[verhaal] Paula

Dit is een van de stukjes die ik zo nu en dan schrijf. Dit is een ruwe versie.

-------------------------------------------------------------------------

Ik zie Rik bij de achterdeur staan, vlakbij het bed waar tante Paula ligt te slapen. Verdoofd door de morfine en geliefd door iedereen om haar heen. Ze heeft nog twee dagen. Ik geloof dat het zo moest zijn dat ik hier ben en mijn moeder loopt voor me uit naar het bed. Zo vredig, zo jong, zo oneerlijk. Mijn moeder wil dat ik haar een kus geef, maar zo sterk ben ik ook weer niet en gepast is het ook niet. Ik aai haar over haar wang en maak grapjes tegen mijn moeder, wetend dat Paula ons kan horen. Ze snurkt, als een reactie op mijn stem. De laatste keer sprak ik aan haar aan de telefoon en nu ligt ze er met een gebrek aan communicatievermogen toch meelevend bij. Haar snurk zegt me dat ze trots op mij is.
‘Ze had al een kaart gekocht’ hoor ik mijn oom zeggen.
‘Ja, dat vertelde je’ hoor ik (weer een andere) tante zeggen.
‘Ze zei: tuurlijk gaat die meid slagen, daar zorg ik gewoon voor’
Ik voel me geraakt en weet dat ze gelijk had. De enige die eraan had getwijfeld was ikzelf, geloof ik. Een volgende aai over haar wang geeft me een tintelend gevoel. Haar snurken wordt rustiger en ik voel me opeens sterk verbonden. De leuning van de bank naast me geeft me de gelegenheid te zitten. Ik denk aan ‘Dead like me’ en aan hoe de dood in die serie de ziel van de mensen neemt om ze niet teveel te laten lijden. De glimlach op mijn gezicht was hoogstens misplaatst, maar niet verboden. We praatten met zijn allen nog wat na en er wordt me opgedragen de directe familie van Paula gedag te zeggen. (belachelijk, dat snap ik natuurlijk ook wel). Met iedere knuffel geef ik een beetje van mijn kracht aan hen. We gaan de deur uit en ik merk dat ik me vredig voel. Het moest zo zijn, dit is goed, dit is mijn doel.

[Nijn*]

Ik heb het gevoel dat ik midden in een verhaal val..
Ik snap niet dat de hoofdpersoon steeds zegt; zo moet het zijn, dit is mijn doel.. Was het haar doel om bij een stervende tante te zijn?
ofzo.. 't lijkt op een stukje dat je uit een boek hebt geplukt. Ik vind het niet echt spannend. Dan heb je het ook nog over 'misplaatste' en 'niet gepaste' reacties op die tante. Dat vind ik persoonlijk een beetje raar, als iemand op sterven ligt, moet ieder voor zich, op zijn eigen manier afscheid kunnen nemen. Maar goed dat vind ik.. Aan de andere kant heeft het verhaal ook wel iets dat me wel trekt.. Het is niet zomaar iets.. Is het bij jou zelf overkomen? Zo ja, veel sterkte dan!
Nijn*

PS:

‘Ja, dat vertelde je’ hoor ik (weer een andere) tante zeggen.

Das een beetje een rare zin, die haakjes zijn nergens voor nodig... Je kan net zo goed schrijven;
'Ja, dat vertelde je' hoor ik een andere tante zeggen.

[Signy]

Ik zie Rik bij de achterdeur staan, vlakbij het bed waar tante Paula ligt te slapen. Verdoofd door de morfine en geliefd door iedereen om haar heen. mooie aparte zin Ze heeft nog twee dagen. Ik geloof dat het zo moest zijn dat ik hier ben en mijn moeder loopt voor me uit naar het bed. deze zin kan je beter breken Zo vredig, zo jong, zo oneerlijk. Mijn moeder wil dat ik haar een kus geef, maar zo sterk ben ik ook weer niet en gepast is het ook niet. twee x het woordje niet staat niet zo mooi Ik aai haar over haar wang en maak grapjes tegen mijn moeder, wetend dat Paula ons kan horen. Ze snurkt, als een reactie op mijn stem. De laatste keer sprak ik aan haar aan de telefoon en nu ligt ze er met een gebrek aan communicatievermogen toch meelevend bij. Haar snurk zegt me dat ze trots op mij is. oh? klinkt wat... raar..
" Ze had al een kaart gekocht", hoor ik mijn oom zeggen.
" Ja, dat vertelde je", hoor ik (weer een andere) tante zeggen.
"Ze zei: 'tuurlijk gaat die meid slagen, daar zorg ik gewoon voor’"
Ik voel me geraakt en weet dat ze gelijk had. De enige die eraan had getwijfeld was ikzelf, geloof ik. Een volgende aai over haar wang geeft me een tintelend gevoel. Haar snurken wordt rustiger en ik voel me opeens sterk verbonden. De leuning van de bank naast me komma geeft me de gelegenheid te zitten. Ik denk aan ‘Dead like me’ en aan hoe de dood in die serie de ziel van de mensen neemt om ze niet teveel te laten lijden.niet echt mooi om een tv serie aan te halen (maar da's mijn persoonlijke mening) De glimlach op mijn gezicht was hoogstens misplaatst, maar niet verboden. We praatten met zijn allen nog wat na en er wordt me opgedragen de directe familie van Paula gedag te zeggen. (belachelijk, dat snap ik natuurlijk ook wel). tussen haakjes weglaten Met iedere knuffel geef ik een beetje van mijn kracht aan hen. We gaan de deur uit en ik merk dat ik me vredig voel. Het moest zo zijn, dit is goed, dit is mijn doel.


Voor de rest issie o.k.
[edit]

Nijn* schreef op 18-07-2004 @ 12:42 :
Ik snap niet dat de hoofdpersoon steeds zegt; zo moet het zijn, dit is mijn doel.. Was het haar doel om bij een stervende tante te zijn?
ofzo.. 't lijkt op een stukje dat je uit een boek hebt geplukt. Ik vind het niet echt spannend. Dan heb je het ook nog over 'misplaatste' en 'niet gepaste' reacties op die tante. Dat vind ik persoonlijk een beetje raar, als iemand op sterven ligt, moet ieder voor zich, op zijn eigen manier afscheid kunnen nemen.

Ik snap wel wat je bedoeld... zo komt het op mijn ook wel enigzins over.

Het klopt wel een beetje dat je midden in het verhaal valt, ik heb een groot gedeelte ervoor weggelaten. (lengte enzo)

De dingen tussen haakjes zijn nog de dingen waar ik het zelf ook niet zo mee eens was

'zo moet het zijn, dit is mijn doel..' dat komt weer over een met de andere stukjes die ik weleens schrijf.

bedankt voor het commentaar