ik hier de eerste keer
Woorden bleven tevreden steken in m’n keel
Ze pakten me weer
Sprakeloos en eenzaam keek ik rond
Niemand zie iets tegen me
Dus ik hield m’n mond
Soms lijkt het de schuld van anderen
Maar niets is minder waar
Zij kunnen niks veranderen
Tenslotte doe ik het uiteindelijk zelf
Ik steek m’n hand uit
“Nieke, maar zeg maar Elv”
(Oké, 't stelt niet veel voor.)
__________________
Soms zijn de kleinste dingen in het leven het moeilijkst - je zit makkelijker op een berg dan op een punaise. © Lot
|