Fluistert mijn hart: ‘ik mis je toch wel.
Een beetje.’
Ik vraag mij af wat hierachter schuilt; je eigen hart die je mist, wat is er dan aan de hand, vraag ik mij af. Want de gedachten die ruzieën zitten toch ook in jezelf, dus ook in je hart; wat is hetgeen dan dat je hart verslaat?
(als je om welke reden dan ook geen zin hebt om deze vraag te beantwoorden, maakt dat niet uit hoor, maar ik vroeg het me gewoon even af

).
Ik vind het wel een mooi gedicht, maar het beeld dat bij me wordt opgeroepen kan ik niet zo goed plaatsen. Ik zie een meisje, liggend in het donker, een beetje in de war en niet zo goed wetend waarheen alles zal leiden. Klopt dat een beetje

?