gedichten van mij

[kiekje]

Dit gedicht heb ik afgelopen week geschreven nadat ik eindelijk de bedorven 'vriendschap' tussen mij en mn ex definitief heb beeindigd.

Opnieuw

Leeg, van binnen
Alleen, maar blij
Opnieuw beginnen
'Ik' in plaats van 'wij'

Een eigen leven
Een nieuwe start
Rustig zweven...
niet zo hard!

Mijn eigen ik
is wat ik zoek
Ik werp een blik
op een gesloten boek

Mezelf zijn
Nu heel erg raar
Voel me zo klein,
Vaak onzeker..., maar

Het zal me lukken, alleen
Ik heb de kracht,
de mensen om me heen
liever dan ik dacht...

Niet meer de pijn,
de valse vriendschap,
me zelf zijn,
ik zet die stap

De oude zijn,
dat zal moeilijk gaan
Weg alle pijn,
Sterk in mijn schoenen staan!

[kiekje]

Volwassen...

Ben nu volwassen,
of meerderjarig, zoals dat heet,
begin van het 'grote-mensen-leven', wie weet...
geen verandering,
het maakt niets uit
geen oude periode die ik afsluit
Voel geen verschil
Misschien ook wel...
Ik weet heel veel en ook zo weinig
weet niet waar ik aan toe ben
juist dat is zo venijnig
Volwassen maar nog zo jong
wat wordt er van me verwacht?
het is geen verschil van dag en nacht
geen reuzesprong
Toch is het anders,
je bent geen kind meer
ben ik trots op m'n leeftijd?
Je bent dan mevrouw of meneer
Maar toch blijf ik dezelfde
vanbinnen blijf je 'jij'
er is niets wat verandert,
alleen op papier is m'n jeugd voorbij
Maar veranderen gaat langzaam
het hoort er nu eenmaal bij
Het is normaal, gaat vanzelf, niet moeizaam
En toch...
ik ben heel anders dan verleden jaar,
niet volwassen, wel ouder
ben dezelfde ik, maar toch een ander exemplaar...

[xineof]

op een gesloten boek

Ik vind vooral je eerste gedicht best sterk; een mooie vorm door de kleine regellengtes . Maar wat me wel opviel, waren zinnen als bovenstaande; de rijm is hier mijns inziens heel gedwongen, wat eigenlijk zonde is; ik zou hier zelf gewoon kiezen voor een niet rijmend woord.

Verder komt de boodschap duidelijk naar voren .