Soort van poëtische tekst ofzo, ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Soms dan doe ik gewoon mijn ogen dicht en denk ik aan hoe het eens was. Eens toen alles nog gewoon gemakkelijk was en ook zo ging. Eens toen ik nog huppelend door het leven ging en mijn ogen niet hoefde te sluiten om te bedenken hoe het eens was. Eens toen alles nog vanzelf ging en ik nooit een rot gevoel van binnen had, een gevoel dat ik toen niet kende. Een gevoel dat ik nu maar al te goed ken.
Ik sluit zo nu en dan mijn ogen, om te voorkomen dat ik het voel, maar het is te laat. Dan voel ik de tranen, niet in mijn ogen maar in mijn maag, net alsof die zich om wilt keren. En soms dan werkt het, dan gaan dat rot gevoel weg, maar dan doe ik mijn ogen open en kijkt de realiteit me weer aan, zo angstaanjagend dat ik mijn ogen weer dicht wil doen en het weer wil verbannen.
Soms wil ik iedereen slaan, de rest het ook laten voelen. Dan mijn ogen dichtdoen en huilen, alsof ik er niets mee te maken heb maar het zo zielig vind. Om dan het gevoel van me af te schuiven. Dan achterom te kijken naar toen en weten dat het er toen nog niet was, maar achteruitlopen gaat nou eenmaal niet.
Soms wil ik naar het einde van de wereld rennen, gewoon om even bezig te zijn. Het gevoel dan niet in mijn maag te hebben maar in mijn hoofd, daar zit het immers goed. Dan mijn mond open te doen en alle kracht die ik nog bezit eruit te schreeuwen. Zolang het maar eruit is. Dan mijn ogen dichtdoen en alles van binnen bekijken, - zoals het eens was.
En sóms, soms dan doe ik het allemaal niet en geef ik toe aan het gevoel. Dan grijpt het me en weet ik het allemaal niet meer, want ik kan mijn ogen immers niet meer sluiten, niemand meer schoppen en ook niet rennen. Gevangen genomen door een gevoel van ooit.
Ik wil terug naar gister, toen het gevoel van Niets nog iets was.
__________________
Ik ben niet nieuwsgierig, ik wil gewoon graag alles weten
|