ouders met problemen

[moon]

Op het forum lees ik vrij vaak berichten van forummers die ouders hebben die in de problemen zitten. Door een depressie of een ziekte bijvoorbeeld. Mijn vraag aan jullie is: Hoe gaan jullie hier zo goed mogelijk mee om?Wat doen jullie wel en niet voor je ouders om ze te helpen of te troosten?Heeft het veel invloed op je stemming dat je ouders of 1 van beide ouders problemen heeft of ziek is/zijn?e.d Overigens heb ik dezelfde vragen voor forummers die een broer(tje) of zus(je) hebben die een probleem heeft of ziek is.

[moon]

Zelf heb ik een moeder met fybromialgie (een spierziekte). Sommige dagen kan ze niets anders als op bed liggen en verteld ze steeds hoeveel pijn ze heeft en hoe moe ze is. Soms troost ik haar en koop ik kaartjes voor haar waar ik een lieve tekst voor haar op schrijf, maar ik kan soms ook ineens heel bang zijn ofzo, en helemaal niks doen. Dan luister ik naar haar maar ik durf haar niet te troosten en dan doe ik ook vaak net of ik niet hoor en zie wat er met haar is. Ik heb hier achteraf altijd spijt van, maar soms weet ik gewoon niet wat ik moet zeggen en hoe ik mijn moeder moet troosten. Bij mij heeft het wel vaak een invloed op mijn stemming, ik voel me er vaak wel rot door, maar soms maakt het me ook sterker omdat ik weet dat ik er voor haar moet zijn.

Mijn zus heeft ME (chronische vermoeidheid). Ze is ongeveer 1 keer in de 2 weken ziek en dan heeft ze griep en ligt ze een paar dagen op bed. Bij alles wat ze doet is ze al heel snel moe en kan ze niet meer. Het is echt heel vervelend. Ze heeft het nu 2 jaar en ik kan er nog steeds niet mee omgaan. Eerst kon ik alles samen doen met mijn zus en konden we overal samen naar toe, nu kan ze echt nog maar heel weinig. Om mijn zus moet ik vaak huilen en heb ik veel verdriet, het beinvloed ook absoluut mijn stemming. Ik voel me altijd rot als zij zich ook rot voelt of ziek is want ik geef gewoon heel veel om haar. Mijn zus kan ik heel goed en gemakkelijk troosten, dat gaat vaak makkelijker als bij mijn moeder. Overigens woont mijn zus op kamers en dat zorgt er wel voor dat ik niet altijd geconfronteerd wordt me dat ze ziek is, en dat is soms best handig.

Ik heb het gevoel dat het nooit helemaal went om een zieke moeder en zus te hebben, maar je leert wel manieren te vinden om er mee om te gaan, is mijn ervaring.

[Redhair]

Mijn vader heeft Siringo myeli ofzo, iig een zenuwziekte. Hij kan eigenlijk niks. Mijn moeder voert hem, thuiszorg helpt hem naar de wc, wast hem, kleed hem aan. Wij moeten drinken indoen, shaggies aangeven. hij computerd veel. dan neemt hij een staafje in zijn mond en met het uiteinde typt hij. zijn hoofd is het enige wat hij nog goed kan bewegen. Ik heb hier op mijn 13e heel veel problemen mee gehad. Toen ging mijn moeder door haar rug waardoor zij ook veel minder kon doen. Toen wilde ik echt bij mijn broer gaan wonen. Ik ben er voor bij een therapeute geweest. Het word steeds erger, Vroeger liep hij nog wel een beetje en kon hij snachts alleen thuis zijn, dus konden wij op vakantie. nu kan hij snachts ook niet meer alleen thuis zijn, want hij moet soms omgedraaid worden. Alles wat hier thuis gebeurt met betrekking op hem probeer ik zoveel mogelijk door een objectieve bril te zien. Mijn moeder is altijd ontzettend moe, maar die probeert alles goed te houden thuis. Verder ben ik ontzettend vaak ziek. zeker wel een keer in de week. Dus ik denk dat mijn broer het bij ons het moeilijkst heeft. met 3 ongezonde mensen om hem heen.

Mijn moeder heeft oa astma en een aantal allergiën, daarnaast ook pijnklachten ed. Eén van mijn zusjes heeft last van hypermobiliteit (zo iets denken ze iig). Als ze zielig zitten te doen (waar met name m'n zusje een handje van heeft), dan irriteert me dat wel eens, vooral omdat als ik zeg dat ik pijn heb of moe ben er meestal heel chagerijnig gereageerd wordt en gezegd wordt dat ik niet zo moet zeuren ed (ja, ik ben vreselijk zielig ). Ik woon sinds een paar jaar niet meer thuis en sindsdien heb ik meestal zo iets van 'laat maar, ik kan weg wanneer ik dat wil' ed.

Fybromialgie is niet echt een spierziekte btw (daar versta ik iig dingen als Duchenne ed onder, fm valt ook niet onder de stichting voor spierziektes, maar bij het reumafonds)...

[mathfreak]

Redhair schreef op 16-08-2004 @ 13:20 :
Mijn vader heeft Siringo myeli of zo, iig een zenuwziekte.

De correcte schrijfwijze is syringomyelie, wat volgens mijn Codex Medicus neerkomt op een verwijding van het centrale ruggemergkanaal in het gedeelte van de halswervels en het bovenste gedeelte van de borstwervels, en soms ook van het verlengde merg. De oorzaak is onbekend.

[Ruudje]

Mijn stiefmoeder heeft ME(chronische vermoeidheid). Ze kan er zelf niet goed mee omgaan... ze wil teveel doen, waardoor ze moe wordt en het er echt niet gezelliger op wordt in huis. Daarbij rookt ze ook(weer). Ze is in november samen met mijn vader gestopt... maar ze kon de stress niet meer aan en is weer begonnen . Dit alles maakt haar nog meer moe dan ze al is, en af en toe is het niet te houden hier
Ik praat er wel eens met mijn vader over, en ook hij ziet dat... maar kan weinig doen. Mijn Maatschappelijk Werker weet er ook van en geeft me tips om dan maar uit de buurt te blijven, te laten voor wat het is... en dat helpt meestal ook het beste
Ik ben blij als ik hier uit huis weg kan, echt waar

[Thee Muts]

Zowel mijn moeder als mijn broer zijn allebei depressief. Mijn moeder eigenlijk al haar hele leven (heeft nogal een verknipte jeugd gehad), maar sinds een jaar of 6 is ze daar hulp voor gaan zoeken. Heel veel therapie gehad (o.a. psychotherapie, hypnotherapie en veel medicijnen). Dit heeft haar goed geholpen, zelfs zo goed dat ze sinds een maand of 8 is gestopt met de medicatie. Helaas gaat het sindsdien weer steeds slechter, ze heeft die medicijnen blijkbaar gewoon nodig. Alleen weigert ze nu om daar weer mee te beginnen, omdat ze dan voor haar eigen gevoel gigantisch faalt. Het grootste probleem is echter dat ik het dus heel moeilijk vind om hiermee om te gaan. Als mijn moeder in een terugval zakt, doet mij dat zó pijn om te zien. En ik weet niet hoe ik haar kan helpen, ik kán waarschijnlijk ook niet helpen. En dus ga ik haar in die situaties vermijden, om zowel haar als mezelf niet te kwetsen. Mijn moeder voelt zich hierdoor echter heel erg afgewezen (wat ik me heel goed kan voorstellen), waardoor het er niet echt beter op wordt. Ook krijgt ze steeds meer last van vrij heftige stemmingswisselingen, waar ik wederom ook niet mee om kan gaan.

En sinds bijna een jaartje ongeveer weten we nu van mijn broer dat hij ook depressief is. Hij gebruik(te) ook medicijnen en loopt bij een psycholoog. Mijn broer is de afgelopen jaren heel erg veranderd, wat ook mijn band met hem heel erg heeft veranderd. Vroeger waren we 2 handen op 1 buik, nu is onze band bijna niet meer dan puur biologisch. Mijn broer heeft zich heel lang buiten het gezin geplaatst, trok zich helemaal terug in zijn eigen wereld, moest niks van ons hebben en ontkende bijna ons bestaan. Maar sinds een paar maanden zet hij zichzelf weer helemaal terug binnen het gezin, wat ik op de een of andere manier niet kan accepteren. Voor mijn gevoel hoort hij er niet meer bij en heeft hij niet meer het recht om net zoveel deel van ons gezin uit te maken als de rest.... Ik weet dat ik het mezelf op deze manier alleen maar heel moeilijk maak, maar ik kan gewoon geen manier vinden om met de situatie thuis om te gaan. Ik denk dat dat pas lukt als ik uit huis ben.

[Redhair]

mathfreak schreef op 16-08-2004 @ 16:45 :
De correcte schrijfwijze is syringomyelie, wat volgens mijn Codex Medicus neerkomt op een verwijding van het centrale ruggemergkanaal in het gedeelte van de halswervels en het bovenste gedeelte van de borstwervels, en soms ook van het verlengde merg. De oorzaak is onbekend.

Er zijn bellen met vloeistof bij de ruggenwervels die de zenuwen zodaning beklemmen dat ze kapot gaan. Bedankt voor de spelwijze. de artsen konden het niet ontdekken. Ze kwamen bij een homeopaat ofzo, in volksmond een kwakzalver, die gelijk wist wat het was, heel bijzonder.

[Nona]

Mijn mam is een tijdje overspannen geweest. Ik kon er niet al te best mee omgaan, vooral omdat ik degene was die alles fout deed als ze weer eens moe of gespannen was. Ik hielp maar zo veel mogelijk in het huishouden en sprak haar niet tegen als ze weer dingen riep, maar ondertussen huilde ik uit bij mijn toenmalige vriend. Daar werd de relatie tussen mijn moeder en mij niet beter op omdat we nergens over konden praten. Ik was ook veel te bang dat dat weer op ruzie uit zou draaien.
Maar das gelukkig nu allemaal achter de rug.

[Quiana]

Ik probeer vooral zoveel mogelijk rekening te houden, geen dingen uitlokken als het vermeden kan worden, bepaalde onderwerpen mijden, zorgen dat er geen dingen zijn waar (met name) m'n broer van zou kunnen uitbarsten, zorgen dat 'zwakke punten' (oa drank voor m'n vader bijv) niet onnodig geprikkeld worden, en m'n vader helpen waar ik kan als hij er doorheen zit.

En 'er voor hem zijn', als hij de behoefte heeft om te praten oid,
kan dat.

Met m'n broer hou ik onbewust heel veel rekening denk ik, door te zorgen dat er zo min mogelijk dingen zijn die aanleiding zouden kunnen geven tot één van z'n uitbarstingen... En vooral dát kan behoorlijk slopend zijn; ik moet dan gewoon met ontzettend veel dingen rekening houden, iets waar ik niet altijd de energie voor heb.

Ik heb soms best wel de neiging tot bemoederen, anderen
zoveel mogelijk te ontzien ed... Bijv bij m'n moeder. En dat is (achteraf gezien) toch wel een flinke fout denk ik...

Maar goed, het zorgt best wel voor een druk op me, gaat soms ook best wel ten koste van mezelf... Maar ik heb liever dat het 'goed' gaat met m'n vader & broer (of dat er iig zo min mogelijk spanning uit voortkomt), uitbarstingen enz zijn nl nog (veel) zwaarder.

[light smiley]

ik heb ook 2 ouders die alle bei ziektes hebben. mijn moeder heeft net als jou moeder fybromialgie en reuma. ze ligt ook gewoon s'middags op bed omdat ze het dan ook gewoon even niet meer aankan. meestal help ik haar gewoon door iets "kleins" te doen. bevoorbeeld een keer te stofzuigen ofzo. klinkt misschien stom maar ze zij vind het wel veel schelen.omdat het bij haar zeer doet. en die dingen doen niet zeer voor mij. misschien een tip voor je? ik denk wel dat je moeder het prettig vind. mijn moeder zegt ook vaak dat ze pijn heeft en dat hoor ik ook vaak van mijn vader...

mijn vader heeft reuma en psoriatisch (of hoe je het ook mag schrijven) zo'n ziekte met je huid.. (rode vlekken op je huid waarvan de huis niet geneest en er alleen maar velletjes op komen) hij zegt haast nooit (alleen als het écht te zeer doet,en we opstap zijn,dat hij graag terug wil,en het wel heeft gezien) alleen dan zegt hij dat hij pijn heeft anders nooit. hij zet gewoon door...

hoe ik er zelf mee omga? goed,soms zit ik er heel erg mee. als we bijvoorbeeld weg gaan en ze kunnen niet veel om dat ze enorm last hebben van hun gewrichten. het heeft niet enorm veel invloed op me,omdat het meer een soort "gewoonte" is zo lang ik leef hebben hun die ziektes al. ik kan ze niet voorstellen zonder. en accepteer het dus gewoon...

en mijn oma heeft sinds kort kanker,dat raakt me wel erg.... wat ik voor haar doe? veel bij haar blijven,nu het nog kan

light smiley schreef op 17-08-2004 @ 11:36 :
mijn vader heeft reuma en psoriatisch

Volgens mij wordt het als psioriasis geschreven.

Ik ben eigenlijk stiekem wel blij dat ik niet echt iemand in de buurt heb die ziek is. Mijn schoonmoeder heeft migraine, maar daar heeft ze goede medicijnen voor en daar merk je dan weinig van, behalve dat dan soms de muziek zachter moet enzo. Maar dat is wel alles eigenlijk.

Krummeltje schreef op 17-08-2004 @ 12:49 :
Volgens mij wordt het als psioriasis geschreven.

psoriasis volgens mij

[mathfreak]

Leonoor schreef op 17-08-2004 @ 12:50 :
psoriasis volgens mij

Dat is inderdaad wat light smiley bedoelde. Ik heb er zelf ook last van, zij het gelukkig in heel lichte mate.

Mijn broertje is geestelijk gehandicapt. Er ging wat mis bij de geboorte, dus niet het syndroom van Down oid, maar hij is geestelijk vrij jong, slechte motoriek, slechte ogen, vrij aparte denkwijze, blabla.

Hoe ik er mee omga?

> "Maahaaashaa, wat ben je aan het doen? Ik verveeeel me. Zit je op MSN? Met wie ben je daar aan het praten? Mag ik daar ook mee praten? Doe ze de groeten van mij! De groeten van mij, doe nou! DOE NOU! Mag ik het zelf typen? En dan wil ik ook vertellen dat ik nieuwe Yu-Gi-Oh kaarten heb. En dat ik zometeen ga eten. Ga je ook eten? Ga je weer rijst maken? Jij eet echt veel rijst, je maag verveelt zich vast ook, net als ik."
< "Ilja. Daar is de deur."
> "Pfoe, je bent niet aardig. Ik ga dat vertellen tegen de mensen met wie jij praat. Ik ga dat zometeen vertellen, maar eerst ga ik eten en daarna GTST kijken."
< *wijst naar deur*
> "Ja, phoe, ik ga al."

..zoiets. Als je terugpraat gaat 'ie namelijk aan je hangen en kom je niet van 'm af. Soms klets ik wel met 'm, we spelen ook af en toe een potje schaak want daar is 'ie belachelijk goed in. Maar meestal vind ik 'm irritant.

Ik ken 'm niet anders dan knettergek, dus mij boeit het niet veel. Vroeger heb ik het wel een tijdlang heel erg gevonden. En op mijn tiende had ik flinke ruzie met mijn ouders, omdat ik een keer zei dat als zij dood zouden gaan, ik niet voor mijn broertje ging zorgen. Gheh.

[~~dolce~~]

moon schreef op 16-08-2004 @ 13:02 :
Op het forum lees ik vrij vaak berichten van forummers die ouders hebben die in de problemen zitten. Door een depressie of een ziekte bijvoorbeeld. Mijn vraag aan jullie is: Hoe gaan jullie hier zo goed mogelijk mee om?Wat doen jullie wel en niet voor je ouders om ze te helpen of te troosten?Heeft het veel invloed op je stemming dat je ouders of 1 van beide ouders problemen heeft of ziek is/zijn?e.d Overigens heb ik dezelfde vragen voor forummers die een broer(tje) of zus(je) hebben die een probleem heeft of ziek is.

hmmz, mijn moeder is "zwaar depressief" en ik heb geen flauw idee hoe ik daar mee om moet gaan. En ik pak het zeer waarschijnlijk ook niet echt goed aan.

Het beinvloed mijn stemming wel hoor, die sfeer bij mijn ouders thuis doet dat sowieso.

[light smiley]

Leonoor schreef op 17-08-2004 @ 12:50 :
psoriasis volgens mij

ja,wist niet hoe je het schreef

het heeft nooit héél veel invloed gehad alleen is het stom,dat mijn vader nu (nooit) heeft gezwommen of graag naar het strand wil ofzo... dat is wel jammer.

en mijn moeder is depressief... maar niet zo heel erg ze laat het nooit merken. maar dat heeft allemaal te maken met haar verleden (ze is gepest)

Ik kan er niet mee omgaan. Vanaf het moment dat mijn vader opstaat totdat hij naar bed gaat irriteert hij me mateloos met zijn obsessieve gedrag, manipulatie, doofheid en dat je alles maar dan ook alles minstens 20 keer moet uitleggen. Als er iets mis is of er wordt iets verteld dat hij zich niet kan herinneren, heb ik het weer gedaan. Net zoals vroeger dus.

[away]

Mijn moeder heeft migraine. Ze heeft meestal een paar keer in de week een aanval en dat betekent dat ze dan de hele dag(en) in bed ligt met erge hoofdpijn, misselijkheid, overgeven. Afspraken maken gaat bijna niet, omdat ze altijd ziek kan worden. Veel mensen denken dat ze zich aanstelt, of dat ze het als smoesje gebruikt om ergens onderuit te komen.
Het schijnt dat migraine vaak overgaat na de overgang, ik hoop echt dat dat zo is, want ik ben bang dat ze het niet volhoudt als het zo erg blijft. het is moeilijk om haar steeds weer zo ziek te zien, en als ze dingen zegt als ik hak m'n hoofd eraf als dit niet stopt en als ik dood ben heb ik geen last meer...
Ze is een lieve mama, maar ze zit (hierdoor) vaak slecht in haar vel, en doen wij alles fout, maar dat kan ik haar niet kwalijk nemen...

ik haat die ziekte

[flappie2003]

.

Mijn moeder heeft reuma. Het is mij nooit verteld, maar toen ik ouder werd vielen mij wel kleine dingen op. Dan werd er weer iemand naar de keuken geroepen om bijvoorbeeld even een pot eten te openen. Als ik een keertje met haar naar de stad ging moest ze veel zitten en hield ze het ook minder lang vol.
Ik had door dat er iets niet klopte, ze deed ook veel minder dan bijvoorbeeld de moeder van mijn beste vriendinnetje die wel eens achter iemand aan de trap op rende. Ze had soms iets van verband om haar polsen en je zag dat die anders waren. Erg vond ik het niet, ik vroeg het me enkel af. Later kwam ik erachter dat ze reuma had, ik wist totaal niet wat het inhield en besloot het te vragen. Ze legde het me uit, en vertelde dat ze daarom sommige dingen niet kon doen. Ineens werd mij alles duidelijk. Ik voelde me schuldig voor al die keren dat ik was gaan mopperen als ze vroeg of ik even iets kon doen maar daar totaal geen zin had. Ze had er vroeger veel meer last van dan tegenwoordig. De dokter had haar andere medicijnen voorgeschreven waardoor ze veel meer dingen kan doen en ook langer vol kan houden zonder pijn. Ze is geopereerd aan haar pols waar ze veel last van had. Voor de operatie zag je dat ze zich groot hield en haar best deed om niet te huilen. Nu anderhalf jaar verder gaat het stukken beter met haar, ze doet is overal druk mee en haar echte vrolijkheid is terug.
Zelf gaat ze er redelijk goed met om, alleen is ze soms zo eigenwijs dat ze weigert
het aan ons over te laten. Thuis proberen we haar zoveel mogelijk te helpen. Spontaan meehelpen met eten koken of het huis stofzuigen, dat soort kleine dingetjes stelt ze erg op prijs, niet alleen omdat ze geholpen wordt maar het ook spontaan gebeurd en niet het gevoel heeft dat ze ons tot last is als ze het vraagt.

[moon]

Bedankt voor jullie reacties! Ik schrok er wel van, voor een aantal van jullie lijkt het me heel moeilijk om met zo´n situatie om te gaan(voor iedereen trouwens). Ik vind het knap dat jullie zo sterk blijven in moeilijke situaties!Het zal nooit wennen maar je leert er na een tijdje meestal wel een beetje mee omgaan denk ik.

Ik las dat sommige van jullie soms ook een beetje kwaad zijn, ook dat vind ik begrijpelijk en ik herken het. Het is soms moeilijk te accepteren dat mensen waar je veel om geeft zulke dingen hebben.

Ik ben zelf op dit moment bij mijn zus aan het logeren en ik heb haar net vandaag moeten troosten omdat ze zich zo ziek voelde. Ik merk dat ik het daar erg moeilijk mee heb, maar gelukkig weet ik altijd goed hoe ik mijn zus moet troosten en op moet vrolijken.

[Nijn*]

Mijn vader drinkt heel erg veel (jullie weten wel wat ik bedoel, maar ik spreek het niet graag uit).. Hij is onmogelijk en enorm op zichzelf. Hij heeft geen vrienden, manipuleert en is een ontzettende pessimist. Vreselijk om mee te leven, ik lig dan ook dagelijks met hem overhoop..

Mijn moeder heeft boulimia, op dit moment is ze weer aan de lijn.. Ik weet ook hierbij niet hoe ik er mee om moet gaan, ik weet dat ze mij het verkeerde voorbeeld geeft..

Ikzelf heb ook een aantal problemen, de enige waarmee alles oké is, is mijn broer. En die moet het allemaal maar aanzien van ons. Soms vraag ik me af of het dan ook nog werkelijk oké gaat..