wie kan mij helpen?

[LoisLane]

Hoi!

Ik ben Natascha , bijna 18 jaar. En een probleem...een groot probleem voor mij. Ik zie het allemaal even niet meer zo zitten.

Sinds mijn 13e zijn mijn ouders uit elkaar. Ik ben toen heel even alles kwijt geweest wat ik had, mijn huis , mijn vrienden en natuurlijk mijn ouders. Heel veel last heb ik niet gehad in het begin, totdat ik vriendjes kreeg. Toen begon het allemaal.

Ik ben heel moeilijk in het vrijlaten van mijn vriend, omdat ik bij elke seconde zonder hem al bang ben om hem kwijt te raken.
Een maatschappelijk werkster op school, waarmee ik vaak praatte hierover, constateerde "verlatingsangst" , maar het is misgelopen met die gesprekken omdat zij wilde dat ik uit huis werd geplaatst.

Nou zit ik dus weer met een probleem. Die angst word erger en erger , ik wil niet naar school , wil niet werken , ik wil de hele dag kunnen waken over mijn vriendje , althans , dat wil mijn gevoel.

Ikzelf wil mijn vriend vrij laten daarin, ik weet wat ik verkeerd doe en ik weet hoe het op te lossen is. heel simpel eigenlijk. Maar zo werkt het niet... want mijn gevoel gaat dat tegen.

Is er iemand die dit herkent? Iemand die een tip heeft? Iemand die denkt mij te kunnen helpen? of gewoon iemand waarmee ik kan praten? Ik word er echt helemaal gek van , ook heb ik geen vriendinnen , dus ik hoop hier wat support te vinden.

Alvast dankjewel... Liefs Natascha

Ik denk dat je er het beste een keer met je huisarts over kunt praten...hij/zij kan je eventueel ook doorverwijzen (en echt niet elke hulpverlener zal over uithuisplaatsing beginnen, of de situatie thuis moet wel heel slecht zijn). Het is, denk ik, heel lastig om hier in je eentje van af te komen... En/of er met je vriend over praten, als je dat niet al gedaan hebt en als het even kan misschien ook met je ouders.

Sterkte iig.

[LoisLane]

Dankjewel voor je reactie...

Ik ben er al eens mee naar de dokter geweest en hij vond het onnodig om naar MW te gaan of iets dergelijks...

Mijn ouders ligt wat moeilijker... dan moet ik alles uitleggen wat ik voel en dan klap ik gewoon dicht , dan begin ik te huilen en weet dan niet meer wat ik moet doen.... ik schaam me ervoor denk ik.

Vind jij het zelf wel nodig of ook niet? (Jij voelt zelf nog altijd het beste aan hoe, wie en wat, lijkt me. Ik weet niet hoe het zit waat jij woont, maar 'hier' (das in Rotterdam) heb je voor maatschappelijk werk geen doorverwijzing nodig van je huisarts, misschien dat dat in Wijk bij Duurstede ook zo is.)

Misschien kun je je ouders eens een brief schrijven? Dat kun je op je eigen tempo doen en precies zoals jij het wilt, enz.

[LoisLane]

Ben ik weer...

Ik vind het zelf heel nodig , want zoals het nu gaat kan het niet verder, ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven zo te denken. Maar ik ben bij een vertrouwenspersoon geweest op school en die zei dat je naar de huisarts moet gaan. Natuurlijk kun je ook zonder doorverwijzing naar MW maar dan word het niet vergoed... en dan? Ik heb daar geen geld voor... en mijn ouders ook niet ben ik bang... Maar toch heel erg bedankt voor je adviezen... Ik ga me best doen...

xxxx

In Rotterdam is het dan ook gratis (voor zo ver ik weet). Misschien kun je er eens informatie over opzoeken.

Als je het zelf nodig vindt, dan kun je ook gewoon tegen je huisarts zeggen dat je doorverwezen wil worden. Wil hij dat niet doen, dan zou ik naar een andere huisarts gaan (al is het alleen voor een 'second opinion').

Nogmaals sterkte.

Helaas kan ik je niet helpen. Heb er ook geen ervaring mee. Maar ik kan je wel aanbieden dat je jouw hart bij mij mag luchten, als je dat natuurlijk wilt. Bij deze wil ik je ook een hart onder de riem steken.

Sterkte

[No Quiero]

Ten eerste wil ik graag zeggen dat ik je post erg mooi vind, je brengt je probleem heel rustig en zelfbewust, duidelijk en prettig.

Ten tweede denk ik dat er soms een soort vicieuze cirkel kan ontstaan van gevoel. We lijden niet als we niet weten dat we lijden. Alleen door ons denken ontstaat lijden uit onze daden die in principe geen bepaalde waarde dragen. Dingen zijn pas een probleem als jij ze als probleem aanvoelt.

Ik ben ervan overtuigd dat het niet vrijlaten van je vriend ontstaat uit een bepaalde situatie waarin je je bevindt, geestelijk gezien. Deze situatie kun je oplossen door vrede in jezelf te vinden.

Als je vrede in jezelf zoekt, en streeft naar het vinden ervan, ben je niet in de eerste plaats met het probleem zelf bezig. Toch los je aan de ene kant je lijden op in de vrede, zodat je eigen daden, zoals het niet vrijlaten van je vriend, minder een probleem zullen zijn. Tegelijkertijd zal de rust je misschien stimuleren je vriend meer vrij te laten, en zo lost het probleem zichzelf op.

Hoe je vrede kunt bereiken is niet makkelijk uit te leggen, maar het is belangrijk om te weten dat er vrede ís, en dat alles wat niet vrede lijkt in werkelijkheid verstoring van vrede is. Ga dus terug naar de stilte in jezelf, mediteer, geef toe aan je gevoel, doe wat in je opkomt!